Σοφιάνα Σπίνουλα
Χορεύτρια
Θυμάμαι από πολύ μικρή να έχω πρότυπα μόνο γυναίκες. Να ταυτίζομαι με αυτές και να θέλω να πάρω στοιχεία τους και να τα εφαρμόσω πάνω μου. Στην πορεία, όλος αυτός ο θαυμασμός και το δέος προς το Γυναικείο φύλο έγινε ερωτικό.
Στην οικογένειά μου δεν ανακοίνωσα ποτέ κάτι, ήταν σα να τους λέω ότι μ’ αρέσει το χρώμα κόκκινο, αντί του φούξια. Με τον καιρό οι ίδιοι το καταλάβαιναν χωρίς να του δίνουν ιδιαίτερη έμφαση, παρά μόνο κατανόηση. Και μία μέρα τους γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα.
Στο σχολείο, ήμουν έντονη προσωπικότητα, ωστόσο το κομμάτι της σεξουαλικότητας δεν το είχα ανακαλύψει τότε. Όχι γιατί φοβόμουν ή ήμουν μπερδεμένη, αλλά γιατί η προσοχή μου ήταν ανέκαθεν στραμμένη αλλού. Είμαι μία φύση επαγγελματική και τρελή με τη δουλειά μου, οπότε από πολύ νωρίς το πρώτο μου μέλημα ήταν τα ενδιαφέροντά μου και πως μπορώ να χτίσω πάνω σε αυτά. Πέρασα πολύ όμορφα παιδικά και σχολικά χρόνια. Καθόλου τοξικά. Ίσως γιατί ανέκαθεν κυκλοφορώ με ένα τοίχος.
Κυκλοφορώ άνετα στο δημόσιο χώρο, όσο το δυνατόν περισσότερο. Και ως γυναίκα και ως queer άτομο. Δεν είναι πάντα εφικτό. Κυρίως, όταν δεν μπορείς να διαχειριστείς τις διάφορες παρεμβάσεις που ίσως γίνονται στο δρόμο. Είτε αυτό είναι catcalling, είτε κάποιο περίεργο βλέμμα. Και αυτά, ως πολύ ελαφριές περιπτώσεις. Κάποιοι άνθρωποι θέλουν δουλειά για να το διαχειριστούν και το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο εγώ έχω την όρεξη και την δύναμη να πω στον άλλον, μόνο και μόνο με την παρουσία μου, ότι εγώ αυτή είμαι και θα το αποδεχτείς. Αν δεν το αποδεχθεί, δεν είμαι πρόθυμη να φύγω από το χώρο, για να τον κάνω να νιώσει άνετα.
Είμαι απο τις πολύ λίγες και πρώτες νέες του χώρου μου που δεν έχω κρύψει ποιά είμαι. Οπότε από τη στιγμή που είμαι στα «φώτα» ο εαυτός μου, μου είναι πολύ πιο εύκολο να είμαι στο δρόμο. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως τα άβολα περιστατικά έλειψαν. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν ήμουν με την τότε κοπέλα μου, πιασμένες χέρι-χέρι, στη Βασιλίσσης Σοφίας. Έβλεπα από μακριά μια παρέα αντρών και ήμουν σχεδόν βέβαιη τι ερχόταν. Ένα απο τα «πλάσματα» περνάει ανάμεσα μας να μας χωρίσει ενώ κρατιόμασταν. Πήγα τότε προς τη κατεύθυνσή τους. Εξαφανίστηκαν.
Είναι διχαστικό να είσαι λεσβία στην Ελλάδα του 2021, αν μη τι άλλο. Οι μεν straight δεν μπορούν να αποδεχτούν με τίποτα πως δεν είμαι μια στερεοτυπική, βάση εμφάνισης, λεσβία.
Άλλοι δε από την κοινότητα (αναφέρομαι στους λίγους προβληματικούς αυτής, διότι η ίδια κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες για την αποδοχή κάθε ανθρώπου) νομίζουν ότι εγώ πληρώνομαι από κάπου ή το ‘χω κάνει επάγγελμα. Δε παίρνω λεφτά από τη σεξουαλικότητα μου. Κάθε δημοσιότητα είναι για να μην το κρύψει καμία επόμενη.
Προσωπικά, έχω την ίδια αντιμετώπιση στη δουλειά μου και πριν και αφότου το έκανα πιο γνωστό. Δεν έχω νιώσει κάποια αλλαγή στη συμπεριφορά, μεταχείριση ή γενικά σε προτάσεις που έρχονται. Στον καλλιτεχνικό χώρο δουλεύω άλλωστε. Αν ήμουν σε κάποιο γραφείο, θεωρώ πως δεν θα το έβγαζα στη φορά με τόση άνεση. Τα πράγματα βέβαια αλλάζουν ραγδαία. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο η queer κοινότητα, βήμα βήμα, παίρνει τη δύναμη που της αξίζει.
Δεν είναι θέμα εγωισμού η σεξουαλικότητά μου. Είναι θέμα σύνδεσης. Οι Γυναίκες είναι πολύπλοκες και εγκεφαλικά γρήγορες. Οι ταχύτητες που μου ταιριάζουν δηλαδή. Τώρα σε αυτούς που όντως αδυνατούν να καταλάβουν πως γενικά το ανθρώπινο είδος είναι πολύπλευρο και πως δεν είναι όλοι ίδιοι με αυτό που τους έχουν πλασάρει σαν νόρμα, το μόνο που έχω να πω είναι καλή τύχη.
Σοφία-Θεοδώρα Γιλτίζη
Αρχισυντάκτρια MAD TV
Θεωρώ πως γεννήθηκα για να αγαπώ το ωραίο. Το κάθε τι. Τον Άνθρωπο πάνω απ’ όλα. Με Άλφα κεφαλαίο πάντα, ναι.
Η οικογένειά μου με αγαπάει γι’ αυτό που κατάφερα να είμαι. Προσπαθώντας μόνη. Σχεδόν ολομόναχη. Δυστυχώς στη κενονία μας – γιατί περί κενονίας πρόκεται – έμαθα πως είναι να μην δέχονται το κάτι διαφορετικό. Γιατί ήμουν διαφορετική και το ένιωθα. Φυσικά, λοιπόν, και είχα δεχτεί bullying προτού καν εφευρεθεί σαν όρος.
21ος αιώνας κι ακόμα συλλαβίζουμε το αλφάβητο της ανθρωπότητας. Είναι μια καλή αφορμή να αρχίσουμε να βλέπουμε τους ανθρώπους γύρω μας όχι όπως γουστάρουμε, αλλά όπως γουστάρουν. Γιατί η ταυτότητα του καθενός μας ορίζεται μονάχα από την πληρότητα που μας κάνει να αισθανόμαστε. Και ναι, είναι κατάκτηση του πολιτισμού μας τα όρια της να είναι αδιαπραγμάτευτη επιλογή μας.
Σε μένα όχι, σε φίλους μου ναι. Θυμάμαι να έχω μπει ακόμα και μπροστά σε μαχαίρι. Και θα το ξαναέκανα. Πες με τρελή, αλλά δεν θέλω οι άνθρωποί μου να νιώθουν το φόβο. Ούτε εγώ φοβάμαι άλλωστε, παρά μόνο το σκοτάδι.
Προς κάθε έναν που πιστεύει πως οι ομοφυλόφιλοι δεν θα ‘πρεπε να έχουν ίσα δικαιώματα: Το να έχει κάποιος άλλος λιγότερα δικαιώματα από εσένα σου δίνει την (ψευδ)αίσθηση ότι δεν είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης και ότι έχεις κάποιο αβαντάζ σε μια μαλακισμένη ιεραρχία στην οποία (θέλεις να) πιστεύεις ότι έχεις μια αξιοπρεπή θέση, ενώ στην ουσία έχεις στήσει κανονικότατα κώλο, ηθικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, πολιτικά, πνευματικά και συναισθηματικά. Πρόκειται για μια κανονικότατη διαταραχή που σκοπό έχει να προστατέψει τον ψυχοκοινωνικό εγωισμό σου που δεν σε αφήνει να είσαι συνειδητοποιημένος ούτε σαν πολίτης, ούτε σαν γονέας, ούτε σαν εραστής και καταφεύγεις στη νομιμότητα και στην παράδοση για να καλύψεις τα σύνδρομά σου. Λυπηρό, η άρνησή σου δεν σε κάνει ευτυχισμένο, αλλά προσωρινά ήσυχο.
Mας καμαρώνω εμάς, τη γενιά των 30-45 που μάθαμε να ζούμε τη ζωή όπως προκύπτει χωρίς να φοβόμαστε τις πιθανές παρενέργειες. Γιατί όλη μας η ζωή είναι μεσοτοιχία και με την ανασφάλεια και με το ρίσκο και με τις παρενέργειες. Έτσι μάθαμε. Έτσι δίνουμε τις μάχες μας. Χωρίς φόβο, με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, δίψα για ελευθερία και το βλέμμα καθαρό και στραμμένο σ’ ένα μέλλον, σαν αγάπη που έχει αργήσει. Γενναία κι όμορφη – στην ατυχία της – γενιά.
Κάθε γενιά επαναπροσδιορίζει τι θεωρεί «προσβλητικό» και «βλαβερό» στο λόγο και τις ιδέες. Σήμερα η ελευθερία (πόσο μάλλον η ελευθερία του λόγου), θεωρείται απειλή για τη συναισθηματική μας ισορροπία. Αν η ελευθερία είναι εμπόδιο, τότε να την καταργήσουμε. Τι άλλο μας μένει;
Όπως λέω και στους δικούς μου ανθρώπους, θα ‘θελα όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι. Να μην υπάρχει πονηριά και δεύτερη σκέψη. Θα ‘θελα ό,τι νιώθουμε, να το λέμε. Σίγουρα όλοι θα βοηθούσαμε σε αυτό, ρωτώντας τον άλλο αν είναι καλά, χωρίς να έχουμε εγωισμό.
