Πριν από δύο μήνες ψηφίστηκε επί της αρχής το άρθρο 8 του νομοσχεδίου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, με τα μέτρα προώθησης του θεσμού για την υιοθεσία και αναδοχή, που δίνει τη δυνατότητα αναδοχής σε ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. Στα social αλλά και στις συζητήσεις σε παρέες το θέμα ήταν στην πρώτη γραμμή του πυρός. Προτίμησα να μην γράψω τίποτα εκείνη την περίοδο για τρεις λόγους. Γιατί πρώτον έπρεπε να ξεκαθαριστεί για τι πράγμα μιλάμε κάτι που έκανε με το ρεπορτάζ της η συνάδελφος Ζωή Παρασίδη. Κατά δεύτερον, επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι κάτι που εξαντλείται σε μια εβδομάδα δημοσιότητας, είναι μια κοινωνική πραγματικότητα που εξελίσσεται. Ο τρίτος λόγος είναι ότι είχα «φουντώσει» απίστευτα από σχόλια που διάβαζα σε διάφορα ποστ αλλά και από κουβέντες σε παρέες που ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, θα αναφέρω χαρακτηριστικά παραδείγματα παρακάτω, και έλεγα να μην γράψω ένα κείμενο γνώμης εν θερμώ. Πέρασαν όμως δύο μήνες και ο θυμός δεν μου έχει περάσει, ούτε πρόκειται.
Η πιο συχνή κουβέντα που άκουγα όταν συζητούσα με κόσμο που διαφωνούσε με την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια ενώ εγώ τους εξηγούσα ότι δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην γίνεται αυτή, όπως προσωπικά πιστεύω ότι θα πρέπει να επιτραπεί και η υιοθεσία, ήταν «Ξέρεις, τι θα ακούσουν αυτά τα παιδάκια στο σχολείο από τα άλλα παιδάκια; Ξέρεις τι bullying θα υποστούν από τους συμμαθητές τους που θα τα ρωτάνε γιατί δεν έχουν μπαμπά ή μαμά;». Προσπαθούσαν δηλαδή να με πείσουν ότι για το καλό των παιδιών αυτών νοιάζονταν και όχι επειδή δεν μπορούσαν να αποδεχτούν με τίποτα στο μυαλό τους ότι ένα ομόφυλο ζευγάρι μπορεί να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Η απάντηση βέβαια σε αυτό είναι απλή και μάλιστα ήταν προς μια νέα μαμά με ένα πιτσιρίκι γύρω στα δύο. «Αν εσύ δεν μάθεις στο παιδί σου ότι είναι κακό να έχει συμμαθητή με δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες τότε το παιδί σου και κανένα άλλο παιδί δε θα βρεθεί να το πειράξει. Εσύ του μεταφέρεις ότι το διαφορετικό είναι λάθος, το παιδί είναι έτοιμο να δεχτεί ότι εσύ του περάσεις». Και κάπου εκεί επειδή δεν είχαν τι να πουν και πώς να αντικρούσουν αυτό το επιχείρημα έβγαινε η πραγματική τους άποψη στη φόρα «Εντάξει, ό, τι και να λέμε δεν είναι φυσιολογικό. Όλα τα ζώα στη φύση γεννιούνται από έναν μπαμπά και μια μαμά».
Εγώ λέω να αφήσουμε ήσυχη τη φύση και να μη τη χρησιμοποιούμε αισχρά ως δικαιολογία για τη δική μας ανικανότητα να αποδεχτούμε ότι δεν είναι ίδιο με εμάς. Ποια φύση; Ξέρει δηλαδή το γατί τον πατέρα του; Και το θέμα είναι ποιοι γεννούν ή ποιοι μεγαλώνουν; Τι σημαίνει φύση; Ο βηματοδότης που μπαίνει σε έναν καρδιοπαθή και τον κρατάει ζωντανό είναι παρέμβαση στη φύση άρα «κακό πράγμα»; Δεν ξέρω, αλλά ακούγοντας τέτοια επιχειρήματα θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.
Άκουσα και διάβασα και άλλα πολλά που με εκνεύρισαν όσο δεν πάει. Σκέφτομαι ότι τελικά όλο αυτό δεν λύνεται με τη λογική. Μου είπαν «Εσύ γιατί είσαι τόσο άνετη με όλο αυτό; Τόσο προοδευτική είσαι;». Δεν ξέρω παιδιά αν είμαι προοδευτική. Απλώς, δεν μπορώ να νιώσω αλλιώς στην καρδιά μου.
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ένα παιδί θα είναι πιο ευτυχισμένο σε ένα ίδρυμα παρά με δύο ανθρώπους που το διάλεξαν και το έβαλαν στη ζωή τους για να το μεγαλώσουν με αγάπη. Δεν μπορώ να διανοηθώ καν πώς υπάρχει δίλημμα για το τι είναι καλύτερο.
Από πότε το φύλο καθορίζει αν είσαι καλός γονιός ή όχι; Επιπλέον, τι σημαίνει «το παιδί πρέπει να έχει έναν μπαμπά και μια μαμά»; Καταργούμε έτσι όλες τις μονογοϊκές οικογένειες; Το παιδί έχει ανάγκη από ανθρώπους που θα το αγαπούν και θα το φροντίσουν και θα το μεγαλώσουν ως παιδί τους, είτε είναι βιολογικό παιδί τους είτε όχι. Η μορφή της οικογένειας αλλάζει. Κανένα πρόβλημα με αυτό.
Το θέμα δεν είναι το φύλο ή ο αριθμός μελών μιας οικογένειας. Το θέμα είναι όταν είσαι γονιός να κάνεις το καλύτερο δυνατό για το παιδί σου, έχεις στους ώμους σου την μεγαλύτερη ευθύνη του κόσμου κι αυτό δεν είναι βάρος, αυτό είναι δημιουργία.
Δεν με νοιάζει καθόλου αν το παιδί θα έχει έναν μπαμπά και μια μαμά, μια μαμά, έναν μπαμπά, δύο μαμάδες, δυο μπαμπάδες. Με νοιάζει ο γονιός ή οι γονείς να είναι εκεί δίπλα του, να το μεγαλώνουν με αγάπη, με ανεξαρτησία, όχι ως προέκταση του εαυτού τους, ως μια μοναδική νέα ύπαρξη που ανθίσει και θα ζήσει τη ζωή που επιθυμεί.
Νόμιζα ότι όλα τα παραπάνω είναι αυτονόητα. Δεν είναι δυστυχώς. Ας ξεκολλήσουμε από τις αγκυλώσεις που μας έχουν φορτώσει οι προηγούμενες γενιές, ας δούμε την ουσία. Ας δημιουργήσουμε μια κοινωνία βασισμένη στην ελευθερία και όχι στο «τι θα πει ο κόσμος». Ποιος κόσμος; Εμείς είμαστε ο κόσμος. Ας μεγαλώνουμε τα παιδιά μας επειδή θέλουμε να το κάνουμε. Επειδή αυτά μας ξεπερνούν. Επειδή πάντα έχει νόημα να κοιτάμε μπροστά. Ας το κάνουμε λοιπόν. Είναι τόσο, μα τόσο απλό. Τα παιδιά μας θέλουν δίπλα τους, αυτό τους αρκεί και όχι με ποιον ή ποια κοιμόμαστε.
