Έχω ένα καταπληκτικό πράσινο καλσόν· η τελειότητά του δεν έγκειται στο χρώμα του αλλά στην υφή του. Είναι τόσο απαλό, βελούδινο που όταν το φοράω νιώθω λες και από τη μέση και κάτω βρίσκομαι σε ερωτική αγκαλιά.
Πάντα πίστευα, και με τα χρόνια ακόμη περισσότερο η ζωή μου το επιβεβαιώνει, ότι ο γυναίκειος ερωτισμός είναι πολύ πιο έντονος και ανεξέλεγκτος από τον ανδρικό. Λένε οι άνδρες ότι σκέφτονται το σεξ ανά επτά δευτερόλεπτα. Έρευνες που έχουν γίνει κατά καιρούς έχουν δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει, επιβεβαιώνουν όμως ότι οι το σκέφτονται πιο συχνά από τις γυναίκες.
Όμως α) τι είναι σεξ; β) είναι η ποσότητα ή ένταση που μετράει; Οι γυναίκες έχουν μάθει να μην μιλούν για την σεξουαλικότητά τους. Θα μου πεις, ισχύει ακόμη αυτό; Φαντάζομαι ότι πολύ λιγότερο από το παρελθόν, αλλά ναι ισχύει. Έχω λάβει, εξ αιτίας της στήλης, μηνύματα από γυναίκες που μου λένε ξεκάθαρα ότι γουστάρουν που γράφω για πράγματα που κι αυτές σκέφτονται αλλά αισθάνονται άβολα να μιλήσουν. Ξέρουμε ότι η κοινωνία έχει προσπαθήσει ανά τους αιώνες να χειραγωγήσει τη γυναικεία σεξουαλικότητα, έχει φτάσει σε ακραίους μεθόδους όπως η κλειτοριδεκτομή.
Έχουμε 2019, ζούμε στην Ελλάδα, μπορούμε να μιλήσουμε για τον γυναικείο ερωτισμό και την γυναικεία έκφραση της σεξουαλικότητας. Αρκεί να το θελήσουμε. Το ότι δεν έχουμε πάντα τον οργασμό στο τσεπάκι, δεν έχει καθόλου να κάνει με το πόσο ερωτικά πλάσματα είμαστε ως γυναίκες. Πέρα του ότι ο γυναικείος οργασμός είναι πολλαπλάσια έντονος από τον ανδρικό, ούτε καν φαντάζεστε φίλοι μου πόσο, εξ αιτίας των πολλαπλάσιων νευρικών απολήξεωνπου διαθέτουμε, φαίνεται ότι το γυναικείο κορμί είναι ευαίσθητο να υποδεχτεί με πολλές περισσότερες αφορμές τη διέγερση. Δεν ξέρω αν αυτό είναι βιολογική προδιάθεση ή ακριβώς η καταπίεση μέσα στο βάθος του χρόνου ανάγκασε το σώμα και το μυαλό της γυναίκας να εφευρίσκει νέα, πιο ευφάνταστα ερωτικά μονοπάτια. Μπορεί το ένα να μην είναι άμοιρο του άλλου.
Πάντως, έχω ακούσει –σχεδόν- τα πάντα από γυναίκες που έχουν την άνεση να μιλήσουν για τη σεξουαλικότητά τους. Και βάζω το σχεδόν γιατί είμαι σίγουρη ότι μπορούν να με εκπλήξουν ευχάριστα πολύ περισσότερο.
Η Γωγώ μου είπε ότι «έχω εμμονή με τα second hand παλιακά νυχτικά και όταν τα φορώ μου βγαίνει και διαφορετική σεξουαλική αίσθηση, είτε έντονη, είτε τίποτε και φαντάζομαι ιστορίες για τις γυναίκες που τα φόρεσαν και άφησαν την αύρα τους». Της Μίνας της αρέσει το καλοκαίρι να φοράει μακριά αεράτα φορέματα χωρίς εσώρουχο «γιατί νιώθω ελεύθερη, μπορεί να τρίβεται το ύφασμα πάνω μου, μπορεί να νιώθω το αεράκι εκεί και με φτιάχνει. Και δεν το κάνω απαραίτητα όταν θα βγω με κάποιον, το κάνω όταν έχω τη διάθεση να το κάνω γιατί εγώ θέλω να νιώσω έτσι, ειδικά σε διακοπές». Η Ελευθερία φτιάχνεται πάντα όταν μπαίνει σε εκκλησία γιατί «κάτι μου κάνει η μυρωδιά από το λιβάνι σε συνδυασμό με τα κεριά, για να μη μιλήσουμε για την ιδέα της βεβήλωσης και του ταμπού που έχει πάντα διεγερτικά αποτελέσματα». Η Στέλλα βάζει το αγόρι της να της κάνει αποτρίχωση στο μπικίνι γιατί «είμαι εκτεθειμένη με ανοιχτά τα πόδια, νιώθω πόνο από το κερί, κάνω κάτι που υποτίθεται δεν είναι σεξουαλικό αλλά έχει όλα τα στοιχεία να γίνει. Ε, πώς να μην με φτιάξει όλο αυτό; Αλλά μετά δεν το κάνουμε γιατί είναι ερεθισμένο το δέρμα και αυτή η καύλα που έχει συσσωρευτεί χρησιμεύει ως υλικό για την επόμενη φορά».
Και πέρα από τις μικρές, απολαύσεις των αισθήσεων υπάρχει φυσικά και ο οργασμός που μπορεί να σου σκάσει με τους πιο αναπάντεχους τρόπους. Η Λένα τελείωσε μέσα λεωφορείο «γιατί ο δρόμος είχε πολλές λακκούβες, όλο αναταράξεις, κάπως ακουμπούσα κι εγώ πάνω στο κάθισμα και τσουπ συνέβη, αθόρυβα, δίπλα σε κόσμο, μόνο τα μάγουλά μου πρέπει να κοκκίνισαν και ίδρωσα λίγο». Στην περίπτωση της Σοφίας δεν ήταν λεωφορείο αλλά άλογο ενώ το καβαλούσε «και νομίζω ότι με πήρε είδηση και ο εκπαιδευτής γιατί με κοίταξε με ένα μυστήριο βλέμμα κι εγώ για να το παίξω άνετη ότι δεν συμβαίνει τίποτα, το ανταπέδωσα στα ίσια».
Και θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω κι άλλες εμπειρίες, είτε δικές μου είτε από φίλες. Θυμάμαι στο Nymphomaniac του Τρίερ πώς η πρωταγωνίστρια ηδονιζόταν μικρή όταν γλιστρούσε πάνω σε βρεγμένο πάτωμα. Θυμάμαι την Λουίζα στην Αισθηματική Αγωγή του Φλωμπέρ -βιβλίο του 19ου αιώνα- να λέει ότι ζηλεύει τη ζωή των ψαριών «Πρέπει να είναι τόσο ωραίο να γλιστράς εκεί μέσα, όπως σε βολεύει, να νιώθεις ότι σε χαϊδεύουν παντού». Κι αυτές είναι καταγραφές ανδρών στην Τέχνη για το πώς αντιλαμβάνονται τον γυναικείο ερωτισμό. Φανταστείτε να μιλήσουμε οι γυναίκες για τις πραγματικές μας εμπειρίες, για τις αισθήσεις μας, για την σεξουαλικότητα μας.
Ας αρχίσει το παιχνίδι, λοιπόν.
