Αν ήταν ταινία το καλοκαίρι μου θα ήταν Η Αλίκη στο Ναυτικό του Αλέκου Σακελάριου
Και τραγούδι… τα Θαλασσοπούλια του Μάνου Χατζιδάκι
https://www.youtube.com/watch?v=it86NQ1ZgwI
Το βιβλίο που θα πάρω φέτος είναι τα Τετράδια Ονείρων της Ζυράννας Ζατέλη.
Πάντα θα θυμάμαι το μπάνιο στην παραλία Μαύρα Βόλια, στη Χίο τον Αύγουστο του 2003 καθώς και όλη την διαδρομή της επιστροφής από το μπάνιο εκείνο, πίσω στον Κάμπο, πάνω σε ένα νοικιασμένο σκουτεράκι.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπίτι στο Σούνιο, που είναι και κοντά.
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά είναι με τον αδερφικό μου φίλο Νικήτα στα βράχια της Λίνδου το 1996 που μας έβγαλε με την φωτογραφική μου μηχανή ένας περαστικός τουρίστας τον οποίο σταματήσαμε και παρακαλέσαμε να μας φωτογραφίσει. Ο καημένος έψαχνε μια ώρα να βρει την κάμερα μέσα στις τσάντες, δεν καταλάβαινε λέξη Αγγλικά για να καταλάβει πως δουλεύει, και εμείς από τα γέλια πήγαμε να πνιγούμε.
Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί είναι παγωμένο νερό και διπλή δόση βανίλιας υποβρύχιο κάθε απόγευμα.
Πάντα στις διακοπές ήθελα να περπατάω ξυπόλητος.
Αυτό που με εκνευρίζει είναι οι ρακέτες, πρέπει ή να απαγορευτούν δια νόμου ή να τις επανεφεύρουν αθόρυβες.
Το 1982 δεν είχαμε φάει με την ξαδέρφη μου τόσα πολλά παγωτά, αλλά πολλά παγωμένα ρυζόγαλα με κανέλα, τα έφτιαχνε η αγαπημένη θεία μου εκείνο το καλοκαίρι και είχαμε κάνει μαζί καμιά σαρανταριά μπάνια στις κοντινές παραλίες του Αργοστολίου, στη Κεφαλλονιά..
Σφίγγες και τσούχτρες είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό αυτό ήταν η τελευταία κεφαλλονίτικη κρεατόπιτα που έφτιαξε ο πατέρας μου το καλοκαίρι του 1999 στην Κεφαλλονιά.
Το φρούτο του καλοκαιριού είναι το καρπούζι φυσικά. Να το τρως παγωμένο κομμένο σε χοντρή φέτα βουτώντας πάνω της μέχρι το σαγόνι, με τα ζουμιά να τρέχουν παντού και στη συνέχεια να φτύνεις τα κουκούτσια σαν σφαίρες καλάσνικοφ! Παιδικό απωθημένο, όλο ανάποδες μου έριχνε η μαμά μου όταν το έκανα μικρός.
Και στο μυαλό ένα hangover αξέχαστο είναι το περσινό closing party του φεστιβάλ Saristra στη Κεφαλλονιά. Όσοι ήσασταν εκεί, ξέρετε τι έγινε.
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν θυμάμαι την εικόνα των γονιών μου να ψαρεύουν με τις πετονιές τους και μετά τον πατέρα μου με το ψαρεντούφεκο να κουβαλάει κάτι ψαρούκλες μούρλια…
Και θυμάμαι πως γνώρισα την συμπαθέστατη και όλο χιούμορ κόρη της Αλέκας Παπαρήγα στην παραλία της Αγίας Κυριακής, με τον «Οδηγητή» στο ινδικό της τσαντάκι, με την οποία κάναμε κουβέντες ως ανήσυχα λυκειόπαιδα το καλοκαίρι του 1984, την οποία όμως μετά δεν ξαναείδα ποτέ…
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι πλέον να βάλω πλυντήρια. Παλιά, έδινα «τα φιλμς για εμφάνιση»
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι είναι ένα μεγάλο όστρακο που ο ψαροντουφεκάς πατέρας μου είχε βρει κάποτε σε μια βουτιά όταν ήμουν πιτσιρίκι και κάθε φορά που το ακουμπάω στο αυτί μου είναι σαν να ακούω ήχους ευτυχίας από περασμένα καλοκαίρια.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι «παιδιά δεν θα ξαναπιώ τόσο άλλη φορά, έλεος!».
