Το 2000 που αποφάσισε το BBC να γυρίσει αυτό το ντοκιμαντέρ για τους Duran Duran, το συγκρότημα που ενσάρκωσε το περιεχόμενο της love to hate μυθολογίας της αμαρτωλής δεκαετίας του ’80 (κι εν πολλοίς την πήρε και στο λαιμό του) ήταν εντελώς εκτός επικαιρότητας. H Capitol/EMI τους είχε παρατήσει, o Johnny Taylor είχε εγκαταλείψει επίσης, η μπάντα είχε υπογράψει συμβόλαιο με μια θυγατρική της Disney ονόματι Hollywood Records. Εκεί κυκλοφόρησε το, όχι και τόσο κακό μα εντελώς απαρατήρητο, Pop Trash για πρώτη φορά χωρίς κανέναν από τους τρεις Taylor στη σύνθεσή του (που ηταν πια Simon Le Bon, Nick Rhodes και Warren Cuccurullo).
Όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, φτάνοντας στο ναδίρ το παρελθόν ανασκάβεται με μεγαλύτερη ψυχραιμία, και χρονική απόσταση από τις υπερβολές της μεγάλης δόξας, και γίνεται πιο έγκυρη αποτίμηση. Ναι, οι Duran Duran ήταν το αποκορύφωμα της πλαστικής δεκαετίας των ‘80s. Ναι, ήταν ο απόλυτος συμβολισμός του “style over substance”, έτσι όπως αποθεώθηκε από την κουλτούρα του MTV. Ναι, ήταν το συγκρότημα που ταίριαξε κι εξέφρασε τον γιάπικο material world γιορτάζοντας ένα -πνιγμένο στη σαμπάνια και ντυμένο με εκκεντρικές δημιουργίες διάσημων σχεδιαστών – αμοραλιστικό lifestyle σπατάλης, την ώρα που τα μέλη του, εκτός από τα εφηβικά κοριτσίστικα δωμάτια, έσωζαν και τον κόσμο στα Live Aid πανηγύρια.
Από την άλλη όμως, εκτός από το ότι κάθε δεκαετία παράγει και τους ήρωές της, οι Duran Duran έκαναν σπουδαία pop. Αν θέλετε έβαλαν μια πινελιά γαλανομάτικης τσαχπινιάς στην υπερφορτωμένη synthpop εκδοχή του Νέου Κύματος κι έδωσαν μερικά singles-σταθμούς. Ήταν παιδιά του Blitz, νεορομαντικά εμβλήματα, ποπ είδωλα με έναν τρόπο που δύσκολα θα ξαναπροκύψει, και, κυρίως, έθεσαν ένα καλούπι στο οποίο η ηλεκτρονική ποπ επιστρέφει πολύ συχνά χωρίς να φοβάται αφού οι υπερβολές των DD και των οπαδών τους, των περίφημων Duranies, είχαν φροντίσει να αποενοχοποιήσουν.
Στο ντοκιμαντέρ του BBC, εκτός από τα μέλη του γκρουπ, μιλάνε μεγάλες προσωπικότητες όπως Debbie Harry, Nile Rodgers και Lou Reed, πανέμορφε γυναίκες όπως οι Yasmin Le Bon και Claudia Schiffer, αλλά και πρόσωπα-κλειδιά στην καριέρα τους σαν τους μάνατζερ Paul και Michael Berrow. Διηγήσεις και ιστορίες που δένονται με στιγμιότυπα από το απόγειο της δόξας τους στα ‘80s.
Καθόλου τυχαία, αμέσως μετά ο Simon Le Bon τηλεφώνησε στον John Taylor και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το reunion της μπάντας με την πεντάδα που έκανε τον κόσμο να τους αποκαλεί «η δημοφιλέστερη μπάντα στον κόσμο από την εποχή των Beatles» ήταν γεγονός, Πέρασαν μάλιστα κι από τη Μαλακάσα, αν θυμάστε.
Αυτή είναι η ιστορία των “Wild Boys” της ποπ. Καλή προβολή.
