6
Chelsea Wolfe – Pain Is Beauty (Sargent Music)
Με το
Pain Is Beauty ξεκίνησε η
στήλη στο Popaganda και επειδή δεν έχω να προσθέσω κάτι παραπάνω μερικές δεκάδες ακροάσεις αργότερα επαναλαμβάνω: «Το
Pain is Beauty μπορεί να μην έχει την ορμή του προκατόχου του ή να έχει «καθαρίσει» πολύ στην μίξη/παραγωγή, αλλά αυτά που θεωρητικά θα ήταν μειονεκτήματα η Chelsea Wolfe τα κάνει αρετές, αποδεικτικά στοιχεία ενός ισχυρού ταλέντου. Ο καθηλωτικός τσαμπουκάς του
Apocalypsis μπορεί να εξαφανίζεται σε μεγάλο βαθμό αλλά τη θέση του παίρνουν μια ντουζίνα πιο «ψύχραιμα» τραγούδια που διασώζονται γιατί είναι, πολύ απλά, τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ. Ο καινούργιος και πιο πλούσιος ήχος της μπορεί να πατάει σταθερά πάνω στις dark παραδόσεις αλλά δεν είναι ψεύτικος. Το φάντασμα της
Siouxsie κυριαρχεί καθώς η ίδια τραγουδάει στο
Sick: we carry on, even though you held us down/we carry on, with the song, ένας στίχος που θα μπορούσε να είναι μια περήφανη στιγμή των
This Mortal Coil. Και στο κάτω-κάτω, όταν τιτλοφορείς τραγούδι
Destruction Makes the World Burn Brighter παίρνεις αρκετούς πόντους παραπάνω».
5
My Bloody Valentine – M B V (Self-Released)
Από δω και πέρα ξεκινούν οι δίσκοι που ανά περιόδους ήταν στο μυαλό μου ως οι κορυφαίες κυκλοφορίες του 2013, για λόγους πρωταρχικά βιωματικούς και σε δεύτερη ανάλυση για τη θέση τους στη μουσική παραγωγή της χρονιάς. Το
M B V όταν εμφανίστηκε την πρώτη μέρα με πέτυχε στα τελειώματα της μετάφρασης της βιογραφίας του Bruce Springsteen (κυκλοφορεί αυτές τις μέρες απ’τις Εκδόσεις Ροδακιό) κι εν μέσω ατελείωτων μετακινήσεων μεταξύ Αθήνας-Άργους γιατί αλλιώς θα μου είχαν μείνει μέχρι σήμερα «20 ακόμα σελιδούλες». Το τρέμολο του
wall of sound του
Kevin Shields ήταν το πρώτο ουσιαστικό μουσικό διάλλειμα μου μετά από 4 μήνες ασταμάτητης ακρόασης ολόκληρης της δισκογραφίας του Αφεντικού. Το γεγονός ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει στον ήχο της μπάντας που μας σημάδεψε όσο λίγες, ήταν σχεδόν λυτρωτικό σε μια χρονιά που τα κάθε είδους κιθαριστικά revivals μου ακούγονται πιο άχρηστα από ποτέ. Η επιστροφή ορόσημο για την κιθαριστική μουσική των τελευταίων δεκαετιών δεν άλλαξε τίποτα στο βαλτωμένο χάρτη του ροκ εν ρολ αλλά ξαναέκανε, έστω και προσωρινά, επίκαιρες τις μουσικές επιλογές της ζωής μας.
4
Apparat – Krieg Und Frieden (Music For Theatre) (Mute)
Μπορεί ο δεύτερος δίσκος των
Moderat να ήταν πολύ κατώτερος των προσδοκιών μας αλλά τη θέση του στους δίσκους της χρονιάς παίρνει η μουσική που υπέγραψε ο Apparat για τη θεατρική μεταφορά του έργου του Τολστόι
Έγκλημα και Τιμωρία. Ο Sascha Ring συνειδητοποίησε πολύ σωστά ότι το υλικό της παράστασης ήταν απ’τα καλύτερα που έχει γράψει ποτέ και το
Krieg Und Frieden ακόμα κι αν άργησα να το καταλάβω ήταν ένας απ’τους δίσκους που δεν σταμάτησα να επιστρέφω μέσα στο 2013. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν τον έχει ενημερώσει ακόμα κανένας ότι τα φωνητικά του είναι «μελωμένα» ποπ και καταστρέφει και εδώ ένα κομμάτι, οι οπαδοί του
Max Richter αλλά οι πολλοί εναπομείναντες θιασώτες της
Constellation θα βρουν εδώ τη μουσική τους στα καλύτερα της. Μινιμαλιστής όταν πρέπει και larger than life όταν θέλει να σου τραβήξει την προσοχή, ο Apparat εμφανίζεται εδώ ως πολύ μεγαλύτερος καλλιτέχνης από ότι πιστεύεις.
3
Streetwalker – Future Fusion (Cititrax)
Ο καταπληκτικός δίσκος των
Beau Wanzer (L.I.E.S.)
και Elon Katz (White Car) είναι ο πρώτος δίσκος του 2013 που έφτασε τριψήφιο αριθμό ακροάσεων κι απ’το Φεβρουάριο δεν σταμάτησε ποτέ να με ενθουσιάζει. Η
Veronica Vasicka της Minimal Wave κυκλοφορεί στο sub label της, Cititrax, το δίσκο που ελπίζαμε πως θα βγάλουν οι Factory Floor πριν αυτοί αποφασίσουν ότι προτιμούν να «ροκάρουν» το Primavera τα ξημερώματα και να ξεχάσουν τη μουσική του
Sheffield. Οι Streetwalker ευτυχώς το κάνουν και αναμειγνύουν με συγκλονιστική επιτυχία το EBM με τις ρίζες της μουσικής που βγήκε απ’το Σικάγο κάτι δεκαετίες πριν και παραδίδουν ένα δίσκο που θα ευχαριστηθούν περισσότερο οι θαμώνες της Death Disco απ’αυτούς του 6 D.O.G.S. Από τους δίσκους που επιστρέφεις κάθε φορά που ακούς τη φετινή ξεπέτα του Vatican Shadow ή κατεβάζεις ένα ακόμα industrial/noise techno EP αμφιβόλου ποιότητας.
2
Jon Hopkins – Immunity (Domino)
Προφανώς δεν έχω να προσθέσω τίποτα παραπάνω από όσα έγραψα
εδώ.
1
Boards of Canada – Tomorrow’s Harvest (Warp)
Αντιγράφοντας απ’το
Sonik Ιουνίου (νομίζω): «
Με σχετικά περιορισμένη δισκογραφία, έναν αριστουργηματικό δίσκο (Geogaddi), έναν πολύ καλό (Music Has The Right To Children) κι ένα απαραίτητο EP (Twoism), επηρέασαν μεγάλο αριθμό καλλιτεχνών χωρίς να είναι σε καμία περίπτωση πρωτοπόροι ενώ έγιναν ταυτόχρονα σημείο αναφοράς για πολλούς μουσικόφιλους που μπορεί και να ήταν και 10 χρονών όταν έβγαζαν οι Σκωτσέζοι την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά[…]. Οκτώ χρόνια μετά το αδύναμο “The Campfire Headphase” έρχεται το “Tomorrow’s Harvest”, στο οποίο μπορείς εύκολα να πεις ότι επιτυγχάνουν σε όσα είχαν αποτύχει το 2005. Ή καλύτερα, όχι μόνο επιτυγχάνουν αλλά θριαμβεύουν[…]. Το
Tomorrow’s Harvest είναι πολλά παραπάνω απ’το ετήσιο ηλεκτρονικό άλλοθι του indie κοινού (πέρσι ήταν ο Andy Stott, έχει προηγηθεί ο Caribou κ.ο.κ.). Είναι μια ψυχωμένη κατάθεση δύο ολοκληρωμένων μουσικών, οι οποίοι προφανώς και έβγαλαν έναν απ’τους δίσκους της χρονιάς». Τελικά κυκλοφόρησαν ΤΟ δίσκο της χρονιάς ή καλύτερα την πιο απαραίτητη μουσική του 2013. Είναι ο μοναδικός δίσκος που αν και ξεκίνησα να τον ακούω διστακτικά (ακούγεται ρετρό σε σημείο παρεξηγήσεως) θα κουβαλάω για αρκετό καιρό ακόμα, ως την πιο κοντά σε «heaven on earth» μουσική που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια.
