ΜΟΥΣΙΚΗ: «Όσο υπάρχω θα υπάρχεις..» Τραγουδάω και ακούω μουσική από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν μια μέρα δε βάλω μουσική είτε κάτι περίεργο θα μου έχει συμβεί είτε θα είμαι έξω στη φύση και θα ακούω άλλης κλάσεως «μουσική». Τα πρώτα μου ακούσματα ήταν αυτά των γονιών μου: Καζαντζίδης και όλο το ρεμπέτικο, γιατί η ξενιτιά αλλιώς δεν παλεύεται, αργότερα Michael Jackson, Madonna, Μάκης Χριστοδουλόπουλος, Καίτη Γαρμπή, Έφη Θώδη, δηλαδή ό,τι άκουγε ο μεγαλύτερος αδελφός μου. Μετά στην εφηβεία ανεξαρτητοποιήθηκα και περιπλανήθηκα στη ροκ/μεταλ σκηνή Metallica, Therion, Cure, Guns N’ Roses, Queens, Rolling Stone, Doors, Pink Floyd, Led Zeppelin πήρα στροφή προς REM, Depeche Mode, Smiths, ΟMD, Kate Bush, Radiohead, Nick Cave, PJ Harvey, Bowie και η λίστα δεν τελειώνει. Κάπου στα 21-22 ανακάλυψα τους μύθους της jazz και τη λατρεμένη Billie Holiday, που την άκουγα μετά μανίας. Στη συνέχεια με τράβηξε η παραδοσιακή μουσική, ελληνική και ξένη. Αν με ρωτήσεις τώρα τί ακούω θα σου πω οτιδήποτε μου κινεί το ενδιαφέρον, καλή μουσική να είναι και ας είναι ό,τι είναι, μου αρέσει να ανακαλύπτω συνεχώς νέους καλλιτέχνες και ήχους. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στο σπίτι μου παίζει πάντα κλασική ή ορχηστρική μουσική, όταν μελετάω ή γράφω, και πάντα μια popιά στη φασίνα.
ΒΙΒΛΙΑ: Τα βιβλία μου είναι η ιστορία μου. Κάθε τι που υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου είναι και μια φάση της ζωής μου. Καμιά φορά μπορεί να ανοίξω ξανά ένα βιβλίο και από τις σημειώσεις που έχω μέσα, το άρωμα που αναδεύεται, την κυκλωμένη φράση που τυχαία θα πέσει το μάτι μου πάνω, αστραπιαία να επανέλθει η στιγμή που το διάβαζα και η μνήμη του τότε εαυτού. Το κάνω επίτηδες και σαν παιχνίδι, να δω πώς ήμουν τότε και πού βρίσκομαι τώρα. Είναι μια καλή πυξίδα. Ένας φίλος μου είχε πει ότι τα βιβλία δεν τα διαλέγεις, έρχονται και σε βρίσκουν μόνα τους, τη στιγμή που είσαι έτοιμος να σου απαντηθεί κάτι. Το κράτησα, ίσως έχει δίκιο. Μεγάλη ζημιά σε βαθμό δόνησης, ρήγματος έως και μεταμόρφωσης μου έχουν κάνει οι Μίσιος, Πεντζίκης, Καρούζος, Εμπειρίκος, Ρίλκε, Α. Ταρκόφσκι, Ντοστογιέφσκι, Καμύ, Νίτσε, Πλάτωνας, Κρισναμούρτι.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Είμαι βαθιά ερωτευμένη με το σινεμά, προτιμώ να βλέπω ταινίες παρά θέατρο. Και προτιμώ να πηγαίνω στο σινεμά παρά να βλέπω ταινίες στο σπίτι. Θυμάμαι στη Θεσσαλονίκη να ξημεροβραδιάζομαι στις αίθουσες του Ολύμπιον και του Φαργκάνη, δυο και τρεις προβολές την ημέρα. Με είχαν μάθει και οι υπάλληλοι που έκοβαν τα εισιτήρια και με έβαζαν τζάμπα. Ακόμα τότε φοιτήτρια στη νομική, αλλά τους είχα πει μια φορά ότι είμαι σπουδάστρια θεάτρου και κινηματογράφου και ότι είχα ξεχάσει την ατέλεια στο σπίτι μου. Το πίστεψαν δεν το πίστεψαν, δε θα μάθω ποτέ, σημασία έχει ότι δεν χρειάστηκε ποτέ ξανά να επιδείξω ατέλεια, με έβλεπαν κάθε μέρα μπροστά τους και σου λέει για να έχει τέτοιο ζήλο αυτή κάτι συμβαίνει. Σε αυτές τις αίθουσες έμαθα τον Μπέργκμαν, τον Αγγελόπουλο, τον Παζολίνι, τον Ζουλάφσκι, τον Φελίνι, τον Λίντς. Αγαπημένοι μου οι Τζάρμους, Κασσαβέτης, Φασμπίντερ, Μπέλα Ταρ, Ρόι Άντερσον, Σορεντίνο. Ο Ταρκόφσκι μου άλλαξε τη ζωή. Νομίζω δε θα ξεπεράσω ποτέ τη σκηνή στο «Stalker», που ο ίδιος κλαίγοντας ρωτάει επαναλαμβανόμενα γιατί οι άνθρωποι υποφέρουνε από έλλειψη πίστης. Από τις ταινίες που είδα πρόσφατα και ξεχώρισα είναι « Η ψυχή και το σώμα» του Ενιέντι και οι « Ιστορίες μιας νύχτας» του Κομαντάρεφ.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Διακοσμητικό αντικείμενο με το σεμεδάκι της γιαγιάς από κάτω μπας και το κάνει λίγο όμορφο. Ανοίγει στο σπίτι μόνο όταν φιλοξενώ τους γονείς μου, τις ώρες εκείνες της ηχορύπανσης φροντίζω να απουσιάζω.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Καθημερινή αναγκαία χρήση του για την δουλειά μου, την έρευνά μου, την επικοινωνία.
ΣΠΟΡ: Έχω περάσει από διάφορα, από μικρή στίβο, τένις, με πλάνεψε μετά ο σύγχρονος χορός και το φλαμένγκο, η ποδηλασία με τη Ματίλντε, που αλώνιζα μαζί της όλη την Αθήνα πέρασε σε φάση αγρανάπαυσης, η γιόγκα είναι μια φίλη που όποτε έχω ανάγκη είναι εκεί, ωστόσο το Τάι Τσι , στο οποίο μυήθηκα πρόσφατα νομίζω ότι θα γίνει ένας εφόρου ζωής συνοδοιπόρος. Όσο για το κολύμπι τα καλοκαίρια απλά δεν το χορταίνω μακάρι να είχα το σθένος να κολυμπώ και τον χειμώνα στη θάλασσα, τα κολυμβητήρια μου λειτούργησαν ως ανεπαρκή υποκατάστατα κι έτσι αρκούμαι στο να χαζεύω τη θάλασσα περιμένοντας υπομονετικά το καλοκαίρι.
TΑΞΙΔΙΑ: Τις προάλλες σκεφτόμουν ότι δε θέλω να πεθάνω και να μην έχω προλάβει να δω το Νεπάλ, την Παταγονία, να μην έχω διασχίσει το μονοπάτι του Γίγαντα στο «σμαραγδένιο» νησί, τη ζούγκλα του Αμαζονίου στο Περού, να μην έχω αγκαλιάσει τις ρωσικές σημύδες, έφτασα όμως μέχρι την Χιλή και την έρημο Ατακάμα, με δέος και ευγνωμοσύνη είδα πώς είναι ο ουρανός και η γη σχεδόν να φιλιούνται και ανάμεσά τους εσύ, να νιώθεις μικρός και τεράστιος μαζί και γέλασα τόσο πολύ όταν στην άλλη άκρη της γης στη μέση του πουθενά, άκουσα σε ένα κιόσκι στη διαπασών το «Σώμα μου, σώμα μου φτιαγμένο από πηλό» του Νότη Σφακιανάκη, και είπα, εντάξει, η ζωή μου κάνει πλάκα. Τα τελευταία χρόνια και λόγω της δουλειάς μου βιώνω μια κατάσταση συνεχούς ταξιδιού, με πολλούς σταθμούς Γερμανία, Ουγγαρία, Ελβετία, Νορβηγία κι αφήνομαι να δω που θα με βγάλει, εύχομαι μόνο να είναι μακρύς ο δρόμος. Προς το παρόν ετοίμασα βαλίτσες για Βερολίνο και αναμένω την καλοκαιρινή μου περιοδεία με την «Ηλέκτρα», περιμένοντας πώς και πώς να φτάσουμε στον Αϊ Στράτη.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Ζω εδώ και χρόνια στα Εξάρχεια και μπορώ να πω ότι παρά τα όσα αρνητικά αν μη τι άλλο απολαμβάνω την καθημερινή μου βόλτα με τον σκύλο μου στου Στρέφη μέχρι να πάρω τζούρα αθηναϊκού πανοράματος, ουρανού και θάλασσας, την λαϊκή της Καλλιδρομίου , τους απογευματινούς καφέδες στο Παρασκήνιο, τις συζητήσεις μας περί σινεμά με τον Λευτέρη του Μovie Galaxy, την αίσθηση γειτονιάς που ακόμα καλά κρατεί, που όλο με κάποιον γείτονα θα πεις καμιά κουβέντα, που όλο και κάποιον φίλο θα πετύχεις και θα βγεις έτσι απρογραμμάτιστα μαζί του για μπύρα. Μ’αρέσει αυτή η γειτονιά που δύσκολα κοιμάται.
ΤΩΡΑ: Πετάω για λίγες μέρες στο Βερολίνο προσκεκλημένη από την Ακαδημία των Τεχνών, από την οποία επιλέχθηκα φέτος ως υπότροφος στον τομέα του Performing Arts για να παρουσιάσω την μέχρι τώρα δουλειά μου και το μελλοντικό μου ερευνητικό project. Παράλληλα είμαι σε πρόβες για την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, που θα παρουσιαστεί από το εθνικό θέατρο στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου στις 20 και 21 Ιουλίου.
