Η παρέα της Παρέλασης
Τρεις ταινίες που βρέθηκαν στις ψηλότερες θέσεις των βραβείων του Φεστιβάλ της Δράμας. Αρκουδότρυπα, Παρέλαση, Το Χάος που Άφησε Πίσω της. Τρεις παρέες. Επί της ουσίας πρωτοεμφανιζόμενες παρέες. Νέα παιδιά, νέοι δημιουργοί που σχεδίασαν και δούλεψαν πάνω στα κινηματογραφικά τους όνειρα με όρεξη, κέφι και άγνοια κινδύνου. Βασιζόμενοι σε δικά τους οικονομικά backup αλλά και στην καλοσύνη των άλλων.
Τους ξαναβρήκαμε λίγες μέρες πριν η Αθηναϊκή πρεμιέρα των ταινιών τους στις Νύχτες Πρεμιέρας ρίξει και πάλι φως πάνω τους. Μας είπαν…
Σκηνοθεσία: Χρυσιάννα Παπαδάκη & Στέργιος Ντινόπουλος
Ερμηνείες: Χαρά Κυριαζή, Πάμελα Οικονομάκη
Φεστιβάλ Δράμας: Η ταινία πήρε τα εξής βραβεία, καλύτερης ταινίας- Χρυσός Διόνυσος για τους Χρυσιάννα Παπαδάκη, Στέργιο Ντινόπουλο, Αρσινόη Πηλού και Θάνο Μιχαλόπουλο και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για τη Χαρά Κυριαζή, στην κατηγορία Εθνικό Διαγωνιστικό
Σύμφωνα με την επιτροπή: «Πρόκειται για μια ανεξάρτητη ταινία που μας έκλεψε την καρδιά καταφέρνοντας με τα μέσα που είχε να θίξει σημαντικά ζητήματα παραμένοντας διεισδυτική, αυθεντική και γενναία. Ξεφεύγοντας από τις στερεότυπες καταγραφές της ελληνικής επαρχίας με τρόπο που σπάνια βλέπουμε στο ελληνικό σινεμά, οι δημιουργοί κέρδισαν ένα μεγάλο στοίχημα. Μια ταινία με τολμηρές υφολογικές αντιθέσεις, φυσικότητα και πολυπλοκότητα χαρακτήρων, και δύο κεντρικές ηρωίδες που μας κρατάνε σε εγρήγορση παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας. Μέχρι τους τίτλους τέλους, το συναίσθημα αναβλύζει συνεχώς μέσα από μια υπενθύμιση: το σινεμά είχε και θα έχει πάντοτε ανάγκη από αληθινές και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες».
Πες κάτι που ίσως δεν ξέρω: Η Ελάτη Τρικάλων είναι το χωριό του ενός εκ των δύο σκηνοθετών, του Στέργιου Ντινόπουλου. Η σπηλιά που βλέπουμε είναι για την ακρίβεια δύο. Το εσωτερικό της σπηλιάς δεν ανήκει στην σπηλιά που βλέπουμε εξωτερικά. Το προαύλιο της γραφικής εκκλησίας που πρωταγωνιστεί σε μια από τις ωραιότερες στιγμές της ταινίας είναι στην πραγματικότητα τόπος συνάντησης της νεολαίας του χωριού εδώ και πολλά χρόνια- φήμες πως εκεί γίνονται τα καλύτερα πάρτι τις λες και ολόσωστες
«Ίσως επειδή ήταν και η πρώτη μου δουλειά ως ηθοποιός, οι μόνες σκέψεις που γυρνάγανε στο κεφάλι μου πριν τα γυρίσματα ήταν άγχος, άγχος, άγχος και με το που την είδα ήταν έκθεση, έκθεση, έκθεση, μιας και περίμενα να την δω κι εγώ πρώτη φορά στη προβολή του φεστιβάλ Δράμας» – Χαρά Κυριαζή
«Πίστευα σε αυτήν την δουλειά από το πρώτο casting. Είναι κάτι που το έλεγα στην ομάδα από την πρώτη στιγμή. Και έχοντας πλέον δει το πρώτο μέρος και έχοντας επίσης γυρίσει και τη συνέχεια της ιστορίας, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που είμαι μέρος της Αρκουδότρυπας» – Πάμελα Οικονομάκη
«Στο χωριό είναι όλοι πολύ ενθουσιασμένοι. Νομίζω σου δίνει μεγάλη χαρά το να βλέπεις τον τόπο σου και τις εικόνες που έχεις συνδέσει με αυτόν να αποτυπώνονται κινηματογραφικά. Νιώθεις μια υπερηφάνεια» – Στέργιος Ντινόπουλος
«Αν υπάρχει συλλογική προσπάθεια πολλά πράγματα μπορούν να συμβούν. Στην περίπτωση μας σίγουρα μέτρησε το γεγονός ότι δέσαμε πολύ σαν ομάδα, αλλά όλο αυτό είχε ως βάση το ότι σεβόμασταν ο ένας τον άλλον και ότι μας αρέσει να πέφτουμε με τα μούτρα σε αυτό που κάνουμε» – Χαρά Κυριαζή
«Αν υπήρχε παράδεισος, ποιος θα ήταν; Την ημέρα της επιστροφής, λίγο πριν το τέλος των γυρισμάτων, κάναμε κάποια μικρά πλάνα (τα οποία εν τέλει δε μπήκαν στην ταινία) με την Αννέτα πάνω σε ένα άλογο, σε ένα μικρό χωριό λίγο πιο κάτω. Όταν τελειώσαμε, ήταν η ώρα για τα αλογα να ξεκουραστούν και να κάνουν ελεύθερα την βόλτα τους. Golden hour στα βουνά, με έλατα παντού και άλογα να απολαμβάνουν τη φύση κι εγώ να κάθομαι στο γρασίδι και απλώς να χαζεύω σιωπηλή αυτό το τοπίο» – Πάμελα Οικονομάκη
«Το να κερδίσω το βραβείο ήταν κάτι πραγματικά unexpected για μένα, σοκαρίστηκα και ζήλεψα λίγο που αντί να είμαι εκεί να πιω ένα τελευταίο ποτό στην Φίκα σέρβιρα ποτά στην Αθήνα» – Χαρά Κυριαζή
«Προσωπικά περίμενα ότι ο κόσμος θα την αγαπήσει, το οποίο είναι και το πιο σημαντικό για εμάς και συνεπώς θα υπήρχε και κάποια επιβράβευση στα βραβεία του Φεστιβάλ. Μετά από το βραβείο ερμηνείας της Χαράς είχαμε αγχωθεί πολύ, περνούσε η ώρα και Αρκουδότρυπα πουθενά. Όταν ήρθε η ώρα για τον Χρυσό Διόνυσο και η επιτροπή ξεκίνησε την εισαγωγή για την νικητήρια ταινία από την πρώτη της πρόταση με την λέξη “ανεξάρτητη”, καταλάβαμε ότι είμαστε εμείς. Ο ενθουσιασμός εκείνης της στιγμής δεν περιγράφεται. Είχα χυθεί στη θέση μου και κρατιόμουν να μην ουρλιάξω» – Πάμελα Οικονομάκη
«Για μένα ήταν πολύ σημαντικό να αποτυπωθεί στην ταινία η φιλία και ο έρωτας μεταξύ των πρωταγωνιστών, και να δεθεί ο θεατής μαζί τους. Στις πρόβες δουλέψαμε πολύ με τη Χαρά και την Πάμελα, και οι ίδιες μεταξύ τους, να ανακαλύψουμε τις ιδιαιτερότητες στη σχέση, τον τρόπο επικοινωνίας και την χημεία μεταξύ των χαρακτήρων. Όταν είδαμε την ταινία, και ειδικά αφού τη συζητήσαμε με φίλους και θεατές, ένιωσα μεγάλη χαρά και ανακούφιση: πολλοί μας είπανε για το πόσο συμμερίζονταν τα βιώματα που είδανε, και πόσο τους μάγεψε η τρυφερότητα και η οικειότητα μεταξύ των χαρακτήρων» – Χρυσιάννα Παπαδάκη
«Ο κόσμος στη Δράμα κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ μας έλεγε πολύ θετικά λόγια, που είναι βραβείο από μόνο του. Αλλά να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα τι θα συμβεί στη βράβευση. Ένιωθα πάντα περήφανη για όλους τους συντελεστές μας και το υπέροχο έργο τους στην Αρκουδότρυπα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα έχει απήχηση με τους κριτές» – Χρυσιάννα Παπαδάκη
«Η Δράμα ήταν η πρώτη φορά που παίχτηκε η ταινία μας μπροστά σε κοινό οπότε είχαμε μεγάλη αγωνία. Από την άλλη, στις Νύχτες Πρεμιέρας θα την δούνε φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες, γιαγιάδες, θείοι, κλπ. Αυτό με αγχώνει πολύ περισσότερο» – Στέργιος Ντινόπουλος
«Επόμενο βήμα είναι η συνέχεια της ιστορίας της Αρκουδότρυπας. Αναπτύσσουμε την ταινία μικρού μήκους που έπαιξε στη Δράμα σε ταινία μεγάλου μήκους, οπότε όσοι έχουν αγωνία τι θα γίνει με την Αργυρώ και την Αννέτα, μην ανησυχείτε!» – Στέργιος Ντινόπουλος
«Το να την ξαναδώ στην Αθήνα, μου δίνει μια έξτρα αγωνία. Πιο πολύ φοβάμαι όμως μην τσιρίξει η μάνα μου στο σινεμά!» – Χαρά Κυριαζή
Σκηνοθεσία: Μιχάλης Γαλανόπουλος
Ερμηνείες: Σεμέλη Μητροπούλου, Μαργαρίτα Τάση
Φεστιβάλ Δράμας: Η ταινία πήρε τα εξής βραβεία, καλύτερης ταινίας- Βραβείο «Φρίντα Λιάππα», μοντάζ στον Antoine Flahaut και σχεδιασμού ήχου στον Massimo Del Gaudio, στην κατηγορία Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό
Σύμφωνα με την επιτροπή: «Πρόκειται για μια ταινία ενηλικίωσης στη σύγχρονη Αθήνα που προβάλει τα κοινωνικά προβλήματα του ρατσισμού και τις αντιθετικές εκφάνσεις της νεανικής κουλτούρας με μια άρτια γραφή, που δημιουργεί ατόφια συγκίνηση».
Πες κάτι που ίσως δεν ξέρω: Η ταινία είναι η σπουδαστική του Μιχάλη για την Ελβετική ÉCAL (École cantonale d’art de Lausanne). Τα γυρίσματα είχαν γίνει πριν ενάμιση χρόνο. Το μοντάζ ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα χρόνο. Το καστ καλύφθηκε από Έλληνες ηθοποιούς. Στους τεχνικούς ρόλους πίσω από την κάμερα βοήθησαν οι συμφοιτητές του στη σχολή. Οι πρόβες και οι ατελείωτες συζητήσεις έγιναν εκεί που έγιναν και τα γυρίσματα, στο λόφο του Φιλοπάππου, κάτι που βοήθησε πολύ στην απόκτηση της απαραίτητης οικειότητας που ζητούσε και το σενάριο.
«Η ταινία θίγει θέματα που δεν αγγίζονται εύκολα, γι’ αυτό και τραβούν πολύ το ενδιαφέρον. Μπορείς να δώσεις μια ερμηνεία δική σου σε ό,τι βλέπεις. Η συμβολική ερμηνεία κάποιων πραγμάτων είναι επίσης κάτι που ξεχωρίζει, δεν είναι όλα δεδομένα από αυτά που λέγονται κι αυτό κάνει την ταινία τόσο ιδιαίτερη» – Σεμέλη Μητροπούλου
«Καθένας από αυτούς τους χαρακτήρες είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, έβαλα σε κάθε ένα και ένα χαρακτηριστικό μου. Ο χαρακτήρας της Σημέλης μπορεί να είναι αυτός που έχει στοιχεία από όλους τους υπόλοιπους, είναι αυτός που παίρνει την δύσκολη απόφαση στη δύσκολη στιγμή»– Μιχάλης Γαλανόπουλος
«Πήρα κάποιες κρίσιμες αποφάσεις πριν την έναρξη των γυρισμάτων, όπως για παράδειγμα το να πάω σε πάρα πολύ κοντινά πλάνα, πάρα πολύ κοντά στα παιδιά και να τα ακολουθήσω καθόλη τη διάρκεια της ταινίας. Να κάνω στην ουσία ένα long shot. Από τη σχολή, που το πρώτο που κάνουν είναι να σου περάσουν μια σιγουριά σε ό,τι κάνεις, μου είχαν πει τα υπέρ και τα κατά αυτής της ματιάς, το συζητήσαμε και με τη διευθύντρια φωτογραφίας και το κάναμε» – Μιχάλης Γαλανόπουλος
«Σεναριακά, η ταινία είχε αρχή, μέση και τέλος και αυτό ήταν μια βασική προϋπόθεση για να πάρουμε την χρηματοδότηση από το Κέντρο Κινηματογράφου της Ελβετίας. Έκριναν πως είχαμε ένα ολοκληρωμένο σενάριο γι’ αυτό και μας έδωσαν τα λεφτά. Η αρχική βερσιόν ήταν πολύ πειραματική, μου εξήγησαν όμως πως έπρεπε να εστιάσω σε πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, το ακολούθησα και όλα καλά» – Μιχάλης Γαλανόπουλος
«Τον Δημήτρη Ήμελο τον είχα στην σχολή καθηγητή και ήταν και ο αγαπημένος μου, οπότε το να παίζω για πρώτη μου φορά στην μεγάλη οθόνη και να μοιράζομαι μαζί του σκηνή, ήταν κάτι πολύ μεγάλο για μένα» – Σεμέλη Μητροπούλου
«Το συζητούσαμε κάθε μέρα και με όλα τα παιδιά στα γυρίσματα, είχαμε μια αγωνία να προσεγγίσουμε με μια ευαισθησία όλα τα θέματα και όχι μέσα από κάποιο βαρύγδουπο κλισέ» – Μιχάλης Γαλανόπουλος
«Ναι, οι βραβευμένοι συμφοιτητές μου παρέλαβαν τα βραβεία τους, έχουν πολύ χαρά, κυρίως με τα λόγια της επιτροπής, τους συγκίνησαν πολύ, τα μεταφράσαμε κιόλας, τα ανεβάσαμε και στα σόσιαλ, έγινε ένας κάποιος χαμός» – Μιχάλης Γαλανόπουλος
«Έχει ενδιαφέρον να βλέπεις την ταινία μετά από καιρό, έχεις αποστασιοποιηθεί και προσέχεις νέα πράγματα στην ιστορία της και στις λεπτομέρειες της» – Σεμέλη Μητροπούλου
«Στο δικό μου μυαλό ένας τρόπος να προχωρήσει η κοινωνία είναι να έχουμε ο ένας τον άλλο» – Μιχάλης Γαλανόπουλος
«Κάθε ταινία είναι σαν ένα όνειρο, το ζεις εκείνες τις μέρες και μετά πάει, τελειώνει. Και τώρα είναι σαν να ξαναγεννήθηκε» – Μαργαρίτα Τάση
Σκηνοθεσία, σενάριο: Νίκος Κολιούκος
Ερμηνεία: Μαρίνα Σιώτου
Φωτογραφία: Αλεξάνδρα Ρίμπα
Φεστιβάλ Δράμας: Η ταινία πήρε τα εξής βραβεία, σκηνοθεσίας για τον Νίκο Κολιούκο και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Μαρίνα Σιώτου, στην κατηγορία Εθνικό Σπουδαστικό Διαγωνιστικό
Σύμφωνα με την επιτροπή: «Το βραβείο σκηνοθεσίας πάει εδώ για το στιβαρό χειρισμό της σχέσης πατέρας – κόρης, την έξοχη διεύθυνση ηθοποιών, την υπέροχη κλειστοφοβική κίνηση της κάμερας, την αποφυγή στερεότυπων και την προβολή μια ουμανιστικής διάθεσης στη απεικόνιση των ηρώων».
Πες κάτι που ίσως δεν ξέρω: Γνωριστήκαν οι δύο στη σχολή (Τμήμα Κινηματογράφου, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης) και οι τρεις στην ταινία «Η πόλη και η Πόλη». Πέρα από την ταινία που αγαπήθηκε πολύ στο Φεστιβάλ της Δράμας, τους συνδέει επίσης ένα ψηλοτάβανο σπίτι στα Εξάρχεια (συγκατοικούν εδώ και οχτώ μήνες) και η ταινία Mommy του Xavier Dolan που βλέπουν και ξαναβλέπουν με κάθε ευκαιρία. Η Μαρίνα Σιώτου δεν ξέρει καθόλου πιάνο (στην ταινία ακούμε την μουσικό και sound designer της ταινίας Πελαγία Χατζηνικήτα, η οποία έγραψε και το πρωτότυπο τραγούδι της ταινίας)
«Η ζωή είναι ίδια και διαφορετική ταυτόχρονα μετά τη Δράμα. Ξάφνου, από τον χώρο σαν να μας ξέρουν και μας μιλάνε, νιώθουμε πιο αισιόδοξα, πως ίσως κάποια πράγματα να είναι πιο εύκολα τώρα» – Νίκος Κολιούκος
«Είναι η πρώτη επίσημη δουλειά μου και ο Νίκος ήξερε τι ήθελε από την πρώτη στιγμή. Είχαμε αναλύσει τα πάντα, location, χρώματα, χαρακτήρες. Είναι πολύ βοηθητικό να ξέρεις ότι ο άλλος το έχει» – Αλεξάνδρα Ρίμπα
«Η ιδέα ξεκίνησε από μια εικόνα που είχα που είναι και η τελευταία σκηνή της ταινίας. Άρχισα μετά να σκέφτομαι ποιοι είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι και τι τους έφερε σε αυτή την κατάσταση και έτσι πήγα λίγο ανάποδα. Η ταινία έχει ως θέμα την εξάρτηση και την αγάπη. Υπάρχει μια σχέση αλληλεξάρτησης ανάμεσα σε πατέρα και κόρη που συνειδητοποίησα περισσότερο στις πρόβες με τους ηθοποιούς» – Νίκος Κολιούκος
«Κάθε ρόλος προσεγγίστηκε με βάση το backstory του. Με τη μνήμη, το παρελθόν του. Υπάρχει μια ομάδα ΑΑ στη Θεσσαλονίκη και πήγαινα εκεί και άκουγα ιστορίες από ανθρώπους που είχαν απεξαρτηθεί, ιστορίες με έντονη φόρτιση και κάπως έτσι έγιναν αυτές οι μνήμες ο πυρήνας της ταινίας μας»– Νίκος Κολιούκος
«Όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα, είδα ένα άλλο πρόσωπο του Νίκου, το οποίο δεν είχα δει όσο τον ήξερα ως φίλο. Έβλεπα πόσο πορωμένος ήταν και ήξερα πως θα βγει κάτι καλό, αλλά στα γυρίσματα είδα κάτι άλλο. Είναι πάρα πολύ συγκεντρωμένος και απαιτητικός αλλά και ανοιχτός. Έχει φοβερό ένστικτο, το οποίο είναι εντυπωσιακό αν σκεφτείς πως δεν έχει μεγάλη εμπειρία μεγάλη. Ένιωθα ασφαλής, πως τίποτα δεν θα πάει λάθος. Και όντως δεν πήγε» – Μαρίνα Σιώτου
«Παρότι είμαι συγκεντρωτικός, ελπίζω ότι κατάφερνα κι εγώ να δίνω χώρο στους συνεργάτες μου γιατί όταν το καταφέρνεις αυτό είναι πολύ θετικό για την ταινία» – Νίκος Κολιούκος
«Είναι μια ταινία που έγινε από φοιτητές. Όλοι από πίσω, στην πλειονότητα τους είναι φοιτητές. Είχαμε λίγα χρήματα, η δική μας σπουδαστική έγινε με πέντε χιλιάδες από την τσέπη μας – ένα μεγάλο μέρος του εξοπλισμού βεβαίως μας το έδωσε η σχολή» – Νίκος Κολιούκος
«Ευτυχώς που τα γυρίσματα έγιναν πριν βγει το Μαέστρο γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να συνεργαστώ με τον Γιάννη (Τσορτέκη). Θα φοβόμουν. Δεν ξέρω πως ήρθε του Νίκου να μας βάλει μαζί, γιατί δεν μας κάσταρε μαζί. Είχα πολύ άγχος, μεγάλη κόμπλα, γιατί δεν φανταζόμουν πως θα το χτίσουμε μαζί, ήταν όμως τόσο χαλαρωτικός, τόσο απλός. Συζητάγαμε πολύ για το σενάριο, εκτεθήκαμε με προσωπικά μας βιώματα και αυτό μας έφερε κοντά στους ρόλους. Είχα άγχος μη φανεί ανισότητα μεταξύ μας γιατί έχουμε μεγάλη απόσταση σε θέση ισχύος αλλά δεν συνέβη και αυτό το χρωστάω στη διαχείριση τόσο του Γιάννη όσο και του Νίκου»- – Μαρίνα Σιώτου
«Όταν ζητάς βοήθεια για την πρώτη σου ταινία, ποντάρεις στο ότι είσαι νέος, όπως και στο χαμόγελο και στην ευγένεια» – Αλεξάνδρα Ρίμπα
«Ο Γιάννης Τσορτέκης ήταν φουλ επαγγελματίας και δεν μας συμπεριφέρθηκε ποτέ σαν μη επαγγελματίες. Είχα καταλάβει πόσο εντάξει είναι, πόσο ωραίος τύπος είναι, από τον πρώτο καφέ που είχαμε πιει για να μιλήσουμε για την ταινία. Υπήρχε τρελή σύμπνοια και μια γνώση πως είναι από αυτούς που σου δίνουν χώρο» – Νίκος Κολιούκος
«Κάναμε την ταινία πέρσι και δεθήκαμε. Τη Μαρίνα την είχαμε πρωτοδεί στο Η Πόλη και η Πόλη των Χρήστου Πασσαλή και Σύλα Τζουμέρκα, όπου δουλεύαμε με την Αλεξάνδρα ως βοηθοί σκηνοθέτη, και έτσι όταν αποφασίσαμε να κατέβουμε από Θεσσαλονίκη με το τέλος των σπουδών αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε οι τρεις μας σαν να ζούμε μια παρατεταμένη φοιτητική ζωή!» – Νίκος Κολιούκος
«Είναι ωραίο να κάνεις κάτι επαγγελματικό και να έχεις αμέσως στο σπίτι μια γνώμη από κάποιον του χώρου» – Αλεξάνδρα Ρίμπα
