Η χτεσινοβραδινή απονομή των 96ων βραβείων Όσκαρ ήταν ένα σπάνιο παράδειγμα του πώς μια πλήρως αναμενόμενη τελετή από πλευράς νικητών μπορεί να μην παραδοθεί στην ανία ή ακόμα και να έχει συναρπαστικές στιγμές.
Με το Οπενχάιμερ του Κρίστοφερ Νόλαν να μπαίνει στην τελική ευθεία της οσκαρικής κούρσας με τις νίκες του προδιαγεγραμμένες (τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν και η ταινία έφυγε με 7 Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένης της Καλύτερης Ταινίας, Α’ και Β’ ανδρικής ερμηνείας για τον Κίλιαν Μέρφι και τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και σκηνοθεσίας), τη μία γυναικεία κατηγορία κλειδωμένη (η Νταβάιν Τζόι Ράντολφ των Παιδιών του Χειμώνα κέρδισε στην κατηγορία Β’ γυναικείου ρόλου) και το σασπένς να προκύπτει μόνο από το ποια υποψήφια θα επικρατήσει στον Α’ γυναικείο (τελικά ήταν η Έμμα Στόουν του Poor Things έναντι της Λίλι Γκλάντστοουν των Δολοφόνων του Ανθισμένου Φεγγαριού), η βραδιά θα μπορούσε να κυλήσει βαρετά.
Ή χειρότερα, όταν ο παρουσιαστής Τζίμι Κίμελ ξεκίνησε την τελετή με έναν χλιαρό μονόλογο, με αμήχανα ή χιλιοακουσμένα αστεία για τους φετινούς υποψήφιους. Όμως χάρη στην επιστροφή μιας πετυχημένης δομής (5 περασμένους νικητές των ερμηνευτικών κατηγοριών να απονέμουν το φετινό βραβείο), μερικά διασκεδαστικά, αν και random reunions (από τον Σκαθαροζούμη μέχρι τους… Δίδυμους;!) και μια πραγματικά ιστορική live εκτέλεση του υποψήφιου για Όσκαρ τραγουδιού της Barbie, “I’m Just Ken”, από τον Ράιαν Γκόσλινγκ, τον Slash, τον Wolfgang Van Halen, τον Μαρκ Ρόνσον, τον Άντριου Γουάιτ, τις γυναίκες της Barbie, την Στόουν, και, τελικά, ολόκληρο το Dolby Theater, η τελετή κατάφερε να διατηρήσει το ενδιαφέρον των ξενυχτισμένων φαν και να προσφέρει αρκετές στιγμές για κουτσομπολιό και ανάλυση την επόμενη μέρα.
Το υποψήφιο για 10 Όσκαρ Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου κέρδισε στις κατηγορίες Μακιγιάζ, Σχεδιασμού Παραγωγής και Κοστουμιών, αλλά η μεγαλύτερη νίκη του ήταν χωρίς αμφιβολία εκείνη της Στόουν, που κόντεψε να πάθει συγκοπή από την έκπληξη όταν ανακοινώθηκε το όνομά της.
Η Έμμα Στόουν παρέλαβε το δεύτερο Όσκαρ της –σε ηλικία μόλις 35 ετών– από τα χέρια των Σάλι Φιλντ, Τζένιφερ Λόρενς, Σαρλίζ Θερόν, Τζέσικα Λανγκ και Μισέλ Γέο, αγχωμένη για το σκισμένο φορέμά της (που όπως είπε οφειλόταν στο ξεφάντωμα του “I’m Just Ken”), αφού πρώτα είχε αγκαλιάσει τον Λάνθιμο που έτρεξε στην πρώτη σειρά για να τη συγχαρεί.
H νίκη της αντιπάλου της, Γκλάντστοουν, στα βραβεία του Αμερικάνικου Σωματείου Ηθοποιών, έκανε πολλούς (μαζί κι εμάς) να θεωρούν ότι θα επαναληφθεί και στα Όσκαρ, αλλά η έλλειψη πάθους για την ταινία της, η γενικότερη προτίμηση στο Poor Things, ο μεγάλος αριθμός των διεθνών μελών που δεν έχουν την απαραίτητη ιστορική σύνδεση με το συμβολισμό της πιθανής νίκης μιας Ινδιάνας στις ΗΠΑ, ήταν μάλλον οι παράγοντες που συνέβαλαν στην ήττα της. Και, φυσικά, η απίστευτη δημοφιλία της Στόουν, που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες συμπάθειες του Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή.
Στις υπόλοιπες ερμηνευτικές κατηγορίες, ο Ντάουνι ξεκίνησε το λόγο του ευχαριστώντας την “φρικτή παιδική ηλικία” του και τελείωσε με το δικηγόρο του, που πέρασε χρόνια προσπαθώντας να τον ασφαλίσει για να βρίσκει δουλειές (μετά τη φυλάκισή του τα σκοτεινά χρόνια της τοξικομανίας του), ο Μέρφι ήταν ένας ευγνώμων Ιρλανδός (το Όσκαρ του παρέδωσαν ο Μπρένταν Φρέιζερ, ο Μπεν Κίνγκσλεϊ, ο Μάθιου Μακόναχι, ο Νίκολας Κέιτζ και ο Φόρεστ Γουίτακερ) και η Ράντολφ κατασυγκίνησε με το συναισθηματικό λόγο της.
Στις κατηγορίες των σεναρίων, ο πρώην blogger και δημοσιογράφος Κορντ Τζέφερσον κέρδισε για το ντεμπούτο του, το διασκευασμένο σενάριο του American Fiction, ενώ η Ζιστίν Τριέ και ο Αρτούρ Αραρί μοιράστηκαν το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για την πολυσυζητημένη Ανατομία Μιας Πτώσης. Με 2 Όσκαρ έφυγε η Ζώνη Ενδιαφέροντος, ήχου και διεθνούς ταινίας, με το σκηνοθέτη Τζόναθαν Γκλέιζερ να γίνεται ο μοναδικός νικητής που από τη σκηνή αναφέρθηκε στην κατάσταση στην Γάζα, κάνοντας λόγο για “κατοχή” και καπήλευση του Ολοκαυτώματος και παραλληλίζοντας τα μηνύματα της ταινίας του για την απανθρωπιά με τα “θύματα της 7ης Οκτωβρίου και της συνεχιζόμενης επίθεσης στην Γάζα.” Αντίθετα, οι νικητές του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ κινουμένων σχεδίων για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, War Is Over, εμπνευσμένου από το τραγούδι του Τζον Λένον (στη σκηνή ανέβηκε μαζί τους ο Σον Όνο Λένον), σχολιάστηκαν αρνητικά για την έλλειψη αναφοράς τους στα σύγχρονα γεγονότα στον ευχαριστήριο λόγο τους. Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το λόγο του Γκλέιζερ παρακάτω:
Σε μια βραδιά με ανύπαρκτα κωμικά σκετσάκια, το μοναδικό εξωφρενικό ήταν η ολόγυμνη εμφάνιση του Τζον Σένα, που παρουσίασε την κατηγορία κοστουμιών, κρύβοντας τα επίμαχα σημεία του με το φάκελο. Γενικά αν παρατηρήσαμε κάποιο trend, αυτό θα ήταν η εμμονή των σεναριογράφων της τελετής με το ανδρικό μόριο – πέρα από το αστείο με τον Σένα, ο Κίμελ έκανε μια τολμηρή αναφορά στον Ντάουνι (παραφράζοντας την κλασική κινηματογραφική ατάκα “στην τσέπη σου έχεις όπλο ή απλώς χαίρεσαι που με βλέπεις;”), ρωτώντας αν έχει στην τσέπη του τυπωμένο τον ευχαριστήριο λόγο του ή αν απλώς είναι τετράγωνο το όργανό του. Το κοινό δεν γέλασε πολύ, ενώ η Στόουν έμοιαζε να ενοχλείται (για πλάκα) όταν ο Κίμελ αναφέρθηκε στις γυμνές σκηνές του Poor Things ως βασικό χαρακτηριστικό του. Πάντως, αν τα Όσκαρ αποφασίσουν να αλλάξουν παρουσιαστή του χρόνου, έκανε την πετυχημένη οντισιόν του ο κωμικός Τζον Μουλέινι, με ένα σουρεάλ, μίνι stand up για τον Ξυπόλητο Τζο.
Ο Νόλαν, που μετά από 6 υποψηφιότητες από το 2002 ως τώρα είτε ως σεναριογράφος είτε ως σκηνοθέτης είτε ως παραγωγός, κέρδισε για τις 2 τελευταίες του ιδιότητες και είπε ένα από τα αξιομνημόνευτα πράγματα της βραδιάς: “το σινεμά είναι λίγο παραπάνω από 100 χρονών, φανταστείτε να ζούσαμε όταν είχαμε μόνο 100 χρόνια ζωγραφικής ή θεάτρου… δεν ξέρουμε πού θα βγάλει αυτό το απίστευτο ταξίδι από εδώ και πέρα.” Προς το παρόν, έβγαλε σε έναν χαοτικό Αλ Πατσίνο: ο 82χρονος ηθοποιός βγήκε στη σκηνή για να απονείμει το τελευταίο βραβείο της βραδιάς, το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ξέχασε να επαναλάβει τις 10 υποψήφιες ταινίες, άνοιξε κατευθείαν το φάκελο και αναφώνησε “τα μάτια μου βλέπουν το Οπενχάιμερ”, στην πιο “just when I thought I was out, they pull me back in” στιγμή της καριέρας του. Ένα πραγματικά απίστευτο ταξίδι.
