ΜΟΥΣΙΚΗ: Πρέπει όλοι να σηκωθούμε το πρωί, είναι μάλλον το πρώτο μάθημα ενηλικίωσης. Παλιότερα είχα ξυπνητήρι την Casta Diva από Μαρία Κάλλας. Θα μπορούσα να ορκιστώ πως στο πρώτο δραματικό γύρισμα η Μαρία συμπάσχει με την τραγωδία του ξυπνήματος, (αργότερα επέστρεψα στο κλασικό ξυπνητηράκι για να μη συνδέσω τη Μαρία με μια αρνητική εμπειρία). Ας υποθέσουμε ότι καταφέρνεις να σηκωθείς. Η ενέργεια είναι στο ναδίρ εκτός κι αν έχει γίνει κάποιο θαύμα. Είναι όμορφο να συνοδέψεις τον (πρώτο) καφέ σου με Sidney Bechet, Si tu vois ma mere, με Speak low από τη Lotte Lenya, με Good Bait από Nina Simone ή με All My Little Words από Magnetic Fields. Αν η διάθεση είναι μελαγχολική, έρχεται για βοήθεια η Norah Jones ή τα ορχηστρικά του Χατζιδάκι. Στον δεύτερο καφέ ή για παρέα στο ντουζ μπορείς να περάσεις σε La foule με Edith Piaf ή στο Smile της Madeleine Peyroux. Αν το θαύμα έχει συμβεί και ξύπνησες με ενέργεια στα ύψη γιόρτασε το με TNT από AC/DC (περιέργως) ή μείνε πιστή στη νοσταλγία και βάλε The Proclaimers I’m Gonna Be (ένα τραγούδι που πρέπει να έχεις μείνει Σκωτία για να μην το αποχωρίζεσαι). Αν το σπίτι χρειάζεται φασίνα βοηθάει ο Benny Goodman με Tea for Two ή Sing, sing, sing και τα περισσότερα μιούζικαλ (στα οποία τραγουδάς παράλληλα και νομίζεις πως είσαι η Judy Garland αλλά μάλλον ακούγεσαι σαν ποντίκι τη στιγμή της δολοφονίας του). Αν πάλι αποδεχτείς ότι το να καθαρίζεις δεν είναι ευχάριστη διαδικασία όσο Get Happy και να βάλεις, μπορείς να περάσεις σε Δανάη και να θρηνήσεις ταυτοχρόνως άλλον ένα χαμένο εξευρωπαΐσμο της χώρας μας. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο για εκδρομή; Η οδήγηση αρχίζει ωραία με Take five από Dave Brubeck ή In the Mood από Glenn Miller και οι εικόνες που βλέπεις μπροστά σου ολοένα να αλλάζουν διαδέχονται η μία την άλλη υπέροχα υπό τον ήχο του Asturias του Isaac Albeniz. Μετά το δένεις με Spanish Caravan από Doors γιατί υπάρχουν πάντα σε ένα σημείο μέσα μας. Αν όμως θες να θυμηθείς τα ωραία χρόνια που κάνατε εκδρομές με τους γονείς πέρνα σε Αρλέττα, Κραουνάκη ή Βίσση. Το βράδυ μάλλον είναι πιο απροσδόκητο, η μέρα εκβάλλει σε απρόβλεπτη διάθεση. Μπορεί να ακούσει κανείς το Insane Asylum από Koko Taylor και Willie Dixon, το Stormy Monday Blues από B.B King αλλά και Florence and the Machine και Beth Hart και Nick Cave και Johnny Cash και David Bowie και Leonard Cohen και Joan Baez και Radiohead και White Stripes και Fleetwood Mac και Miles Davis και Chet Baker και Peggy Lee και Ella Fitzgerald και Sarah Vaughan και Dalida και Sisters of Mercy (χωρίς να ξέρεις πώς σου ρθε) και Νικόλα Άσιμο και Μαρίκα Νίνου και Σιδηρόπουλο και Αλκίνοο και πάντα-πάντα Nina Simone. Αλλά μπορεί να βρεθείς να ακούς τον πέμπτο Ουγγρικό χορό του Brahms, το ένατο νυκτερινό του Chopin ή το Η νύχτα φεύγει ολόχαρη του Επισκοπάκη (που μας θύμισε η Δέσποινα Κούρτη στην Άφιξη το περασμένο καλοκαίρι).
ΒΙΒΛΙΑ: Το δολοφονικό μου ένστικτο κινδυνεύει επικίνδυνα να ξυπνήσει όταν στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου μου αποκαλύπτουν όλη την πλοκή. Σε αυτή την τελετή διάλυσης της αναγνωστικής απόλαυσης χοροστατεί ο υπεύθυνος για τη Δίκη του Κάφκα (εκδόσεις Κέδρος) που το έκανε ολοσχερώς στην τρίτη πρόταση.
Αν γλυτώσει κανείς από αυτή τη μάστιγα, μπορεί να βυθιστεί στη σουρεαλιστική αγωνία του Εξώστη του Καχτίτση, να πεθάνει από ανεκπλήρωτο ρομαντισμό με τα Γράμματα στη Μίλενα του Κάφκα, να γευτεί την επικίνδυνα αφύπνιση της επιθυμίας για έρωτα στο Φιλί από τα διηγήματα του Τσέχωφ, να συγκινηθεί με τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη, να κουβαλήσει μαζί του για πάντα τους ήρωες από τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι ή από την Άννα Καρένινα του Τολστόι, να αναρωτηθεί για την αξία της ακεραιότητας με το Πορτραίτο του Γκόγκολ, να ζαλιστεί σε επίπεδο παραίσθησης με το Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας του Ρόαλντ Νταλ, να χτυπηθεί από τη βίαιη ευαισθησία του Μπουκόφσκι και να κινήσει τα μέσα του σε ρυθμό πλυντηρίου με την ποίηση του Ταρκόφσκι. Αν θέλει να προστατεύσει το σχήμα της μύτης του να μη διαβάσει Χάρυ Πόττερ γιατί ενώ το βιβλίο μπορεί να έχει συγκρουστεί δις με το πρόσωπο του λόγω νύστας, τη στιγμή του επιλόγου πρέπει-πρέπει-πρέπει να ξεκινήσει το επόμενο κεφάλαιο. Tέλος μια ανακάλυψη είναι ο μέχρι πρότινος επισκιασμένος Γκάϊτο Γκαζντάνοφ με το Φάντασμα του Αλεξάντρ Βόλφ.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Στην Κρήτη μεγαλώσαμε μελετώντας εμπεριστατωμένα στα θερινά τις τριλογίες των Μόνος στο Σπίτι, του Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει και του Εξολοθρευτή. Έτσι η επαφή με το σινεμά κουλτούρας κρίνεται απαραίτητη ως εξισορροπητική δύναμη. Στην Αθήνα μπορούμε να δούμε κλασικές ταινίες στα θερινά, όπως τα Κόκκινα Παπούτσια των Πάουελ και Πρέσμπεργκερ, το Μια Νύχτα στην Όπερα των αδελφών Μαρξ και το Life of Brian των Μόντυ Πάϊθονς. Αν θες να θυμηθείς με γλυκό αναστεναγμό τον παιδικό σου έρωτα μπορείς να δεις τις Μεγάλες Προσδοκίες. Αν όχι, μπορείς να δεις στη νιοστή τους Νονούς μαθαίνοντας απ’ έξω τις ατάκες για να φιλοσοφείς σε άσχετες στιγμές της ζωής σου, να γελάσεις πικρά με το Whitnail and I, να δεις όλες τις ταινίες του Τσάπλιν γιατί κάνουν τη ζωή καλύτερη, να ζήσεις για λίγο στο μαγικό κόσμο του Άντερσον ή να δεις το Αμελί και να στιγματιστείς ρομαντικά ακόμα κιαν η ενσυναίσθηση σου βρίσκεται στον πάγο. Για βουτιά στην κουλτούρα πέρνα στο Ashes and Diamonds του Βάιντα, στον Ψεύτη Ήλιο του Νικίτα Μιχάλκοφ, στον Άνθρωπο σε Τεντωμένο Σκοινί του Καζάν, στη Λεωφόρο της Δύσης του Γουάιλντερ και με λίγη ηρεμία στο Χρώμα του Ροδιού του Παρατζάνοφ. Κι αν θες να κάνεις πέντε λεπτά να σηκωθείς μετά τη λήξη μιας ταινίας κυκλοφόρησε φέτος το Χωρίς Αγάπη του Σβιάνγκιντσεφ.
ΣΠΟΡ: Λέξη άγνωστη.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Επίσης.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Η Αίγυπτος ήταν για μένα το πρώτο μη ευρωπαϊκό ταξίδι και λειτούργησε ως παράθυρο σε έναν άλλο κόσμο. Μου άφησε μια δυνατή εντύπωση ανάμεσα στη μαγεία και τον πυρετό και τις αισθήσεις στο φουλ τόσο που φοβάμαι να ξαναπάω μη χαλάσω το όνειρο. Την αίσθηση πως ενώ όλα μοιάζουν ακίνητα ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι ακραίο, στη δίνει ο αχανής πράσινος ορίζοντας ή τα αλλόκοτα παραλιακά γκρεμνά της Σκωτίας. Μα ευτυχία είναι πάντα το αλμυρό αεράκι που σου χτυπάει το μάγουλο και μπερδεύει τη μυρωδιά του με το καυσαέριο του φουγάρου στο πλοίο ενώ σαλπάρεις για κάποιο ελληνικό νησί. Θα ήθελα να ταξιδέψω σε μια μη μητροπολιτική Ρωσία (απ᾽όπου σας γράφω τώρα) και στην Ανατολή.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Γειτονιά σημαίνει γνωρίζω τον περιπτερά, το κοντινότερο καφέ και τους υπαλλήλους του μίνι μάρκετ με το μικρό. Τα τελευταία χρόνια μάλλον αγάπησα περισσότερο τη Σβώλου στη Θεσσαλονίκη, αλλά μου λείπει η εποχή που επισκεπτόμενη τους παππούδες βγάζαμε έξω καρεκλάκια για να κουβεντιάσουμε με τους γειτόνους στην Ανάκασα.
ΤΩΡΑ: Ταξιδεύουμε με Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη στα Γιάννενα στις 17 και 18 Απριλίου και μετά στο Βόλο στις 25 και 26 του ίδιου μήνα.
