Ποιος δε θυμάται λίγα χρόνια πριν τη μόδα του ρακόμελου όταν οι παρέες σύχναζαν σε μικρά μαγαζιά με στρογγυλά τραπέζια και παρήγγελναν τα καραφάκια το ένα πίσω από το άλλο; Τη μόδα αυτή είχε προλάβει με την επιστροφή του στην Ελλάδα και ο Εύρης Παπανικόλας. Σκηνοθέτης διαφημιστικών, έζησε για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, δε μπόρεσαν να του περάσουν όμως απαρατήρητες οι ζεστές ρακές που γέμιζαν τα τραπέζια στις εξόδους των νέων. Έχοντας πείρα στον χώρο της εστίασης μια και στα νιάτα του διατηρούσε μπαρ στην περιοχή των Εξαρχείων, αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του ποτό. Θέλοντας να φτιάξει κάτι ευκολόπιοτο και γλυκό, όπως το ρακόμελο, και λαμβάνοντας υπόψιν τα δικά του γούστα χρησιμοποίησε ως βάση το ρούμι. Το «ταξίδι» μέχρι το τελικό προϊόν διήρκεσε τρία περίπου χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτού έκανε πειράματα στην κουζίνα του σπιτιού του, προσπάθησε να αναπτύξει συνεργασίες και δέχτηκε συμβουλές από επαγγελματίες τις ποτοποιίας και γνωστούς μπάρμαν. Πριν λίγες μέρες, το ρουμόμελο κυκλοφόρησε και η Colombiana σερβίρεται σε μερικά από τα πιο γνωστά μπαρ της Αθήνας και μέχρι να το δοκιμάσετε το Εύρης Παπανικόλας λέει στην Popaganda την ιστορία της σε πρώτο πρόσωπο.
Έλειπα αρκετά χρόνια στο εξωτερικό. Δούλευα στην Αίγυπτο και στο Ντουμπάι ως σκηνοθέτης διαφημιστικών. Όταν γύρισα όλοι έπιναν ρακόμελο. Εγώ είχα δοκιμάσει ψημένη ρακή παλιότερα στην Αμοργό. Έτσι αναρωτήθηκα γιατί πίνουν όλοι ρακόμελο και κατέληξα στο ότι προτιμάται γιατί είναι ευκολόπιοτο, κυρίως για τους πιτσιρικάδες, και επειδή είναι φθηνό. Το δοκίμασα και μου άρεσε, αλλά έχει μία βάρβαρη γεύση. Εγώ έπινα πάντα πιο εύκολα ποτά σαν νέος γιατί δεν άντεχα αυτή την αψάδα, τη βαρβατίλα του ποτού.
Στην αρχή και χωρίς να γνωρίζω τίποτα σκέφτηκα ότι πρέπει να χρησιμοποιήσω κάτι απλό. Η ρακή είναι ένα άσπρο ποτό, το απλό το ρούμι είναι και αυτό λευκό. Είχα πάει τρεις – τέσσερις φορές στην Κούβα και την Κολομβία και αυτός ήταν και ένας λόγος που άρχισα να πίνω ρούμι. Έχω πολλούς φίλους εκεί και στην αρχή ήταν να κάνω το ρουμόμελο στην Κολομβία, αλλά δεν τα κατάφερα τελικά.
Στην αρχή το έφτιαχνα στο σπίτι μου. Βρήκα συνταγές από το διαδίκτυο για ρακόμελο, και πειραματιζόμουν, μετά συνάντησα δύο φίλους από την Αμοργό που είχαν μία συνταγή από τον παππού τους και άρχισα να παίζω με τη βάση του ρακόμελου. Και ενώ το έψαχνα, διαπίστωσα ότι υπάρχει ένα αντίστοιχο προϊόν στις Κανάριες Νήσους που είναι σαν σιρόπι, αλλά είναι πολύ κακής ποιότητας.
Μου σύστησαν εδώ ένα πολύ παλιό ποτοποιό και πολύ φημισμένο στους καλούς μπάρμαν και τον γνώρισα και το έφτιαξα στην Ελλάδα. Αποφασίσαμε να βάλουμε μία «ιδέα» περγαμόντου και η γεύση του είναι πραγματική φανταστική. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα νόστιμο ποτό. Κυκλοφορεί ήδη σε καμιά 35αριά μπαρ και πάει πολύ καλά. Είναι να ποτό που ταιριάζει πολύ στις γυναίκες ακριβώς επειδή είναι γλυκό, ενώ όσοι το γνωρίζουν το προτιμούν σε σφηνάκι.
