40. Δημιουργία υπαίθριας αγοράς μαγειρεμένου φαγητού. 41. Προσωρινές πεζοδρομήσεις τα Σαββατοκύριακα σε διάφορες γειτονιές. 42. Να δημιουργηθούν χώροι ανακύκλωσης στα κενά κτίρια. 43. Τα περίπτερα να γίνουν κέντρα ενημέρωσης για τους τουρίστες. 44. 24ωρη χρήση των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας. 45. Τουαλέτες σε δημόσιους χώρους. 46. Αποκατάσταση των όψεων των κτιρίων. 47. Να δημιουργηθούν ανοιχτά σινεμά στους ακάλυπτους χώρους. 48. Καλλιέργεια λαχανικών σε κάθε μπαλόνι, ταράτσα, παρτέρι, πάρκο που υπάρχει στην πόλη. 49. Οργάνωση πτήσης Παραπέντε από τον Λυκαβηττό.
(Το πρόγραμμα Reactivate Athens πραγματοποιήθηκε υπό την επίβλεψη του Καθηγητή Αρχιτεκτονικής του ETH της Ζυρίχης, Αλφρέντο Μπρίλλεμπουργκ και χορηγήθηκε από το Ίδρυμα Ωνάση.)
50. Βαγγέλης Καμαράκης, δικηγόρος: Να ζωντανέψουν περισσότερο οι προσόψεις των κτιρίων. Κάποιους από τους κατοίκους θα τους αντικαθιστούσα με άλλους που πονάνε λίγο περισσότερο την πόλη τους. Νομίζω πάντως ότι οι περισσότεροι της γενιάς μου που απομείναμε στο κέντρο και δεν τρέξαμε στην “ασφάλεια” και την προβλεψιμότητα των προαστίων, κατά βάση νοιαζόμαστε για την Αθήνα. Θα ήθελα να ζωντανέψουν περισσότερο οι προσόψεις των κτισμάτων, σπιτιών και γραφείων και θα μου άρεσε να έχει λίγη περισσότερη πληροφορία η πόλη, γι’ αυτόν που την περιδιαβαίνει, τουρίστα ή μόνιμο κάτοικο. Δεν είναι μόνο η Ακρόπολη η Αθήνα, γιατί λοιπόν να μην γνωρίζουμε που ακριβώς περπατάμε κάθε μέρα, τι είναι αυτό που βλέπουμε και τι συνέβη εκεί στο παρελθόν;
Δεν υπάρχει κάτι που να μισώ τόσο πολύ ώστε να θέλω να γκρεμιστεί. Ακόμα και τις πολυκατοικίες των εργολάβων των προηγούμενων δεκαετιών, δεν τις ρίχνω στο πυρ το εξώτερον όπως οι περισσότεροι. Φυσικά είναι άσχημες και θα προτιμούσα αισθητικά η πόλη να είναι γεμάτη νεοκλασικά και όμορφες κατοικίες του ’20, του ’30 ή του ’40, έχω όμως συναίσθηση ότι αν συνέβαινε αυτό, μάλλον δεν θα είχα την οικονομική δυνατότητα να μείνω στο κέντρο ή η διαμονή σε ένα δωμάτιο σε κάποιο νεοκλασικό, θα κόστιζε όσο το ενοίκιο σε ένα τριάρι στο Κουκάκι, σήμερα. Όποιος έχει ζήσει σε ιστορικά κέντρα Ευρωπαϊκών πρωτευουσών με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική, έχει, πιστεύω, ιδία άποψη.
Κάποια tags ίσως έσβηνα και μερικές αφίσες και αυτοκόλλητα ετών ίσως να ξεκολλούσα. Ιδίως από τα νεοκλασικά. Κρίμα οι πιο ωραίοι πεζόδρομοι των Αθηνών, να έχουν όψη που δεν τους ταιριάζει. Θα ενθάρρυνα ωστόσο και άλλες εκφάνσεις του street art που ήδη δίνουν μοναδική όψη σε διάφορες γωνιές της γειτονιάς μου.
Μπορεί να ακούγεται πιο κλισέ και από σενάριο της Άννας Ανδριανού, αλλά αν φερόμασταν στην πόλη μας περισσότερο όπως φερόμαστε στο σπίτι μας, πολλά πράγματα θα ήταν αυτομάτως καλύτερα.
51. Να χρηματοδοτήσει ο δήμος, οι δήμοι, η περιφέρεια ή το κράτος γενικά, το Μεγάλο Φεστιβάλ. Το Primavera της ΑΘήνας. Ένα μουσικό τριήμερο που δεν θα έχει ως στόχο την εγχώρια κατανάλωση αλλά το να προσελκύσει τον λεγόμενο “φεστιβαλικό τουρισμό”. Γιατί οι μεθυσμένες Αγγλίδες να είναι μόνο στην Κρήτη ή στη Ρόδο και να μην ξεσπάσουν τρεις μέρες στην πρωτεύουσα και μετά να ξεχυθούν στα νησιά μας;
52. Ιωάννα Ντακούμη, φοιτήτρια Κοινωνιολογίας: Θα ήθελα να δοθεί λύση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Συχνότερα δρομολόγια όλες τις ώρες της μέρας για να μπορούμε να εξυπηρετούμαστε και να μην περιμένουμε ατέλειωτες ώρες στις στάσεις. Επίσης, θα μπορούσε να γίνει κάτι και με τα νυχτερινά λεωφορεία των οποίων η ύπαρξη είναι ελάχιστη έως και ανύπαρκτη. Όσον αφορά το άλλο πρακτικό θέμα των μετακινήσεων, αν και υπάρχει σχετική μέριμνα, θα έπρεπε να εφαρμόζεται καλύτερα η εξυπηρέτηση των ατόμων με κινητικά προβλήματα.
53. Τατιάνα Φύσσα, φοιτήτρια Επικοινωνίας και ΜΜΕ: Η αναμονή με χτυπάει στα νεύρα. Λογικό. Όταν έρχεται αντιμέτωπος κάποιος με μία ολόκληρη πόλη – δρόμους, λεωφορεία, τρόλεϊ, μετρό, γιαγιάδες – τότε η ψυχραιμία πάει περίπατο. Τέσσερα λεπτά αναμονής για το φανάρι, 5′ για το μετρό, 7’ για το λεωφορείο, 35’ για τον φίλο που μ’ έστησε στην Κοραή , 117’ για να προσπεράσω το αγκαλιασμένο ζευγάρι που περπατάει νωχελικά στο πεζοδρόμιο την ώρα που βιάζομαι, 365’ αν το ζευγάρι ξεπερνά αθροιστικά τα 120 χρόνια ζωής. Προφανώς δεν προτείνει κανείς να αποδεκατιστούν οι ερωτευμένοι, αλλά ας γίνει κάτι με τα υπόλοιπα. Αφού τους χάρτες δεν τους κοιτάζει κανείς, γιατί να μην χαζεύουμε εκθέσεις ζωγραφικής στις αποβάθρες του μετρό ή έστω να μας κερνάνε finger food; Γιατί να μην υπάρχουν τραπεζάκια για σκάκι στις στάσεις των λεωφορείων; Γιατί να μην υπάρχουν ειδικές λωρίδες πεζών για εκείνους που μονίμως τρέχουν να προλάβουν; Και το κυριότερο: το σιντριβάνι στην πλατεία Κοραή δεν κάνει για ένα υπέροχο μεταμοντέρνο τασάκι;
54. Ιωάννα Καρδάρα, 21, φοιτήτρια Επικοινωνίας και ΜΜΕ. Κυρίως θα ήθελα να βλέπω λιγότερη μιζέρια και στεναχώρια. Ανθρώπους που ελπίζουν και που αντιδρούν σε ό,τι τους ενοχλεί. Περισσότερα μέρη σκέψης και δράσης, αντίστασης και τέχνης, πρωτοβουλίας και οργάνωσης. Η Αθήνα είναι όμορφη, είναι πολυπολιτισμική και αυτό την ομορφαίνει ακόμη περισσότερο, μπορούμε όμως να την μετατρέψουμε σε έναν πυλώνα ελευθερίας, δράσης και σκέψης.
55. Το Περιβόλι του Εναλλακτικού με περισυλλογή νεραντζιών και ελιάς από τους δρόμους της πόλης. Ο δήμος να παρέχει κινητά εργαστήρια για τυποποίηση.
56. Βύρων Κριτζάς, δημοσιογράφος: Κοίτα απ’ το παράθυρό σου, Δήμαρχε. Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό απ’ τους πολύχρωμους χάρτες ανάπλασης δρόμων και πλατειών. Μία φωτογραφία λέει πολύ εύκολα ψέματα, πόσο μάλλον ένα γράφημα συνοδευόμενο από μακρινή χρονολογία, τύπου 2016, δήθεν ότι έρχεται από ένα μέλλον όπου θα ‘ναι όλα αλλιώς. Τίποτα δεν θα ‘ναι ποτέ αλλιώς. Η Αθήνα θα παραμείνει μία άσχημη, χύμα πόλη, ακόμα και αν πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου και το κέντρο ολάκερο, μία πόλη όμως που χωράει και τους βρώμικους και τους τρελούς και τους αλλοδαπούς και όλους. Αυτή είναι η ομορφιά της, αρκεί να ξέρεις να τη δεις: το χύμα της Αθήνας μας επιβάλλει να οργανωθούμε εμείς, κάνοντάς μας επίσης πιο ανεκτικούς αλλά και πιο ελεύθερους.
Για να μη βγω εκτός θέματος, μπορώ να πω κι εγώ με τη σειρά μου ότι θα ‘θελα να μην πατάω σκατά όταν νυχτοπερπατώ, να μη νιώθω ότι παίζω σε επικίνδυνη αποστολή όταν προσπαθώ να παραμείνω στα πεζοδρόμια των Εξαρχείων, να μη δω ποτέ-ποτέ-ποτέ ξανά, το τουριστικό τρενάκι που φράζει κάθε Κυριακή την Αδριανού ανά μία ώρα. Τέλος, επειδή δεν θα ‘θελα να βγω προς τα έξω ως αυτός που γκρινιάζει χωρίς δημιουργική πρόταση και τρέφοντας συνάμα τη φαντασίωση ότι ο αυριανός Δήμαρχος θα διαβάσει το κείμενό μου, ζητώ περισσότερα παγκάκια στις πλατείες. Κι ας χάνουν πελάτες οι καφετέριες. Στην πλατεία Κοτζιά, ας πούμε, ένα νορμάλ παγκάκι δεν έχει. Κοίτα απ’ το παράθυρό σου, Δήμαρχε, αλήθεια λέω.
58. Κωνσταντίνα Παπαζήση, φοιτήτρια Ραδιολογίας- Ακτινολογίας. Θα ήθελα η Αθήνα να σέβεται περισσότερο τους πεζούς της, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τις υποδομές της και το σκεπτικό των Αθηναίων. Οι άσκοπες περιπλανήσεις στην πόλη μπορούν να οδηγήσουν στα πιο αναπάντεχα μέρη και ο καλύτερος τρόπος να τα ανακαλύψει κανείς όλα αυτά, είναι να βγει, να περπατήσει σε μία πόλη όπου ιδανικά θα του δίνεται αυτή η ευχέρεια.
59. Χρήστος Παπαμιχαήλ, φοιτητής Θεατρολογίας: Τα πράγματα με απλές διαδικασίες και λίγη θέληση από εμάς που μένουμε εδώ, θα μπορούσαν να γίνουν μακράν πιο ανθρώπινα. Είμαστε τόσο κοντά, κυριολεκτικά ο ένας επάνω στον άλλο και όμως συμπεριφερόμαστε λες και είμαστε μόνοι μέσα στην πόλη. Να λέμε “καλημέρα”, να νοιαζόμαστε για τους γύρω μας, να βοηθάμε σε ό,τι μπορούμε, ενισχύοντας την κοινωνική συνοχή και όχι την κοινωνική συνενοχή, όπως συμβαίνει τώρα. Να ξεφύγουμε από το μοτίβο του φόβου στο οποίο έχουμε βυθιστεί και να δημιουργήσουμε μεταξύ μας μία συλλογική-συναισθηματική ασπίδα επικοινωνίας, που θα επιτρέψει στις πραγματικές ανάγκες μας να βγουν στην επιφάνεια. Δημιουργώντας μία σπείρα ουσιαστικής επαφής, όλοι θα γευτούμε την χαρά του να ζούμε σε ένα μέρος όπου οι άνθρωποί του, προσπαθούν να κάνουν την καθημερινή διαβίωσή τους μέσα στην πόλη, ομορφότερη. Θα γίνουν οι πολίτες της Αθήνας κοπάδι που βελάζει παράφωνα ή ένα μελίσσι που παλεύει για τη διαβίωση του;
