«Το βράδυ έχει ένα πάρτυ σε παραλία στην Ανάφη. Να πάω; Είναι η τελευταία μου νύχτα στο νησί και αύριο ταξιδεύω για Αθήνα και πρέπει να είμαι στο αεροδρόμιο στη Σαντορίνη συγκεκριμένη ώρα. Αν παρτάρω απόψε θα προλάβω οριακά. Θα πάω και θα το πάρω σερί», σκέφτηκα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η δική μου μικρή αεροπορική οδύσσεια, αν και η λέξη αεροπορική είναι ένας ευφημισμός δεδομένου ότι -spoiler alert- έχασα την πτήση μου. Πήγα στο πάρτυ. Γύρισα και έφτιαξα πρόχειρα τα πράγματά μου, πήρα ένα καράβι και τελικά έφτασα στη Σαντορίνη και στη συνέχεια, στο αεροδρόμιο της. Το μόνο πρόβλημα -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα- ήταν ότι η πτήση μου ήταν προγραμματισμένη για μια μέρα πριν -κάτι που έμαθα πλησιάζοντας την πύλη του check in-, αλλά οι καλοκαιρινές βραδιές στην Ανάφη μπορούν εύκολα να κάνουν κάποιο να ξεχάσει τον ταξιδιωτικό προγραμματισμό του. «Δεν μπορώ να γυρίσω στην Ανάφη, ούτε μπορώ να πάρω πλοίο για Πειραιά, γιατί είχαν απεργία, συνειδητοποίησα. Ποια ήταν η μόνη μου επιλογή; Να αφεθώ στην παράξενη συνωμοσία του σύμπαντος και να περάσω στο αεροδρόμιο 21 ώρες μέχρι να έρθει η ώρα να επιβιβαστώ στην επόμενη διαθέσιμη πτήση για Αθήνα. Πόσο δύσκολο θα μπορούσε να είναι αυτό;
Κάπως έτσι το ρολόι άρχισε να μετρά αντίστροφα γιατί έπρεπε να σκεφτώ τι μπορεί να κάνει κάποιος 21 ώρες μόνος του σε ένα αεροδρόμιο, όταν έχει διαβάσει όλα τα βιβλία των διακοπών. Πρώτα. έπρεπε να κλείσω ένα νέο εισιτήριο. Απλή υπόθεση θα σκεφτεί κανείς. Ή και όχι. Πήγα στον γκισέ, μου είπαν ότι υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις για την επόμενη μέρα και όταν ήρθε η ώρα να πληρώσω, κατάλαβα ότι δεν έχω χρήματα μαζί μου γιατί τα άφησα σε μία μικρή τσάντα στο bar που χόρευα το προηγούμενο βράδυ. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Έφυγα από την, ευτυχώς, όχι μεγάλη ουρά και κάθισα σε ένα άδειο κάθισμα σαστισμένος. Είναι άδικο μετά από τόσο ονειρικές διακοπές να πρέπει να αντιμετωπίσω τη σκληρή πραγματικότητα της ενηλικίωσης και να λύσω διαδικαστικά προβλήματα που προκάλεσε στον εαυτό μου η αιώνια προσήλωση μου στην ιδέα της εφηβικής ξεγνοιασιάς, τότε που τα προβλήματα που δημιουργούσαμε λύνονταν μόνα τους, δηλαδή από τους γονείς μας.
Τι κάνει κάθε ενήλικος άνθρωπος όταν δεν μπορεί να πάρει τους γονείς του να τον σώσουν, γιατί κάνουν διακοπές σε απομομωνένο μέρος του εξωτερικού και δεν έχουν σήμα; Καλεί την οικογένεια που έχει επιλέξει, δηλαδή τους φίλους του. Βγάζω το κινητό. Προσπαθώ να κάνω μια κλήση στη φίλη μου που είναι ακόμα στην Ανάφη, μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι έχω ξεμείνει από λεπτά ομιλίας και μου απομένουν ελάχιστα megabytes. «Κανένα θέμα» σκέφτηκα και προσπάθησα να συνδεθώ στο δημόσιο wifi του αεροδρομίου μόνο για να φάω άλλο ένα σκληρό χαστούκι από την πραγματικότητα, μαθαίνοντας ότι είναι ανέφικτο λόγω τεχνικών δυσκολιών. Όλα φάνταζαν μάταια και ήμουν έτοιμος να ξαπλώσω σε εμβρυακή στάση εκεί που καθόμουν και να κλάψω μέχρι να με λυπηθεί κάποιος και να μου κάνει δώρο ένα εισιτήριο, γιατί έπρεπε να γυρίσω στην Αθήνα έγκαιρα για να φροντίσω τον παππού μου και τη γιαγιά μου που ήταν η σειρά μου να παραλάβω για να πάμε διακοπές μαζί. Τους το είχα υποσχεθεί εδώ και μήνες. Μια αναλαμπή μου θύμισε ότι μπορώ να φυλάξω τα δάκρυα μου για αργότερα, γιατί δεν είχα εξαργυρώσει τα tokens μου στο WHAT’S UP από την τελευταία μου ανανεώση. Δεν θυμόμουν αν είχα Platinum, Gold, Silver ή Bronze token για να εξαργυρώσω, αλλά όλα μου έδιναν αρκετά δωρεάν data ή λεπτά ομιλίας προς όλους για να λύσω τα θέματα μου. Επέλεξα τον χρόνο ομιλίας σε πρώτη φάση και κάλεσα στην κολλητή μου που μόλις έχει ξυπνήσει στην Ανάφη.
«Γιατί δεν είσαι στο αεροπλάνο» με ρώτησε έντρομη; «Δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή. Έχασα την πτήση. Θα σου πω σε λίγο λεπτομέρειες. Σε πρώτη φάση χρειάζομαι τη βοήθεια σου. “Μπορείς να μου περάσεις μερικά χρήματα μέσω e-banking για πάρω ένα αεροπορικό εισιτήριo πριν εξαντληθούν για αύριο;” της λέω. Μου έστειλε το ποσό που της ζήτησα, χρησιμοποίησα τα τελευταία μου megabytes για να ξανακατεβάσω το application της τράπεζας που είχα σβήσει, για να έχω χώρο για φωτογραφίες διακοπών και πρώτα από όλα έβαλα μια κάρτα στο WHAT’S UP για να εξασφαλίσω όλα τα data και τον χρόνο ομιλίας που χρειαζόμουν για να λύσω τη σειρά από προβλήματα που είχα δημιουργήσει στο εαυτό μου. Ευτύχως το να είσαι συνδρομητής WHAT’S UP έχει τα καλά του, γιατί πλέον δίνει διπλάσια data στην ίδια τιμή σε όλα τα πακέτα #GIGA, ενώ έχει και νέο πακέτο απεριόριστης ομιλίας και μία ανανέωση υπολοίπου μέσω του application ήταν ο από μηχανής θεός που εμφανίστηκε για να μου δώσει ελπίδα ότι θα μπορώ να είμαι εκεί για τους παππούδες μου την επόμενη μέρα. Γιατί αν δεν είμαστε εκεί για τους ανθρώπους που αγαπάμε, τότε τίποτα δεν έχει σημασία στη ζωή μας.
Αγόρασα online ένα αεροπορικό εισιτήριο, αλλά είχα ένα βασικό πρόβλημα ακόμα και 20 ώρες πλέον να το λύσω. Δεν είχα την ταυτότητά μου για να πετάξω το επόμενο πρωί. Ξαναπήρα την φίλη μου τηλέφωνο με τον άφθονο χρόνο ομιλίας που μου χάρισε το Reload it του WHAT’S UP, της είπα την ιστορία μου και ότι οι κρίσεις πανικού ήταν ένα βήμα μακριά από την πόρτα μου. «Δεν είσαι μόνος σου. Δώσε μου λίγο χρόνο. Απλά κάτσε ήρεμος εκεί που είσαι, δες καμιά ταινία στο κινητό σου και δώσε μου 2-3 ώρες να δω τι μπορώ να κάνω. Το έχω», μου είπε και ξαφνικά ένιωσα λίγο καλύτερα. Ήμουν και άυπνος τόσες ώρες που ούτως ή άλλως δεν είχα και κουράγιο να λύσω όλα αυτά που μου συνέβησαν στο πιο όμορφο και επεισοδιακό ταξίδι της ζωής μου. Αυτά άλλωστε πάνε συχνά μαζί. Έβαλα να παίζει στο κινητό η δισκογραφία των Cigarettes After Sex, ξάπλωσα στα καθίσματα και έβαλα για μαξιλάρι το σακ βουαγιάζ μου. Αποκοιμήθηκα σε δευτερόλεπτα πιστεύοντας ότι ο ύπνος θα λύσει μου όλα τα προβλήματα, ή τουλάχιστον θα μου δώσει την απαραίτητη ενέργεια να τα λύσω εγώ αργότερα. Ούτως ή άλλως δεν μπορούσα να κάνω και πολλά. Τέσσερις ώρες μετά ένιωσα να με σκουντάει κάποιος στον ώμο και να με ξυπνά. Νόμιζα ότι ήταν κάποιος φύλακας του αεροδρομίου που ήρθε να μου κάνει παρατήρηση, αλλά ήταν η φίλη μου με ένα πλατύ χαμόγελο και το πορτοφόλι μου και το διαβατήριο μου στο χέρι της.
«Πώς είναι δυνατόν;» τη ρώτησα, αφού δεν είχε πλοία για να περάσει απέναντι. Κάθισε δίπλα μου με τη βαλίτσα μου και άρχισε να μου εξιστορεί πώς μάζεψε τα πράγματα της, πήγε στο bar για να βρει τα πράγματα μου και μετά κάλεσε μια παρέα αγοριών που φλερτάραμε και οι δύο το προηγούμενο βράδυ, αλλά είχα ξεχάσει. «Θυμήθηκα ότι ένα από τα παιδιά είχε ένα μια τράτα στο νησί, γιατί ο μπαμπάς του ήταν ψαράς και μπορούσε να με φέρει στη Σαντορίνη, οπότε του είπα την ιστορία σου και τον λόγο που πρέπει να γυρίσεις στην Αθήνα. Λίγο η συγκίνηση για την αγάπη σου για τους παππούδες σου και την ανάγκη σου «να είσαι εκεί» για αυτούς, λίγο ότι του άρεσες πολύ, αποφάσισε να με φέρει μέχρι τη Σαντορίνη. Μετά πήρα ταξί και ήρθα για να σου φέρω τα πράγματα και να σου πω ότι θα μείνω μαζί σου να σου κάνω παρέα. Επίσης το παιδί με το καΐκι μου έδωσε το τηλέφωνο του για να τον καλέσεις», μου είπε και κάπως έτσι άφησα ελεύθερα τα δάκρυα που φύλαγα από πριν. Περάσαμε τις επόμενες ώρες μαζί κάνοντας bingewatching με τα data από το WHAT’S UP και κάλεσα και το αγόρι που με έσωσε μαζί με τη φίλη μου. Μετά τις διακοπές μου με τη γιαγιά μου και τον παππού μου θα γυρίσω στην Ανάφη για να βγούμε ένα κανονικό ραντεβού.
Τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από το «Να είσαι εκεί» και αυτός είναι ο κύριος λόγος που αξίζει να είμαστε συνέχεια online, για να είμαστε δίπλα στους ανθρώπους της ζωής μας.
