Κομάντα και Δράκοι: Τελικά το αγαπάμε ή το βαριόμαστε;

Σε ένα από τα μίτινγκ του γραφείου άρχισε ένα cat fight ανάμεσά μας για το κατά πόσο αγαπάμε ή όχι, τη νέα σειρά του σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη που προβάλλεται στο Mega, κάθε Κυριακή βράδυ. Το “Κομάντα και Δράκοι” με κύριους πρωταγωνιστές τον Βασίλη Μπισμπίκη, τον Γιάννη Ζουγανέλη και τη Μαρίνα Καλογήρου και κεντρικούς ήρωες μια παρέα παιδιών που αναζητούν την περιπέτεια (κομάντα) και τη σκοτεινή οικογένεια των Δράκων έκανε αίσθηση από το πρώτο επεισόδιο για ένα σωρό λόγους.

Τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, την πρωτότυπη μουσική του Μίνωα Μάτσα, τα τραγούδια που ακούγονται, την υποκριτική ανθρώπων που δεν είναι ηθοποιοί, τα μεταφυσικά στοιχεία που κάποιοι χαρακτήρισαν κακή αντιγραφή του Stranger Things, τα τοπία των Χανίων, την πλοκή που έχει μπερδέψει κόσμο και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά. Γενικώς η σειρά έχει δημιουργήσει ένα σούσουρο και αυτό από μόνο του λέει πολλά.

Έχοντας ήδη σπάσει τα νεύρα των υπόλοιπων συντακτών από τα επιχειρήματά μας που έπεφταν βροχή, όσο εκείνοι προσπαθούσαν να βγάλουν τα θέματα της εβδομάδας (και κάποιοι από αυτούς δεν είχαν δει καν τα δύο επεισόδια της σειράς που είχαν προβληθεί), αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε μαζί το τρίτο επεισόδιο και να λύσουμε τις διαφορές μας με φόντο το (μόνιμα) ζοχαδιασμένο βλέμμα του Μπισμπίκη, την αυθεντικότητα του Λευτέρη-Ντόντου-Κακογιαννάκη και το American Bar που κάπως θα θέλαμε να υπάρχει κοντά στο σπίτι μας (ή έστω, μέσα σε αυτό). Ναι, αυτά ήταν τρία, από τα στοιχεία της σειράς που μας ένωσαν.

Α: Το βουνό κάθε φορά που το βλέπω, με ανατριχιάζει.
Δ: Εγώ σκέφτομαι τις Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου και γελάω.
Α: Μα για αυτό και ‘γω ανατριχιάζω.
Δ: Εγώ γιατί γελάω;
Α: Ε, που να ξέρω.
Δ: Δεν τις καταλαβαίνω τόσες αναφορές στο Χόλυγουντ. Πολύ εύκολο. Κάνε κάτι καινούργιο.
Α: Εμένα αυτό είναι που μ’ αρέσει. Γιατί να μη κάνει; Κοίτα, εμείς της γενιάς μας πέφτουμε σε μια παγίδα. Νομίζουμε πως όλοι ξέρουν τις αναφορές. Πως τα παιδιά των 20 και των 30 τις ξέρουν, αλλά δεν τις ξέρουν. Και είναι ωραίες αναφορές.
Δ: Για μια ακόμη φορά έχεις δίκιο.
Α: Σκάσε (χαχαχα)
Δ: Οκ δεν το χα σκεφτεί έτσι.
Α: Τουλάχιστον όλοι αυτοί που βλέπουν Survivor και GNTM ας δουν κάτι άλλο και ας πούνε αααααα…
Δ: Ωραίο βουνό.
Α: Και ωραίος ελέφαντας. Τι ήθελε να πει, ξέρουμε; Να ένας ελέφαντας στο δωμάτιο, που δεν είναι καν δωμάτιο;
Δ: Ήταν στο δεύτερο επεισόδιο. Δεν μιλάμε για το δεύτερο.

Α: Σιγά καλέ. Ξέρεις γιατί ξεκίνησα να βλέπω τη σειρά; Μου θυμίζει τα βιβλία της Άλκης Ζέη. Είχαν τέτοια στοιχεία. Τα παιδιά που έψαχναν την περιπέτεια, άκουγαν για στοιχειά στα χωριά, είχαν φαντασία. Και μετά τα πιτσιρίκια τρελαινόμασταν.
Δ: Μπορεί και να μη έχω διαβάσει. Δεν θυμάμαι. Συγγνώμη.
Α: Μου αρέσει πολύ που βλέπω εδώ πιτσιρίκια να παίζουν και να τρομάζουν και να κρύβονται και να χάνονται, που τα κάναμε και εμείς. Συγνώμη αλλά εμένα η φαντασία μου όταν αναπτύχθηκε, φούσκωσε από αυτά…
Δ: Και ξάφνου αυτή μονολογεί.
Α: Σκάσε (χαχα). Ο Μπισμπίκης πάλι τον άγριο κάνει;

Δ: Νομίζω θα γλυκάνει. Το λέει στις συνεντεύξεις του. Πως επιτέλους θα κάνει έναν γλυκό άνθρωπο.
Α: Δεν μπορώ που ‘ναι ζοχάδας συνέχεια, νομίζω πως θα αρχίσει ξαφνικά να με βρίζει.
Δ: Αυτή είναι η μανιέρα του.
Α: Μα γιατί να είναι μια μανιέρα, αυτό λέω.
Δ: Γιατί έχεις δει πολλούς Έλληνες ηθοποιούς να μην έχουν; Τουλάχιστον στη τηλεόραση. Σου ‘χω πει πως πεθαίνω με το όνομα Ντόντος;
Α: Όχι!
Δ: Με εκνευρίζει λίγο που έχει πιάσει τόσο κλισέ τους ζεν και τους γιόγκιδες, εκεί στο μυστικό τους κήπο, σαν καρικατούρες.
Α: Μπορεί να το κάνει επίτηδες για να το ανατρέψει μετά.
Δ: Αμάν βρε Αντιγόνη, σε όλα βρίσκεις μια δικαιολογία.
Α: Κι αν όντως θέλει να σου τονίσει τα κλισέ; Για αυτό τον λόγο; Γιατί; Το αποκλείεις;
Δ: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου μικρός;
Α: Ο πολύ μικρός, τρελή φάτσα. Να κοίτα τον Μπισμπίκη. Σαν να βλέπεις Άγριες Μέλισσες.
Δ: Όταν πήγε στο χωριό τους έβαλε χέρι για τις μάσκες. Τώρα κάθονται όλοι μπροστά τους στο γραφείο κι όλα καλά. Πφ. Μπαίνει και η άλλη χωρίς μάσκα. Πού πας μαρή,  χωρίς μάσκα;

Α: Ισχύει πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι καν ηθοποιοί;
Δ: Είναι ερασιτέχνες από την Κρήτη, ναι!
Α: Είναι γαμάτο αυτό!
Δ: Είναι!
Α: Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί τα πρόσωπα αυτά να του έφεραν την ιστορία;
Δ: Βαθύ. Δεν ξέρω.
Α: Ούτε εγώ ξέρω. Δικό μου!
Δ: Έχεις την αίσθηση πως σέρνεται περισσότερο από όσο πρέπει στα φαντασιακά;
Α: Όχι!
Δ: Να χαθείς να χάνεσαι.
Α: Σε χαλάνε τα εφέ;
Δ: Όχι τα βρίσκω πολύ ντίσεντ, σιγά πια δεν είμαστε και Χόλυγουντ.
Α: Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία από μόνες τους σε κάνουν να χαζεύεις. Το Έτερος Εγώ ας πούμε, συγγνώμη αλλά κατώτερο. Με την έννοια ότι λυσσάγανε και σιγά μωρέ.
Δ: Εμένα μου άρεσε. Από τους Δικαίους και το Θάνο Λειβαδίτη είχαμε να δούμε μια ωραία αστυνομική σειρά (χαχα).
Α: Αχ δεν το θυμάμαι.
Δ: Λες να μην ήταν αστυνομική;
Α: Στα δικά μας, αυτό είναι πιο εντυπωσιακό! Να πούμε και κάνα ευχαριστώ λέω εγώ.
Δ: Ευκαριστούμε Ελάντα!  Αυτός είναι ο πατήρ Δράκος!

Α: Αυτός είναι ηθοποιός;
Δ: Όλοι ηθοποιοί είναι. Όποιοι δεν έχουμε ξαναδεί θα ναι από κει, ντόπιοι. Άσχετο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάθε φορά που βλέπω τη σειρά, θυμάμαι το Peppermint.
Α: Αχ σε αυτό έπαιζε ο Μελέτης μικρός. Πεθαίνω!
Δ: Σοβαρά μιλάς τώρα;
Α: Δεν θα το αρνηθώ!
Δ: Όχι καλέ, σοβαρά τώρα έπαιζε στο Peppermint ο Μελέτης μικρός;
Α: Ναι ο γνωστός Μελέτης από τις Άγριες Μέλισσες.
Δ: Κάτσε, σ’ αρέσει ο Μελέτης;
Α: Μ’ αρέσει ο Μελέτης.
Δ: Θα σε δώσω. Είσαι τρελή.
Α: Δώσε. Είμαι!

Δ: Ωραία φωτογραφία!
Α: Τρελαίνομαι που είναι μόνιμα σαν να είναι όλο το πλάνο έτοιμο να σκάσει μετεωρίτης.
Δ: Ζηλεύω αυτό που γίνεται μέσα στο μυαλό σου.
Α: Αν η σειρά ήταν ερωτική, με αυτόν το χρωματισμό θα μου έβγαζε άλλο.
Δ: Το σπίτι στην παραλία, έχει αυτόν τον ερωτικό χρωματισμό.
Α: Με φοβίζει και αυτό.

Α: Τι ωραία λήψη αυτή!
Δ: Ωπ η κάμερα όπως μπαινοβγήκε έτσι!
Α: Είναι όπως video game γιατί αυτή παίζει παιχνίδια, πολύ έξυπνο, γαμάτο;
Δ: Τέλειο ήταν, μην το ξαναβάζεις…
Α: Είδες το χέρι μου ε; Θέλω ώρα να σε ρωτήσω, αυτό το παιδί είναι πράγματι ΑΜΕΑ;
Δ: Ναι, υπέροχος, τον ανακάλυψε ο Παπαδουλάκης στην Κρήτη.

Α: Να πάλι το βουνό!
Δ: Μου είναι οικεία αυτή η εικόνα από το χωριό μου.
Α: Εγώ Πήλιο, άλλες εικόνες αλλά και εμείς περπατάγαμε και ψάχναμε στοιχειά και φαντάσματα.
Δ: Δεν εξερευνούσες το βουνό;
Α: Εννοείται που ήσουν δίπλα εντωμεταξύ και νόμιζες πως ανέβαινες στο Έβερεστ.
Δ: Εμείς είχαμε φτιάξει στο βουνό, ένα νεκροταφείο ζώων, πραγματικά δεν θυμάμαι γιατί!
Α: Ποιος είσαι;
Δ: Και υπήρχε μια μαϊμού στη γειτονιά, την είχε φέρει ένα ναυτικός, και όταν πέθανε, την είχε θάψει εκεί, στο δικό μας το νεκροταφείο. Τι λέω;
Α: Πες μου, εσύ!
Δ: Το Νησί το ‘χεις δει;
Α: Όχι ήμουν Αγγλία και μετά όταν γύρισα όλο πήγαινα να το δω στο you tube αλλά δεν…
Δ: Ωραίο είναι, κρατιέται ακόμη. Σαν εικόνα!

Ακούγεται το Αν σε αρνηθώ αγάπη μου από τη Τζένη Βάνου

Δ: Κοματάρα!
Α: Κυρίως γιατί δεν το περιμένεις. Δεν κολλάει εκ πρώτης.
Δ: Αυτές τις σκηνές, με τα τραγούδια, τις στήνει πολύ ωραία. Θα μπορούσε να είναι ένας άριστος βιντεοκλιπάς. 
Α: Πάντως να σου πω κάτι, έναν ωραίο Κρητικό, δεν μας έχει δείξει ρε φίλε.
Δ: Δεν σου αρέσει κανείς;
Α: Γιατί ποιος θα μπορούσε;
Δ: Η αλήθεια είναι πως δεν βγαίνει κάποιο sex symbol για περιοδικά, από εδώ.
Α: Αυτό είναι ωραίο. Γιατί εδώ δεν έχουν επιλέξει κάποιον τέτοιο για να σπρώξουν το προϊόν. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τον δημιουργό. 
Δ: Ωραία φάτσα ο βοηθός αστυνομικός.
Α: Τι ωραία σκηνή ρε σύ, αυτή. Τι μπαρ είναι αυτό. Τελείως Sons of Anarchy η φάση.
Δ: Τι σειρά κι αυτή! Στο πιο κρητικό του. Φταίνε τα μούσια, τα χακί, τα πέτσινα. Πόσο μ’ άρεσε η μάνα και πόσο κόντρα ρόλος στην προηγούμενη επιτυχία της με το «Παντρεμένοι με παιδιά».

Παύση για να ξεπεραστεί το σοκ

Α: Τι εννοείς;
Δ: Σύνελθε. Ναι είναι η Πέγκυ
Α: Έχω πάθει σοκ. Πάτα play.

Μιλάει ο άγριος βοηθός του νονού Δράκου

 Α: Δεν κατάλαβα.
Δ: Ούτε εγώ. Αλλά τα είπε ωραία.
Α: Δεν πρόσεχα τι έλεγε, κατάλαβες, κοίταγα αυτόν.
Δ: Καλό κάστινγκ.
Α: Ο Νονός Δράκος δεν θυμίζει λίγο Καραντάιν;
Δ: Kill Bill. Ναι θα συμφωνούσα.
Α: Βγάζει μια 70λαγνεία η εικόνα πάντως.
Δ: Να σε ρωτήσω κάτι; Είχες εσύ δεντρόσπιτο;
Α: Αχ άσε με ήταν ο μεγάλος καημός.
Δ: Είχες δέντρο;
Α: Είχα συκιά τρελή.
Δ: Δεν μου ‘χε λείψει, είχαμε ωραία μέρη να παίζουμε.
Α: Μπα, εγώ το ήθελα πάντα. Να σου πω τι με ενοχλεί; Ίσως το μόνο που με ενοχλεί τόσο.
Δ: Για πες.
Α: Θέλω πιο γρήγορο μοντάζ ανάμεσα στις αλλαγές των ατακών. Έχει κλάσματα δευτερολέπτου περισσότερο από όσο χρειάζεται.
Δ: Είναι σαν να προβάρουν τα λόγια και να κρατάνε τελικά αυτό.
Α: Θα μπορούσαν να είναι πιο στακάτες οι ατάκες.
Δ: Έτσι θέλει ο ποιητής, ρε κοπελιά, έλεος…
Α: Σου λέω τι με ενοχλεί. Μη με νευριάζεις (γέλια).  

Δ: Αυτές οι σκηνές μ’ αρέσουν με το βενζινάδικο. Τελείως Φαρ Ουέστ.       
Α: Πάρε και τη μουσική από πίσω, σπαγγέτι, τελείως γουέστερν!
Δ: Αυτή η μικρή νομίζω έπαιζε στο Νησί, ή της μοιάζει έστω.
Α: Μ’ αρέσει αυτή πολύ. Αυτός πάλι που τηνν κυνηγά, με ενοχλεί. Δηλαδή πέτυχε αυτό που ήθελε να φαίνεται ενοχλητικός.
Δ: Αυτή μου θυμίζει Eva Green με αυτό το βάψιμο.
Α: Ναι, την έβλεπα και χτες το βράδυ στο Casino Royale, στο είπα.
Δ; Συγγνώμη δεν έβλεπες το Battle Royale;
Α: Γιατί να το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Άσε που κοιμάμαι και τα κάνω προβολή στον ύπνο μου.
Δ: Αστρική;
Α: Χαζόπαιδο!

Δ: Welcome to Paradise. Ωραία ταμπέλα.
Α: Ναι και στο πρώτο επεισόδιο το ‘χα προσέξει, όπως πήγαινε ο Μπισμπίκης με το αμάξι.
Δ: Έχω την αίσθηση πως βλέπεις δύο τρεις σειρές μέσα στην ίδια σειρά. Χωρίς να έχουν μια ενιαία αισθητική.
Α: Ναι.
Δ: Τώρα νομίζω πως βλέπω μια ταινία με παιδάκια, τύπου χαμένη τρυφερότητα, τώρα βγαίνει αυτή, η Καλογήρου, μπουμ κάτι άλλο πάλι.
Α: Σε πιάνω.
Δ: Δόξα το θεό!
Α: Εντωμεταξύ αυτοί εδώ (η τηλεόραση δείχνει τους Δράκους), δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνουν.
Δ: Είναι ληστές.
Α: Δεν εκδικούνται;
Δ: Ληστές, ληστές και απλά στην τελευταία ληστεία σκότωσαν κάποιον.
Α: Απλά αναρωτιόμουν μήπως υπήρχε και κάνα θέμα εκδίκησης.
Δ: Μέχρι στιγμής δεν έχει εμφανιστεί.

-Υπάρχουν πράγματα απίστευτα αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι αληθινά.
-Εγώ πιστεύω αυτά που βλέπω.
-Δηλαδή ό,τι δεν βλέπεις δεν υπάρχει;
-Και τις κλανιές δεν τις βλέπεις αλλά βρωμάνε.

Α: Χαχαχχαα, Για αυτό σου λέω εγώ με αυτόν τον μικρό πεθαίνω.
Δ: Ζουγανέλη είδες;
Α: Στην φωτογραφία;
Δ: Όχι στα προηγούμενα.
Α: Ναι παιδί μου, καλά το παίζει τέλεια αυτό που του είπαν να παίξει.
Δ: Δεν ξέρω, έχει τόσο δυνατή περσόνα πια, που βλέπω κυρίως αυτή.
Α: Ναι εντάξει, μπορεί να το κάνει λίγο καρικατούρα, αντιλαμβάνομαι τι λες.
Δ: Δεύτερη φορά, εντάξει τα πάω πολύ καλά χαχα, ωχ τα κουδουνάκια.

Α: Τον υπνωτίζει;
Δ: Ναι νομίζω.
Α: Α, έχει βγει ήδη από το σώμα του. Αφού κοιτάνε όλοι κάτω και αυτός είναι όρθιος. Γίνεται μπλε στα ταξίδια του. Η ατμόσφαιρα. Μ’ αρέσει αυτό επίσης.
Δ: Πέρασε μπροστά από την κατσίκα.
Α: Την πέρασε;
Δ: Ναι, πριν που ήταν μια κατσίκα;
Α: Στο μαλλί της γριάς.
Δ: Ε, εκεί πήγε.
Α: Ε, αυτό λέω.

Δ: Κοίτα αυτός είναι συνδεδεμένος με τον Ντόντο. Δηλαδή βγαίνει από το σώμα του και πάει Ντόντο κατευθείαν. Όχι του λένε τράβα να βρεις τον Ζουγανέλη, τίποτα αυτός Ντόντο, κολλημένος.
Α: Δεν μπορεί κάποια σχέση θα ‘χει κι αυτός. Κάτσε να δούμε. Βιάζεσαι. Μπορεί να έχουν πάρει οι Δράκοι τον Ζουγανέλη.
Δ: Ωπ, πρόβατα. Πού είναι η κατσίκα;
Α: Καλέ χαμός γίνεται εκεί.
Δ: Μωρέ λες να τα προκαλεί όλα ο μικρός;
Α: Ε, μα αυτό συμβαίνει κάθε φορά που κάνει ταξίδι. Τότε βγαίνει ο καπνός από την σπηλιά.
Δ: Όταν κάνει τα αστρικά του μμμ. Σαν να προκαλεί όμως και μια αναταραχή συναισθημάτων. Τους κάνει όλους λίγο έξαλλους; Ωχ από πίσω από πίσω κάτι έρχεται, το δες;
Α: Ναι ναι ναι.

Ακούγεται το Unchained Melody των Righteous Brothers

Α: Καλά ‘νταξει, τελείως David Lynch.
Δ: Πως σου ‘ρθε ο Lynch;
Α: Μου το ‘χει βγάλει αρκετές φορές.
Δ: Σοβαρά;
Α: Πρόσεξε το αυτό, μετά από σκηνές τύπου βίας πέφτει ένα παλιακό κομμάτι και μετά ηρεμία.
Δ: Η μαντάμ έξαλλη νομίζω. Λες να την επηρέασε το συμβάν;
Α: Ωχ!
Δ: Οι ήλιοι (στον κήπο) θα την πληρώσουν, θα τους ξεριζώσει όλους, φακ!
Α: Τρομερή σκηνή. Κάτι μου θυμίζει αλλά δεν μπορώ να βρω τι.
Δ: Ακόμη να γυρίσει το μικρό;
Α: Όχι τριγυρνάει στις σπηλιές.
Δ: Αφού η άλλη είπε λιακάδα.
Α: Τι σχέση έχει αυτό.
Δ: Τύπου γύρνα πίσω.
Α: Συνθηματικό ήταν για να ξυπνήσει;
Δ: Ξέρω ‘γω, τον βλέπεις να ξύπνησε;  
Α: Μήπως εννοούσε “είσαι ασφαλής”;
Δ: Ωπ, ο Ζουγανέλης. Τον βρήκε! Καλέ αυτός έχει πάει και διαλογίζεται μόνος του και οι άλλοι τον ψάχνουν. Λες να είναι στη σπηλιά με τον καπνό; Τι του πε;
Α: Ούτε εγώ άκουσα. Τι κομμάτι!
Δ: Σαν το Ghost τίποτα, εκείνη ήταν σκηνή!

Α: Τελείωσε;
Δ: Ναι! Εν κατακλείδι; Τι έχεις να πεις;
Α: Η κατακλείδα μου είναι η εξής. Ότι παρά τις ενστάσεις που έλεγες, σε κεντρίζει να το δεις όλο. Οκ είναι λίγο αργό.
Δ: Οι ιδέες του είναι ωραίες. Ο ρυθμός του όχι. Και έχω και το θέμα μου με κάποια κλισεδάκια.
Α: Σου είπα, θα ανατραπούν.
Δ: Σε αυτό βασίζομαι. Κοίτα. Το Mega έχει κάνει δύο τέτοιες απόπειρες, για ένα άλλο διαφορετικό κόσμο. Και ευτυχώς που κάποιος το κάνει!
Α: Αυτό!
Δ: Το ένα παλιά με τις Γοργόνες και τώρα με τα Κομάντο. Για αυτό και μόνο, του δίνω σεβασμό. Κι ας μοιάζουν κάπως ανολοκλήρωτα.
Α: Γοργόνες; Ποτέ δεν το ‘χα δει αυτό. Θα ‘ταν τότε που δεν είχα τηλεόραση. Για μένα το πιο σημαντικό είναι πως μπορείς να βάλεις στο μυαλό των παιδιών, πως υπάρχει κι άλλος κόσμος πέραν του ίντερνετ που είναι και γαμάτος και δηλαδή …ανακάλυψέ τον, γιατί έτσι αποκτάς, ουσιαστικά εμπειρίες ρε φίλε.
Δ: Φεύγω.
Α: Φύγε!