3/10/1993, η Κατερίνα Γώγου αυτοκτονεί
Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε με το ξεκίνημα του καλοκαιριού, την 1η Ιουνίου 1940 στην Αθήνα. Φύση καλλιτεχνική, ξεκίνησε στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη, ενώ είχε σπουδάσει και χορό. Εμφανίστηκε σε δεύτερους ρόλους σε πολλές ταινίες της Φίνος Φιλμ, εκεί που όμως διαφοροποιήθηκε ήταν στην ποίηση, με την οποία καταπιάνεται πιο σοβαρά από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Τη λάτρευε και τη φοβόταν ταυτόχρονα. Μπορούσε να εκφραστεί μέσω αυτής, να βιώνει μέσα από στίχους, όμως ήθελε να αποφύγει τη φόρμα και την τυποποίηση. «Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω “ποιητής”. Μην κλειστώ στο δωμάτιο ν’ αγναντεύω τη θάλασσα κι απολησμονήσω. Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις. Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε για να με χρησιμοποιήσει. Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα για να κοιμίζω τους δικούς μου. Μη μάθω μέτρο και τεχνική και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν», έγραφε σαν μια απάντηση στη φοβία της.
Στην επαγγελματική και όχι μόνο σχέση της με το σκηνοθέτη Παύλο Τάσιο, βρήκε ένα ιδεολογικό και καλλιτεχνικό συνοδοιπόρο, μέσα από τα φιλμ του οποίου έχουμε μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές μείξεις φιλμ, ποίησης και μουσικής, όπως στην περίφημη «Παραγγελιά» του 1981, που αναφέρεται στο Νίκο Κοεμτζή. Το αναρχικό πνεύμα της, συμβάδιζε απόλυτα με το ύφος της ταινίας, αλλά ξεχώρισαν τόσο πολύ, ώστε ο παραγωγός Κυριάκος Σφέτσας τα εξέδωσε μαζί με άλλα ποιήματά της σε ένα δίσκο με τίτλο «Στο Δρόμο». Έξι βιβλία της κυκλοφόρησαν όσο βρισκόταν εν ζωή, με το γνωστότερο να είναι το «Τρία Κλικ Αριστερά», του 1978, ενώ μετά την αυτοκτονία της το 1993, κυκλοφόρησαν δυο ακόμη.
Η κεντρική σκηνή της Παραγγελιάς, ντυμένη με το αριστουργηματικό ποίημά της: