Αγνωσία **1/2***
Ισπανία, 2010, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Εουχένιο Μίρα
Πρωταγωνιστούν: Εδουάρδο Νοριέγκα, Μπάρμπαρα Χοέναγκα, Φέλιξ Γκόμεθ
Διάρκεια: 105’
Συνήθως όταν βλέπω μια μαύρη αφίσα ταινίας που στο κέντρο της είναι μια νεαρή και ομορφούτσικη κοπέλα και ο τίτλος της είναι το όνομα μιας πάθησης, τα υποσυνείδητα αρχέτυπα με οδηγούν στην υπόθεση του ψυχολογικού θρίλερ. Όλα είναι στη σωστή θέση, το σκοτάδι, το αδύναμο φύλο, ο νοσηρός (κυριολεκτικά) τίτλος. Όταν είδα την αφίσα του Αγνωσία και έμαθα πως πρόκειται περί ισπανικής παραγωγής, φαντάστηκα ότι πρόκειται περί δευτεροκλασάτου b-movie που κατά κάποιον τρόπο βρήκε το δρόμο του στο μεγάλο πανί. Βέβαια η πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Γυρνάμε στην Ισπανία στο τέλος του 19ου αιώνα και γνωριζόμαστε με την όμορφη Χοάνα, μια κοπέλα η οποία πάσχει από αγνωσία, μια ψυχοσωματική ασθένεια που τη χτυπάει στο φιλτράρισμα των αισθήσεών της, εμποδίζοντάς τη να δει και να ακούσει σωστά. Ο πατέρας της, της εκμυστηρεύεται μια φόρμουλα για την κατασκευή μιας διόπτρας ακριβείας για όπλα που μπορεί να αποφέρει μεγάλα κέρδη. Μετά το θάνατό του από αφύσικα αίτια, μια πλεκτάνη θα στηθεί από την «αντίπαλο» του πατέρα της, ώστε η Χοάνα να πιστέψει πως ένας πρώην υπηρέτης της είναι ο αρραβωνιαστικός της και να του εκμυστηρευτεί τη φόρμουλα. Φυσικά, όλα δεν πάνε όπως θα περίμενε κανείς καθώς ο παράγοντας «έρωτας» μπαίνει στη μέση.
Κρατάμε για τώρα τον οπτικό του λυρισμό και τα όποια δάκρυα πιθανόν υπήρξαν ως υποσχέσεις για ένα διαφορετικό δημιουργικό μέλλον.
Το θρίλερ τελικά, αν υφίσταται με κάποιο τρόπο στην ταινία, προσδιορίζεται ως «κατασκοπευτικό» και όχι με κάποιον τρόπο που γεννά ατόφιο τρόμο. Βάρος δίνεται στο δράμα μιας ανορθόδοξης ρομαντικής επαφής, ενός «δεσμού» που υφίσταται μέσα από την εξαπάτηση μα παραμένει ειλικρινής και καθαρός στο συναίσθημα, έστω και αν η αρχή του δε γίνεται με τις αγνότερες των προθέσεων.
Ο Εουχένιο Μίρα δείχνει να έχει μια κάποια συγγένεια με το χρωματισμό του Τιμ Μπάρτον στην παραμυθική χρήση του μαύρου και της γενικότερης φωτοσκίασης. Στηρίζει τη συναισθηματική αντίθεση ανάμεσα στον έρωτα και την κακοήθεια στα χρώματα: την καθαρότητα και γυαλάδα του μαύρου που επικρατεί μέσα στο δωμάτιο όπου το ζευγάρι συνευρίσκεται, με τους ακάθαρτους ή υπερβολικούς τόνους όλων των εκτός δωματίου χρωμάτων. Μαύρο και σκοτεινό όπως η αντίληψη της Χοάνα, μα σίγουρα αγνό και γοητευτικότερο από όλους όσοι χρησιμοποιούν αυτήν της την αδυναμία για να την εξαπατήσουν.
Σεναριακά, όμως, ρέπει επικίνδυνα προς το μελόδραμα σαπουνόπερας με τις μελιστάλαχτες ερμηνείες των ηθοποιών που φαίνονται σαν καρικατούρες των ρόλων τους αντί για πραγματικοί άνθρωποι της εποχής τους, των τάξεων και των συναισθημάτων τους. Δε στεκόμαστε στην αποφυγή του Μίρα να πάρει θέση για το πολιτικό παρασκήνιο με το κυνήγι αναρχικών που συμβαίνει παρασκηνιακά, καθώς αυτό χρησιμοποιείται (έστω επιφανειακά) για την κατάδειξη του φιλμικού χωροχρόνου.
Το περιεχόμενο αναδεικνύεται ως επί το πλείστον από τη φόρμα στην περίπτωση της συγκεκριμένης ταινίας, καθώς βασίζεται περισσότερο στον τρόπο της απεικόνισης παρά στο γεγονός καθαυτό, άλλοτε με ταιριαστά και άλλοτε με μέτρια αποτελέσματα. Από εκεί και πέρα ακολουθεί κάποιες ασφαλείς πεπατημένες που τον οδηγούν σε ένα αναπόδραστα πικρό αποτέλεσμα, το οποίο αν δεν ήταν οπτικά τόσο όμορφο και λυρικό, όπως και γενικότερα η ταινία, θα μιλάγαμε για μια bash class συγκινησιακή απόπειρα (με λίγη φαντασία μπορεί να αποτελεί και έναν πλάγιο, πιθανόν αθέλητο, φόρο τιμής στο κρεσέντο του The Roaring Twenties του Ραούλ Γουόλς).
Αν καταφέρει κάποια στιγμή να καταπιαστεί με μια περισσότερο πρωτότυπη και ίσως μεγαλεπήβολη ιδέα, θα μπορέσει να καταταχτεί ανάμεσα στους Μεγάλους Σύγχρονους της Ιβηρικής Χερσονήσου. Κρατάμε για τώρα τον οπτικό του λυρισμό και τα όποια δάκρυα πιθανόν υπήρξαν ως υποσχέσεις για ένα διαφορετικό δημιουργικό μέλλον, αρκεί να το θελήσει και ο ίδιος.
Last Vegas *****
ΗΠΑ, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Τζον Τερτελτάουμπ
Πρωταγωνιστούν: Ρόμπερτ Ντενίρο, Μόργκαν Φρίμαν, Μάικλ Ντάγκλας
Διανομή: Feelgood
Τέσσερις φίλοι που έχουν μεγαλώσει μαζί και πλέον σπεύδουν ολοταχώς προς το χειμώνα της ζωής τους είναι οι κεντρικοί ήρωες του Last Vegas. Ο μόνος από αυτούς που έχει περάσει τη ζωή του εκτός έγγαμου βίου, ο Μπίλι, ετοιμάζεται να δώσει τέλος στην εργένικη ζωή του και να παντρευτεί την (αρκετά) νεότερη του, Λίζα, οπότε ποιος καλύτερος τρόπος να το γιορτάσουν ομαδικώς από το να οργανώσουν ένα μεγάλο μπάτσελορ πάρτυ στο ακόλαστο Λας Βέγκας; Με την άφιξή τους θα ξεκινήσει μια σειρά από ευτράπελα που θα τους θυμήσουν όχι μόνο τα όσα πέρασαν μαζί αλλά και μόνοι τους ανά τα χρόνια, μα και το ότι ο καιρός της νιότης πέρασε, ενώ τα σχέδιά τους θα πάρουν μια νέα τροπή.
Όσο και να θέλω να αποφύγω να αναφερθώ στο Hangover και στη σύντομη επιρροή του στα σημερινά buddy flicks είναι ακατόρθωτο. Επίσης δε γνωρίζω κατά πόσο είναι καλό το να προσπαθεί να επαναληφθεί η επιτυχία μιας συμπαθητικής μα όχι ακριβώς σημαντικής ταινίας, αυτή τη φορά με την «πρωτοτυπία» της τρίτης ηλικίας. Ήδη από το διάβασμα των ονομάτων του καστ, οι καχυποψίες περί ρηχότητας κεκαλυμμένης από ένα all star επιτελείο αρχίζουν να αποκρυσταλλώνονται, για να επιβεβαιωθούν αργότερα επί της οθόνης. Προχειρογραμμένο σενάριο γεμάτο τυπικές σκηνές, πιεσμένα αστεία που αφορούν στη διαφορά παλιάς και νέας γενιάς, τηλεοπτικό ερωτικό μελόδραμα, το Last Vegas προσπαθεί ατσούμπαλα να τραβήξει από τα μαλλιά όλα τα κλισέ μιας τέτοιας ταινίας, κάνοντάς τα να φανούν αστεία ή συγκινητικά.
Ας είμαστε ειλικρινείς, στοχεύει φανερά στον τζίρο και όχι στην απομνημόνευσή του στις επόμενες γενιές των σινεφίλ, κάτι που, αν κρίνουμε από τα νούμερα, μέχρι στιγμής το πέτυχε. Ως σωστό crowd pleaser, δίνει κάπως δυσανάλογα μα με συνωμοτική ειλικρίνεια το μερίδιο διασκέδασης που πληρώνει ο θεατής. Προς τιμήν του, κάποια γέλια βγαίνουν αυθόρμητα (έστω και αν θα τα ξεχαστούν γρήγορα) σε κάποιες σκηνές, η μιάμιση ώρα περνά ανώδυνα, ενώ οι πρωταγωνιστές δείχνουν να βγάζουν χαρτζιλίκι απολαμβάνοντας την αποδοχή του ότι πλέον δεν είναι τζόβενα και παίζοντας τους εαυτούς τους.
Όχι κι άσχημα για μια ταινία του σωρού, μα έρχομαι να απορήσω: τόσο κεφαλαιώδες ήταν πια το Hangover ώστε να μην έχει περάσει καν μια πενταετία και να βγαίνουν ταινίες-φόροι τιμής σε αυτό; Χάθηκαν τα πρωτότυπα σενάρια ή τουλάχιστον το σχετικά βαθύτερο σκάψιμο στα κιτάπια του Κινηματογράφου;
ΗΠΑ, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Κρις Μπακ, Τζένιφερ Λι
Με τις φωνές των: Κρίστεν Μπελ, Τζος Γκαντ, Ιντίνα Μένζελ
Διάρκεια: 102’
Διασκευή της «Βασίλισσας των Πάγων» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, το Ψυχρά κι Ανάποδα παρακολουθεί την προσπάθεια της γενναίας νεαρής πριγκίπισσας Άννας να λύσει την κατάρα που τυλίγει το βασίλειό της στον πάγο. Για να το καταφέρει αυτό, πρέπει να βρει τη Βασίλισσα των Πάγων, Έλσα, που εντελώς συμπτωματικά τυχαίνει να είναι αδερφή της. Για βοηθούς της έχει τον απότομο Κριστόφ και το comic relief δίδυμο του χιονάνθρωπου Όλαφ και του ταράνδου Σβεν, μια παρέα που θα περιπλανηθεί κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες προκειμένου να φτάσει στον προορισμό της.
