ΜΟΥΣΙΚΗ: Παλιά άκουγα πιο πολύ μουσική. Συνηθως instrumental, με ποικίλες επιρροές και επιμειξίες. Θυμάμαι όταν πρωτοάκουσα τους Dead Can Dance με το Songs from the victorious city νόμιζα ότι ανακάλυψα καινούργιο πλανήτη. Αυτό βέβαια ήταν πολλά χρόνια πριν. Τώρα τελευταία παρατήρησα ότι η μουσική όταν κάνω κάτι ή οδηγώ μου προκαλεί υπερένταση, εκτός από την κλασική μουσική. Ψάχνοντας το λίγο ανακάλυψα ότι έχει να κάνει με τη συχνότητα των hertz. Έτσι λοιπόν ακούω άτακτα και άναρχα κλασική μουσική από το ραδιόφωνο γιατί με ηρεμεί με συγκεντρώνει και μπορώ και να διαβάζω ταυτόχρονα. Για οτιδήποτε άλλο βάζω ακουστικά και επικεντρώνομαι αποκλειστικά σε αυτο που ακούω.
ΒΙΒΛΙΑ: Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτά. Δεν ξέρω αν θα υπήρχα χωρίς αυτά. Τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να διαβάζω πιο οργανωμένα. Επικεντρώνομαι σε μια εθνικότητα και εποχή και αν μ’ αρέσει ένα βιβλίο διαβάζω και δεύτερο και τρίτο του ίδιου συγγραφέα. Τίποτα όμως δεν μ’ έχει καθορίσει τόσο όσο τα βιβλία του Ντοστογέφσκι. Τα ξαναδιαβάζω κάποιες φορές σε άλλη μετάφραση και είναι πάντα μια αποκάλυψη. Τελευταία διάβασα το Σαν την βροχή πριν πέσει του Τζόναθαν Κόου και το Ανάμεσα σε δυο σιωπές του Πίτερ Μπρουκ.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Επιλέγω ταινίες ποικίλων εθνικοτήτων και ταινίες που ίσως να μην τις βρω αργότερα σε DVD, αν και όλα υπάρχουν πια. Η τελευταία που είδα είναι μια ιρανική που με έθελξε γιατί το θέμα της είναι συγγενές με το έργο που κάνω στο θέατρο τώρα, λέγεται Περίπτωση συνείδησης και είναι αριστουργηματική. Λυπάμαι τόσο που στη Ελλάδα έχουμε τόσο περιορισμένη θεματολογία σε όλα· και στο σινεμά αλλά και στην τηλεόραση, που κατά τη γνώμη μου είναι ένα μέσο που ακόμα έχει μεγάλη δυναμική και θα μπορούσε να ανοίγει ορίζοντες.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Φαίνεται πως οι περιορισμοί και οι ελλείψεις που έχουμε υποστεί όλα αυτά τα χρόνια, δυστυχώς δεν όξυναν την φαντασία μας και την δημιουργικότητα μας, απλώς την ισοπέδωσαν. Είμαι ενήμερη για ότι έχει η ελληνική τηλεόραση αλλά τη μια ώρα που βλέπω το βράδυ επιλέγω κάποιο ξένο σήριαλ. Το τελευταία που είδα ήταν το Sharp objects με την Έιμυ Άνταμς. Τι να πω. Βαθύ, αληθινό, σκληρό, σου ‘παιρνε την ανάσα.
INTEΡNET: Ακόμα με φοβίζει, γιατί έχω την πεποίθηση ότι όταν κάτι δεν ξέρεις να το χειρίζεσαι καλά στρέφεται εναντίον σου. Παρ’ όλα αυτά πριν από κάποια χρόνια, όταν διάβασα ή άκουσα σε μια συνέντευξη τον Νίκο Δήμου να λέει πως όποιος δεν χρησιμοποιεί ίντερνετ είναι ο αναλφάβητος του 21 αιώνα, έπαθα σοκ. Το πήρα προσωπικά. Αγόρασα λοιπόν ένα iPad και δειλά δειλά άρχισα να εξερευνώ αυτόν τον «άλλο κόσμο» .Μου έχει χρησιμεύσει πολύ σαν εργαλείο αναζήτησης για ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, όχι όμως σαν μέσο κοινωνικοποίησης. Τίποτα κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Πάντως για καθαρά επαγγελματικούς λόγους ίσως θα έπρεπε να έχω κάτι στα social media αλλά συνεχώς το αναβάλλω.
ΣΠΟΡ: Εδώ και αρκετά χρόνια κάνω γύρω στη μισή ώρα ή 40 λεπτά γυμναστική περίπου τέσσερις φορες την εβδομάδα, στο σπίτι ή με την αδελφή μου που διδάσκει πιλάτες. Μου αρέσει πολύ να περπατάω αλλά δυστυχώς αυτή η πόλη είναι «αντιπεριπατητική»· συγχωρέστε μου τον μη δόκιμο όρο.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Αυτά ακριβώς μ’ αρέσουν, τα ταξίδια κι όχι ο τουρισμός. Λίγα τέτοια έχω καταφέρει να κάνω αλλά ήταν τόσο ανατρεπτικά που μετακινήθηκα μέσα μου. Σε κάνουν να ωριμάζεις, να ανοίγεις το μυαλό σου, να γίνεσαι πιο σοφός, να σε αφορά τούτος ο κόσμος.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Πάντα είχα μια αδιευκρίνιστη εγγενή τάση για το κέντρο της Αθήνας κι όταν λέω κέντρο εννοώ την καρδιά της. Έψαχνα σπίτι στην περιοχή Άνω Πετράλώνα – Φιλοπάππου. Τελικά κατέληξα στην Ακαδημία Πλάτωνος. Μια φτωχή, απλή μικροαστική γειτονιά με μεγάλο παρελθόν. Για μέλλον δεν ξέρω! Μ’ αρέσει να έχω την πραγματική εικόνα μιας πόλης και όχι την πλασματική.
ΤΩΡΑ: Κάνω πρόβες για ένα έργο που με αφορά πολύ, Το δείπνο, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Χέρμαν Κοχ· έχουμε πρεμιέρα στις 16 Νοεμβρίου. Αιχμηρό, ευθύβολο, σημερινό. Αντικατοπτρίζει με ακρίβεια το σήμερα σε μια εποχή που τα πάντα επαναπροσδιορίζονται – ζούμε εποχές μεγάλων μετακινήσεων ανθρώπων και κλιματικών, πολιτικών, οικονομικών αλλαγών. Οφείλουμε να μπούμε σε μια καινούργια διαδικασία σκέψης για το δίκαιο, το άδικο, το σωστό, το λάθος, το καλό, το κακό. Έχω αγωνία. Πάντα αναρωτιέμαι αν κάτι απ’ αυτά που ένιωσα θα μπορέσω να τα μεταγγίσω σε αυτόν που θα έρθει να δει την παράσταση, αλλά για να πω και μια κοινοτοπία «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία».
