ΜΟΥΣΙΚΗ: Aν δεν είχαμε τη μουσική μάλλον θα πέφταμε με φόρα στους τοίχους ανοίγοντας ρωγμές προς τον ουρανό . H μουσική είναι ένας απέραντος ωκεανός στον οποίο ανάλογα με τη στιγμή βουτάς και επιλέγεις το soundtrack . Πρωινό Κυριακής με τρίτο πρόγραμμα και ο Arvo Pärt, o Dvořák, o Albinoni χτίζουν το δικό μου εκκλησιασμό. Άλλες φορές με ξέφρενη διάθεση θα χορέψω σε κάποιο πάρτι με Pulp, LCD Soundsystem, Arcade Fire, Chemical Brothers αλλά και με σκληροπυρηνική pop όπως Ariana Grande και Κακά Κορίτσια. Τα blues είναι πάντα η αγαπημένη μου συνοδεία στις ξύλινες μπάρες των μπαρ . Αν μιλάμε όμως για εμμονές σε βαθμό παθολογίας εκεί που τα πάθη, η νοσταλγία και η μουσική μπλέκει με το βαθύτερο είναι , τότε θα σου πω μερικά ονόματα όπως Μητροπάνος, Τζένη Βάνου, Βίκυ Μοσχολιού, Κόρε Ύδρο (Παιδιά της Παλαιότητας), The Boy, Χειμερινοί Κολυμβητές, Λένα Πλάτωνος, Morrissey, Bruce Springsteen, David Byrne, Rory Gallagher, Joni Mitchell, Τhe Kinks. Γενικά αφού ακούμε μουσική σημαίνει ότι ζούμε.
ΒΙΒΛΙΑ: Είμαστε παιδιά του Χρήστου Βακαλόπουλου και ψάχνουμε τη Ρέα Φραντζή που ψάχνει ανοιχτούς ορίζοντες και τη Κυψέλη, στο νησί και το νησί, στη Κυψέλη. Πέρασα έναν Αύγουστο κλαίγοντας με το Γεια σου, Ασημάκη, το βιβλίο που έχει γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης για τον Βακαλόπουλο. Μετά αγάπησα και το Παπαγιώργη και τη μοναδική γραφή του. Έπειτα ποίηση κυρίως Θωμά Γκόρπα, Καρούζο, Σαμσών Ρακά, Μάτση Χατζηλαζάρου. Μου ασκούν τεράστια γοητεία πρώτα σαν περσόνες και μετά για τα γραψίματα τους ορισμένες γυναίκες όπως η Γλυκερία Μπασδέκη, η Έρση Σωτηροπούλου, η Χίλντα Παπαδημητρίου και η Ζυράννα Ζατέλη· θεωρώ ότι όλες τους θα μπορούσαν θα είναι ένας κινηματογραφικός ρόλος. Ακόμα σε πολλά βιβλία οδηγούμαι μέσα από την έρευνα που κάνω για τις χορογραφικές μου δουλειές. Έτσι αγάπησα τον Ηλία Πετρόπουλο που τον διάβαζα κατά τη διάρκεια προβών του Dalga. Τέλος επανέρχομαι συχνά και ξανά διαβάζω Νίτσε, Μπαντιού και Ραφαηλίδη.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Πέρα από την ταινία της ζωής που με μανία σκηνοθετώ σαν φαντασιόπληκτη οι κινηματογραφικές αναφορές είναι ένας φάρος για ότι κάνω στις δικές μου δουλειές . Και εδώ θα μείνω στον ελληνικό κινηματογράφο από Αγγελόπουλο,Βούλγαρη, Νικολαΐδη μέχρι Παπατάκη, Τσιώλη και Τορνέ. Η μεγάλη μου αγάπη είναι ο Παναγιωτόπουλος μ αρέσει το χιούμορ του, η ματιά του πάνω στην αστική τάξη, τα πρόσωπα που επιλέγει και φυσικά ο Λευτέρης Βογιατζής σαν πρωταγωνιστής του. Αν ζούσα σε κάποια ταινία μάλλον θα ήταν του Γκοντάρ. Αλλά αν σκηνοθετούσα μια ταινία θα ήταν του Άκι Καουρισμάκι. Μπορεί να με τρελάνει ο Ρόι Άντερσον και ο προβοκάτορας Λαρς φον Τρίερ. Η ταινία βέβαια που έχω δει περισσότερες φορές είναι το Μoulin Rouge μεγάλο κόλλημα στο Λύκειο ήξερα όλα τα κομμάτια απ’ έξω. Πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι η πιο δυνατή και ολοκληρωμένη τέχνη γι αυτό θαυμάζω και σέβομαι πολύ όσους ασχολούνται με αυτό. Συγκινούμαι με όλη την πορεία του Λάνθιμου και άλλων όπως ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος, ο Άγγελος Φραντζής, ο Πάνος Κούτρας, ο Μπάμπης Μακρίδης.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Από τηλεόραση, ραδιόφωνο. Άντε λίγο τρας ελληνική τηλεόραση όταν δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα. Δεν έχω netflix δεν τα πάω καλά με τις σειρές γιατί δεν μπορώ να είμαι συνεπής να δω έναν κύκλο επεισοδίων.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: H μισή ζωή μου. Εθισμός κανονικός. Ενημέρωση, διασκέδαση, επικοινωνία, φλερτ, δουλειά όλα περνάνε από εκεί. Η αξία ή απαξία έγκειται στη χρήση οπότε είναι στο χέρι μας και θέλει έναν αυτοέλεγχο αλλά είναι εύκολο να γελοιοποιηθείς, την έχουν πατήσει και έξυπνοι άνθρωποι.
ΣΠΟΡ: Δεν υπάρχει άλλο άθλημα εκτός από το ποδόσφαιρο. Με γοητεύει ο κόσμος του ποδοσφαίρου με τις κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις που έχει. Η ιστορία των ομάδων και τα χαρακτηριστικά των φιλάθλων αλλά και το ίδιο το παιχνίδι με τις στρατηγικές του και τα συστήματα. Έτσι και αλλιώς και στη ζωή όλοι παίζουμε άμυνα ή επίθεση και επιλέγουμε σε τι θέση θα παίξουμε .
ΤΑΞΙΔΙΑ: Βερολίνο για τη νύχτα του (δεν έχω δει το Βερολίνο μέρα). Η Πράγα για τη βόλτα στη γέφυρα του Καρόλου και αυτή τη μυρωδιά κανέλας στα στενά δρομάκια. Λονδίνο για όλη τη Τέχνη που μπορείς να καταναλώσεις. Τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι με τους φίλους και όλες τις παράδοξες ιστορίες που χτίζονται κάτω από τον ήλιο. Τα ταξίδια σε φεστιβάλ χορού για την ανταλλαγή εμπειριών με τους ξένους συναδέλφους και τη χαρά να βλέπω ένα έργο μου να επικοινωνεί με ένα άλλο κοινό . Αλλά το ταξίδι της ζωής μου θα είναι για πάντα το Ζάκυνθος – Αθήνα. Εκεί που επιστρέφω πάντα για να πάρω δύναμη ή να χάσω δύναμη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μένω δέκα χρόνια στη Πλατεία Βαρνάβα . Είναι ο ορισμός της γειτονιάς και η αίσθηση παλιάς Αθήνας. Τρελαίνομαι με τη λαϊκή στο Καλλιμάρμαρο που είναι σημείο συνάντησης για όλους τους γείτονες. Απίστευτες εικόνες παίζουν κάθε Παρασκευή. Ένας κύριος κάθεται σε ένα παγκάκι και ακούει κλαρίνα από το κινητό του ενώ κοιτάζει τους άλλους να ψωνίζουν. Οι άνθρωποι που έχουν τους πάγκους φωνάζουν στα όμορφα κορίτσια «γεια σου μάτια μου!» . Οι γιαγιάδες τρέχουν πάνω κάτω για να διαλέξουν τα καλύτερα προϊόντα . Αυτή είναι η πιο όμορφη εικόνα που έχω από τη γειτονιά μου ένα μωσαϊκό ανθρώπων πίσω από το Καλλιμάρμαρο γεμάτη ήχους και χρώματα .
ΤΩΡΑ: Διδάσκω πάντα μπαλέτο σε διάφορες σχολές . Θα χoρογραφήσω ένα κομμάτι για τους σπουδαστές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο του Stravinsky miniatures. Eτοιμάζω την επόμενη παραγωγή της ομάδας Στέρεο Νερό, ένα new wave σόλο της Κατερίνας Φώτη σε κείμενο του γιώργου δομιανού. Συνεχίζω τις επιμέλειες κίνησης όπου μου ζητηθεί όπως το βίντεο κλιπ του Παύλου Παυλίδη Ένα αλλιώτικο παιδάκι σε σκηνοθεσία Μαρίνας Δανέζη.
