Όταν είδε ο Τέρενς Μάλικ είδε την Σιωπή, την πολύπαθη, υποτιμημένη, με πολλούς τρόπους καθοριστική ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε για την θρησκευτική πίστη, του έστειλε ένα γράμμα (είναι μεγάλοι άνθρωποι, έτσι επικοινωνούν, μην κρίνετε δια να μην κριθείτε) στο οποίο αναρωτήθηκε: «τι θέλει ο Χριστός από εμάς;». Για τον Σκορσέζε ήταν άλλο ένα χαρτί στο οποίο θα σημείωσε αφηρημένος ένα τηλέφωνο, για τον Μάλικ, όμως, ήταν το elevator pitch της ψυχής του που οδήγησε στη δημιουργία της νέας του ταινίας Μια Κρυφή Ζωή, στην οποία αναζητά την απάντηση μέσα από την αληθινή ιστορία του Φρανζ Γιάγκερστατερ, αυστριακού αγρότη και αντιρρησία συνείδησης που κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου αρνήθηκε να ορκιστεί πίστη κι αφοσίωση στο Τρίτο Ράιχ γιατί κάτι τέτοιο θα ερχόταν σε αντίθεση με τα διδάγματα του χριστιανισμού, και αφού εξοστρακίστηκε από το χωριό του, φυλακίστηκε και εκτελέστηκε.
Όπως στη Σιωπή και στις Ακρότητες του Πολ Σρέιντερ, έτσι κι εδώ ένας καταξιωμένος δημιουργός που βλέπει περισσότερα κεριά πίσω παρά μπροστά καταπιάνεται με το πιο προσωπικό και βασανιστικό από όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα. Αλλά εκεί που ο Σκορσέζε έδειχνε να αμφιταλαντεύεται, κι ο Σρέιντερ να αγανακτεί, ο Μάλικ φαίνεται πεπεισμένος ότι το ταξίδι της ζωής (και του θανάτου) έχει αξία μόνο όταν περνάει μέσα από την ηθική. Ο Γιάγκερστατερ βρέθηκε αντιμέτωπος με πειρασμούς, λογικά αντεπιχειρήματα, απειλές και φόβο για τη μοίρα της συζύγου και των κοριτσιών του, αλλά συνέχισε να επαναστατεί ήσυχα και ιδιωτικά, χωρίς να υπηρετεί κανένα σκοπό πέρα από το ατομικό του σύστημα αξιών.
Ο Μάλικ δεν συνάντησε ποτέ του λιβάδι που δεν θέλησε να κινηματογραφήσει για ατελείωτες ώρες — οι περισσότερες από τις οποίες καταλήγουν στην τελική βερσιόν της εκάστοτε ταινίας του, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην οποία η φύση, αποτυπωμένη σε εικόνες που μοιάζουν να πασχίζουν να συγκρατήσουν την ομορφιά της, αποτελεί για εκείνον τη μεγαλύτερη απόδειξη της ύπαρξης του Θεού και την ιδανικότερη απάντηση στη φρίκη και το μίσος (που στην παρούσα ιστορική στιγμή παρουσιάζεται μέσα από ασπρόμαυρα πλάνα αρχείου, σε ασφυκτικά τετραγωνισμένα δικά του πλάνα). Όμως κάπου στο ενενηκοστό ένατο χορτάρι που χορεύει στον άνεμο έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σαφές ότι ο Μάλικ έχει παγιδευτεί για άλλη μια φορά στην τάση του για αφαιρετικότητα κι απομακρύνεται από μια πιο ζόρικη εξερεύνηση του έτσι κι αλλιώς δύσκολου θέματος της πίστης, με το οποίο είχε καταπιαστεί με μεγαλύτερη αισθητική κι αφηγηματική επιτυχία στον τελευταίο από τους θριάμβους του: το υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα Δέντρο της Ζωής.
Παρά το βάθος ενός μαθήματος Θρησκευτικών (without the fun), το Μια Κρυφή Ζωή διεκδίκησε πέρσι το Χρυσό Φοίνικα και σε αρκετά μεγάλο βαθμό μάλλον αποκαθιστά το σκηνοθέτη στις συνειδήσεις όσων έπεσαν θύματα του μαρτυρίου του τρίο της συμφοράς To The Wonder, Song To Song και Knight Of Cups. Μακριά από τους φωτογενείς σταρ, ο Μάλικ βρίσκει περιθώριο για να αναμετρηθεί με καθαρό μυαλό με τη σωστή και τη λάθος πλευρά της Ιστορίας, με τρόπο που δοκιμάζει μεν την υπομονή, αλλά παραμένει πιο ενδιαφέρων από το προσφάτως βραβευμένο με Όσκαρ Τζότζο.
Είναι κι αυτό ένα μικρό θαύμα.
