Το Μπλε Δωμάτιο (La chambre bleue) *****
Γαλλία, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Mathieu Amalric
Πρωταγωνιστούν: Mathieu Amalric, Stéphanie Cléau, Léa Drucker
Διάρκεια: 76’
Ο Julien και η Esther γνωρίζονται από παλιά, διάλεξαν άλλους συντρόφους ζωής, αλλά το πάθος τους εξακολουθεί να καίει με την ίδια ένταση. Στο μπλε δωμάτιο ενός μικρού ξενοδοχείου κάθε Πέμπτη βρίσκονται και κάνουν έρωτα με τις ώρες. Κάποια στιγμή, πάνω που αποφασίζουν να διακόψουν, ο Julien βρίσκεται κατηγορούμενος για ένα ειδεχθές έγκλημα. Είναι, όμως, ένοχος; Και πόσο σχετίζεται η μοιχεία του με τη συγκεκριμένη υπόθεση; Κάπου μεταξύ πάθους και ατμόσφαιρας, γραμμικής αφήγησης και εγκιβωτισμού, δράματος και νοσηρού νουάρ μυστηρίου, ο Mathieu Amalric καταφέρνει να δημιουργήσει μια σύντομη σε διάρκεια αλλά μεστή σινεφίλ ταινία, με εξαίσια φωτογραφία και κλιμακούμενο σασπένς, η οποία χαρακτηρίζεται από διακριτικότητα και προσοχή στις μικρές εικόνες.
Το όνομα του Mathieu Amalric είναι κατεξοχήν συνυφασμένο με την καριέρα του ως ηθοποιού παρά με τη σκηνοθετική του ιδιότητα. Ίσως κάποιοι τον θυμούνται από την πιο πρόσφατη ερμηνεία του στο υπεράνω κριτικής (πλέον) Ξενοδοχείο Grand Budapest ως φυγάς Serge X, ως Nasser στο Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα ή Dominic Greene στο Quantum of Solace. Λίγοι, όμως (αν όχι σχεδόν κανείς), θυμούνται τις προηγούμενες ταινίες του, μικρού ή μεγάλου μήκους, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται και το «μετρίου αναστήματος» Τουρνέ Στο Παρίσι. Πέρυσι αποφάσισε να αφήσει τη σκηνοθετική του πλευρά ελεύθερη και να αφουγκραστεί τα διδάγματα του αισθησιασμού αλλά και της μεταμοντέρνας δομής της αφήγησης των Γάλλων σκηνοθετών-προγόνων του. Αντί να επιλέξει, όμως, να χαθεί στα μονοπάτια της εκκεντρικότητας του Godard, επιλέγει μια περισσότερο Resnais-ική προσέγγιση πάνω σε ένα σενάριο που θυμίζει έντονα τις ανατροπές του Hitchcock. Και κάπως έτσι εγένετο Το Μπλε Δωμάτιο.
Η αναφορά στον Resnais δεν έχει να κάνει τόσο με το σεναριακό του βάθος ή την αρέσκειά του στα υπαρξιακά νοήματα, αλλά στη σύμμειξη ερωτισμού (ο οποίος, όπως και να το κάνουμε, πάντα ήταν παρών στις ταινίες του μεγάλου της nouvelle vague) και της λεπτομερούς σκηνοθεσίας του, όπως επίσης και της τάσης παλινδρόμησης του αφηγηματικού χρόνου, όπως αυτός τουλάχιστον εκφράζεται στο Χιροσίμα, Αγάπη Μου. Μην παρεξηγούμαστε, ο Amalric ούτε κατά διάνοια καταφέρνει να σκάψει τόσο βαθιά στις μύχιες πλευρές του ανθρώπινου εγκεφάλου και στα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούσαν τη Χιροσίμα, ούτε και να φανεί εξίσου «αιώνιος» όσο η ταινία του ’59. Καταφέρνει, όμως, σε ένα στρωτό σενάριο που αξιοποιεί τις δυνατότητες του flashback να εντάξει και μερικές στιγμές που επιτρέπουν στους πρωταγωνιστές να ταυτιστούν με τον χώρο που τους περιβάλλει, να περιγράψει την απόλυτη σεξουαλική τους χημεία με έναν τρόπο ρομαντικό αφενός και καταραμένο από την άλλη και να δέσει σενάριο και ενδόμυχες σκέψεις των χαρακτήρων με σχεδόν ψυχαναλυτικά αποτελέσματα.
Και εκεί είναι που εισέρχεται και η «Hitchcock-εια» χείρα στο όλο εγχείρημα. Το σασπένς στη συγκεκριμένη περίπτωση προκύπτει όχι από την ίδια την υπόθεση και την περιπλάνηση σε whodunit μονοπάτια. Αντιθέτως, το βάρος δίνεται στη λεπτομέρεια και στις προσεκτικά στημένες μικρές κινήσεις, οι οποίες θα αναδειχθούν σε καίριας σημασίας για την εξέλιξη της πλοκής. Δε μαθαίνουμε εξαρχής τι ακριβώς συμβαίνει, οι πληροφορίες σε σχέση με τα γεγονότα έρχονται σταδιακά και τα πράγματα δείχνουν να μπερδεύονται όλο και περισσότερο, μέχρι τουλάχιστον να ανακοινωθεί ακόμα ένα παρελθοντικό γεγονός το οποίο θα δώσει τις απαντήσεις. Μέσα από την αφήγηση των ανακριτών, είναι σαν να ζούμε τη συγκεκριμένη ιστορία σε πραγματικό χρόνο, σαν να γυρνάμε κατευθείαν σε εκείνη τη στιγμή, να πραγματοποιούμε τότε ένα σχετικό flashback και μετά να ερχόμαστε στο παρόν για να αναζητήσουμε τη σύνδεση μεταξύ των κομματιών του παζλ. Και αυτές οι παράμετροι είναι που, τελικά, κάνουν την ταινία να μετατρέπεται από ένα απλό φιλμ μυστηρίου σε ένα κομψοτέχνημα, σε ένα μικρό παιχνίδι εγκεφάλου με έντονες διαστροφικές τάσεις.
Στα συν πρέπει, όπωσδήποτε, να προστεθεί και η πολύ καλή χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών-εραστών. Ο Amalric, εκτός από χρέη σκηνοθέτη, αποδεικνύεται ιδανικά ψύχραιμος στον κεντρικό ρόλο, χωρίς υπερβολές ή εξόφθαλμους ρομαντισμούς, ενώ η συμπρωταγωνίστριά του, Stéphanie Cléau, αν και απέχει από το ολοκληρωτικά femme fatale στοιχείο, αποδεικνύεται αρκετά σαγηνευτική και πανούργα. Η σποραδικά υπάρχουσα μουσική υπερτονίζει το συναισθηματικό υπόβαθρο της σκηνής με έναν γλυκόπικρο αφενός, αλλά σκοτεινό και απειλητικό τρόπο, ενισχύοντας το όλο κλίμα αβεβαιότητας και μακαβριότητας που υφίσταται σε ολόκληρη την ταινία.
Με άλλα λόγια, όχι μόνο μπορεί να σας προσφέρει έναν γρίφο που ίσως ενεργοποιήσει κάπως το μυαλό σας μέσα στη θερινή ραστώνη, αλλά το κάνει και με κλάση. Σχεδόν 80 άρτια στημένα λεπτά εμβάθυνσης σε ένα σενάριο που ειδάλλως θα φαινόταν σαν μια ιστορία εγκλήματος της σειράς. Αντέχετε;
Ο Κος Χολμς (Mr. Holmes) *****
Ηνωμένο Βασίλειο, ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Bill Condon
Πρωταγωνιστούν: Ian McKellen, Milo Parker, Hiroyuki Sanada
Διάρκεια: 104’
Ο 93χρονος Sherlock Holmes, κατά την επιστροφή του από ένα ταξίδι στην Ιαπωνία που σκοπό είχε την εύρεση του φυτού που θα καθυστερήσει την περαιτέρω γήρανσή του, απομονώνεται σε ένα παραθαλάσσιο σπίτι. Ο νεαρός γιος της οικονόμου του γοητεύεται από το μεγαλείο του ιδιοφυούς ντετέκτιβ και αποφασίζει να τον βοηθήσει να γυμνάσει το νου του, προσπαθώντας να ανασύρει πληροφορίες σχετικές με την τελευταία του υπόθεση. Ολόκληρο το βάρος της ταινίας πέφτει στην ικανότητα του μεστού Ian McKellen να υποδυθεί μια άλλη, συγκρατημένη όψη του θρυλικού ήρωα του Arthur Conan Doyle. Κατά τα λοιπά, δεν πρόκειται για μια ιδιαίτερη ταινία, λειτουργεί περίφημα ως συγκινητικό δράμα με ελάχιστο βάρος, αρμοστή σκηνοθεσία και ταιριαστό soundtrack, αλλά σεναριακά δεν προσφέρει το κάτι παραπάνω, πλέοντας στα νερά της σιγουριάς. Αλλά και έτσι, λειτουργεί.
Ένα Μικρό Χάος (A Little Chaos) *1/2****
Ηνωμένο Βασίλειο, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Alan Rickman
Πρωταγωνιστούν: Kate Winslet, Matthias Schoenaerts, Alan Rickman
Διάρκεια: 117’
Ο Βασιλιάς Λουδοβίκος ο 14ος καλεί μια νέα, πρωτοποριακή για την εποχή της αρχιτέκτονα (είμαστε στο 1682) να παρουσιάσει τα σχέδιά της για την κατασκευή των κήπων των Βερσαλλιών. Η Sabine De Barra, λοιπόν, θα εκθέσει την άποψή της στον Βασιλιά, κάτι που, αρχικά, θα τη φέρει σε σύγκρουση με τον «καθιερωμένο» αρχιτέκτονα χώρου της αυλής του, τον André Le Notre. Η αρχική έριδα των δύο επαγγελματιών με τον καιρό θα μετατραπεί σε μια σχέση έλξης, η οποία θα προκαλέσει ένα μικρό χάος στη ζωή τους. Απόλυτα συμβατικό, χωρίς ιδιαίτερες ερμηνείες, με επίπεδη σκηνοθεσία και χωρίς γρι γαλλικού ταμπεραμέντου. Με ασφάλεια θα μπορούσε να πει κανείς πως πρόκειται για τον τρόπο με τον οποίο οι Βρετανοί προτιμούν να φαντάζονται τη Γαλλία της τότε εποχής. Και, συμπληρωματικά, κανένα απολύτως πάθος δεν εγείρει το ειδύλλιο των πρωταγωνιστών. Χαίρε νύστα αθάνατη.
Πώς να Κάνετε Έρωτα σαν Εγγλέζος (How to Make Love Like an Englishman) *1/2****
ΗΠΑ, 2014, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Tom Vaughan
Πρωταγωνιστούν: Pierce Brosnan, Jessica Alba, Salma Hayek
Διάρκεια: 100’
Ειδήμων της ρομαντικής ποίησης, καθηγητής στο Cambridge και μέγιστος καρδιοκατακτητής, ο Richard ψάχνει να βρει την κατάλληλη σύντροφο. Οι υποψήφιες αφορούν στις φοιτήτριές του, οι οποίες γοητεύονται από τα χαρίσματά του και του παραδίδονται άνευ όρων. Όταν η Kate, μια αμερικανίδα φοιτήτρια μείνει έγκυος από τον Richard και εκείνος ερωτευτεί τη μεγαλύτερη ετεροθαλή αδερφή της, τα πράγματα θα αρχίσουν να παίρνουν μια διαφορετική τροπή. Όχι ενοχλητική, αλλά ούτε και ενδιαφέρουσα, η νέα ταινία του Tom Vaughan σίγουρα βλέπεται ξεκούραστα, αλλά δεν έχει και κανένα παραπάνω προτέρημα ώστε να σημειωθεί ως ένα must-see του θερινού κινηματογράφου. Παραείναι αδιάφορο και άνευ συγκεκριμένης αιτίας.
Ted 2 *****
ΗΠΑ, 2015, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Seth McFarlane
Πρωταγωνιστούν: Seth McFarlane, Mark Wahlberg, Amanda Seyfried
Ο λούτρινος αθυρόστομος αρκούδος ερωτεύεται την Tami-Lynn, την οποία και παντρεύεται. Θέλει να γίνει πατέρας, αλλά υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα: το κράτος δεν τον αναγνωρίζει ως άτομο με δικαιώματα, αλλά ως αντικείμενο. Μαζί με τον κολλητό του, τον John, θα κινηθούν δικαστικά ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει το δικαίωμα στην πατρότητα. Σίγουρα κάπως καλύτερο από το έκτρωμα 1000 Τρόποι Να Πεθάνεις Στην Άγρια Δύση, αλλά αυτό δεν είναι και τιμητικός τίτλος. Παραμένει μέχρις εσχάτων κοπροφιλικό και «από άποψη» κάφρικο, χωρίς όμως να έχει κάποια ιδιαίτερη ουσία. Φτηνά γέλια εδώ κι εκεί σε ένα σενάριο της οκάς. Υποθέτω πως αν δεν σας ενοχλούν τα παραπάνω θα περάσετε καλά.
