Το μεγαλύτερο κίνδυνο όταν τσακώνονται στις σαβάνες της Αφρικής τα βουβάλια το διατρέχουν οι βάτραχοι. Στην αναγωγή στην Ελληνική πραγματικότητα, το θέμα είναι ποιοι παίζουν το ρόλο των ταλαίπωρων αμφίβιων, αν θεωρηθεί δεδομένο ότι το ρόλο των τεράστιων θηλαστικών τον έχουν αναλάβει εξ’ ολοκλήρου τα δυο μεγάλα κόμματα. Οι ψηφοφόροι που επέλεξαν να ψηφίσουν τους υπόλοιπους σχηματισμούς ή αυτοί που τάχθηκαν στο πλευρό των δυο μεγάλων μονομάχων. Μάλλον και οι δύο. Όσο για τη μάχη είναι πολύ νωρίς να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Αφενός γιατί ο κουρνιαχτός δεν έχει κάτσει ακόμη. Αφετέρου γιατί χρειάζεται ο απαραίτητος χρόνος, τόσο για το πανηγύρι των νικητών, όσο και για το πένθος των χαμένων.
Τα πράγματα στο μικρό μας νερόλακο έχουν αλλάξει. Κυρίως σε επίπεδο συσχετισμού δυνάμεων. Ποιος είναι από πάνω, δηλαδή. Γιατί κατά τα άλλα το νερό παραμένει λίγο. Την επόμενη μέρα ο νικητής, που κατά πως φαίνεται αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να αντιμετωπίσει την παρατεταμένη λειψυδρία. Και τα ανήσυχα μάτια των κατοίκων του νερόλακου. Που μπορεί να χάρηκαν με τη νίκη του, αλλά τα συναισθήματα δυστυχώς δεν καταλαγιάζουν τη δίψα, παρά μόνο ίσως προσωρινά. Η νέα κυβέρνηση, με ή χωρίς τη συμμετοχή κάποιου τρίτου κόμματος, θα πρέπει να κουρέψει το χρέος, να διατηρήσει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να στήσει ανάχωμα στη λιτότητα. Ταυτόχρονα. Να αποκηρύξει τη διεθνή οικονομική ηγεμονία, χωρίς να χάσει την απαραίτητη στήριξη – δεκανίκι. Να αλλάξει πολιτική, χωρίς να αμφισβητηθεί η ικανότητα ηγεσίας της.
Από την άλλη στο στρατόπεδο των νικημένων έχουν μια εξίσου δύσκολη πορεία να διανύσουν. Είναι βασανιστικό το μονοπάτι της ενδοσκόπησης και της αυτοκριτικής. Χειρότερο κι από τα μαρτύρια του Τάνταλου και του Σίσυφου. Αν βέβαια το επιθυμούν πραγματικά. Γιατί και στις ευρωεκολογές υποτίθεται ότι έλαβαν το μήνυμα, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι το έχασαν κάπου στη μετάφραση. Εκεί που παράπεσε και η δυνατότητα να παράγουν πολιτική σκέψη. Και μετά κατηγόρησαν τον κόσμο που δεν τους κατάλαβε, τους άσπονδους εσωκομματικούς φίλους που τους έσκαψαν το λάκο και την Ευρώπη η οποία δεν τους στήριξε αρκετά. Με καταστρεπτικά για τους ίδιους αποτελέσματα, επέβαλαν την επιλογή, ανάμεσα στο φόβο και στην υποτιθέμενη ασφάλεια, ξεχνώντας αυτό που ο Άμος Οζ είχε θέσει πολύ πετυχημένα μιλώντας για τον Άμλετ – ότι ο τελευταίος άνθρωπος που μας έβαλε διλήμματα γέμισε τη σκηνή με πτώματα.
Και τα βατράχια; Τι θα γίνει με εκείνα τελικά; Ποια θα είναι η τύχη τους. Μένει να το δούμε. Προς το παρόν η πλειοψηφία τους τηρεί στάση αναμονής. Αρκετά από αυτά είχαν πειστεί, μέχρι πρόσφατα, ότι η χώρα είχε μια σταθερή πορεία, οι μπελάδες λιγόστευαν (ακόμη κι όταν τα λεφτά μειώνονταν και η ανεργία κάλπαζε). Πίστευαν τέλοσπάντων πως “να μωρέ λίγη υπομονή να κάνουμε ακόμη και θα βρέξει” ενώ φυσικά δεν ήθελαν να ακούσουν για εκλογές. Και τώρα κάποια αισθάνονται σαν τους Γαλάτες: είναι κακό πράγμα να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι σου. Υπάρχουν φυσικά κι αυτά που θα πανηγυρίζουν μέχρι το πρωί για την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Αυτό που ξέρουν όμως όλα είναι ότι το μέλλον θα κριθεί από το πως θα ερμηνευτεί η εντολή που προέκυψε από τις κάλπες. Από το πως η νέα κυβέρνηση, εντελώς καινούρια στα πρόσωπα και στη σημειολογία της, θα αξιοποιήσει όλους τους πολιτικούς και θεσμικούς πόρους που διαθέτει, για να αντιμετωπίσει τους δράκους της ελληνικής πραγματικότητας, για να κλείσει που ταλανίζουν όλους μας εδώ και καιρό. Γνωρίζουν επίσης και κάτι άλλο. Πόλυ πιο σημαντικό από οτιδήποτε. Ότι όλοι οι κάτοικοι του νερόλακου συνειδητοποίησαν πως η εικόνα του πολιτικού σκηνικού όπως την ξέραμε έχει αλλάξει. Οριστικά.
Δείτε εδώ τον συναρπαστικό live blogging σχολιασμό των εκλογών με τη συνεργασία Popaganda και Luben.
