Πόσο διαφορετικός είναι «Ο Διαφορετικός Κύριος Κόπερφιλντ»;

Γάλλοι είστε και φαίνεστε: άλλες δύο γαλλικές κωμωδίες κάνουν πρεμιέρα αυτή την εβδομάδα (το αντί-ageist Νέοι Είστε και Φαίνεσθε και το Ο Γαμπρούλης Μας που βγάζει ολόκληρη ταινία από κάτι που πρόσφατο επεισόδιο του Unbreakable Kimmy Schmidt έκανε σε 20’), μαζί με δύο αξιοπρόσεκτες ταινίες της Heretic που εκτυλίσσονται σε Αθήνα και Νίσυρο, το Παρί και το Παράθυρο στη Θάλασσα αντίστοιχα.

Ο Γκαμπριέλε Μουτσίνο, ο πιο σιροπιαστός ιταλός σκηνοθέτης με καριέρα στο Χόλιγουντ (Επτά Ζωές, Το Κυνήγι της Ευτυχίας, Παίζοντας με την Αγάπη) επιστρέφει με το Όταν Ανθίζει η Νιότη, μια εποποιία (not really) της πολύπαθης πατρίδας του – κάτι τέτοια θα σας σπρώξουν στις νέες επανεκδόσεις που είναι και πάλι εκπληκτικές: από το Κυνήγι του Κλέφτη του Χίτσκοκ με τον Κάρι Γκραντ και την Γκρέις Κέλι να είναι παράνομα όμορφοι στην Κυανή Ακτή και το Αλγέρι με την Χέντι Λαμάρ (σταρ του Χόλιγουντ ΚΑΙ εφευρέτρια) ως το αειθαλές και φυσικά πολύ επίκαιρο ντεμπούτο του Σίντνεϊ Λιούμετ Δώδεκα Ένορκοι. 

Ένα για σινεμά

Ο Διαφορετικός Κύριος Κόπερφιλντ

Είναι ασυνήθιστο το χιούμορ του Αρμάντο Ιανούτσι να ακουμπάει σαν πούπουλο αντί να χτυπάει σαν σφυρί (ή, στην περίπτωση του Θανάτου του Στάλιν, σαν σφυροδρέπανο) αλλά στη σύγκρουση των Πνευματωδών Γιγάντων, η φωνή του Τσαρλς Ντίκενς επικρατεί κι αναγκάζει ακόμα και τον πιο ανηλεή σατιρίστα της εποχής μας να εγκαταλείψει για λίγο τον κυνισμό και να αναζητήσει χαρά στους άλλους ανθρώπους. Σαν τον Άντον Ίγκο στο τέλος του Ρατατούη, αυτό που χρειάστηκε για να μαλακώσει η πέτρινη καρδιά του (πένα του) ήταν μια ανάμνηση της παιδικής ηλικίας: o βιβλιοφάγος Ιανούτσι ανακάλυψε τον Ντίκενς στην τοπική του βιβλιοθήκη και για χάρη του άφησε στην άκρη τα κόμικς της Marvel. Σήμερα, υπογράφει σεναριακά και σκηνοθετικά την εκατομμυριοστή μεταφορά του κλασικού ημι-αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του βρετανού συγγραφέα, τοποθετώντας τη σε ένα meta πλαίσιο, με τον ήρωα του τίτλου (που υποδύεται ο Ντεβ Πατέλ του Λιονταριού και του Slumdog Millionaire) όχι μόνο να αφηγείται, αλλά και να συμμετέχει στην ιστορία της ζωής του, ξεκινώντας ως μάρτυρας της ίδιας της γέννησής του στην αρχή της ταινίας. 

Από εκεί και πέρα, ο Ντέιβιντ αλλάζει πολλές οικογένειες και ονόματα, γνωρίζοντας ανθρώπους που τον αγαπούν, τον εκμεταλλεύονται, τον απαξιώνουν, τον εκτιμούν ή τον κοροϊδεύουν – αλλά δεν πειράζει: όλοι αποτελούν υλικό για τα συγγραφικά όνειρά του και στην ταινία του Ιανούτσι ο φτωχός, ορφανός, πανέξυπνος Ντέιβιντ Κόπερφιλντ συχνά είναι θεατής του τσίρκου της ζωής του. Περάσματα σε ρόλους-κλειδί κάνουν ο Χιου Λόρι (κύριος Ντικ) και ο Πίτερ Καπάλντι (κύριος Μικόμπερ), που έχουν υπάρξει απολαυστικοί σε άλλες σειρές του Ιανούτσι, όχι τόσο διάσημες αλλά γνώριμες φάτσες επίσης από σειρές του (Ντάρεν Μπόιντ, Ντέζι Μέι Κούπερ, Νίκι Αμούκα-Μπερντ), αλλά και η Τίλντα Σουίντον (Μπέτσι Τρότγουντ), ο Μπεν Γουίσο (Γιουράια Χιπ, για πάντα γλοιώδης), η Γκουέντολεν Κρίστι (Τζέιν Μέρντστοουν) και ο Άνεριν Μπάρναρντ της Καρδερίνας (Στίρφορθ).

Ο Ιανούτσι προσπερνά τη δραματική διάσταση των υπόλοιπων κινηματογραφικών και τηλεοπτικών διασκευών του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ κι, εφόσον το ατού του είναι η κωμωδία, ρίχνει όλο το βάρος του εκεί, χωρίς να φρενάρει λεπτό (στην αρχή αυτό κάνει την ταινία να μοιάζει αποπροσανατολισμένη, αλλά άπαξ και καθιερώσει τους χαρακτήρες κυλάει αρκετά πιο φυσικά). Η καθόλου διπλωματική μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά τονίζει το φυλετικά «τυφλό» casting, απόρροια της επιθυμίας του Ιανούτσι να υποδυθεί τον Κόπερφιλντ αποκλειστικά ο Πατέλ, που όμως συνάδει με την τάση που επικρατεί εδώ και χρόνια στο βρετανικό θέατρο (διασημότερο παράδειγμα η μαύρη Ερμιόνη του Harry Potter and the Cursed Child – στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, η λέξη είναι Hamilton) κι εκμοντερνίζει με πολιτισμένο τρόπο το έργο και κάνει το βικτωριανό Λονδίνο να αντικατοπτρίζει το σημερινό Λονδίνο: μια πολύ πιο ρεαλιστική εμπειρία για τους σημερινούς θεατές. Μακάρι να υπήρχε και κάποιο αλύπητο βρισίδι… τότε θα μιλούσαμε για το απόλυτο ιανούτσειο αριστούργημα. 

Ένα για streaming

Greyhound

Έχοντας διανύσει την τελευταία 20ετία αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα στα προσφιλή του keywords, ο Τομ Χανκς βρήκε επιτέλους τον τρόπο να ενώσει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στον οποίο έχει σημαντική θητεία μπροστά και πίσω από την κάμερα) και το να υποδύεται ατρόμητους πιλότους ή καπετάνιους, παίζοντας έναν ατρόμητο καπετάνιο στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην τελευταία πρεμιέρα του Apple TV+, Greyhound, ο πολιούχος του Χόλιγουντ, επίτιμος έλληνας πολίτης κι επιζών του κορονοϊού προσδίδει τη χαρακτηριστική του βαρύτητα αλλά και τη σεναριακή του υπογραφή σε μια εντυπωσιακή περιπέτεια που θα είχε επωφεληθεί περισσότερο από μια προβολή σε κινηματογραφική αίθουσα και που μας προετοιμάζει για ένα γενναίο νέο κόσμο στον οποίο η πρώτη επαφή των θεατών με ένα υπερθέαμα γίνεται σε οθόνη ιντσών και όχι μέτρων. Ίσως γι’αυτό, παρά τη συνεχή του δράση και την σφιχτοδεμένη 90λεπτη διάρκειά του, το Greyhound να μην είναι τελικά τόσο χορταστικό, όσο σωτήρια κι αν είναι πάντα η παρουσία του Τομ Χανκς. 

Ο Χανκς, που μεταφέρει εδώ το βιβλίο του 1955, The Good Shepherd, διατηρεί την πλοκή στο ελάχιστο, υποδυόμενος έναν καπετάνιο που στην πρώτη του αποστολή το 1942 αναλαμβάνει να περάσει με ασφάλεια μια νηοπομπή από επικίνδυνα νερά του Ατλαντικού ενώ καταδιώκεται από γερμανικά υποβρύχια. Σαν σεναριογράφος, ο κορυφαίος σταρ παρουσιάζεται φουλ διαβασμένος σε ναυτική ορολογία (neeerd), επιτρέπει σε σχεδόν αμελητέες λεπτομέρειες να δημιουργήσουν μια αίσθηση οικειότητας πάνω στο πλοίο και, μεταξύ μας, αφήνει το φωτοστέφανο της δημόσιας εικόνας του να κάνει τη δουλειά ενός επαρκούς characterization, αφού παρά την απειρία του, ο καπετάνιος του εμπνέει εμπιστοσύνη και εκπέμπει καλοσύνη («50 Γερμαναράδες λιγότεροι», σχολιάζει ένας υπαξιωματικός μετά από επιτυχή αναχαίτιση απειλητικού υποβρυχίου από το Greyhound. «50 ψυχές λιγότερες», απαντάει ο Καπετάν Άνθρωπος του Χανκς.)

Έντεκα χρόνια μετά την τελευταία του σκηνοθετική απόπειρα, ο σκηνοθέτης Άαρον Σνάιντερ καλείται να καλύψει τα σεναριακά κενά με ασταμάτητη ένταση, καθώς το πλοίο του τίτλου βάλλεται από εχθρικά πυρά, κύματα κι άλλα είδη CGI – το καταφέρνει επαρκέστατα. (Αν είστε ο μπαμπάς σας, ένα πιο πετυχημένο παράδειγμα κινηματογραφικής ναυμαχίας με τρομερή προσοχή στη λεπτομέρεια της εποχής αλλά και συναρπαστικούς ήρωες είναι το βρετανικό We Dive At Dawn του 1943, που υπάρχει ολόκληρο στο YouTube.) Ωστόσο, παρά το ρεαλισμό του, το Greyhound δεν μπορεί παρά να ωχριά μπροστά στις άλλες περιπέτειες του πρωταγωνιστή της στον Β’ Παγκόσμιο είτε μπροστά από την κάμερα (Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν) είτε πίσω (ως παραγωγός στο Band of Brothers, ως αφηγητής στο The Pacific).

Εμείς δανειζόμαστε λίγη από τη μεγαλοψυχία του και παρόλα αυτά του ευχόμαστε καλές διακοπές στην Αντίπαρο.