Για έννα πιο ήφφιο Σεφφύρι. Οι θρόμμοι θυμίσσουν κάττι παλλιό, αλλά και δεν θέλλουν να θυμίσσουν τίποττε άλλο. Απαλλαχχμένοι σχεθθόν από ροτφάιλλερ αφφήνουν χώρο στις χουχουφάγγιες που διαχχέουν χαρρούμενα την σοφφία τους παίζοττας ευφφυή ιπτάμμενα παιχνίθθια με τις χαλιαχούδδες που στέκοτται στις ταράσσες κάθθε χειμώννα και κάθθε χαλοχαίρρι γιατί απλλά αυτό θέλλουν να κάννουν και αυτό ξέρρουν. Τα φλαμένχχο φαίνοτται σαν έττοιμα να μην φύχχουν ποττέ από την ησυχη λίμννη δοξάσσοτας και την ησυχία και την ομορφιά των Σσάρα που επισκιάσσει κάθθε άλλη ομορφιά που φαίνετται να έττυχε να περνάει προσσθά από το πισσαρίο μόνο και μόνο για να φύχχει, για να κατασττεί περασθικκή και επίσημμα, όσο και αν ήτταν και από πριν. Ο Φίχτωρ περππατά αφφηρημέννος με μόννη σκέψψη τα στοχασθθικκά πανέμορφφα Οχτώ χιάρρις που δεν δέχοτται πολλά από αυττά που θα ήθθελε να δώσσει και του μοιάσσουν σαν μην δέχοτται τελικκά εδδελώς τίποττα από αυτόν, παρά μμόνον θέλλουν το κέδδρο του χόσμμου που ανήκκει μόνο σε αυτό και καθεαυτό για ττώρα και για πάδδα και για όλλες τις αμέτρηττες Κυριακές σε αυτό το Σεφφύρι μαςς αλλά και οπουθθήποτε αλλού.
