Η ταινία «ΚΑΜΠΙΑ ΝΥΜΦΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ» του Κύρου Παπαβασιλείου, συνεχίζει το ταξίδι της σε Αθηναϊκή αίθουσα

Μετά το ταξίδι της σε πολλά φεστιβάλ κινηματογράφου ανά τον κόσμο, μεταξύ των οποίων το Karlovy Vary και το Sitges, η νέα ταινία του Κύρου Παπαβασιλείου «Κάμπια Νύμφη Πεταλούδα», ξεκινά αύριο την πορεία της στην αίθουσα, για την πρώτη εβδομάδα αποκλειστικά στον κινηματογράφο ΑΝΔΟΡΑ. Την Πέμπτη 4/4 και την Παρασκευή 5/4, μετά την προβολή των 8 μ.μ. θα ακολουθήσει Q&A με το σκηνοθέτη και τους συντελεστές.

Η ταινία, στην οποία πρωταγωνιστούν οι Μαρία Αποστολακέα και Χρήστος Σουγάρης δίπλα στους Μάκη Παπαδημητρίου, Γιάννη Νιάρρο και Στεφανία Σωτηροπούλου, συμμετείχε επίσημα στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, έχει κερδίσει το βραβείο κοινού στο τμήμα Film Forward του περσινού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το βραβείο κοινού «Αθηνοράματος» στο πρόσφατο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Αθήνας.

Τολμηρή, με μια πρωτότυπη σύλληψη που δημιουργεί το δικό της σύμπαν, η ιστορία της ταινίας διαδραματίζεται σε έναν κόσμο όπου ο χρόνος δεν είναι γραμμικός. Η σχέση ενός ζευγαριού, της Πηνελόπης και του Ισίδωρου, δοκιμάζεται καθώς οι αναμνήσεις από το παρελθόν και το μέλλον αλλάζουν αδιάκοπα. Το Υπουργείο Χαμένου Χρόνου και η μεταφράστρια σιωπής, είναι κάποια από τα στοιχεία αυτού του σύμπαντος.

Η ταινία προσπαθεί να αποδώσει την εμπειρία του Χρόνου μέσα από το φάσμα της μακροχρόνιας σχέσης ενός ζευγαριού. Η επίγνωση που έχουν οι χαρακτήρες για κάποια συμβάντα στο μέλλον, τους περιορίζει από τη δυνατότητα ελεύθερης επιλογής, και τους αναγκάζει να παίρνουν ρηξικέλευθες αποφάσεις. Μέσα στον ιδιαίτερο κόσμο που δημιουργεί η ταινία, καταλαβαίνουμε ότι κυριαρχεί ένα απολυταρχικό υπαρξιακό καθεστώς. Ο κόσμος αυτός αποτελεί μια αλληγορία του σύγχρονου τρόπου ζωής, όπου η ανοχή για τον Άλλο έχει εξαντληθεί, και όπου δυστυχώς ο κάθε είδους φασισμός κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος.

Όπως αναφέρει ο δημιουργός στο σημείωμά του για το δεύτερο σκηνοθετικό του εγχείρημα: «Άρχισα να νοιώθω ότι μπαίνω στη μέση ηλικία, και ότι οι γονείς μου προχωρούσαν σιγά σιγά μπροστά στο φάσμα του θανάτου. Παράλληλα, είχα και τα μικρά μου ανιψάκια, που είχαν ολόκληρη τη ζωή μπροστά τους. Κι έτσι, ένοιωθα ότι είμαι στη μέση, ανάμεσα σε αυτά τα δύο στάδια. Και σκέφτηκα, πώς θα ήταν να μπει κανείς στη θέση αυτών που έχουν μπροστά τους τον θάνατο ή ολόκληρη τη ζωή; Έτσι, με τη συνείδησή μου άρχισα να ταξιδεύω μπρος και πίσω στο χρόνο. Κι αυτό ήταν έναυσμα για την ιδέα, να ταξιδεύει κανείς σε μια ταινία μπρος και πίσω στο χρόνο. Βέβαια, στην ταινία υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα που εξυπηρετεί αυτό το ταξίδι. Επίσης, πιστεύω ότι δεν έχουμε μια μόνο ηλικία, αλλά περισσότερες. Έχω την αντικειμενική μου ηλικία, αλλά μέσα μου κουβαλώ χρονολογίες στις οποίες έχω κολλήσει στο παρελθόν, και σίγουρα μία στο μέλλον, αυτήν που θα χαραχθεί με τον θάνατό μου.

Η ταινία μιλάει για το ότι είμαστε παγιδευμένοι στον χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε παγιδευμένοι μέσα στη ζωή. Η ζωή είναι το μόνο μας καταφύγιο, και, παρόλο που αυτό μπορεί να ακουστεί μπανάλ, πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε. Δεύτερον, μιλάει για το ότι είμαστε παγιδευμένοι σε ένα σύστημα όπου οι ουσιαστικές επιλογές που έχουμε είναι λίγες. Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι κάνουν πράξεις που έχουν περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα παρά πρακτικό, επειδή δεν έχουν δικαίωμα στην επιλογή. Η εποχή μας είναι ένα συνονθύλευμα από δράσεις που αποσκοπούν σε ένα όφελος ή δράσεις απονενοημένες ή δράσεις συμβολικές. Είμαστε όλοι παγιδευμένοι μέσα σε ένα σύστημα που δημιουργεί πολέμους, ανισότητες, τώρα πια και φυσικές καταστροφές, και προσφέρει λίγες επιλογές. Ένα σύστημα που δεν σέβεται καθόλου τον Ξένο, τον Άλλο, κι όπου δυστυχώς ο φασισμός αρχίζει πάλι να κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα της ζωής…».

Όπως έγραψε, ανάμεσα σε άλλους, η Anne Billson στον GUARDIAN, η ταινία αποτελεί «μία λυρική λιχουδιά επιστημονικής φαντασίας από τον σκηνοθέτη του Νέου Ελληνικού Κύματος Κύρο Παπαβασιλείου», ενώ ο Martin Kudlac στο SCREEN ANARCHY σημειώνει πως «ο Παπαβασιλείου έχει φιλοτεχνήσει ένα έργο που σε διεγείρει διανοητικά και σε συνεπαίρνει συναισθηματικά, εστιάζοντας στην επίδραση της τεχνολογίας πάνω στην κοινωνία και στην ανθρώπινη εμπειρία».

Κύρος Παπαβασιλείου