MOΥΣΙΚΗ Την χωρίζω σε φάσεις. Η πρώτη κασέτα που μου έφεραν ήταν της Πωλίνας με τις γνωστές επιτυχίες «Πάμε για Τρέλες τις Σευχέλλες» και «Να κάνουμε PUSH UPS». Το πρώτο μου βινύλιο ήταν το Thriller του Michael Jackson. Φήμες λένε ότι έκανα με τον αδερφό μου όλες τις χορογραφίες, είτε με την άσπρη κάλτσα είτε χωρίς αυτή. Η φοιτητική μου φάση περιείχε Bjork, PJ Harvey, Parov Stelar, Tori Amos, Alanis Morissette, Radiohead και Moby. Ο “the one” έρωτας μου έχει μπάντες σαν τους Killers, την Florence And The Machine, τους Joy Division, τους White Lies, τους National, τη Lana Del Rey και τους Arcade Fire. Θα ήταν καταστροφή αν δεν έλεγα ότι ο σημαντικότερος ενδεχομένως ερωτικός στίχος που έχει γραφτεί ποτέ είναι το “Αnd if a double decker bus crashes into us, to die by your side is such a heavenly to die” από το “There is a light…” των Smiths. Τώρα ακούω Strokes, Pulp, New Order.
ΒΙΒΛΙΑ Από τα πρώτα βιβλία που διάβασα ήταν το Αυτό του Στίβεν Κινγκ. Κάπως έτσι ξεκίνησε η φοβία που έχω για τους κλόουν. Αληθινή φοβία, όχι ψέμματα. Μπορώ να λιποθυμήσω αν τους δω μπροστά μου. Γι’ αυτό δεν πηγαίνω ποτέ σε παιδικά πάρτι, δεν κυκλοφορώ στους δρόμους τις απόκριες και αποφεύγω να ακούσω τη συμμετοχή της Τσανακλίδου στην Eurovision. Αυτό τον καιρό θέλω να τελειώσω τις βιογραφίες των Στάνλεϊ Κιούμπρικ κι Άντι Γουόρχολ.
ΤΑΙΝΙΕΣ Η πρώτη που με έκανε να κλάψω (το θυμάμαι αυτό γιατί τότε κατάλαβα ότι όταν κλαίω βγάζει δάκρυα μόνο το δεξί μάτι και το αριστερό μάλλον χαροπαλεύει να καταλάβει τι συμβαίνει και είναι πιο στεγνό από ποτέ) ήταν το Χορεύοντας στο Σκοτάδι του Λαρς Φον Τρίερ. Αν και δεν τα μπορώ τα μιούζικαλ -είναι σαν να βλέπω μπαλίτσα και τσου λου- σ’ αυτό μου άρεσε το στόρι και το περίεργο μάτι του Δανού μαέστρου. Συνέχισα με το Δαμάζοντας τα Κύματα. Επίσης στις αγαπημένες μου θα έβαζα σίγουρα όλες του Ταραντίνο με μια ιδιαίτερη συμπάθεια στα Pulp Fiction, Reservoir Dogs και Kill Bill. Μου αρέσουν αυτά που κάνει, πέρα από τα θρυλικά βιντεοκλίπ, ο Μισέλ Γκοντρί. Από την Αιώνια Λιακάδα... μέχρι και το άγνωστο, μέχρι που το είδα Mood Indigo -δες το είναι εξωπραγματικά καλό. Μου αρέσει ο Ουές Άντερσον παρότι είναι too hipster to be true. Το “Grand Budapest Hotel” για παράδειγμα μπορεί να σε κάνει να θες να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα με το πόσο συμμετρικά είναι όλα του τα φιλμικά κάδρα. Eπίσης θα ήταν παράλειψη να μην σου πω ότι όποτε είμαι ντάουν βάζω το «Αγάπα με αν τολμάς», το αισθηματικό έπος του Γιαν Σαμουέλ που μαζί με το Ημερολόγιο του Νικ Κασαβέτη, και το Restless του Γκας Βαν Σαντ, τα κατατάσσω σε εκείνες τις ταινίες που πρέπει να δει κανείς αν είναι ερωτευμένος, η ερωτοχτυπημένος ή ερωτοτσακισμένος ή απλά φλώρος.
ΣΠΟΡ Μικρός έπαιζα μπάσκετ ίσως επειδή δεν με έβαζαν ποτέ στην ομάδα του ποδοσφαίρου. Δεν μπορώ να σου πω ότι δεν καταλαβαίνω γιατί το έκαναν. Ήμουν, μάλιστα, σε μια τοπική ομάδα μπάσκετ εφήβων, στην Α.Ο Παλατιάνης. Το παράτησα για να τα δώσω όλα στις πανελλήνιες και να περάσω στη σχολή που ήθελα. Για ένα μεγάλο διάστημα ξεκινούσα και σταματούσα μετά από λίγο το να πηγαίνω σε γυμναστήρια. Το τελευταίο όμως ένα χρόνο έχω ξεκινήσει και τηρώ ευλαβικά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα γυμναστηρίου. Κάνω παράλληλα TRX, είναι ένα μάθημα που βασίζεται σε ανθεκτικούς ιμάντες με λαβές. Που και που κάνω και ποδήλατο. Αν με δεις να με προσέχεις, δεν έχω καλή ισορροπία.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ Ατέλειωτες ώρες. Για τη δουλειά, για μουσικές, για σειρές, για χάζεμα απλά και για ελεύθερο χρόνο. Λοιπόν το τελευταίο μου κόλλημα είναι ένα tumblr που χρησιμοποιεί burgers για να φτιάξει γνωστά έργα τέχνης. Φανταστική ιδέα. Επίσης για τους nerds έχω να προτείνω το quiet place project.
TV Κοίτα μεγάλωσα με Θάντερκατς, Φρουτοπία και Του κουτιού τα παραμύθια. Στις αιώνιες απορίες μου συνεχίζουν να βρίσκονται το πόσους βαθμούς μυωπίας είχε η μικρή Παρασκευούλα και για ποιο λόγο επέλεξαν τον, κατά τ’ άλλα σπουδαίο, Παύλο Κοντογιαννίδη στο ρόλο του Ρούχλα σε μια τόσο αθώα παιδική σειρά. Και μετά αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο συνεχίζουν κάποιοι να διασκεδάζουν με το Flappy Βird. Στο σήμερα θα σου πω ότι γουστάρω να βλέπω ανελλιπώς τις εξής σειρές: το House of Cards, σε μια επόμενη ζωή στα σίγουρα θα ήθελα να κοιτάω ψαρωτικά σαν τον Φρανκ Άντεργουντ την κρυφή κάμερα που παρακολουθεί τη ζωή μου, το Suits (#teamharvey φορέβα), το Americans (αλήθεια έχει φτιαχτεί πιο γαμάτο intro σειράς;) και τελευταία το True Detective, που αν και στο πρώτο επεισόδιο με έκανε να γλαρώσω, μετά κατάλαβα πως αυτή τελικά είναι η χρονιά του Μάθιου.
TAΞΙΔΙ Το ταξίδι που περιμένω είναι λίγο μακριά αφού τον Ιούλιο θα πάω στο Βέλγιο για το φεστιβάλ Rock Werchter. Θα είναι η δεύτερη φορά, την πρώτη η φάση ήταν κάπως cameo αφού πρόλαβα, δεν πρόλαβα λόγω διάφορων αντιξοοτήτων ν’ ακούσω δυο-τρια συγκροτήματα. Αυτή τη φορά όμως έκλεισα τετραήμερο πάσο. Fuck Yeah! Και Arctic Monkeys και Pearl Jam και Placebo και Editors και Kings of Leon και London Grammar και Franz Ferdinand και Black Keys και White Lies και MGMT και Imagine Dragons και Foals. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το line up και το ότι σχεδιάζω να γίνω μπαλάκι του πινγκ πονγκ για να τα προλάβω όλα. Από όλα τα ταξίδια που έχω καταφέρει να κάνω θα μπορούσα να πω σε τίτλους ειδήσεων τι ξεχωρίζω: Βερολίνο – μπύρα και γκράφιτι. Άμστερνταμ – ποδήλατο και τσόκαρο. Ατλάντα – έζησα αυτό που έχει ζήσει ο Τομ Χάνκς στο Terminal. Έμεινα μισή μέρα μέσα στο αεροδρόμιο της Φιλαδέλφεια γιατί στον έλεγχο διαβατηρίων και visa στην απλή ερώτηση για ποιο λόγο ταξιδεύω στην Αμερική απάντησα τον πραγματικό: «Για να πάρω συνεντεύξεις από κάτι ζόμπι (του Walking Dead). Φυσικά δεν με άφησαν να περάσω, έζησα το midnight express feeling, με έβαλαν σ’ ένα δωματιάκι με διάφορους, όχι και τόσο ευυπόληπτους, εκ πρώτης ματιάς, ανθρώπους, μου εξήγησαν ότι με πέρασαν για τρομοκράτη, no hard feelings τους είπα και μετά από ώρα εξακρίβωσης των στοιχείων, μου έκλεισαν πτήση για την επόμενη μέρα το πρωί. Α! Σε αυτό το ταξίδι επίσης θα μου μείνει ότι το βανάκι που μας μετέφεραν στο δάσος που γίνονταν τα γυρίσματα της σειράς τράκαρε με ένα ελάφι που έτρεχε σαn παλαβό. Απλά καθημερινά πράγματα. Από τότε έχω πάει Λονδίνο, Βερολίνο, Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Άμστερνταμ, Παρίσι. Έχω καταλήξει ότι τα καλύτερα μου ήταν με εκείνο το “the one” πρόσωπο. Και με αυτό θέλω να είναι και τα επόμενα. Θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη.
ΤΩΡΑ Aπό τον Μάιο του 2008 είμαι στο MAD ΤV. Τα τελευταία τρία χρόνια παρουσιάζω την εκπομπή Breaking Mad (προβάλλεται κάθε Σαββατοκύριακο στις 11.00 το πρωί). Φέτος έχουμε προσθέσει καινούριες ενότητες, θέλω να πιστεύω ότι συνεχίζει να είναι το πιο τσαλακωμένο, χωρίς ν’ ακολουθεί αυστηρή σκαλέτα, τηλεοπτικό προϊόν και μεταξύ μας θα ήμουν αχάριστος αν δεν σου έλεγα ότι με πορώνει πραγματικά που συνεχίζει να έχει ανταπόκριση από τον κόσμο. Παράλληλα με αυτά, από τα τέλη Νοεμβρίου ξεκίνησα το δικό μου blog, το the z-space of @mitsolazzz στο didee.gr. Από την αρχή δεν ήθελα να έχει τον χαρακτήρα των παραδοσιακών blogs, προσπάθησα ν’ ανακατέψω τον κόσμο και να κάνω παιχνίδι μαζί του. Έτσι σκέφτηκα ένα μέρος του να είναι το Black Book of Blackness. Πρόκειται για ένα λεύκωμα, urban diary θέλω να το λέω, που κάθε βδομάδα αλλάζει χέρια από guest σε guest editor και έτσι γνωρίζονται καλύτερα μεταξύ τους άγνωστοι άνθρωποι αφού ο τελευταίος αφήνει μια ερώτηση για τον επόμενο. Για το μέλλον θέλω να ολοκληρώσω ένα μεγαλεπήβολο project που έχω στο μυαλό μου για τον επόμενο χειμώνα.
