Με Χωρίς Γυναίκες *****
Ελλάδα, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Σεϊτανίδης
Πρωταγωνιστούν: Θοδωρής Αθερίδης, Δημήτρης Ήμελλος, Σμαράγδα Καρύδη
Διάρκεια: 91’
Ο Γιώργος από μικρός ήθελε να γίνει ωκεανολόγος, μα του έμεινε αμανάτι το εργοστάσιο του μακαρίτη του πατέρα του. Όταν κι αυτό έκλεισε έπεσε σε κατάθλιψη, χώρισε και κλείστηκε στον εαυτό του. Ο παιδικός του φίλος και κολλητός του, Νίκος, τρελός Πυργιώτης γαρ, προσπαθεί να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Τον κουβαλάει μαζί του σε ένα ταξίδι μέχρι τον Πύργο Ηλείας για να βρουν την παιδική καψούρα του Γιώργου, Νάντια, η οποία ακούγεται πως είναι εσώκλειστη σε μοναστήρι. Η πραγματικότητα, όμως διαφέρει απ’ αυτό που οι δύο φίλοι περίμεναν.
Για μια ακόμα φορά το μάρκετινγκ μιας ταινίας αποπροσανατολίζει το θεατή, καθώς την κάνει να φαίνεται άλλη μια φωνακλάδικη κωμωδία του συρμού. Μα αυτή τη φορά, η πίστη στην παροιμία περί κρίσεως και εξωφύλλου επιβεβαιώνεται με τρόπο θετικό. Ούτε μια ταινία της πλάκας έχουμε, ούτε και έναν weird cinema κλώνο. Αντιθέτως, συναντάμε μια υγιή και εύληπτη ισορροπία ανάμεσα στην ανάλαφρη κωμωδία και τις arthouse ανησυχίες. Ένα φιλμ που απεικονίζει την αντρική φιλία στην πάροδο του χρόνου και τις ανησυχίες που προκύπτουν σε ένα μεσήλικα άντρα, χωρίς να καταφεύγει σε σάχλες. Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Σεϊτανίδη αποδεικνύει μια άποψη αισθητικής σύγχρονη και δυναμικά καλαίσθητη, αποφεύγοντας τις υπερπροσπάθειες καινοτομίας. Το αποτέλεσμα είναι οπτικά γλυκύτατο και ρομαντικό, απόδειξη του ότι το όραμα δε χρειάζεται δυσπρόσιτο περιτύλιγμα προκειμένου να βγει στην επιφάνεια ως κάτι το διαφορετικό. Αρκεί η θέρμη και η προσήλωση στο μέσον.
Παρά το αδύναμο σενάριο, με τις αρκετές επαναλήψεις, την πολυλογία που συχνά προκαλεί μερική δυσφορία και την επιδερμική έρευνα σε ορισμένα από τα ζητήματα που το απασχολούν (οι συμπεριφορές των χαρακτήρων κρίνονται που και που προβλέψιμες, αδικαιολόγητα θετικές και επιτηδευμένες), στα σιωπηλά του σημεία αποκτά μεγάλο αβαντάζ, αφήνοντας τη φωτογραφία του Κλαούντιο Μπολιβάρ να μιλήσει με εικαστικά άρτιες και δυνατές εικόνες, μέσω ενός πετυχημένου συνδυασμού φυσιολατρικών γενικών και ψυχογραφικών κοντινών. Έτσι, μετατρέπεται σε ένα buddy flick/road movie αυτογνωσίας, που η ίδια η εμπειρία των παραστάσεων αποδεικνύεται καθοριστικότερη των διαλόγων, και για τους χαρακτήρες και για το κοινό. Ίσως σε κάποιους θυμίσει και λίγη από την ιδιαιτερότητα του Αλεξάντερ Πέιν στο Πλαγίως, χωρίς να το φτάνει ή να το κοπιάρει αναίσχυντα.
Τις εντυπώσεις κλέβει ο Δημήτρης Ήμελλος με την αδιανόητα πειστική ερμηνεία του πολυλογά και ζαμανφουτίστα, αθυρόστομου Πυργιώτη που και μαγκιά και ευαισθησία έχει, χωρίς να δίνει σημασία σε μικρολεπτομέρειες. Στη σκηνή του κλάματος, δε, η σπαρακτική βωβή ερμηνεία του αγγίζει υψηλά ποιοτικά επίπεδα, αναδεικνύοντας ένα από τα δυνατότερα εγχώρια ονόματα της τέχνης της ηθοποιίας. Πολύ καλός και ο κυνικός Θοδωρής Αθερίδης, που επίσης στις σιωπές του δείχνει ένα άλλο πρόσωπο απ’ αυτό που μας έχει συνηθίσει, ενώ ευχάριστο είναι να βλέπουμε τη Σμαράγδα Καρύδη σε έναν μικρό ρόλο που απέχει από γοητευτικά στερεότυπα και παρουσιάζεται περισσότερο ως «αντράκι» σε γυναικείο σώμα. Αν και οι ατάκες της ακούγονται μη πειστικές (το σενάριο πάσχει, μην τα ξαναλέμε), η ερμηνεία της σωματικά και χαρακτηρολογικά κρίνεται εύστοχη.
Μην περιμένετε να δείτε το απόλυτο εγχώριο κατασκεύασμα των τελευταίων ετών. Αντιθέτως, αρκεστείτε σε μια ντελικάτη και λεπτοφυή δημιουργία που θα κάνει μιάμιση ώρα να περάσει ευχάριστα, αφήνοντας κάποια εγκάρδια πράγματα στο πέρασμά της. Συλλογιζόμενος πως αυτή είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Σεϊτανίδη, περιμένω να δω πως θα εξελιχτεί στο μέλλον, αφού δίνει ελπίδες για κάτι το πραγματικά ξεχωριστό και προσωπικό.
Στην επόμενη σελίδα: Μνημείων Άνδρες / Vampire Academy
