![[Και όσο γλυκαίνω από τις θύμησες και τις τριανταφυλλιές], του Χρήστου Πυθαρά](https://popaganda.gr/wp-content/uploads/2019/02/14991378_1630575106968289_6100419817607109380_o-300x200.jpg)
Το Μικρό Νησί (La Isla Minima) *****
Ισπανία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Alberto Rodriguez
Πρωταγωνιστούν: Javier Gutiérrez, Raúl Arévalo, María Varod
Διάρκεια: 105’
Το Φθινόπωρο του 1980, ένας κατά συρροή δολοφόνος έχει διαπράξει μια σειρά από φόνους με θύματα νεαρά κορίτσια. Δύο ετερόκλητοι ιδεολογικά αστυνομικοί καλούνται στα βαλτοτόπια του ισπανικού νότου για να επιλύσουν την ανεξιχνίαστη υπόθεση. Προκειμένου να ακολουθήσουν τα ίχνη του δολοφόνου, πρέπει να συνδυάσουν τις ικανότητές τους, κάτι που απαιτεί να παραμερίσουν τις διαφορές τους, αν θέλουν να σταματήσει η κτηνωδία. Με διαυγή φωτογραφία, πειθώ στην αναπαράσταση της εποχής, σταθερή κλιμάκωση και «μελετημένους» χαρακτήρες, ο Alberto Rodriguez μας παραδίδει το απόλυτο αστυνομικό θρίλερ του καλοκαιριού. Ένα θρίλερ που, παρ’ ότι έχει το μάτι του στο γκροτέσκο, δε σταματά να το διατυπώνει με έναν σινεφίλ, δημιουργικό τρόπο.
Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν; Μπορεί να πει κανείς πως, επειδή ζούμε στη γενιά του διαδικτύου η κοινωνία μας έχει προχωρήσει αληθινά; Μήπως ο κύκλος της ιστορίας δε διακόπτεται και τα κοινωνικά λάθη του παρελθόντος δείχνουν να έχουν ένα υπολογίσιμο βάρος, το οποίο «φορτώνεται» στη σημερινή ηθική; Η οποία καταλήγει να εμφανίζει εκ νέου συμπεριφορές όπως σιωπή απέναντι στη βία, μισογυνισμό, ρατσισμό και γενικότερων πλαισίων ακρότητες; Χωρίς καμία διάθεση μοιρολατρείας, απ’ ότι φαίνεται το παρελθόν και δη το σχετικά πρόσφατο, αντανακλάται στο παρόν, τα φαντάσματα δεν εξορκίζονται τόσο εύκολα όταν καλούμαστε να συνυπάρξουμε μαζί τους. Και στον κόσμο του Μικρού Νησιού, αν και αυτό αφορά ειδικά στην ισπανική κοινωνία προ 35 χρόνων, όλα είναι προφανή και συγγενικά με το σήμερα.
Ο κόσμος που παρουσιάζει ο Alberto Rodriguez δείχνει να βρίσκεται στο μέσον ενός διαρκούς αναβρασμού, με τα κατάλοιπα του παρελθόντος να εξακολουθούν να επιβιώνουν και τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους να καλούνται να πάρουν μια θέση σιωπής απέναντι στο καθεστώς της φτώχειας. Άλλοι καταλήγουν να αποκτηνώνονται και άλλοι δράττωνται της ευκαιρίας να εκμεταλλευτούν την όλη κατάσταση προκειμένου να ικανοποιήσουν τα βίτσια τους. Ανάμεσα σε αυτούς, ένας ικανός αστυνομικός που δείχνει να ευθύνεται για κάποιες από τις πολιτικές ανθρωποκτονίες του παρελθόντος και καλείται να συνεργαστεί με έναν άνθρωπο αριστερών πεποιθήσεων που φτύνει το όνομα του Franco. Η μεταξύ τους εμπιστοσύνη φυσικά και δεν είναι δεδομένη, ειδικά από τη στιγμή που ο πρώτος επιδίδεται σε λούμπεν ακολασίες και ο δεύτερος είναι ένας σεμνός οικογενειάρχης. Και όταν τα διλήμματα αρχίζουν να τίθενται ένα προς ένα, τόσο πιο πολύ δυσκολεύουν οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν, ιδιαίτερα όταν μερικές ανήθικες τακτικές κρίνονται ως απαραίτητες για την οποιαδήποτε διευκόλυνση διεξαγωγής της έρευνάς τους.
Τεχνικά μιλώντας, πρόκειται για μια ταινία δουλεμένη με εκπληκτικό τρόπο. Αν κάτι κλέβει εξαρχής τις εντυπώσεις, αυτό δεν είναι άλλο από τη λυρικότατη φωτογραφία. Φωτεινή, καθάρια, δε σταματά να αναδεικνύει τα παρακμιακά τοπία που εξερευνά, τα οποία με τη σειρά τους (δεδομένου πάντα και του σεναρίου και, πιο συγκεκριμένα, της έμφασής του στη σήψη) θυμίζουν τόσο πολύ στο mainstream θεατή τα σκηνικά του True Detective. Από τα βρώμικα, εγκαταλειμμένα κτήρια σε φτωχικά σπίτια που θυμίζουν τρώγλες και από εκεί δια μέσω λασπωμένων ποταμών, σε σκουριασμένα μικρά καράβια στα οποία εδράζει η τοπική μαφία. Όταν, δε, αποκαλύπτονται τα παρατημένα, αποσυντιθέμενα πτώματα ή τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει η νυχτερινή άσφαλτος, συνειρμικά έρχονται στο μυαλό και εικόνες από τη νοσηρότητα του Twin Peaks.
Ιδιαίτερη μνεία, επιπλέον, πρέπει να γίνει στα πανοραμίκ πλάνα που εμβόλιμα τοποθετούνται μέσα στην ταινία και προσδίδουν έναν χαρακτήρα αιώνιο, θυμίζοντας μέχρι και αφηρημένη τέχνη. Με αυτόν τον τρόπο, όχι απλώς συμβάλλουν στην καλλιέργεια της καλλιτεχνικής πλευράς της φωτογραφίας, αλλά προσδίδουν και αυτήν την αιθέρια ατμόσφαιρα που αφενός αντιτίθεται στην ασχήμια των τοπίων, αλλά αφετέρου καταφέρνει να δείξει το γενικότερο πλαίσιο ομορφιάς το οποίο ξεφεύγει από τη ματιά του θεατή.
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η, γραμμένη από τον Julio De La Rosa, μουσική της ταινίας. Ακροβατώντας κάπου μεταξύ του φωτεινού και του σκοτεινού ambient, ξεκαθαρίζει ακόμα περισσότερο το συναισθηματικό τοπίο των σκηνών ενώ δίνει ένα προσωρινό καταφύγιο από την έλλειψη συνοδευτικής μουσικής που υφίσταται σε αρκετές από τις πιο «αποπνικτικές» σκηνές της ταινίας. Τέλος, οι απόλυτα νατουραλιστικές ερμηνείες δένουν με τα σκηνικά και αποπνέουν ένα γενικότερο κλίμα ρεαλισμού, με προεξάρχοντα τον παρακμιακό και διφορούμενο χαρακτήρα του Javier Gutiérrez και την αρτιότατη προσέγγισή του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον απόλυτο λόγο δεν έχει η φρίκη, η βία, το μυστήριο, αλλά ο ρυθμός. Ένας ρυθμός μεθυστικά προοδευτικός που θα παρασύρει σε αυτήν την ιδιαίτερη ιστορία το κοινό, αν αυτό μπορέσει να δεχθεί τη μειωμένη ταχύτητα. Από τα highlights του μήνα και, πιθανότατα, του καλοκαιριού. Επενδύστε άφοβα.
Spy *****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Paul Feig
Πρωταγωνιστούν: Melissa McCarthy, Jude Law, Jason Statham
Διάρκεια: 121’
Η Susan Cooper φαινομενικά είναι μια αναλύτρια της CIA που περνά το χρόνο της πίσω από το γραφείο της. Αυτό που δεν περιμένει κανείς, είναι πως πρόκειται για μια από τους ικανότερους μυστικούς πράκτορες παγκοσμίως – καμία δουλειά δεν είναι αρκετά δύσκολη γι’ αυτήν. Η νέα της αποστολή αφορά στην εύρεση δύο «συναδέλφων», οι ζωές των οποίων εκτιμάται πως βρίσκονται σε κίνδυνο, με τον έναν να θεωρείται εξαφανισμένος. Για να καταφέρει να τους βοηθήσει, πρέπει να εισχωρήσει στα άδυτα μια συμμορίας εμπόρων όπλων και ταυτόχρονα να σώσει τον κόσμο. Μια χορταστική παρωδία κατασκοπικών ταινιών, με το δίδυμο Law-Statham να βγαίνουν οι φυσικοί «νικητές» στο στοίχημα της ταινίας και αρκετή σπίθα στη γραφή της. Ό, τι πρέπει για καλοκαιρινή έξοδο, λοιπόν.
Κουστωδία (Entourage) *****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Doug Ellin
Πρωταγωνιστούν: Adrian Grenier, Billy Bob Thornton, Haley Joel Osment
Διάρκεια: 104’
Ο σταρ Vince Chase μαζί με την παρέα του έχουν ήδη εδραιωθεί στον κόσμο της showbiz. Η καθημερινότητά τους είναι βουτηγμένη στο γκλάμουρ και την υπερβολή, η χλίδα το μεσαίο τους όνομα. Όταν έρχεται η ώρα να προχωρήσει στην επόμενη ταινία του, η οποία δεν είναι σίγουρο αν θα καταλήξει επιτυχημένη ή όχι, χρειάζεται να συγκεντρώσει χρήματα για να το καταφέρει. Γι’ αυτό και θα επιστρατεύσει τους κολλητούς του, προκειμένου μαζί να ψάξουν να βρουν τη λύση και να τον βγάλουν από τη δύσκολη θέση. Αν και μια χαρά αποδίδει το χλιδάτο κλίμα του Χόλιγουντ και το επιδεικνύει με κάθε ευκαιρία, γεμίζοντας το καστ με πληθωρικά ονόματα, δεν καταφέρνει σε καμία περίπτωση να φτάσει το επίπεδο της σειράς και, σε θέμα πλοκής τουλάχιστον, παραμένει αδιάφορο.
Καθηγητής Με Το Ζόρι (The Rewrite) *1/2****
ΗΠΑ, 2014 Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Marc Lawrence
Πρωταγωνιστούν: Hugh Grant, Marisa Tomei, J.K. Simmons
Διάρκεια: 106’
Ο πρώην επιτυχημένος σεναριογράφος Keith κοντεύει τα 50 του και παρατηρεί πως, εδώ και αρκετά χρόνια, η ζωή του έχει πάρει την κατρακύλα και ο ίδιος έχει χάσει πλήρως την έμπνευσή του. Ψάχνοντας κάποια νέα εργασία που θα του βάλει λεφτά στις τσέπες, ο ατζέντης του βρίσκει μια θέση καθηγητή σεναρίου σε ένα πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Οι αρχικοί του ενδοιασμοί θα ανατραπούν όταν καταλάβει πως δεν έχει χάσει το ταλέντο του, όπως ήταν πεπεισμένος και θα ξαναγνωρίσει τον έρωτα, πράγματα που θα τον κάνουν να θελήσει να ξαναπιάσει πένα. Ο Hugh Grant δεν ικανοποιεί, όπως και το υπόλοιπο καστ, το σενάριο δεν περιέχει καμία απολύτως ευχάριστη έκπληξη, η κάμερα δε λέει να εκφράσει την όποια ανησυχία, παρά μόνο να καταγράψει τους χαρακτήρες και το μόνο θετικό, μέσα στον όλο κυκεώνα προβλεψιμότητας, παραμένει το πόσο αντικειμενικά ανώδυνη παραμένει μέσα από την ανία της.
Σφυρίζοντας Από Έρωτα (Playing it Cool) 1/2****
ΗΠΑ, 2014 Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Justin Reardon
Πρωταγωνιστούν: Chris Evans, Michelle Monaghan, Anthony Mackie
Διάρκεια: 94’
Χωρίς να τον έχει ζήσει ποτέ και παντελώς άπιστος ως προ της ίδια την ύπαρξή του έρωτα, ένας σεναριογράφος του Χόλιγουντ αναλαμβάνει να γράψει το σενάριο για μια αισθηματική ταινία. Η δυσκολία του θα τον κάνει να βρεθεί σε αδιέξοδο, ένα αδιέξοδο που μόνο η γνωριμία του με μια γυναίκα που θα τον ξεμυαλίσει θα μπορέσει να ανατρέψει. Μην μπαίνετε στη διαδικασία, δεν πρόκειται ούτε να γελάσετε, αλλά ούτε και να νιώσετε μια ζεστασιά στην καρδιά σας. Μόνο μια συνεχή ενόχληση από την παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος και την πίστη στα πιο γελοία κλισέ που έχουν γραφτεί.
