Είδα το παραπάνω βίντεο με την παρέα που μαζεύτηκε και αναλογίστηκα ότι κάποτε έμοιαζε με εφιάλτη. Να ξυπνάς στο σπίτι και να έχουν μείνει όλα εκεί, ατάραχα μα και πεισματικά ταυτόχρονα. Δύο τρία πιάτα στα μπράτσα του καναπέ, ποτήρια παντού, λεκέδες στο άσπρο τραπεζομάντηλο και τα κουταλάκια του γλυκού που κανείς ποτέ δεν μάζεψε.
Μα γιατί να κολλάει το πάτωμα; Και όλη αυτή η προετοιμασία πριν; Να βρεις το κρέας, να φέρεις τα λαχανικά, το κρασί, να μαγειρέψεις, να διασκεδάσεις μετά οκ αλλά και μετά να έχεις να τα μαζέψεις; Δεν πας έξω καλύτερα, δεν κρατάς άδειο το ψυγείο, άδειο το σπίτι, τα κουταλάκια στη θέση τους, τα ψίχουλα στην ψωμιέρα και την ψυχούλα σου στην ησυχία της;
«Τρώω μόνο για να μην πεθάνω», έλεγε με στόμφο ένας συμφοιτητής μου στα πρώτα χρόνια της σχολής. Τώρα είναι με δύο παιδιά και βρισκόμαστε μόνο σε τραπέζια. Κάποιος θα έλεγε ότι αυτό είναι το τίμημα της ανθρώπινης ωρίμανσης. Όχι, είναι η απόλαυση. Τη στιγμή που καταλαβαίνεις ότι δεν έχει νόημα να περιδιαβαίνεις τα κλαμπ μέχρι τα ξημερώματα αλλά να είσαι εκεί σε κάποιο κυριακάτικο απογευματινό τραπέζι. Να ξυπνάς την ώρα που παλιά κοιμόσουν, να έχεις διαμορφώσει έτσι το χώρο σου ώστε να μην χρειάζεται ν’ αναζητάς άλλο την ποιότητα εκεί έξω.
Σύμφωνα μ’ έρευνες τα 37 είναι η ηλικία που ο οργανισμός σου αρχίζει και αντιστέκεται σοβαρά στα νυχτοπερπατήματα. Φωνάζει από μόνος του, «τι τον θες αυτόν τον διάολο το έξω μέχρι αργά;». Παρολά αυτά από τα 30 αρχίζουν και βαράνε τα καμπανάκια. Και τρίτο ξεφάντωμα σερί, δικέ μου; Κάτσε μετά στο κρεβάτι δύο μέρες. Ναι αλλά τι γίνεται το κλείνουμε το μαγαζί; Καμία σχέση, τώρα ξεκινάει το καλό.
«Τα Χριστούγεννα θέλω να τα περάσω με φίλους, σε σπίτια, παρέες, ωραίο φαγητό και καλό κρασί», μου είχε πει μια φίλη πριν από δύο χρόνια και είχα ξεραθεί στα γέλια γεμάτος ειρωνεία. Φέτος που απέχω ακόμα τρία σημαντικά χρόνια από τα 37 σας πληροφορώ ότι θα ήταν ονειρικό να μεταφέρομαι από καναπέ σε καναπέ, από τραπέζι σε τραπέζι, από κουζίνα σε κουζίνα και από τραπεζαρία σε τραπεζαρία. Από τα ράφια με τα μπαχαρικά σε αυτά με τα βιβλία σε διαφορετικά σπίτια αλλά σε ίδιες καταστάσεις.
Αυτό ξεκινά κάπως ύπουλα. Στην αρχή κολλάς εύκολα με τις συνταγές που βλέπεις δεξιά και αριστερά, ύστερα σου αρέσουν τα λίγο πιο καλά εστιατόρια, μετά συνδυάζεις αυτά που δοκίμασες στα καλά εστιατόρια με το site συνταγών που ανακάλυψες. Μετά καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά δεν γίνονται σωστά στο φουρνάκι και στα δύο μάτια που είχες αγοράσει πριν 650 χρόνια. Και κοντοστέκεσαι σε κάποιες βιτρίνες και κοιτάς τους φούρνους και γυρνάς στο σπίτι, σου μοιάζει ξαφνικά η κουζίνα μικρή και το σπίτι άδειο χωρίς κάποια συντροφιά μέσα. Ανακαίνιση ή μετακόμιση, ο,τι να και να ‘ναι αυτό κάπου που η κουζίνα να είναι εντοιχισμένη, άνετη και να έχει θέα στο σαλόνι. Να έρχονται οι φίλοι, αυτό το food gang που έχει δημιουργηθεί με τρόπο και χωρίς κόπο. H εξέλιξη του ανθρώπινου χαρακτήρα σε όλο της το μεγαλείο.
Αυτό το συναίσθημα να ξυπνάς το πρωί και να πέφτεις πάνω στο ανάστατο σαλόνι είναι πια κάτι σαν όνειρο. Μαζεύτηκε η παρέα ξανά όπως στο βίντεο που είδατε στην αρχή και κατάφερες να τους κάνεις να περάσουν καλά.
Kάθε πιάτο που βρίσκεται σε ανορθόδοξη θέση, κάθε ποτήρι που έχει αφήσει να κυλήσει στο τραπέζι το περιεχόμενο του, κάθε φελλός που έχει βρει θέση στα συρτάρια σου, κάθε λεκές από σάλτσα δίπλα από το μάτι της κουζίνας, όλη αυτή η ακαταστασία που κάποτε μπορεί να έμοιαζε εφιάλτης είναι μια προσθήκη στις γλυκιές σου αναμνήσεις. Και άσε τους άλλους να βολοδέρνουν στα κλαμπ και στις πίστες.
