Οι Madrugada είναι ξανά μαζί και το ελληνικό κοινό έβαλε το χεράκι του

Στα μάτια του Frode Jacobsen, έβλεπες κάτι από το 1999. “So let`s start, so let`s start, so let`s start tear it all apart” λέει ένας στίχος από τον κλασικό πλέον δίσκο τους “Industrial Silence” και κάθε λέξη του μπασίστα των Madrugada που μίλησε στην Popaganda από το σπίτι του στο Όσλο, ακτινοβολούσε αυτήν την ενέργεια της μπάντας να έρθουν στην Ελλάδα, τον τόπο που τους υμνεί εξίσου με τη Νορβηγία, και να τα δώσουν όλα στη συναυλία που έχει προγραμματιστεί ήδη για τον Σεπτέμβριο στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ποιός δεν αδημονεί να ακούσει ξανά το “Oh well, hunny you, tonight. I’m here, tonight” από τα χείλη του Sivert Høyem σε ένα κατάμεστο στάδιο;

Η συνέντευξη αυτή ήταν “quite emotional”, καθώς ο Frode μίλησε χωρίς αναστολές για το τι συνέβη εντός της παρέας αυτά τα 14 χρόνια που οι Madrugada είχαν διαλυθεί και ως σπουδαίος αφηγητής αναφέρθηκε στο νήμα που συνδέει τους παλιούς εαυτούς τους με το παρόν και στο πως ολοκλήρωσαν και έδωσαν ζωή σε ένα τραγούδι που έμενε σκονισμένο στο συρτάρι για 21 ολόκληρα χρόνια. Η αέναη σκοτεινή, μελαγχολική μαγεία που εκπέμπει αυτή η μπάντα, θα αναπαραχθεί και στον νέο δίσκο υπό τον τίτλο “Chimes at midnight”, που ακούγεται σα μια απόμακρη αλλά τρυφερή αστραπή στον βόρειο αρκτικό ουρανό και μας βουτά σε ένα φιορδ που έχει γεύση από το “no life, no life without a fall” παρελθόν τους. Ας ελπίσουμε να μας χαρίσουν την ίδια “Ecstasy” με τις νέες μουσικές τους, όπως λέγεται και το τελευταίο τραγούδι του δίσκου τους που κυκλοφορεί στις 28 Ιανουαρίου. Κάπου στο Vesterålen, το βορειότερο σημείο της Νορβηγίας στο Αρχιπέλαγος της Nordland, ηχογραφήθηκε ζωντανά και το πρώτο παλιό τραγούδι τους “The world could be falling down”. Στη νορβηγική φύση ακούγονταν οι στίχοι “I love the world you must bе living in/ I love the girl always stuck in-between” και η μόνη αλήθεια που υπήρχε είναι ότι κανείς δεν αγαπάει, δεν ερωτεύεται και δεν ακούγεται σαν τους Madrugada. 

Ένα ιδιαίτερο τραγούδι που ξεκίνησε να δημιουργείται στο παρελθόν, αλλά κυκλοφόρησε μόλις τον Οκτώβρη που μας πέρασε, έχει τίτλο “The world could be falling down”. Τελικά, καταρρέει ο κόσμος μας;

Τα τελευταία δύο χρόνια μοιάζει να καταρρέει, ναι, για πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου. Μετά από την πανδημία, πρέπει να γυρίσουμε το παιχνίδι. Το κομμάτι “The world is falling down” πηγαίνει πολύ πίσω, μέχρι το 1998. Το γράψαμε ακριβώς πριν το δίσκο “Industrial Silence” και απλά υπήρχε εκεί, δεν το τελειώσαμε ποτέ, αλλά o Sivert και ο Jon δεν το ξέχασαν ποτέ. Οπότε, το ξαναπιάσαμε και δουλέψαμε πολύ πάνω στο κομμάτι, ώστε να σπάσουμε τον κώδικά του. Είμαι πολύ χαρούμενος που το λύσαμε. Βέβαια, οι περισσότεροι στίχοι του είναι από το 1998, οπότε είναι πολύ ιδιαίτερο να αντιληφθείς και να επιστρέψεις σε εκείνη τη φάση της ζωής. 

Με αυτό το κομμάτι, συνδέεται το παρελθόν με το παρόν σας. Πως θα περιέγραφες αυτήν την σύνδεση;

Όλο αυτό ξεκίνησε με τον Jon που ήθελε να βγούμε προς τα έξω και να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια του “Industrial Silence”, κάτι που ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία να ξαναβρεθούμε και να βλέπουμε περισσότερο ο ένας τον άλλο. Περάσαμε υπέροχα σε αυτό το reunion και δεν θέλαμε να τελειώσει η περιοδεία στο τέλος του 2019. Λάβαμε, επίσης, μια πρόσκληση για να έρθουμε και να παίξουμε στην Ελλάδα σε περισσότερες και μεγαλύτερες συναυλίες κι αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσαμε να αρνηθούμε. Ήταν κάτι που θέλαμε πάρα πολύ να κάνουμε, αλλά δεν θέλαμε να ανέβουμε στη σκηνή κι απλά να παίζουμε παλιά τραγούδια ξανά.

Θέλαμε να είμαστε λίγο πιο επίκαιροι από αυτό και να δούμε αν μπορούμε να βγάλουμε δίσκο.

Πήραμε όλη τη μπάντα και από την περιοδεία, μπήκαμε αμέσως στο studio και μπλέξαμε παλιές ιδέες και νέες ιδέες. Χρειαζόμασταν κάπως ένα δόγμα για να δώσουμε φως στο άλμπουμ και να κάναμε τη νούμερο ένα διαδρομή προς την παραγωγή, να το αφήσουμε να είναι πιο αυθόρμητο. Αυτή ήταν η κύρια προσέγγισή μας για το άλμπουμ, το κάναμε πολύ γρήγορα. Ακόμη και τα βίντεο κλιπ που κάναμε και κάποια παλιά τραγούδια που ολοκληρώσαμε ήταν ο τρόπος μας να επιστρέψουμε πίσω από εκεί που ξεκινήσαμε. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε για το ποιό θα είναι το αφήγημα αυτού του δίσκου. Ήταν περισσότερο η επιστροφή σε όλα εκείνα τα πράγματα που μας οδήγησαν στο να δημιουργήσουμε αυτή τη μπάντα εξ αρχής. Δεν θέλαμε να φτιάξουμε ένα conceptual album, θέλαμε απλά να επιστρέψουμε στην αρχή. Ήταν πολύ φυσικό για εμάς να δουλέψουμε πάνω σε αυτό. Υπήρχαν δύο παλιά τραγούδια στον δίσκο, το “The world could be falling down” και το “Slowly turns the wheel”, το υπόλοιπο υλικό είναι περισσότερο νέες ιδέες. Πιστεύω ότι ήταν μια φυσική μετάβαση από το “Industrial Silence”. Θα ήταν δύσκολο για εμάς να ξαναβρεθούμε σαν μπάντα, αν δεν το κάναμε με αυτόν τον τρόπο. 

Τι συνειδητοποιήσατε σε αυτή τη μεγάλη παύση 14 ετών που κάνατε;

Αυτά δεν είναι πράγματα που επιλέγεις να κάνεις, είναι απλά η ζωή που συμβαίνει. Πολλά πράγματα δεν έγιναν όπως τα φανταζόμασταν φυσικά. Ειδικά με ό,τι έγινε με τον Robert (σ.σ.: πέθανε το 2007) που σημάδεψε το τέλος της μπάντας. Το καλό με όλη αυτήν την κατάσταση είναι ότι μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε τις πραγματικές διαστάσεις. Μιλούσαμε πολύ στην περιοδεία για το τι πήγε στραβά. Πολλά πράγματα πήγαν στραβά. Ο τρόπος που συνυπήρχαμε ο ένας με τον άλλον. Δεν είχαμε ένα πολύ καλό εργασιακό περιβάλλον μεταξύ μας. Υπήρχε πολλή δυσαρέσκεια και απογοήτευση. Ίσως όταν απομακρύνεσαι και αποκτάς μια αντίληψη εξ αποστάσεως, βλέπεις ότι για πολλά πράγματα που συνέβαιναν ευθυνόταν η τεράστια πίεση που βιώναμε για πολλά πολλά χρόνια. Ήμασταν πολύ νέοι και περνούσαμε από καταστάσεις που σου αλλάζουν τη ζωή. Δεν ξέραμε πως να τις διαχειριστούμε. Οπότε, πιστεύω ότι όταν επιστρέψαμε και ξαναενωθήκαμε, όλοι είχαμε κάνεις τις σκέψεις μας για αυτά και ήταν πολύ παρόμοιες σε αρκετές περιπτώσεις. Όλοι το καταλάβαιναν αυτό. Ο καθένας μας έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά. Αυτό μας έκανε να είμαστε πιο παρόντες στην περιοδεία. Έφυγε πολύ αχρείαστο δράμα από τη μπάντα. Είμαστε και πιο μεγάλοι τώρα. Από αυτήν την άποψη, ήταν καλό που μείναμε χώρια αυτό το διάστημα, δεν θα είχαμε αυτήν την αντίληψη αλλιώς. Επίσης, ένα άλλο θετικό είναι ότι διψάς πολύ να σταθείς μπροστά από ένα κοινό πάλι και να παίξεις τα τραγούδια ξανά. Θυμάμαι ότι το 2008 δεν ένιωθα πάντα έτσι. 

Η τελευταία σας περιοδεία όμως σας συγκίνησε αρκετά. Υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές που θυμάσαι και που σας έχουν στιγματίσει; 

Ναι, θυμάμαι να περπατάω προς την κατεύθυνση της σκηνής στην Αθήνα και έβλεπα τον Jon να περπατάει μπροστά μου. Θυμάμαι που ήμασταν κάποτε έφηβοι στον βορρά της Νορβηγίας και παίζαμε για εφτά ανθρώπους και αντίστοιχες καταστάσεις. Θυμάμαι ότι η σύνδεσή μας με το κοινό ήταν πραγματικά μοναδική. Ξέρεις, θέλεις τη μουσική σου να τη νιώθει και ο κόσμος, να έχει απήχηση, θέλεις την διάδραση με το κοινό. Βλέποντας ότι κάποιοι άνθρωποι θυμούνταν τη μουσική σου ήταν τεράστια έκπληξη για εμάς. Μείναμε άφωνοι με αυτό. Σημαίνει πολλά για εμάς, φυσικά. Είδαμε επίσης ότι υπήρχε και νέο ακροατήριο, δεν ήταν μόνο άνθρωποι στην ηλικία μας. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. 

Πολλά πράγματα πήγαν στραβά. Ο τρόπος που συνυπήρχαμε ο ένας με τον άλλον. Δεν είχαμε ένα πολύ καλό εργασιακό περιβάλλον μεταξύ μας. 

Δεν ξέρω τι μαγικά κάνατε στο ελληνικό κοινό, αλλά σας αγαπάει πολύ!

Πραγματικά, εσείς κάνατε μαγικά στην μπάντα μας! Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ήταν λίγο παράξενο, γιατί σε όποια άλλη χώρα πήγαμε ήταν φυσικό να έχουμε 40 με 50 άτομα την πρώτη φορά που παίζαμε και σε κάθε επόμενη συναυλία ο αριθμός μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Στην Ελλάδα όμως, υπήρχε ένα αρκετά μεγάλο κοινό εκεί από την πρώτη ημέρα και αυτό είναι το μόνο μέρος που βιώσαμε κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν δυσκολευόμασταν, ήταν πάντα πολύ κρίσιμο για εμάς να έρθουμε εκεί κάτω και να παίξουμε στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ σημαντικό να πάρουμε αυτό το σπρώξιμο! 

Την επόμενη φορά που θα παίξετε στην Αθήνα, θα μας παίξετε το “Chimes at Midnight”. Είναι αναφορά στον Shakespeare ο τίτλος του νέου σας δίσκου; 

Ναι, είναι αναφορά στον Shakespeare. Ήταν μια μεγάλη έμπνευση, καθώς αποτελεί μια πολύ δραματική παράσταση. Ο Orson Welles επίσης έκανε μια ταινία για αυτό, πήρε έμπνευση κι αυτός από εκεί. Είναι δύο τραγούδια μέσα στον δίσκο που έχουν επιρροές και αναφορές σε αυτήν την παράσταση. Μιλούσα για αυτήν στον Sivert και για εκείνον, ταίριαζε πολύ η υπόθεση με το αφήγημα του νέου μας δίσκου. Είναι ένα λίγο σκοτεινό αφήγημα για την προδοσία μιας φιλίας. Πρόκειται για μια σκοτεινή ιστορία και η αναφορά εδώ είναι ότι είχαμε το παρελθόν μας και ειδικά, υπάρχει μια ισχυρή σύνδεση με το τραγούδι “Running from the love of your life”, το οποίο μιλά για έναν φίλο μας, ο οποίος είχε προβλήματα, αλλά είναι καλά τώρα. Το αφήγημα αυτό λοιπόν αναφέρεται σε αυτούς τους προβληματικούς καιρούς. Λέει συγκεκριμένα: «Ακούσαμε τις καμπάνες του μεσονυχτίου», περάσαμε μέσα από πολύ δράμα για να φτάσουμε εδώ. Αλλά αν θες να σκάψεις πιο βαθιά πάνω σε αυτό το κομμάτι, πρέπει να μιλήσεις  με τον κύριο Høyem. 

Ανέφερες πριν ότι το νέο άλμπουμ σας είναι πιο αυθόρμητο, πώς θα περιέγραφες την καινούργια σας μουσική; 

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα τραγούδια. Αυτός ο δίσκος έγινε πολύ αυθόρμητα, επίτηδες. Αυτό που θέλαμε είναι να πάρουμε τη χαρούμενη μπάντα, όπως ήμασταν στην περιοδεία του ‘19, και να τη βάλουμε μέσα στο studio. Δύο από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “Imagination” και το “Stabat mater” και μαζί με το “Nobody loves you like I do” πιστεύω ότι δίνουν την αίσθηση ότι η μπάντα στέκεται ξανά μαζί και συνδιαμορφώνει πράγματα. Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από τη μπάντα. Όταν φτιάχνουμε τραγούδια μαζί ενστικτωδώς. Κάποιος έχει μια ιδέα, μια διάθεση και στη συνέχεια, προσπαθούμε να της δώσουμε μορφή όλοι μαζί. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το άλμπουμ “Industrial Silence”. Ωστόσο, θεωρώ ότι αυτός ο δίσκος ακολουθεί περισσότερο τη δομή τραγουδιστής/συνθέτης, σε σχέση με τον προηγούμενους δίσκους μας. Πιστεύω επίσης ότι αυτό διαφοροποιεί τον συγκεκριμένο δίσκο από τις προηγούμενες δουλειές μας. Δεν πιστεύω όμως ότι αυτός ο δίσκος είναι η συνέχεια από τον τελευταίο μας δίσκο, θεωρώ ότι είναι follow-up από όταν ο Jon άφησε τη μπάντα ή το άλμπουμ “Nightly Disease”. Ή ίσως κάπου μεταξύ του “Nightly Disease” και του  “Industrial Silence”. Δεν κοιτάμε πίσω σε αυτό το άλμπουμ. 

Βλέποντας ότι κάποιοι άνθρωποι θυμούνταν τη μουσική σου ήταν τεράστια έκπληξη για εμάς. Μείναμε άφωνοι με αυτό.

Ένας από τους στίχους στο καινούργιο άλμπουμ λέει “I see you fight for the light that is left inside you”. Πιστεύεις ότι μπορεί η τέχνη και συγκεκριμένα η μουσική μπορεί να δώσει φως και να φέρει αλλαγή στην κοινωνία γύρω μας; 

Σίγουρα! Μπορεί η μουσική μπορεί να αλλάξει τα πράγματα; Η μουσική σίγουρα άλλαξε πράγματα σε εμένα. Για παράδειγμα, άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι. Η μουσική αλλάζει αυτό που ψάχνεις και σε κατευθύνει προς τη λογοτεχνία και την τέχνη. Για εμένα, η μουσική ήταν σημείο εκκίνησης για τη λογοτεχνία. Πιστεύω ότι ο John Lennon έχει αλλάξει αυτόν τον κόσμο προς το καλύτερο. Μπορεί να ακούγεται αφελές, αλλά ένα τραγούδι σαν το “Imagine” είναι πραγματικά ένα αριστούργημα και θεωρώ ότι έκανε αυτόν τον κόσμο καλύτερο. Μπορείς να δεις πολλά παραδείγματα σαν κι αυτό, αλλά η πολιτική είναι πολιτική. Πρέπει να γίνεις πολιτικός για να φέρεις αλλαγές, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφραζόμαστε. Δεν ήμασταν ποτέ μια ευθέως πολιτική μπάντα, δεν πήραμε ποτέ συγκεκριμένες υποθέσεις και τραγουδήσαμε για αυτές, όπως οι Rage Against The Machine ή οι U2 και οι Radiohead. Φαντάζομαι ότι αυτό δεν ήταν ποτέ σοβαρά στο ραντάρ του Sivert. Δεν προσέγγισε ποτέ τους στίχους από αυτήν την οπτική γωνία. Προσεγγίζει πρώτα τη μουσική και τη διάθεση του εκάστοτε τραγουδιού. Πιστεύω όμως ότι ναι, η μουσική και η τέχνη αλλάζουν τα πράγματα προς το καλύτερο. 

Ας το ελπίσουμε! 

Ας το ελπίσουμε! Χαχα. Όχι, έλα τώρα. Θα ήταν ένας πολύ στενάχωρος κόσμος χωρίς τη μουσική. Σίγουρα τα τραγούδια μας δίνουν ελπίδα και μας ανεβάζουν το ηθικό και την διάθεση. Άρα, είναι ξεκάθαρο ότι είναι πολύ σημαντικά για εμάς. 

Για αυτό και περιμένουμε να σας δούμε και να σας ακούσουμε ξανά από κοντά σε λίγους μήνες να παίζετε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τι να περιμένουμε από εσάς; 

Είναι η πρώτη φορά που μας προσκαλούν να παίξουμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που μας έκαναν να θέλουμε ειλικρινά να συνεχίσουμε την πορεία της μπάντας και να βγάλουμε αυτόν τον καινούργιο δίσκο. Ήταν μία έμπνευση για εμάς, ώστε να τα καταφέρουμε. Είναι κάτι που ονειρευόμασταν από όταν ήμασταν έφηβοι και φυσικά, θα βάλουμε φυσικά τα δυνατά μας για να κάνουμε εκείνη τη βραδιά πολύ ιδιαίτερη και μαγική. Απλά ελπίζουμε ότι η πανδημία θα βρίσκεται στο παρελθόν κι ότι θα μπορέσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί ξανά. Να περιμένετε ότι θα βάλουμε τα δυνατά μας! 

Πέρα από την Αθήνα όμως, θα σε δούμε και στην Ύδρα, σωστά;

Ναι, έχω πάει στην Ύδρα αρκετές φορές. Η οικογένειά μου έχει σπίτι εκεί. Πρώτη φορά, πήγα εκεί στο τέλος της περιοδείας μας στην Ελλάδα. Ήμουν στο δρόμο για το αεροδρόμιο, αλλά γύρισα πίσω για να επισκεφτώ την Ύδρα. Ήθελα να πάω εκεί από τη στιγμή που ανακάλυψα ότι ο Leonard Cohen έμενε εκεί, καθώς είμαι μεγάλος θαυμαστής του, άρα είναι δικό του το φταίξιμο (γέλια)! Πήγα σε εκείνο το μέρος και κατέληξε να είναι μια απόφαση που θα μου άλλαζε τη ζωή, γιατί γνώρισα τη σύντροφό μου εκεί, οπότε πήγαινα εκεί συχνά και έκανα φίλους. Γνώρισα και τον γιο του Leonard Cohen, τον Adam, εκεί και είχαν την καλλιτεχνική επιμέλεια των έργων του Leonard Cohen για την Σκανδιναβία κι αυτό προέκυψε από τις επισκέψεις μου εκεί. Πηγαίνω στην Ύδρα κάθε Πάσχα εδώ και μια δεκαετία και κάθε καλοκαίρι. Είναι ένα πανέμορφο και παράξενο μέρος! 

Ανυπομονώ να συναντηθούμε τον Σεπτέμβριο από κοντά!

Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουμε, ναι! Τα λέμε τότε!