Ο Mark Zuckerberg έχει συνηθίσει να βρίσκεται σε θέση άμυνας (κι αν όχι ο ίδιος, προφανώς το πολυμελές τιμ των νομικών συμβούλων της εταιρείας του) προσπαθώντας να προασπίσει τα συμφέροντα του Facebook –και κατ’ επέκταση τα δικά του. Ήρθε όμως η ώρα για έναν από τους νεότερους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη να περάσει στην αντεπίθεση και μάλιστα, κάνοντάς το με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Συγκεκριμένα ο Zuckerberg μήνυσε φυσικά και νομικά πρόσωπα (ήτοι ανθρώπους και γραφεία) που εκπροσώπησαν αντίδικό του στη μεταξύ τους δικαστική διαμάχη.
Πριν μερικούς μήνες ο Νεοϋορκέζος Paul Ceglia ισχυρίστηκε πως ήταν ο νόμιμος κάτοχος του 50% των μετοχών του Facebook. Θέλοντας να στηρίξει τους ισχυρισμούς του μάλιστα, προσκόμισε στο δικαστήριο και ένα υποτιθέμενο μεταξύ τους συμφωνητικό από το 2003, όταν ο Zuckerberg δούλευε για λογαριασμό του. Όπως υποστήριζε ο Ceglia μάλιστα, ο νεαρός τότε φοιτητής του υποσχέθηκε το 50% του πρότζεκτ του και εκείνος σε αντάλλαγμα του έδωσε $1.000. Οι δικηγόροι του Zuckerberg έψαξαν την υπόθεση, αντελήφθησαν νωρίς-νωρίς ότι κάτι «βρωμούσε» και εν τέλει δικαιώθηκαν. Κατόπιν πέρασαν στην αντεπίθεση και υποστηρίζοντας πως οι εν λόγω συνήγοροι πίεσαν για εξωδικαστικό συμβιβασμό –για να τσεπώσουν την προμήθειά τους προφανώς- τους μήνυσαν κατηγορώντας τους για απόπειρα παραπλάνησης της Δικαιοσύνης!
Σίγουρα, είναι λογικό προσωπικότητες σαν τον Mark Zuckeberg, τον Steve Jobs, τον Bill Gates ή τον Jeff Bezos να έχουν πολλούς και φανατικούς πολέμιους. Το γεγονός ότι όλοι τους είχαν ή έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο, ένα ξεκάθαρο όραμα το οποίο ακολουθούν δίχως σε πολλές περιπτώσεις να τους ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, τους καθιστά αυτόματα αντιπαθείς σε ένα σεβαστό υποσύνολο του κοινού. Ουδείς αμφισβητεί το ότι οι προαναφερθέντες έφτασαν εκεί που έφτασαν χρησιμοποιώντας το μυαλό τους, πρωτίστως, ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις οι πρακτικές των οργανισμών και των εταιρειών τους σήκωναν πολλή συζήτηση. Αυτό το τελευταίο είναι που συντηρεί ένα μένος προς το πρόσωπό τους που σιγοκαίει, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα πρέπει να τους χρεώσουμε καθετί δεινό συμβαίνει στον κόσμο ή πολύ περισσότερο, δεν είναι σωστό να ευχόμαστε να καταστραφούν.
Το αν έφτασαν εκεί που έφτασαν, ειδικά τύποι σαν τον Jobs, τον Gates ή τον Zuckerberg, το οφείλουν πρώτα απ’ όλα στους ίδιους, την εργατικότητα και τη μεθοδικότητά τους. Από ‘κει και πέρα, πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να τους μοιάσουν με τη διαφορά ότι αγνοούν πλήρως τη διαδρομή τους, βάζοντας στο μάτι απλά και μόνο τα λεφτά και την περιουσία τους. Και φυσικά καταλήγουν και κερατάδες και δαρμένοι, όπως θα συμβεί οσονούπω με τον Paul Ceglia.
