ΜΟΥΣΙΚΗ: Η απόλυτη τέχνη, χωρίς δεύτερη σκέψη, χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά, χωρίς εγκεφαλισμούς και θεωρητικούρες. Υπάρχει παντού και πάντα, γιατί τα πάντα είναι ρυθμός. Ζηλεύω τρελά τους μουσικούς, μου φαίνεται μαγικό πώς παράγουν ζωή από ένα άψυχο αντικείμενο, θα’ θελα να είχα αυτό το χάρισμα, αλλά είμαι και τεμπέλα, και στο πιάνο και στο ακορντεόν που το λατρεύω δεν πειθάρχησα ποτέ στο διάβασμα.
Από ακούσματα, όλα τα είδη, χωρίς ταμπέλες, ανάλογα με τη διάθεση. Εφηβεία με Radiohead, Bjork και Leonard Cohen. Σήμερα η λίστα μου έχει από Nick Cave και Nina Simone, Queen, στο repeat το Stella Maris από Einstürzende Neubauten, έρωτας με Chopin και Τom Waits, Florence and the Machine και ξέφρενο χορό με balkan.
ΒΙΒΛΙΑ: Αφού ξεπέρασα τους εξής δύο ψυχαναγκασμούς, πρώτον ότι δεν φτάνει μια ζωή να διαβάσεις ό,τι έχει γραφτεί, και δεύτερον, πως δεν τρέχει και τίποτα να παρατάς βιβλία στη μέση, άρχισα να απολαμβάνω το διάβασμα.
Kάθε βιβλίο έχει το δικό του χρόνο και πρέπει να το ακούς. Άλλα διαβάζονται με μια ανάσα, θυμάμαι τους Άσωτους του Γκρεγκ Τζάκσον τους ρούφηξα σε ντελίριο, ντάλα μεσημέρι Δεκαπενταύγουστου στο καφενείο στο Γαύριο, κι άλλα είναι σαν ένα ραντεβού που ανανεώνεται , το Τρυφερή είναι η Νύχτα του Φιτζέραλντ μου πήρε έξι μήνες να το τελειώσω. Από ποίηση ξανά και ξανά Σεφέρης για τον βαθύ του στοχασμό, Εμπειρίκος για τη θύελλα, Έμιλυ Ντίκινσον γιατί έτσι, και όλος ο Σαίξπηρ, γιατί στο τέλος- τέλος αυτός ο τύπος τα’ πε όλα, και γιατί συνδυάζει ανατριχιαστικά το πιο ευτελές με το πιο σπουδαίο.
Παράλληλα, πολλά Ιατρικά και Εγκληματολογικά βιβλία για προφίλ δραστών, ανεξιχνίαστα εγκλήματα και ασυνείδητες λειτουργίες του εγκεφάλου. Τρελαίνομαι. Και πάντα πολλαπλά τσακίσματα κι αστερίσκους με μολύβι.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Όλες μα όλες του Φελίνι με πρώτη και καλύτερη το Amarcord. Ο χορός γύρω από το κάψιμο της μάγισσας και η σκηνή με το καράβι με έχουν στοιχειώσει. Θα πούλαγα την ψυχή μου στον διάολο να’ χα παίξει σε ταινία του. Συνεχίζω. Φατίχ Ακίν, Μαζί Ποτέ, για την ομορφιά μέσα από τη βία. Χάνεκε, Λευκή Κορδέλα και Αμούρ, που έκανα μια βδομάδα να συνέλθω με τον Τρεντινιάν και το περιστέρι. Κουστουρίτσα, για όλες τις περιπλανώμενες Νύφες του, που τώρα, με αφορμή τη Θεογονία τις ξαναείδα όλες του, Τρελός Πιερό του Γκοντάρ, Τα φτερά του έρωτα του Βέντερς, Κασσαβέτης οπωσδήποτε για τη θεά Ρόουλαντς στο Μια Γυναίκα Εξομολογείται και Νύχτα Πρεμιέρας, Αγγελόπουλος για τον Θίασο και το Ταξίδι στα Κύθηρα, Αλμοδόβαρ και Κούτρας για τη βαθιά ανθρωπιά και την τρέλα τους. Ουφ. Αυτή η κατηγορία με πανικοβάλλει.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Ως παιδί πολλή τηλεόραση. Πια, καμία σχέση, μόνο σειρές στο Νetflix.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Ναι για έρευνα κι ενημέρωση, ναι για λίγο επικοινωνία στη δουλειά, ναι για επαφή με όλους τους αγαπημένους μου που ζουν εξωτερικό, ναι για σειρές. Μέχρι εκεί.
ΣΠΟΡ: Πολύ, από όλα, κορίτσι κι αγόρι μαζί, και σαν να μην υπάρχει αύριο. Πέρασα από τα περισσότερα αθλήματα, τίποτα δε μου’ φτανε. Σταθερά κολύμβηση, μπαλέτο, μπάσκετ, κανονικά σε αγώνες τώρα, ξύλο μιλάμε, να βγαίνω συνέχεια με πέντε φάουλ, βόλεϋ, σκι κ.ά.. Τα τελευταία χρόνια έρωτας με τα εναέρια ακροβατικά, περιστασιακά γιόγκα και πρόσφατα αργεντίνικο τάνγκο με δυο φανταστικούς δασκάλους, τον Κυριάκο και τη Νεφέλη. Ποτέ μα ποτέ γυμναστήριο. Μα ποτέ.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Μικρή ζητούσα από τον πατέρα μου να πουλήσει το σπίτι και να πάρει σκάφος για να γυρίσουμε τον κόσμο. Αν είχα την οικονομική άνεση (και μια άλλη δουλειά!) θα ήμουν κάθε μήνα με μια βαλίτσα στο χέρι. Εντάξει, δεν τα’ χω καταφέρει κι άσχημα. Έζησα δυο χρόνια στο Λονδίνο κι άνοιξε το μάτι μου, στη Γαλλία έκανα φίλους και χάθηκα με το ποδήλατο σε χωράφια από λεβάντες, στην Κωνσταντινούπολη έκλαψα μέσα στην Αγιά Σοφιά, στην Πολωνία άγγιξα τον τρόμο του Άουσβιτς, στη Σκωτία σταμάτησε ο χρόνος στο καραβάκι στη λίμνη του Λόχνες, Μάλτα, Ρώμη, Σλοβενία, Μαδρίτη, Βερολίνο, Πράγα. Πέρσι, στο Περού περπάτησα όλο τον δρόμο για το Μάτσου Πίτσου και ξέμεινα κρεμασμένη στο zip line στη μέση της ζούγκλας στον Αμαζόνιο. Στο Μπουένος Άιρες έκοβα τα κρέατα με το πιρούνι κι είδα τους πιο ωραίους άντρες. Τα ταξίδια είναι πολλαπλές ζωές, στο σπίτι μου έχω καρφιτσωμένο παγκόσμιο χάρτη και ξεκάθαρα δουλεύω για να ταξιδεύω. Επόμενα όνειρα, ένα roadtrip στην Ισλανδία στα ηφαίστεια και το βόρειο σέλας, ή στην Κούβα.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στη Λαμπρινή και μετά στην Πεύκη. Φαρδιά μπλούζα πάνω από ποδηλατικά σορτς, ματωμένα γόνατα και τη μόνιμη φράση στη μάνα μου «δεν έφταιγα εγώ, αυτός ήταν που…». Έπαιζα με τα αγόρια της γειτονιάς μπάσκετ και το βράδυ πήγαινα μπαλέτο στην Κονταξάκη, δώσ’ του μπάρα, πουέντ και γυαλιστερά κορμάκια που με χόντραιναν αδιανόητα. Τώρα γειτονιά μου είναι όπου βρίσκονται οι βόλτες μου, τα στέκια μου κι οι άνθρωποι που αγαπώ.
ΤΩΡΑ: Τελική ευθεία, χαρά κι ανυπομονησία για τη Θεογονία της Σοφίας Πάσχου και των αγαπημένων Patari Project στη Μικρή Επίδαυρο 5 και 6 Ιουλίου. Κείμενο που σε σπρώχνει-επιτακτικά πια- να αναρωτηθείς από πού γαμώτο ερχόμαστε και, κυρίως, πού τελικά πηγαίνουμε σε αυτή τη ζωή; Κάναμε κάτι λάθος στην πορεία;
Γι’ αυτό και η παράσταση ξεκινάει από το ανθρώπινο, το οικείο μας γλέντι ενός γάμου, μια στιγμή ένωσης και υπόσχεσης δυο ανθρώπων, λάιβ στον χώρο της Μικρής Επιδαύρου, με μουσικές, χορούς και καλεσμένους όλους σας, που σιγά σιγά αυτό ανοίγει σ’ ένα άλλο πιο συμπαντικό γλέντι, αυτό της Θεογονίας. Αυτή τη φορά, πατάρι της ομάδας γίνεται το νυφιάτικο τραπέζι όπου όλα μπορεί να συμβούν (ή να ανατραπούν), γέννες, μάχες, θάνατοι, έρωτες και όρκοι παντοτινοί που μπορεί να κρατούν τελικά μια Νύχτα μόνο.
