Την πρώτη φορά που ο Bill Bernstein πάτησε το πόδι του μέσα στο Studio 54 ήταν για να τραβήξει φωτογραφίες από μια εκδήλωση της UNICEF προς τιμήν της Lillian Carter, της μητέρας του προέδρου των ΗΠΑ Jimmy Carter. Ήταν 1977, όλοι οι σελέμπριτι της Νέας Υόρκης κατέκλυζαν το ήδη διάσημο club για να γευθούν τις πιο ξέφρενες νύχτες της πόλης.
Όταν η εκδήλωση της UNICEF τελείωσε και τα τραπέζια ξεστήθηκαν προκειμένου να υποδεχθεί το club τους, συνήθεις αλλά καθόλου συνηθισμένους, θαμώνες του ο Bernstein αποφάσισε να μείνει και να τραβήξει κι άλλες φωτογραφίες, εικόνες που αποτύπωναν την αληθινή ζωή του Studio 54.
Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Bernstein πήγαινε στις καλύτερες ντίσκο της πόλης και φωτογράφιζε: Studio 54, GG Barnum’s, Le Cirque, Paradise Garage, Electric Circus, Hurrah, . Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες εκείνης της περιόδου συγκεντρώθηκαν και παρουσιάζονται στην έκθεση “Night Fever: New York Disco 1977-1979” στο Μουσείο του Σεξ στο Μανχάταν.
Η ιδιαιτερότητα αυτών των φωτογραφιών έγκειται στο ότι ο Bernstein δεν ενδιαφερόταν να αποτυπώσει με τον φακό τις διάσημες φάτσες που σαφώς τραβούσαν πάνω τους τα περισσότερα φλας. Ο Bernstein εστίαζε στους αφανείς διασκεδαστές ή θαμώνες όπως σε ένα ζευγάρι που είναι ντυμένο σα να βρίσκεται σε βερολινέζικο καμπαρέ του Μεσοπολέμου.
Αυτή η περίοδος ήταν μετά το Πυρετός το Σαββατόβραδο, μετά την εξεγέρση της gay κοινότητας στο Stonewall, πριν την επέλαση του AIDS, την περίοδο της ακμής της disco και της μεγάλης αντιπαράθεσης με το punk rock. Αυτή η περίοδος βρήκε την disco στα καλύτερα της.
Από την άλλη τα τέλη των 70ς ήταν μια εποχής μεγάλης αβεβαιότητας. Ο Ψυχρός Πόλεμος μαινόταν, η Νέα Υόρκη ήταν μια πόλη σε κρίση με τα ναρκωτικά και το έγκλημα σε έξαρση, στο χείλος της χρεωκοπίας. Για το συνεχώς αυξανόμενο συντηρητικό κίνημα της πρωτεύουσας Ουάσινγκτον τα προβλήματα της πόλης αποτελούσαν την τέλεια επιβεβαίωση για το τι θα συνέβαινε αν οι Δημοκρατικοί δεν πατάσσονταν. Στις αρχές του 1980 η disco είχε πάρει την κατιούσα όπως και το Οικονομικό Πρόγραμμα του Carter. O δρόμος για τον πατριωτικό συντηρητισμό του Ronald Reagan έμοιαζε στρωμένος
Οι φωτογραφίες του Bernstein αποτελούν το απτό παράδειγμα ότι σε περιόδους κοινωνικής και πολιτικής αναστάτωσης είναι απαραίτητη η ύπαρξη χώρων όπου οι θαμώνες θα δρουν ανενόχλητοι, μακριά από κανόνες και χωρίς να δέχονται κριτική. Και οι χώροι αυτοί θα πρέπει να δοξάζονται ως ναοί, έστω εφήμερης, ελευθερίας.
O DJ Larry Levan συο Paradise-Garage, 1979
Η είσοδος του GGs Barnum, 1979.
Πηγή: newyorker.com
