Φανταστικό «φύλλο κοντάκτ» με στιγμιότυπα από μια γεμάτη ζωή.
Τζώννυ Κασσαβέτης, 9 Δεκεμβρίου 1929
Του είχαν δώσει έξι μήνες ζωή, όταν το ουίσκι είχε σκάψει βαθιά στο ορυχείο του χρόνου, κι ο Τζώννυ (έτσι μ’ αρέσει, με ωμέγα και με δύο νι και με ύψιλον να το γράφω το όνομά του) πείσμωσε κι έζησε άλλα έξι χρόνια. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και το ποιητικό βλέμμα της απόγνωσης που γεννάει το να είσαι είκοσι και τριάντα και πενήντα χρόνια μπροστά από την εποχή σου και να πρέπει να τα φέρεις βόλτα και να μην προδώσεις τη βαθύτερη ουσία σου. Η υπόσταση του Κασσαβέτη, η ποίηση του μύχιου, που όμως πρέπει πάντοτε να καταπνίγεται ή να βγαίνει εκρηκτικά προς τα έξω, σε μια θορυβώδη κοινωνία αυτός, μεγάλος, μέγιστος ποιητής, να έχει υλικό του τη σιωπή.
Η γυναίκα του έτσι είπε. Ο Τζώννυ, είπε η Τζίνα, ήταν πενήντα χρόνια μπροστά. Και ήταν. Στο Love Streams, ο συγγραφέας πίνει πάντα, και τα πάντα, από ένα πελώριο ποτήρι του κονιάκ, υπογράφει επιταγές ακόμα κι όταν το ποσό είναι ευτελές, δεν φαίνεται να είναι περικυκλωμένος από βιβλία, δεν βλέπουμε ούτε σκιά γραφομηχανής, και χορεύει τον πιο σπαρακτικό χορό με μια γυναίκα φαινομενικά φριχτά αταίριαστη, αλλά πάντα φαινομενικά στην αυτοκρατορία του φαίνεσθαι.
Πηγαίναμε στην Έλλη, στην Ακαδημίας, κάθε μέρα με τον Θάνο Σταθόπουλο, και βλέπαμε το Love Streams, για να μην το χάσουμε, δεν ξέραμε από βίντεο τότε, δεν είχε εφευρεθεί το dvd, θέλαμε τον χρόνο και τον θέλαμε τώρα, άλλωστε δεν ξέραμε έτσι όπως ζούσαμε αν θα εξακολουθούσαμε να ζούμε για πολύ «πίνοντας ως το φουκαριάρικο συκώτι μας».
Πού να ξέρουμε τότε ότι θα ζούσαμε ένα τέταρτο του αιώνα, είκοσι πέντε χρόνια, μετά το δικό του φευγιό, στις 3 Φεβρουαρίου του 1989; Πού να ξέρουμε ότι μερικές ημέρες μετά, στις 12 Φεβρουαρίου, θα πέθαινε κι ο άλλος, ο Τόμας Μπέρνχαρντ; Και στο τέλος της χρονιάς, τον Δεκέμβριο του 1989, θα μαθαίναμε ότι πάει κι ο Μπέκετ.
Ήταν οι τρεις οδοδείκτες μας. Σε μπαρ και σε σπίτια, στα Εξάρχεια και στον Κολωνό, ο Θάνος Σταθόπουλος κι εγώ αμέτρητες ώρες κουβεντιάζαμε για τον Κασσαβέτη, τον Μπέρνχαρντ, τον Μπέκετ. Δεν έβρισκες τότε πολλούς στην Αθήνα να μιλάνε γι’ αυτούς. Όταν μάθαμε για τον θάνατο του Τζώννυ μεθύσαμε, τον κλάψαμε σαν να ήταν δικός μας άνθρωπος. Και ήταν.
Το 2014 θα γράψω ένα βιβλίο για τον Τζώννυ Κασσαβέτη.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, Μαρούσι, 9 Δεκεμβρίου 1989
