Αφιέρωση, του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε

Α Φ Ι Ε Ρ Ω Σ Η

του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε

Ξαναγυρίστε παλιές τρεμάμενες σκιές στα μάτια που κάποτε σας είχαν πρωτοδεί και τώρα δεν μπορούν να σας κρατήσουν.

Η τοτινή ζωή σας μακάρι να ζωντανέψει μια βαριά καρδιά.

Βγάλτε με μέσα απ’ την αχλή των περασμένων και δονήστε τη γέρικη καρδιά με πόνο νιότης,

στο σώμα μου εμφυσήστε μαγική πνοή.

Ξανάρχονται μαζί σας οι ευτυχισμένες μέρες κι εκείνων οι σκιές που άλλοτε αγάπησα, σαν ένα μισοξεχασμένο παραμύθι

της πρώτης αγάπης και της φιλίας που αναθάρρεψε μέσα μου τη μελαγχολία για της ζωής το στρυφνό λαβύρινθο

γεμάτο από κείνους που δε γνώρισα γιατί το γραφτό τους θέρισε πριν να περάσω εμπρός τους.

Δε θα ακούσουν το τραγούδι αυτό οι ψυχές που για κείνες το έχω γράψει και τώρα τις αποζητώ.

Ξένοι το ακούνε κι αγνώστων στην καρδιά μου πλήθη το τραγουδούν.

Ο έπαινός τους καίει τα σωθικά μου. Όσοι τα λόγια μου αγαπούν δεν είν’ εδώ, σκορπίσανε στα πέρατα του κόσμου.

Μια παλιά λαχτάρα με κατέχει για τη νήσο των Μακάρων σαν μουσική από άρπα αιολική που κυματιστά με κατακλύζει

και ξεσπά σε τούτο το λυγμό δάκρυ το δάκρυ αυλακώνοντας τα μάγουλά μου,

και η καρδιά μου η κάποτε δυνατή μουσκεύει τώρα μες στα κλάματα κάνοντας

αυτό που είχα κάποτε να φαίνεται παλιό κι αυτό που έχω τώρα να ‘ναι το πραγματικό.

από τον Φάουστ, μετάφραση: Γιώργος Μπρουνιάς,Σημειώσεις για ένα ημερολόγιο, Το Ροδακιό 1993