Αν έγραφα αυτές τις σκέψεις αμέσως μετά την συναυλία των Dead Brothers, το περασμένο Σάββατο, σίγουρα θα τις έβρισκαν κάποιοι υπερβολικές, αλλά αφού πέρασαν δύο μέρες και ηρέμησε ο αρχικός μου ενθουσιασμός μου, αισθάνομαι πλέον τυχερός που βρέθηκα στην πρώτη εμφάνιση τους στην Αθήνα. Γιατί την επόμενη φορά που θα έρθουν δεν είμαι και σίγουρος αν θα συμβεί το ίδιο.
Οι ηρωικοί και τυχεροί 300 που βρέθηκαν στο Tin Pan Alley είναι αυτοί που όχι απλά θα πήγαιναν ξανά να δουν το ελβετικό συγκρότημα της Voodoo Rhythm, αλλά θα έφερναν και όποιον άλλον μπορούσαν μαζί τους. Μήπως όμως κάποια πράγματα, όταν πάψουν να αφορούν λίγους και υποψιασμένους, όταν τέλος πάντων γίνουν λιγότερο ή περισσότερο μαζικά, χάνουν τη γοητεία τους; Μπορεί να ακούγεται ελιτίστικο, αλλά είναι κι αυτό ένα εύλογο τριπάκι, για ορισμένους από εμάς.
Και ξέρεις γιατί; Πόσες φορές πας σε μια συναυλία και βλέπεις πέντε τύπους ντυμένους σαν νεκροθάφτες λες και τους έχεις βγάλει από κόμικ του Λούκι Λουκ που παίζουν goth punk του 1920 στην αμερικάνικη δύση Ναι, είναι κάτι που δεν το βλέπεις συχνά και αν μερικοί θα σου πουν ότι έχουν κάτι από Tiger Lillies θα κάνουν λάθος. Έχουν μόνο αυτό τον αφηγηματικό τρόπο να λένε παραμύθια για νεκρούς και ζόμπι. Γιατί κατά τα άλλα είναι μια «παραδοσιακή» μπάντα που όμως χρησιμοποιεί όργανα που δεν χρειάζονται ρεύμα, όπως μπαντζο, τούμπα, βιολί, κρουστά, ιρλανδικό μπουζούκι, μαντολίνο και mouth harp. Οι Dead Brothers υπνώτισαν το αθηναϊκό κοινό, βασιζόμενοι στο τελευταίο τους album Black Moose, αποφεύγοντας μάλιστα τα πιο γνωστά (σχετικό είναι αυτό…) τραγούδια τους, όπως το «Greek Swing» και το «The Power the secret Holds» ή ακόμα και την διασκευή στο «Bella Lugosi is Dead» των Bauhaus. Κι αν με την ένταση που δημιούργησαν, και με το χειροκρότημα να γίνεται όλο και πιο έντονο μετά από κάθε τραγούδι κατάφεραν να κρατήσουν όλους τους παρευρισκόμενους μέσα, να μην βγει δηλαδή κανένας για τσιγαράκι (αφού απαγορεύεται το κάπνισμα στο TinPan Alley), κατά την διάρκεια του encore βγήκαν οι ίδιοι έξω από το μαγαζί με τα όργανα τους (αφού δεν χρειάζονται ρεύμα!) και έπαιξαν τα παραδοσιακά «Ramblin Man» και «O marry don’t you weep», με τον κόσμο να ακολουθεί και να συμμετέχει. Νομιζω πως τα λόγια περιττεύουν αν παρακολουθήσετε το παρακάτω βίντεο.
Εγώ προσωπικά κάτι τέτοιο θωρώ πολιτισμό. Ένα μουσικό σύνολο να ξεσηκώνει όσους το παρακολουθούν, να τους «ενώνει» σε ένα σώμα. Να κάνει κάποιον να θέλει να μιλήσει στον διπλανό του και να φεύγουν όλοι μαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο, όντας τυχεροί που βρέθηκαν στο σωστό σημείο στη σωστή στιγμή.
Την συναυλία άνοιξαν και καθήλωσαν τους ανυποψίαστους θεατές οι δικοι μας Appalachian Cobra Worshipers, το alter ego των Illegal Operation παίζοντας για μια ώρα περίπου παραδοσιακά μπλουζ του Νότου.
