Θεοδόσης Μίχος & Νίκη Χάγια στον Best 92.6: η εκπομπή με τα περισσότερα… τατουάζ στο ελληνικό ραδιόφωνο

Ο μεγαλύτερος φόβος της Νίκης Χάγια είναι να ξυπνήσει ένα πρωί και να μην θυμάται τίποτα.

Το πρώτο μου τατουάζ
19 ετών και μόλις έχω πιάσει την πρώτη μου δουλεία ως δημοσιογράφος, στο TV Μακεδονία. Ως μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας της εκπομπής Νάιλον με την Αλέκα Καμηλά και την Μπέτυ Μαγγίρα, μου αναθέτουν να γυρίσω ένα βίντεο με θέμα τα τατουάζ. Βρίσκω τον Γιάννη Μπαρουξή, που τότε είχε τατουατζίδικο απέναντι από τα σχολεία της Γκράβας και του ζητάω να μου δώσει συνέντευξη. Ο διευθυντής σύνταξης, μου δίνει την οδηγία πως το βίντεο πρέπει να έχει και κάποιο άτομο, που του «βαράνε» τατουάζ. Αδράττω την ευκαιρία και προσφέρομαι να είμαι εγώ αυτή που θα κάτσει στην καρέκλα. Από τότε στη δεξιά μου ωμοπλάτη έχω ένα γραμμικό μαύρο σχέδιο, που υποτίθεται ότι είναι η Tinkerbell. Α ξέχασα να σας πω, στα 19 μου περνούσα τη φάση με τον Peter Pan. Είχα αποφασίσει να μείνω για πάντα στη Χώρα του Ποτέ.

Το τατουάζ του χωρισμού
21 μισό και τρώω την πρώτη μου μεγάλη ερωτική απογοήτευση. Αποφασίζω να χτυπήσω ένα μικρό βραχιολάκι με αστεράκια στον αριστερό μου καρπό, για να θυμάμαι πως όσο και να μεγαλώνουν οι ταλαιπώριες από τις αγάπες, εγώ θα συνεχίζω να ερωτεύομαι σαν έφηβη και θα κοιτάω τα άστρα. Το τατουάζ αυτό πλέον έχει ξεθωριάσει τόσο πολύ, αλλά παρόλα αυτά αρνούμαι να το «ξαναβαρέσω». Και τα αστέρια στον ουρανό, άλλωστε, αχνά τα βλέπουμε.

Τα τατουάζ-δώρα στον εαυτό μου
Είναι Χριστούγεννα του 2004 και αποφασίζω να μου κάνω δώρο ένα ζευγάρι πολύχρωμα φτερά στους αστραγάλους. Θέλω να μεταμορφωθώ στην Ίριδα, την προστάτιδα του ουράνιου τόξου. Μιλάμε για πόνο, πρήξιμο και πάρα πολλά ψυχοτρόπα.

Το τατουάζ-δώρο σε άλλον
Άλλοι άνθρωποι όταν θέλουν να κάνουν ένα εντυπωσιακό δώρο στο σύντροφό τους επιλέγουν αεροπορικά εισιτήρια, κάποια πολύ ακριβό ρούχο ή δεν ξέρω ‘γω τι. Εγώ πάλι χτύπησα τατουάζ το όνομά του, για να του δείξω πως τη συγκεκριμένη χρονιά που γιόρταζε τα γενέθλιά του, το δώρο του ήμουν εγώ. Μετά από ένα χρόνο χωρίσαμε. Είπαμε, ήμουν το δώρο του μόνο για μια χρονιά.

Το τατουάζ-σήμα κατατεθέν μου
Κάποια στιγμή, εκεί γύρω στα 27, οι φίλοι αρχίζουν και με φωνάζουν “Κουνέλι”. Νονός μου είναι ο Διογένης και ο λόγος που με βάφτισε έτσι ήταν γιατί κυκλοφορούσα με bunny ears. Την ίδια περίοδο είμαι ερωτευμένη με το νέο μου σύντροφο και ο πρώην σύντροφός μου (και πολύ καλός φίλος) μας αφιερώνει το “Let’s pretend we’re bunny rabbits”. Και κάπως έτσι ένα pin-up με αυτιά κουνελιού και μία κορδέλα γύρω της με τους στίχους των Μagnetic Fields ζωγραφίζεται στο δεξί μου μπράτσο.

Το τατούαζ-όνειρο ζωής
Κάποια μέρα θα βλέπω τον ήλιο να λούζει τον Ειρηνικό Ωκεανό, θα φοράω λουλούδια στο λαιμό και στο κεφάλι και θα χορεύω σε Luaus. Σαν τη χαβανέζα που έχω στο δεξί αντίχειρα.

Το τατουάζ για την Amy
23 Ιουλίου 2011. Η Amy Winehouse πεθαίνει και το στομάχι μου νιώθει σα να έχει φάει γροθιά. Το κλάμα δεν λέει να σταματήσει. Σηκώνω το τηλέφωνο και κλείνω αμέσως ραντεβού για μία κόκκινη καρδιά που θα γράφει πάνω της το όνομά της. Είναι το μοναδικό τατουάζ που δεν έχω περιποιηθεί όπως θα έπρεπε. Μοιάζει ταλαιπωρημένο, όπως ήταν και η Amy.

Το τατουάζ του San Fransisco
Το πρώτο μου ταξιδί στην αγαπημένη μου πόλη δεν θα μπορούσε να μην έχει λίγο μελάνι. Μία Betty Boop σε old school χρώματα «χτυπημένη» από έναν straight edge τατουατζή στην Ηaight & Αshbury. Από την όλη εμπειρία θυμάμαι το πόση ώρα έκανε και το ότι οι συνάδελφοί του τον κορόιδευαν επειδή ήταν vegan.

Το τατουάζ για την Παρασκευή και 13
2014. Είναι Παρασκευή είναι και 13. Τι κάνει ένας άνθρωπος μία τέτοια μέρα; Βάζει τη φίλη του που εδώ και λίγους μήνες έχει αρχίσει να «βαράει» τατουάζ να του κάνει ένα. Και το κερασάκι, τρυπημένο με βέλος και τον αριθμό 13 μόλις έχει γεννηθεί.

Το τατουάζ για τη φίλη
Λίγες φορές στη ζωή μου είχα φίλες. Μία από αυτές ήταν και εκείνη. Μαζί παρτάραμε σα να μην υπάρχει αύριο, γελάσαμε, κλάψαμε, τσακωθήκαμε, τα ξαναβρήκαμε και κάπου τραβήξαμε δρόμους χωριστούς. Δεν της το έχω πει ποτέ, αλλά η γοργόνα με το ultra πληθωρικό στήθος που έχω στο αριστερό μου πλευρό είναι εκείνη.

Το μονόπετρο
Στο δεύτερο μου ταξίδι στο San Fran, όπου είχα πάει για να τρέξω τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο (ακόμα ένα milestone), και λίγες μόλις ώρες πριν πάρω το αεροπλάνο της επιστροφής, κάνω ένα μονόπετρο πάνω στο δεξί μου παράμεσο. Έτρεξα 21 χιλιόμετρα σε ανηφόρες, τερμάτισα χέρι χέρι με μια αμερικανίδα δημοσιογράφο, πλάνταξα στο κλάμα, που τα κατάφερα (καθότι μέχρι τότε ήμουν ρέμπελος) και είπα πως ναι-γαμώ την π@5%α^Ε μου, εγώ είμαι ο άντρας της ζωής μου.

Ένα κάθε χρόνο, για τον Θεοδόση Μίχο

2005
Το θυμάμαι σαν τώρα: Ήταν ένα τυχαίο μεσημέρι στην πρώτη μου «κανονική» δουλειά ως γραφιάς (κανονική υπό την έννοια ότι το έντυπο είχε μηνιαία περιοδικότητα, αν μη τι άλλο μια κάποια διαφορά δηλαδή από το χάος των fanzines) όταν μου ήρθε η επιφοίτηση. «Σήμερα θα κάνω τατουάζ, βρες μου τώρα ένα σχέδιο» είπα στον απονήρευτο γραφίστα του περιοδικού, δίνοντας του το ελεύθερο να σταματήσει να ασχολείται με κάτι τόσο ευτελές όσο ήταν ο σχεδιασμός του τεύχους και να καταπιαστεί με ένα πραγματικά φλέγον σχεδιαστικό ζήτημα. «Το ‘χω! Το ‘χω! Το ‘χω!» άρχισε να φωνάζει μετά από λίγο κι επειδή τον είχα περί πολλού μιας και πίστευα ότι είναι prodigy-designer, όταν μου έδειξε το σχέδιο, μου φάνηκε σαν κάτι εντελώς…μετα. Πήρα τηλέφωνο στη Μέδουσα των Εξαρχείων, το περιέγραψα, εξήγησα ότι ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου να το «χτυπήσω» την ίδια μέρα, ο καλλιτέχνης δέχτηκε, πήγα το απόγευμα και έτσι ξεκίνησαν όλα. Δώδεκα χρόνια μετά, μπροστά στην κάμερα για το πρώτο επεισόδιο από τα Στέκια που είναι αφιερωμένο στα στούντιο δερματοστιξίας, το χαρακτήρισα «μνημείο μαλακίας». Τι άλλο να πω δηλαδή για το σήμα του USB που θα έχω στον αριστερό μου ώμο μέχρι να πεθάνω; Από την άλλη, ένας από τους καλύτερους τατουατζήδες στον κόσμο είπε κάπου πρόσφατα ότι όλοι πρέπει να έχουν ένα τατουάζ για το οποίο ντρέπονται. Λειτουργεί ως ένδειξη μιας προσπάθειας αυτοβελτίωσης στο πέρασμα των χρόνων. Ή κάπως έτσι. Από την εμπειρία μου πάντως μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει ούτε ένα από τα τατουάζ μου στο οποίο μετά από καιρό να μη βρίσκω μικρότερα ή μεγαλύτερα ψεγάδια. Είναι, νομίζω, όπως με όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή. Αν κοιτάζοντας πίσω σκέφτεσαι αυτά που έκανες και δεν πιστεύεις ότι σήμερα θα τα έκανες καλύτερα, μάλλον σημαίνει ότι θα τα έκανες ακόμη χειρότερα. Ελπίζω να καταλαβαινόμαστε.

2006
Νέα δουλειά, νέο περιοδικό, νέος γραφίστας, νέο τατουάζ. Ακόμη παίζω παραδοσιακά. Ένα αστέρι ζήτησα, ένα αστέρι έλαβα. Δεν υπάρχει κάτι βαθύ πίσω από αυτό. Υπάρχει μόνο η μνήμη του αφόρητου (έτσι μου φαινόταν τότε) πόνου που προκαλούσε η βελόνα τρυπώντας το εσωτερικό του δεξιού μου μπράτσου. Επίσης ήταν η πρώτη φορά που είπα «αυτό είναι το τελευταίο, δεν θα ξανακάνω άλλο».

2007
Από νωρίς αποφάσισα ότι θα χτυπούσα ένα κάθε χρόνο. Ο καθένας με τις νευρώσεις του. Εκείνη την περίοδο με τον Φώτη (Βαλλάτο) πιάσαμε μαζί σπίτι και ξεκινήσαμε να παίζουμε μουσική κάθε Πέμπτη στην Αβραμιώτου, πολύ πριν γίνει η «Αβραμιώτου», στο αλήστου μνήμης Kinky, το πρώτο μπαρ που έσπασε το «indie μονοπώλιο» του Pop στο ιστορικό κέντρο. Βαφτίσαμε το ντουέτο Armani Had A Softer Touch και το residency «Το Μυαλό Μου Είναι Σαν Τζελ Σβαρόφσκι Από Χθες». Τα αναφέρω αυτά απλώς για να δώσω το στίγμα της γενικότερης ψυχοσωματικής κατάστασης στην οποία βρισκόμασταν σχεδόν όλο το 24ωρο. Κάθε Πέμπτη λοιπόν παίζαμε το “You Have Killed Me” του Morrissey (από το εξαιρετικό Ringleader of the Tormentors που είχε κυκλοφορήσει τότε), σκαρφαλώναμε στη μπάρα και ενώ οι ιδιοκτήτες αναθεμάτιζαν την ώρα και τη στιγμή που μας είχαν γνωρίσει, εμείς τραγουδούσαμε το ρεφρέν σαν να εξαρτιόταν από αυτό η ζωή μας. «Κάποτε ήμουνα πουλί και μ’ αγαπούσανε πολλοί» η φάση μας. Τέλος πάντων, η τρέλα με τους Smiths και τον κυρ Moz κρατούσε ήδη πολλά χρόνια (και εννοείται ότι κρατάει ακόμη), οπότε αντί να χτυπήσω κάνα στίχο τους (μου φαινόταν πολύ μπανάλ τότε, ενώ τώρα το σκέφτομαι) αποφάσισα να κάνω το πρώτο μου «μανίκι» (για την ακρίβεια «κοντομάνικο») γεμίζοντας το μπράτσο μου με γλαδιόλες χρώματος μωβ. Το μνημόνιο ήταν ακόμη άγνωστη λέξη, λεφτά υπήρχαν και κανένα ζόρι δεν υπήρχε στο ξόδεμα μερικών εκατοντάδων ευρώ για τατουάζ που χρειάζονταν πολλά ραντεβού. Με τις υγείες μας.

2008
“What came first? The music or the misery?” στο αριστερό μου χέρι. Ε, τι άλλο να πούμε. Και πολύ είχα αργήσει.

2009
Τέλος πάντων δεν ξέρω τι από τα δύο ήρθε πρώτο («Η δυστυχία προφανώς έρχεται πάντα πρώτη, ακριβώς γιατί είναι εγγενές στοιχείο του ανθρώπου, κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το δράμα της ανθρώπινης ύπαρξης, υπήρχε πριν υπάρξω εγώ, πριν υπάρξεις εσύ, και πρόκειται απλώς για τη στυγνή, αναπόφευκτη και ρεαλιστική αποδοχή της πραγματικότητας, την οποία, όμως, πολλοί προσπαθούν να αποφύγουν, να τρέξουν μακριά της, ελπίζοντας ότι δεν θα τους προφτάσει ποτέ. Στο τέλος όμως πάντα αυτό συμβαίνει», θα μου έλεγε μερικά χρόνια αργότερα ο Morrissey) αλλά έχοντας κλείσει τα 31 αποφάσισα να ξαναδιαβάσω μετά από 15 χρόνια το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. Επίσης για άλλη μία χρονιά συνέχιζα να ακούω ανά τακτά διαστήματα τον εξαιρετικό δίσκο που οι Blonde Redhead κυκλοφόρησαν το 2004, με τίτλο Misery Is a Butterfly. Φαντάζομαι μου φάνηκε πολύ ποιητικό να «χτυπήσω» αυτές τις λέξεις στο στήθος μου από τη μεριά της καρδιάς. Και μετά ξαναβγήκαν οι τρίχες…

2011
Μέχρι τότε είχα κάνει άλλα κι άλλα, δεν θα έκανα ένα για τη μόνη μπάντα που μετράει; Με το συγκεκριμένο τατουάζ μάλιστα, ένα χελιδόνι που φέρει μια κορδέλα πάνω στην οποία υπάρχει ο τίτλος ενός από τα καλύτερα τραγούδια των Last Drive (“Devil May Care”), ξεκίνησε και άλλο ένα κόλλημα που προσπαθώ να ελέγξω: τα χελιδόνια. Μερικά χρόνια αργότερα ένα στιχάκι από το τραγούδι θα διάλεγα για να ανοίξω το Σόου. Aγάπη και σεβασμός για τη μόνη μπάντα που μετράει. Α ναι. Όταν βγήκε το Σόου μετακόμισα σε ένα σπίτι με δύο χελιδονοφωλιές. Δεν επιβεβαιώνω ότι υπάρχει κάποιο βαθύτερο καρμικό νόημα πίσω από αυτή τη σύμπτωση.

2012
Μερικές φορές νομίζω ότι ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη μόνο και μόνο για να ζήσω δύο εβδομάδες στο Chelsea Hotel. Ευτυχώς τα κατάφερα λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του για τους τουρίστες, ώστε να ξεκινήσει η περιβόητη ανακαίνισή του που πυροδότησε πλήθος επικήδειων και συνεχίζεται αργά, επεισοδιακά και βασανιστικά για τους εναπομείναντες μόνιμους ενοίκους του ξενοδοχείου.
Μερικές άλλες φορές φοβάμαι ότι αν ποτέ ολοκληρωθεί αυτή η ανακαίνιση θα υποκύψω και θα πάω να μείνω και πάλι εκεί, προσπερνώντας το ξενέρωμα του ολοκληρωτικού εξευγενισμού.
Αν όντως το κάνω, θα φροντίσω τουλάχιστον να μη μείνω στο δωμάτιο 517 που γράφει η κορδέλα που κουβαλάει το μεγάλο χελιδόνι στο δεξί μου χέρι. Επίσης θα φροντίσω να μη «χτυπήσω» το νέο δωμάτιο.

2013
Το αφήγημα που έχω στο μυαλό μου για τα δύο μαύρα τριαντάφυλλα που κοσμούν τον αριστερό μου πήχη είναι ότι τα έκανα για τους δικούς μου. Πώς το λεγε ο Πιραντέλο; Έτσι είναι αν έτσι νομίζω.

2014
Μακράν. Οι. Πιο. Οδυνηρές. Τρεις. Ώρες. Της. Ζωής. Μου.
Σκεφτείτε το δεύτερη φορά αν αποφασίσετε να κάνετε μεγάλο τατουάζ στο στέρνο σας. Εγώ, ας πούμε, δεν θα το ξανάκανα. Θα έβρισκα άλλο σημείο για να χτυπήσω την όλντσκουλ χειραψία και τα ρέστα που έκανα γύρω της, όλα κάτω από τις λέξεις “I’ll Be Your Mirror”. Lou ζεις, εσύ μας οδηγείς.

2015
Nάτο πετιέται το τρίτο, μέχρι στιγμής, χελιδόνι, κουβαλώντας τα ονόματα τεσσάρων αγαπημένων τετράποδων φίλων μου: Ζαχαρίας-Νυχτερίδα-Μέλια-Λουλού.

2017
Ακολουθεί πραγματικός διάλογος από τα Στέκια που λέω και πιο πάνω:
Εγώ: Και αυτό εδώ το τατουάζ το έκανα για τον σκύλο μου, τον Ζαχαρία. Το έκανα πέρυσι τον χειμώνα, Χριστούγεννα, όταν τον έχασα, και είχα στεναχωρηθεί πολύ.
Μαρίνα Δανέζη (σκηνοθέτις, εμφανώς κουρασμένη από το ολοήμερο γύρισμα): Ααα μάλιστα, αυτό είναι πολύ ωραία ιστορία!
Εγώ: (χαμόγελο)
ΜΔ: Και τελικά, με το σκυλάκι τι έγινε; Το ξαναβρήκατε;

Ζαχαρία μου ήσουν ο καλύτερος.