18 συγγραφείς παίρνουν θέση για το δημοψήφισμα

Για να μπω κατευθείαν στην ουσία, να πω στην πρώτη ετούτη πρόταση πως στηρίζω το ΟΧΙ. Από την πρώτη στιγμή, η εξαγγελία του δημοψηφίσματος μου φάνηκε ως μια αναβάθμιση της σφαίρας του πολιτικού. Στη δική μου σκέψη αυτό προκύπτει από την αντίθεση του δημοψηφίσματος με όσα είδαμε τις τελευταίες μέρες στις διαπραγματεύσεις (αλλά και τους τελευταίους μήνες και τα τελευταία χρόνια). Την αμετακίνητη προστακτική των θεσμών οι οποίοι λίγο-πολύ περιέγραφαν πως άσχετα με τις όποιες πολιτικές επιλογές ενός λαού, η μοίρα του και οι πολιτικές που οφείλει να εφαρμόσει είναι δεδομένες. Η έλλειψη ελευθερίας, οι διαταγές και οι επιταγές των τελεσιγράφων έπαψαν να κρύβονται πίσω από τα προσωπεία και άρχισαν να κυκλοφορούν λυτές διατρανώνοντας τα μολυσμένα τους πρόσωπα. Αυτή η αίσθηση έγινε ακόμη πιο έντονη από τη παρέμβαση-εκβιασμό της Ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας και την παρέμβαση Γιούνκερ. Το δημοψήφισμα όχι μόνο σπάει αυτή την κατάφαση, αλλά εμπλέκει τον λαό ως άμεσο ρυθμιστή των αποφάσεων.

Η επιλογή σίγουρα δεν είναι εύκολη ή αυτονόητη. Ο δρόμος που ανοίγει το ΝΑΙ μοιάζει δεδομένος. Ένα ακόμη σκαλοπάτι στην καθοδική πορεία της οικονομίας, της κοινωνίας, της χώρας. Ακόμη περισσότερη ύφεση, ανεργία, εξευτελισμός, με αντάλλαγμα μια πρόχειρη, περιορισμένη και εύθραυστη ασφάλεια λίγων μηνών. Το ΟΧΙ προσφέρει μια ελπίδα έστω μέσα από έναν δύσκολο και άγνωστο δρόμο. Ίσως μια διαπραγμάτευση με πιο στιβαρούς όρους,

Από την ώρα της εξαγγελίας του διαγγέλματος ο χρόνος πέφτει με το σταγονόμετρο και οι ώρες πυκνώνουν σαν ταχυκαρδίες. Η εκστρατεία του φόβου με σημαιοφόρους τις δηλώσεις των δανειστών, τους εγχώριους πολιτικούς και (φυσικά) τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, ζητά να γίνει ρυθμιστής. Το βασικό είναι λοιπόν να μην φοβηθούμε, όχι για να επικρατήσει το ΟΧΙ, αλλά γιατί ο φόβος (ακόμη και ο πιο δικαιολογημένος) όχι μόνο είναι αντίθετος με τη δημοκρατία αλλά αποτελεί την εθελούσια αναστολή της. Πρέπει λοιπόν να προφυλαχτούμε από το μέσα μας πραξικόπημα.

Ανήκω σε μια γενιά που μοιάζει να μην της απέμεινε τίποτα άλλο από τη φωνή και το ανάστημά της. Πρέπει να αντιληφθούμε πως η κρίση δεν είναι δικό μας δημιούργημα. Είναι κρίση των τραπεζών η οποία μετατράπηκε από κρίση του ιδιωτικού τομέα σε δημοσιονομική από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τελικά φορτώθηκε στην πλάτη μας. Πρέπει να ξορκίσουμε τις κατασκευασμένες ενοχές που μας φορέθηκαν και να πράξουμε με αξιοπρέπεια, για εμάς και για τους γύρω μας. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ή παραμονή ή έξοδος από το Ευρώ. Είναι φόβος ή αξιοπρέπεια. Και όπως έγραφε και ο μεγάλος ποιητής W. H. Auden για μια άλλη κρίσιμη ευρωπαϊκή στιγμή:

Τα αστέρια είναι νεκρά. Τα ζώα δεν θα κοιτάξουν.

Μείναμε μόνοι με τον καιρό μας και ο χρόνος είναι λίγος,

Και η Ιστορία στους ηττημένους

Μπορεί να λέει Αλλοίμονο, μα ούτε βοηθάει ούτε συγχωρεί.

Η πιο πρόσφατη ποιητική συλλογή του Θωμά Τσαλαπάτη Άλμπα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εκάτη.

Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου