ΜOYΣΙΚΗ: Ακούω πολλή μουσική, πάρα πολλή. Με τρομάζει, όταν βρίσκομαι σ’ ένα σπίτι και δεν παίζει μουσική. Μου προκαλεί τρελή αμηχανία η έλλειψή της. Όταν είμαι στο σπίτι μου και είτε κάθομαι είτε μελετάω, πάντα θα ακούσω μουσική, γιατί με χαλαρώνει και με συγκεντρώνει. Παρ’ όλα αυτά, δεν την καταλαβαίνω καθόλου, δε μπορώ να την επεξεργαστώ αισθητικά, να την αναλύσω, να πω γιατί μου αρέσει ή δεν μου αρέσει ένα μουσικό κομμάτι. Είναι σαν να μην έχω καθόλου μουσικά κριτήρια. Ακούω εντελώς διαισθητικά και ενστικτωδώς καλλιτέχνες και τραγούδια. Αλλά έχω κάποιες σταθερές εμμονές: είναι οι Einstürzende Neubauten, οι Tuxedomoon, η Amy Winehouse, η Nina Simone, ο Μάνος Χατζιδάκις, o Chopin και η Ελένη Βιτάλη. Και τέλος, οι τελευταίες μου «άσχετες» ανακαλύψεις, που ακούω συνέχεια, είναι η Quay Dash, μια transgender rapper, και η leikeli47. Χάος τα αυτιά μου.
ΒΙΒΛΙΑ: Δε μπορώ πλέον να διαβάζω με την ίδια ποιότητα και στον ίδιο βαθμό που διάβαζα μικρότερος. Ο ελεύθερος χρόνος είναι μηδενικός σχεδόν. Και τα βιβλία θέλουν τη δέσμευσή τους και την αφοσοίωσή τους. Παρόλ’ αυτά, μόλις τελείωσα το Τανγκό του Σατανά, του László Krasznahorkai. Μου φάνηκε αριστουργηματικό. Το καλοκαίρι τέλειωσα για τέταρτη φορά Το Κουτσό. Ο Julio Cortázar είναι ίσως ο αγαπημένος μου λογοτέχνης. Και, γενικά, οι Λατινοαμερικάνοι μου αρέσουν πάρα πολύ. Το Περί ηρώων και τάφων του Ernesto Sabato είναι σίγουρα στο top3 των βιβλίων μου, μαζί με Το Κουτσό. Επίσης, ο Ντοστογιέφσκι είναι μία σταθερή αγάπη και τους Αδερφούς Καραμάζωφ τους θεωρώ ένα ασύλληπτο μυθιστόρημα. Τον τελευταίο χρόνο διάβασα 5-6 βιβλία του James Baldwin, (σπουδαία προσωπικότητα!) και ανακάλυψα τρία βιβλία, που μου άρεσαν απεριόριστα: οι Τριλοβίτες του Breece D’ J Pancake, Το τελευταίο τρένο από το Μπουένος Άιρες του Hernán Ronsino και το Χόλυ Μάουντεν του Νίκου Βεργέτη.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Είχα την τύχη ο αδερφός μου και οι φίλοι του να έχουν δημιουργήσει ένα εξαιρετικά πλούσιο αρχείο από ταινίες λόγω του κινηματογραφικού τμήματος των πολιτιστικών ομάδων των φοιτητών του Πανεπιστημίου στην Πάτρα. Θυμάμαι ως μαθητής ακόμα που είχαν προβάλει τη Βιριδιάνα του Μπουνιουέλ στις σκάλες της Αγίου Νικολάου. Είχα σοκαριστεί. Έκαναν σπουδαία δουλειά τα παιδιά, γιατί έκαναν προβολές σημαντικών ταινιών σε δημόσιους χώρους και νομίζω ότι ένα τεράστιο ποσοστό της αγάπης μου για τον κινηματογράφο το χρωστάω σε αυτούς. Από την εφηβεία μου είχα πρόσβαση σε πολλές ταινίες, λοιπόν. Αυτές που έχω δει πάρα πολλές φορές, γιατί η καθεμιά για άλλους λόγους μου διαλύουν το σύμπαν και μου το ανασυνθέτουν είναι το Ασανσέρ για Δολοφόνους του Louis Malle, το Dear Wendy του Thomas Vinterberg, το Sweet Movie του Dušan Makavejev, η Παραγγελιά του Παύλου Τάσσιου, Η Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη, Ο Θίασος του Αγγελόπουλου. Μου αρέσουν, επίσης, πολύ οι ταινίες του Paul Thomas Anderson. Α! Και κάποιες ταινίες του Godard: η Κινέζα, ο Tρελός Πιερό, το 2 ή 3 Πράγματα που Ξέρω για Αυτήν.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Δεν έχω συνδεδεμένη την τηλεόρασή μου με την κεραία. Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω καν αν έχω κεραία στην ταράτσα. Απ’ όταν άρχισα να ζω σε δικό μου σπίτι, δεν έχω τηλεόραση συνδεδεμένη και αγνοώ εντελώς το ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο. Είδα μόνο τα δυο πρώτα επεισόδια από τη Ζωή εν Τάφω λόγω της συμμετοχής μου στην εν λόγω σειρά. Αλλά και αυτά τα είδα από webTV. Περισσότερο βλέπω πλέον ξένες σειρές. Κάποιες που μου φάνηκαν υπέροχες και ανυπομονούσα για τα επόμενα επεισόδια ή τις έχω δει παραπάνω από μία φορά ήταν το True Detective, το Get Down, το Pose, το Big Little Lies, το Westworld (μέχρι κάποιο σημείο!), το Bron/Broen, το Black Mirror.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Νομίζω ότι είμαι εθισμένος στο ίντερνετ. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς ίντερνετ. Περνάω αρκετές ώρες στo facebook και πλέον και στο Instagram. Και η ενημέρωσή μου προέρχεται αποκλειστικά και μόνο από προσεκτικά επιλεγμένα ξένα και ελληνικά ειδησεογραφικά sites. Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ, όσο μπορώ, να έχω μία ηπιότερη σχέση με το ίντερνετ. Για παράδειγμα, να μην έχω ενεργοποιημένα τα δεδομένα στο κινητό μου και να μην κάθομαι παραπάνω από μία ώρα στον υπολογιστή. Όλο αυτό το σχέδιο στέφεται με πλήρη αποτυχία.
ΣΠΟΡ: Δεν έχω απολύτως καμία σχέση με κανένα άθλημα. Μόνο που μια φορά στο τόσο, όσο ζούσα στην Πάτρα, Κυριακές μεσημέρια, που έπαιζε η Παναχαϊκή, έπαιρνα καφέ, πήγαινα στο γήπεδο και έβλεπα αγώνα.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Θα ήθελα να ταξιδεύω συνέχεια. Νομίζω ότι ο «παράδεισος» είναι ένα μέρος που πας συνέχεια ταξίδια. Κάθε χρόνο, σταθερά, τα τελευταία έξι χρόνια, επισκέπτομαι το Βερολίνο. Λατρεύω το Παρίσι και την ιστορία του. Λισαβόνα είναι το μόνο μέρος, που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ζήσω όλη τη ζωή μου εκεί. Ζωντανή, καθόλου clean cut πόλη και πολύ πολύ όμορφη. Τα απωθημένα μου είναι η Νέα Υόρκη, το Τόκυο και φυσικά το Μπουένος Άιρες. Στο Κάιρο ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, το 2005. Θέλω απεγνωσμένα να ξαναπάω. Επίσης, θέλω απεγνωσμένα να ξανακάνω road trip με μηχανές με τον κολλητό μου, όπως το 2014 που επιστρέφαμε από την Αβινιόν, διασχίσαμε την Προβηγγία, την Κυανή Ακτή και καταλήξαμε στην Τοσκάνη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Η γειτονιά μου είναι ο Λόφος του Στρέφη. Μένω εδώ σχεδόν απ’ όταν μετακόμισα στην Αθήνα. Έχει όλα τα πλεονεκτήματα του να μένεις στο κέντρο, σε συνδυασμό με μία ικανοποιητική ησυχία. Στα Εξάρχεια είναι κυρίως και τα μαγαζιά που βγαίνω για ποτό, καφέ ή φαγητό. Αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ σε αυτή τη γειτονιά είναι που ακούγονται κελαηδίσματα πουλιών και που καταφέρνω από το σπίτι μου να βλέπω ουρανό. Το κέντρο της Αθήνας, γενικά, μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν μπορώ εύκολα να καταλάβω τη ζωή εκτός κέντρου.
ΤΩΡΑ: Στις 25 Φεβρουαρίου έχει πρεμιέρα η πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα βασισμένη στο ποίημα του Νίκου Καρούζου Νεολιθική Νυχτωδία στην Κρονστάνδη στο BIOSmain για 10 παραστάσεις, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Από τις 15 Μάρτη θα παίζω στην παράσταση Συστημένο, στην οικεία Κατακουζηνού που σκηνοθετήσαμε από κοινού με τον Παναγιώτη Εξαρχέα και τον Κορνήλιο Σελαμσή: απογεύματα Σαββάτου παρέα με ερωτικές επιστολές και θέα στον Εθνικό Κήπο. Και τέλος, κάθε Πέμπτη στην ΕΡΤ2 προβάλλεται η τηλεοπτική σειρά Η Ζωή εν Τάφω του Στράτη Μυριβήλη σε σκηνοθεσία του Τάσου Ψαρρά, στην οποία ερμηνεύω τον ρόλο του λοχία Παυλέλη. Και για τα υπόλοιπα, stay tuned!
