Είναι σίγουρο ότι η Raye θα συνεχίσει να μας αναστατώνει για πολλά χρόνια. Με έναν δίσκο γεμάτο φλόγα (και στις δύο εκδοχές του), με αυτό το κράμα ευαισθησίας και δυναμισμού που πηγάζει από μέσα της, με τη στάση της απέναντι σε όσα την καταπιέζουν, είναι μια γυναίκα που δεν φοβάται κανέναν και τολμά με όλο της το είναι.
«Είμαι μια νεαρή, έγχρωμη γυναίκα που έχει βαρεθεί να την ελέγχουν και να τη χειραγωγούν» δήλωνε πριν λίγα χρόνια, όταν αποφάσισε να σπάσει τα δεσμά της από τη μεγάλη δισκογραφική Polydor, η οποία δεν της επέτρεπε να κυκλοφορήσει το πρώτο της άλμπουμ αλλά συνέχιζε να τη χρησιμοποιεί μόνο ως συμπληρωματική σε συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες.
Και το έκανε δημόσια, με ένα tweet: «Έχω κάνει ό,τι μου έχουν ζητήσει, έχω αλλάξει (μουσικά) είδη, έχω δουλέψει επτά μέρες την εβδομάδα, ρωτήστε οποιονδήποτε στα μουσικά πράγματα, ξέρουν. Τέλος στο να είμαι μια ευγενική pop star. Θέλω να φτιάξω το άλμπουμ μου τώρα, σας παρακαλώ, αυτό είναι το μόνο που θέλω».
https://youtu.be/lh0wTG0dNQY?si=N8QnIdyUHbtKzuDc
Η Rachel Agatha Keen, όπως είναι το κανονικό της όνομα, γεννήθηκε στο Tooting του Λονδίνου. Η μητέρα της με καταγωγή από τη Γκάνα και τη Σουηδία και ο πατέρας της Άγγλος, με καταγωγή από το Yorkshire. Μικρούλα, τραγουδούσε γκόσπελ τραγούδια σε μια εκκλησία όπου ο πατέρας της ήταν ο μουσικός διευθυντής και η μητέρα της μέλος της χορωδίας. Αργότερα, μετακόμισε στο Croydon και πέρασε τα περισσότερα από τα εφηβικά της χρόνια μαθαίνοντας πώς να γράφει τραγούδια επαγγελματικά, κάνοντας sessions σε στούντιο τα Σαββατοκύριακα. Η μικρή αδερφή της, η Abby Lynn Keen, είναι επίσης τραγουδίστρια-τραγουδοποιός, με το ψευδώνυμο Absolutely.
Μετά τη λύση του συμβολαίου της το 2021, και αφού κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό της με τους δικούς της όρους και τις δικές της δυνάμεις, η Raye εμφανίστηκε την επόμενη χρονιά στα Brit Awards, μπροστά σε πολλά “μεγάλα κεφάλια” της πρώην δισκογραφικής της και τους έδειξε τι έχασαν. Παρά το τρακ της, αφού, όπως έχει δηλώσει, ένιωθε σαν να έβλεπε έναν πρώην της, κατάφερε να λάμψει.
Σήμερα, η 26χρονη τραγουδίστρια και συνθέτις γελάει όταν μιλάει γι’ αυτά, τότε όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Είχε αρκετές επιτυχίες στο όνομά της που είχαν φτάσει στο Top 20 και είχε γράψει τραγούδια και είχε κάνει παραγωγή για τη Beyoncé, τον John Legend, τη Rihanna, την Ellie Goulding, την Charli XCX και άλλους. Συνεργασίες με μεγάλα ονόματα όπως ο David Guetta, συναυλίες, εμφανίσεις. Ο κόσμος μιλούσε για εκείνη. Για τους άλλους, η Raye ήταν μια τραγουδίστρια στην άνοδό της. Η ίδια όμως ένιωθε παγιδευμένη σε μια δισκογραφική συμφωνία για 4 άλμπουμ, χωρίς όμως τελικά να έχει ακόμη ούτε ένα στο όνομά της.
«Από τη στιγμή που πήγα στην εταιρεία, το μήνυμα ήταν: πρέπει να διαλέξεις τον ήχο σου διαφορετικά θα μπερδέψεις τον κόσμο. Μου μπήκε στο μυαλό ότι δεν ήμουν αληθινή καλλιτέχνιδα επειδή δεν είχα έναν ήχο. Όταν σου λένε συχνά ότι το να έχεις διαφορετικά στυλ είναι αδυναμία, αρχίζεις να υποβιβάζεις τον εαυτό σου. Κοιτούσα όλους τους άλλους στην εταιρεία και σκεφτόμουν, “Raye, όλοι οι άλλοι έχουν ξεκάθαρη ταυτότητα, εσύ ποια είσαι”»;
Τον Ιούνιο του 2022, η Raye κυκλοφόρησε το single “Hard Out Here”, την πρώτη της κυκλοφορία ως ανεξάρτητη καλλιτέχνιδα, ενώ το δεύτερο, “Black Mascara”, κυκλοφόρησε τον Αύγουστο και ακολούθησε μια διπλή κυκλοφορία, το “Escapism” και το “The Thrill is Gone” τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς. Ήταν όλα προπομποί του ντεμπούτου στούντιο άλμπουμ της My 21st Century Blues, το οποίο κυκλοφόρησε τελικά τον Φεβρουάριο του 2023 και συμπεριλήφθηκαν σε αυτό. Το άλμπουμ έφτασε στο #2 του UK Albums Chart και το single “Escapism” κατάφερε κάποια στιγμή να χτυπήσει κορυφή στη Βρετανία. Είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία της μέχρι σήμερα.
Αυτό που κάνει την Raye να ξεχωρίζει είναι όχι μόνο η ερμηνεία της, ούτε το στυλ της που θυμίζει λίγο την Amy Winehouse (ακόμα και η ελίτσα στο μάγουλο θυμίζει το piercing της Amy ή και τα φουσκωμένα μαλλιά της και το χοντρό eye-liner), είναι τα διαφορετικά στυλ που συναντιούνται κάτω από τη rhythm and blues ομπρέλα αλλά και το εύρος της φωνής της που αγγίζει τον ουρανό με έναν λυρισμό μοναδικό. Και φυσικά οι στίχοι της που αντικατοπτρίζουν στο έπακρο όλη την ευαισθησία που διαθέτει αλλά και τον δυναμισμό που την έκανε να φτάσει επιτέλους εκεί που ήθελε.
Το 2023 όμως επιφύλασσε και κάτι ακόμα για την ίδια και όλους τους φαν της. Τη μεγάλη συναυλία της στο Royal Albert Hall του Λονδίνου η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε πρόσφατα ως live album. Το My 21st Century Symphony (Live at the Royal Albert Hall) είναι ουσιαστικά η ερμηνεία του πρώτου της δίσκου με την Heritage Orchestra αλλά και τη Flames Collective, μια γκόσπελ χορωδία 30 ατόμων. «Αυτό το live άλμπουμ είναι ίσως το πιο υπέροχο πράγμα που έχω κάνει ποτέ» έγραψε η ίδια η Raye στο Instagram και θα συμφωνήσω στο ότι είναι σίγουρα από τα πιο υπέροχα πράγματα που έχουμε ακούσει ποτέ.
Το κάθε τραγούδι αποκτά μια επική διάσταση, με τη φωνή της Raye, τα έγχορδα και τη χορωδία να προκαλούν απανωτές ανατριχίλες. Το πάθος της είναι σαν μια δυνατή γροθιά στο στομάχι, η παρουσία της ό,τι πιο γοητευτικό έχουμε δει στη σκηνή τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα τόσο μα τόσο σπαρακτικό. Ακούστε το “The thrill is gone” και το “Mary Jane” (στο οποίο κάποια στιγμή η φωνή της σπάει με λυγμό) και θα με καταλάβετε.
https://youtu.be/BtdBQ1-fzXM?si=e8jHYVzctWxJG75U
Σε εκείνη τη συναυλία, που ευτυχώς έχουμε την ευκαιρία να ακούμε ξανά και ξανά μέσα από αυτή την ηχογράφηση, έδωσε και ένα δυνατό μήνυμα για τη σωματική δυσμορφία. Μπροστά σε ένα πλήθος που παραληρούσε και την επευφημούσε δυνατά, αφαίρεσε τον κορσέ και το παντελόνι της και έμεινε με τα λευκά εσώρουχά της ενώ ερμήνευε την επιτυχία της “Body Dysmorphia”.
Η Raye μίλησε για τη μάχη της με την πάθηση της ψυχικής υγείας και οι στίχοι είναι ενδεικτικοί: “Πεινάω τόσο πολύ, που δεν μπορώ να κοιμηθώ / Αλλά ξέρω ότι αν φάω / Τότε θα είμαι στο μπάνιο γονατιστή.” Παρέμεινε με τα εσώρουχα για να ερμηνεύσει το επόμενο τραγούδι της, “Ice Cream Man”, το οποίο αναφέρεται στη σεξουαλική κακοποίηση, φωνάζοντας στο κοινό: «Βγάζω τα ρούχα μου στο Royal Albert Hall»!
Έχει μιλήσει για ποιους λόγους δεν θέλει να αποφεύγει τα “δύσκολα” θέματα και αυτό από μόνο του δείχνει το μέγεθος της ενσυναίσθησης και της δύναμής της.
«Θέλω απλώς να είμαι μια γυναίκα που συζητά όλα τα άβολα θέματα για τα οποία δεν μιλάμε. Όλα αυτά είναι πράγματα με τα οποία πάλεψα μέσα στο σκοτάδι και τη σιωπή. Γράφοντας γι’ αυτά και δίνοντάς τα στον κόσμο, απλά ελπίζω ότι θα τα ακούσουν και θα συσχετιστούν. Κατά κάποιον τρόπο, είναι σαν φάρμακο το να μιλάς για ένα αρκετά επώδυνο συναίσθημα. Για μένα είναι κάτι πολύ δυναμωτικό και ελπίζω να είναι ένα φάρμακο για όποιον άλλον το χρειάζεται».
