ΜΟΥΣΙΚΗ: Μεγἀλωσα μἐχρι τα 13 μου σε χωριό. Κάθε Δεκαπενταύγουστο περίμενα πώς και πώς το πανηγύρι (ήταν το γεγονός της κάθε χρονιάς στο χωριό) ὀπου παίζονταν ακόμα γνήσια δημοτικά τραγούδια -αν και είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και κάποια «νεοδημοτικά» και οι εκπρόσωποί τους που στην πορεία συνέβαλλαν στην αλλοίωση του πανηγυριού. Θυμἀμαι ο πατέρας είχε κασέτες με τη Σοφία Κολλητήρη, την Τασία Βέρρα, τον Ζάχο, αλλά και τον Μπιθικώτση, τον Νταλάρα, την Αλεξίου, τη Βιτάλη κ.ά. Δημοτικό και λαϊκό τραγούδι λοιπόν ακούγονταν συχνά στο σπίτι και φυσικά βυζαντινή μουσική μιας και ο πατέρας μου είναι ιερέας. Ο νονός μου, ένας υπέροχος άνθρωπος, μου είχε χαρίσει την πρώτη δική μου κασέτα που περιείχε Χατζιδάκι και Ξαρχάκο. Τότε πρωτομάθαινα αρμόνιο και το πρώτο τραγούδι που κατάφερα να βρω τα ακόρντα και να παίξω ήταν το «Ένα πρωινό». Καμιά φορά η ζωή έχει φαντασία…
Στην εφηβεία μου είχα ενα φλερτ μ’ ένα αγόρι που άκουγε ροκ μουσική. Μαζί του έμαθα τους Black Sabbath και τον Ozzy Osbourne, το “Moonchild” και τον Rory Gallagher, τους Rainbow και πολλούς άλλους. Ωραία και αθώα χρόνια. Στην πορεία και με την ένταξή μου στα σεμινάρια του Σταμάτη Κραουνάκη άρχισα να μελετώ από Kurt Weill μέχρι Τσιτσάνη. Ήθελά να μαθαίνω, να διανύσω τα χιλιόμετρα που ένιωθα πως είχα χάσει μελετώντας Φυσικοχημείες και Βιολογία και Μαθηματικά, αντί να μαθαίνω τραγούδια. Δε θα ξεχάσω ἐνα από τα πρώτα σεμινάρια που αναφέρθηκε το όνομα του Kurt Weill. Φυσικά και δεν τον ήξερα, φυσικά και κουνούσα το κεφάλι σαν να ήξερα και φυσικά όταν τελείωσε το σεμινάριο αισθάνθηκα εντελώς άσχετη, πήγα και έψαξα να διαβάσω και ν’ ακουσω. Στην πορεία βέβαια διαπίστωσα ότι δεν ήταν και εγκλημα ένα κορίτσι 18 ετών από την επαρχία να μην ξέρει τον Weill και ότι και άλλα παιδιά δεν τον ήξεραν!Αρα ήμουν σε καλό δρόμο. Από τότε φρόντισα να γίνομαι καλύτερη, ν᾽απορροφώ σαν σφουγγάρι όσα καινούργια άκουγα και να αξιοποιώ το χρόνο μου στην Αθήνα μαθαίνοντας. Έτσι άρχισε η ουσιαστική επαφή μου με τη μουσική.
ΤΑΙΝΙΕΣ: La La Land φυσικά! Η τελευταία που κατάφερα να δω μιας και ο χρόνος με τα δυο μωρα έχει ολίγον…περιοριστεί. Για την αγάπη μου στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο τι να πω; Σε όσες επαναλήψεις κι αν πετύχω ορισμένες ταινίες τις ξαναβλέπω. Δυο ξένες αγαπημένες μου ταινίες που για ξεχωριστούς λόγους η καθεμία με συγκλόνισαν όταν τις είδα ήταν η ρωσική «Το νησί» (Ostrov) και η “Lola” του Fassbinder.
ΒΙΒΛΙΑ: Ξεκίνησα εδώ και λίγες μέρες κάτι κλασικό: «Το όνομα του Ρόδου» του Έκο. Όμως μόλις λίγες σελίδες έχω καταφέρει να διαβάσω μιας και γρήγορα αποκοιμιέμαι πια. Κούραση και αϋπνία και τα μάτια κλείνουν μόλις χαλαρώσω.
ΣΠΟΡ: Ανέκαθεν βαριόμουν τη γυμναστική αλλά έκανα γιατι έπρεπε. Τώρα έχω αρχίσει να μπαίνω ξανά σε ρυθμούς και δειλά-δειλά ξεκίνησα να γυμνάζομαι. Με πολλή προσπάθεια
ΙΝΤΕRΝΕΤ: Όταν έχω χρόνο μπαίνω στο instagram και στο facebook κυρίως και χαζεύω. Προτιμώ το πρώτο γιατ;I είναι πιο ενδιαφέρον και δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό η μικροπρέπεια που βλέπω στο fb, το οποίο ενίοτε για κάποιους είναι «απογυμνωτικό». Μ’ αρεσει ν’ ανεβαζω φωτογραφίες από πρόβες ή από τα live μου ή από μια ωραία στιγμή. Δεν έχω αισθανθεί την ανάγκη όμως να εκφράσω τα εσώψυχά μου.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Ανοίγω κάτι πρωινά που λιώνω από τη νύστα το nickelodeon για να απασχολήσω τα μικρά μέχρι να τους φτιάξω το γάλα. Μέχρι εκει. Εδώ και χρόνια έχω πάψει να παρακολουθώ τηλεόραση παρά μόνο αν μου πουν να δω κάτι συγκεκριμένο, όπως κάποιο φίλο που τραγουδάει, ένα ωραίο ντοκυμαντέρ ή μία ωραία ταινία. Όταν έχω χρόνο, τον σκοτώνω στο internet.
TΑΞΙΔΙΑ: Πηγαίνω στην Αίγινα και στη Σύρο τα τελευταία δυο χρόνια ὀπου έχουμε καλούς φίλους και σε αντίθεση με το παρελθόν δεν αισθάνομαι την ανάγκη να πάω ενα μακρινό ταξίδι στο εξωτερικό. Μ’ αρέσει να κινούμαι σε Αργοσαρωνικό και Κυκλάδες και να απολαμβάνω τις ομορφιές των νησιών. Άσε που είμαι και ερωτευμένη χρόνια με την Αθήνα, οπότε περνάω πολύ καλά κι εδώ.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Πάντα έμενα στο κέντρο. Εδώ και ενάμιση χρόνο μενω στα Εξάρχεια, μια περιοχή που έτσι κι αλλιώς γνώριζα αρκετά καλά μιας και ερχόμουν για καφέ ή ποτό, αλλά και στη δραματική σχολή. Η λαϊκή κάθε Σάββατο ακριβώς κάτω από το σπίτι δίνει τον παλμό της ημέρας: χρώματα, λουλούδια, λαχανικά, κόσμος, ήχοι, φωνές, πορτοκάλια-μέλια, τραγούδια που βάζει τον τελευταίο καιρό ένας έμπορος και με ξυπνάνε πρωί-πρωί. Δεν είναι πάντα το καλύτερό μου, αλλά έτσι είναι η ζωή, τέλος πάντων. Μια γειτονιά ωραία, μωράκια και στο παραδίπλα σπίτι, η Βίκυ με τα έξι σκυλάκια της, η Θεμιστοκλέους ν’ απλώνεται και να νομίζεις οτι σε οδηγεί ως τον Πειραιά. Όταν δε ο ουρανός είναι καθαρός, βλέπεις μέχρι και την Αίγινα. Αλλά τα Εξάρχεια είναι και μια γειτονιά με προβλήματα.
