Έλωνα Πουκαμισά, γιατί σα με κοιτάς, ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου, φωτιά;

Μικρή όταν ήσουν προτιμούσες την μπάρμπι ή την μπι μπι μπο; Η επιλογή σου πως επέδρασε στην διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης σου; Ήμουνα μοναχοπαίδι – ήμουνα μοναχοκόρη, και είχα Barbie – Bibi Bo και Sindy πολλές, από δώρα οι περισσότερες, αν όχι όλες. Ακόμα τις έχω, σε πολύ καλή κατάσταση, ιδανικές για μουσειακή χρήση. Δεν ξεχώριζα τις κούκλες μου, όχι – δεν ήμουν τέτοιο παιδί, όλες το ίδιο μου φαίνονταν, τις αντιμετώπιζα με τον ίδιο τρόπο. Έστηνα την κουζίνα, το σαλόνι, την κρεβατοκάμαρά τους, φρόντιζα να έχουν καλή διάταξη όλα τα έπιπλα στο χώρο. Τις έντυνα – τις ξέντυνα, έψαχνα νέους συνδυασμούς και συνολάκια. Όμως μόλις πήγαινε 6:00 και η έξοδος από το σπίτι επιτρεπόταν δε με κρατούσε τίποτα εκεί. Είχα ένα μπλε ποδήλατο με κίτρινα χερούλια στο τιμόνι. Δεν υπήρχε μέρος στην Καλλίπολη και στην Πειραϊκή που να μη με είχε πάει το ποδήλατο αυτό. Δεν υπήρχαν σκαλιά εκκλησίας που να μη τα είχε κατέβει. Η μόνη σχετική επιλογή που θα έλεγα ότι μπορεί να επηρέασε την διαμόρφωση της ψυχοσύνθεσης μου ήταν αυτή του Action Man να διατελέσει καθήκοντα συντρόφου, αντί του Ken Ken. Η ατάκα της διαφήμισης “Action Μan ειναι super δυνατός” μ’ είχε κερδίσει. Τώρα μπορείς να μας εξηγήσεις λίγο τη φάση με το όνομα σου; Από που βγαίνει; Δικό σου είναι; Σου έκαναν πλάκα στο σχολείο; Η αγαπημένη μου κασέτα… Το όνομα μου το έδωσε η νονά μου από την Παναγία Έλωνα, μοναστήρι στην Αρκαδία, κοντά στο Λεωνίδιο. Ο πάπας όμως δεν ήταν αρκετά τρελός και δε με βάφτιζε σκέτο «Έλωνα», οπότε μου δώσανε και ένα δεύτερο – κρυφό, το Μαρία. Στο σχολείο τα παιδάκια μάλλον δεν αντιλαμβάνονταν πλήρως την ιδιαιτερότητα του, όσο ήμουν μικρή τουλάχιστον. Στην Ε’ δημοτικού ένα αγοράκι, ο Άκης μου κάνε πλάκα, μια φορά… Αλλά μια μόνο! Και το θυμόταν ακόμα μέχρι το reunion που είχαμε πρόσφατα… εντύπωση μου κανε! Τρως πάντα όλο το φαγητό σου; Υπάρχει ένα έδεσμα που για να χορτάσεις το θες σε δύο πιάτα; Αν είναι ταπεράκι από τη μαμά πάει κατευθείαν από το τραπέζι στο πλυντήριο πιάτων, δε χρειάζεται στάση στο νεροχύτη για ξέπλυμα. Ναι, υπάρχει ένα έδεσμα που το θέλω σε δύο και σε τρία πιάτα, το σούσι.. Ποιος Έλληνας χορταίνει με μια μερίδα Ιάπωνα άλλωστε; Τώρα εκεί που δουλεύεις, έχετε ψυχή ή μας κοιτάτε όλους σαν αριθμούς; Την ερώτηση τη μεταφράζω στο δικό μου μυαλό ως εξής: Στο χώρο της επικοινωνίας υπάρχει ενδιαφέρον για ποιότητα ή μόνο για ποσότητα (αναφερόμενη πάντα σε μέσα, όπως είναι τα sites); Η απάντηση σε αυτό λοιπόν είναι ότι αγαπάμε την παραγωγή περιεχομένου περισσότερο από την απλή αναπαραγωγή του. Όταν βέβαια η ποσοτική προσέγγιση συναντάται με την ποιοτική γίνεται το perfect match. Αλλά σε καμία περίπτωση οι μεγάλοι αριθμοί δεν είναι ο αυτοσκοπός μας, δεν είναι αυτοί που μιλάνε από μόνοι τους στην περίπτωση μας. Μελετάμε το προϊόν και ερευνούμε ποιοι είναι οι κατάλληλοι δρόμοι για να φτάσουμε στο αντίστοιχο target group. Ο δρόμος μπορεί να χρειαστεί να είναι εθνική οδός για να μας πάει σε μια μεγαλούπολη 5 εκατομμυρίων κατοίκων, μπορεί όμως να είναι και χωμάτινος και να μας πάει σε ένα χωριό με 50 ανθρώπους. Εξαρτάται από το που θέλουμε να πάμε κάθε φορά. Μπορείς να μας πεις 4 στέκια για βόρεια προάστια που είναι για πραγματικά ευαίσθητες ψυχές;  Θα σας πω ποια είναι τα 4 στέκια που αγαπώ να περνάω καθημερινές – χαλαρές βραδιές με φίλους, στα οποία ξέρω ότι θα βρω καλή ποιότητα σε φαγητό – ποτό (απαραίτητος συνδυασμός για να περάσω καλά πλέον) και τα συμπαθώ ιδιαίτερα για την καλή περιρρέουσα ατμόσφαιρα που διαθέτουν. Λοιπόν, αν είναι καθημερινή και τα φώτα στο σπίτι μου είναι σβηστά, κατά πάσα πιθανότητα θα βρίσκομαι: στο Coupepe στη νέα Πεντέλη, ή στο Theory στο Χαλάνδρι, ή στο Recipe στην Κηφισιά, ή στο Burger Joint στο Ψυχικό. Αν σου έλεγαν ότι η καρδιά μας είναι σαν του μαρουλιού, θα σου έκανε κόπο να τρυπήσεις ένα τόνο σε κονσέρβα με αυτή; Μπα, νομίζω ότι όλοι τρυπάμε τόνους σε κονσέρβα μερικές φορές στη ζωή μας. Προσοχή όμως! Όσο τρυφερός και αν φαίνεται ο τόνος μέσα στην κονσέρβα που έχεις ο ίδιος ανοίξει, υπάρχει πάντα το κοφτερό καπάκι που καραδοκεί. Προτιμάς το ρόλο της απατημένης συζύγου, της κακιάς πεθεράς ή της νυμφομανούς κουμπάρας; Στην περίπτωση αυτή το θέμα δεν είναι τι προτιμώ, αλλά τι έχω τη δυνατότητα να παίξω. Πάντρεψα το Μάιο την ξαδέρφη μου, οπότε προς το παρόν, ο πιο αληθοφανής ρόλος μοιάζει να είναι αυτός της νυμφομανούς κουμπάρας! Ξέρεις, συχνά ακούς ένα σιχαμερό τραγούδι και σου κολλάνε οι στίχοι. Εσύ με ποιο την έχεις πατήσει;  «Σα με κοιτάς ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου…» μη με ρωτήσετε γιατί, ανεξιχνίαστο χρόνια τώρα. Μου το θυμίσατε πάλι… φτου! Αν ήσουν προϊόν ποιο θα ήθελες να είναι αυτό; Μμμ… νομίζω θα ήθελα να είμαι running shoe, θα περνούσα δυνατές συγκινήσεις με ένα δρομέα, θα προπονούμουν και θα αγωνιζόμουν σκληρά μαζί του, θα τον πήγαινα εκεί που οτιδήποτε άλλο του είναι περιττό για να τα καταφέρει να φτάσει! Επίσης, θα του προσέφερα σούπερ – ντούπερ αλληλοσυμπληρούμενες τεχνολογίες, ταυτόχρονα συνδυασμένες με cool παρουσία. Α, και σε όλα αυτά θα είχα πάντα κάποιον παρέα, το ζευγάρι μου! Ναι, τώρα που το σκέφτομαι σίγουρα running shoe θα ήθελα να είμαι… και ας υπήρχαν και εκείνες οι καθημερινές στιγμές αφόρητης δυσοσμίας ή οι αμήχανες – “περιττές συναντήσεις” της σόλας μου στο δρόμο, εξάλλου στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα.

Υ.Γ. Μια φίλη μου πε ότι θα μπορούσα να μαι Xanax, τα συμπεράσματα δικά σας.