Από σήμερα, 7 Μαΐου 2014, οι απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών συνεχίζουν τον αγώνα τους με καθιστική διαμαρτυρία, έξω από το Υπουργείο Οικονομικών στο Σύνταγμα. Οι γυναίκες αυτές βρίσκονται από τις 18 Σεπτεμβρίου 2013 σε καθεστώς διαθεσιμότητας. Στις 18 Μαΐου χάνουν επισήμως τη δουλειά τους, απολύονται ώστε να μειωθούν τα ελλείμματα και να εξυγιανθεί ο δημόσιος τομέας. Για να ακριβολογούμε, το καθεστώς διαθεσιμότητας δεν είναι παρά ένα ευγενικό ταυτόσημο της απόλυσης, η μείωση των ελλειμμάτων είναι ούτως ή άλλως ένας μύθος, ενώ «εξυγίανση» σημαίνει συνήθως οριζόντιες απολύσεις με τα μάτια κλειστά και «ανάπτυξη» σημαίνει πλέον «όποιον πάρει ο Χάρος». Αυτό το μιντιακό παιχνίδι λέξεων φαίνεται πως προβληματίζει και τις ίδιες τις εργαζόμενες, που γνωρίζουν καλύτερα από κάθε κανάλι πόσο ακριβώς «κοστίζουν» στο Ελληνικό Δημόσιο και με ποιους ακριβώς θα αντικατασταθούν. Έχουν στήσει τα πανό τους, τη σκηνή τους και τις σκούπες τους πάνω την Καραγεώργη Σερβίας και, όπως λένε, δεν έχουν λόγο πια να κάνουν πίσω, ακόμη κι όταν ένας αστυνομικός τις ειδοποίησε ότι θα έρθει η δημοτική αστυνομία. «Ας έρθει κι ο ίδιος ο κύριος Καμίνης» του είπαν. «Με ανοιχτές αγκάλες τον περιμένουμε».
«Είμαστε 595 άτομα από όλη την Ελλάδα, παρότι κάποιοι ανίδεοι μπορεί να διαβάσουν την ανακοίνωση και να πούνε «τί χρειάζονται 600 καθαρίστριες μόνο για το Υπουργείο Οικονομικών; Ας απολυθούν!”», εξηγεί η Γεωργία Οικονόμου, μια από τις αγωνιζόμενες καθαρίστριες. «Δεν υπάρχει πραγματικό κέρδος για το δημόσιο από αυτές τις απολύσεις. Το ζήτημα είναι ότι ο δημόσιος τομέας έχει δεσμευτεί να ξεφορτωθεί μια ποσόστωση εργαζομένων. Εμείς δεν είμαστε παρά ένα νούμερο, είμαστε ο αριθμός που έχουν υποσχεθεί στην Τρόικα να απολύσουν. Η θέση όμως δεν καταργείται, τα κτήρια δεν καθαρίζονται μόνα τους. Απλώς από δω και πέρα ανατίθεται η δουλειά μας σε ιδιωτικά συνεργεία εργολάβων, που τελικά θα κοστίζουν παραπάνω. Αλλά δεν τους νοιάζει, αφού όπως είπαμε το μόνο που θέλουν είναι να δείξουν το νούμερο των απολυμένων στην Τρόικα».
Εδώ και 8 μήνες, οι καθαρίστριες βρίσκονται καθημερινά σε κινητοποιήσεις έξω από το Υπουργείο Οικονομικών. Την πρώτη Μαΐου εμφανίστηκαν στην απεργιακή συγκέντρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς με αλυσίδες δεμένες συμβολικά στα χέρια τους. Μέχρι το 2005 εργάζονταν με συμβάσεις έργου, όμως μετά από Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνοδευόμενη φυσικά από πρόστιμο στην Ελλάδα, οι συμβάσεις εργασίας τους μετατράπηκαν σε Αορίστου Χρόνου. Πρόκειται για γυναίκες και μητέρες μόνες, με μέσο όρο ηλικίας τα 40-50, εκ των οποίων μάλιστα πολλές ήταν κοντά στη σύνταξη – μια έννοια που προβλέπεται να καταργηθεί στο άμεσο μέλλον με έκτακτη ΠΝΠ.
«Κανένα κριτήριο δεν υπήρξε σε αυτές τις απολύσεις, καμία “εξυγίανση” και καμία “ανάπτυξη”. Κανείς δεν κοίταξε ποιος και πόσο χρειάζεται αυτή τη δουλειά, μια θέση που είναι από αυτές που κανείς δεν θα ήθελε για τον εαυτό του. Εμείς θεωρούμαστε άνθρωποι των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και της εργατικής τάξης. Έχουμε πολλά προβλήματα σα λαός. Το μεγαλύτερο είναι πως δεν έχουμε μέλλον. Γι’ αυτό είμαστε εδώ. Διεκδικούμε το αυτονόητο, τη δουλειά μας πίσω, το δικαίωμά μας στην εργασία. Ο κύριος Στουρνάρας, που είναι υπεύθυνος για μας, μας δέχτηκε μόλις τον προηγούμενο μήνα. Μιλήσαμε όπου μπορούσαμε, αλλά πάντα μας παρέπεμπαν αλλού. Εκείνος που μας απέλυσε, πληρώνεται. Εγώ όμως δεν πληρώνομαι. Δεν θα έρθει αυτός να πληρώσει τα νοίκια, τα παιδιά, τα δάνεια, τους λογαριασμούς μας. Άρα θα συνεχίσω. Δεν έχω πια τίποτα να χάσω».
