Απέναντι από το Noel, λίγο πιο πάνω από το σημείο που η Κολοκοτρώνη συναντά την Αιόλου, υπάρχει ο δρόμος με τα υφάσματα. Όχι τόσο ένδοξος όσο παλιά. Όχι τόσο θορυβώδης όπως ίσως τον θυμάσαι. Πάντα όμως σε ετοιμότητα να σου χαϊδέψει τη μνήμη και να νταντέψει με μεταξένιο χάδι την περατζάδα σου.
Εκεί στο νούμερο 15, κάπου ανάμεσα σε καλοδιατηρημένες πόρτες, αφηρημένα νεοκλασικά, γάζες, τούλια και λινάρια που πηγαινοφέρνει νωχελικά το Αθηναϊκό αεράκι, μια νέα design πινελιά έρχεται να βάλει κι αυτή την σμαραγδί, σχεδόν τιρκουάζ πινελιά της, στην ομορφιά της εικόνας.
Art design for humans in the real world αναγράφεται κάτω από το εικαστικό προσωνύμιο και υποθέτω πως κατάλαβες. Ο άνθρωπος είναι το κέντρο. Και μετά η αρχιτεκτονική, η τέχνη και ό,τι άλλο κυκλοφορεί χαρούμενα μέσα στο κεφάλι του visual artist Niko Mainaris, ενός εκ των δυο της «ομάδας» που βρίσκεται από πίσω.
Ο Μαϊνάρης μαζί με τον Τάσο Τζαλαζίδη είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της επιτυχίας των «εικονογραφημένων» t-shirts και του νέου αγαπημένου σποτ της πόλης με το όνομα «koukoutsi». Τα εικαστικά έργα, οι εικονογραφήσεις και τα κολάζ ήταν πάντα μέσα στο παιχνίδι της δημιουργικής εταιρείας koukoutsi-graphique store. Στην artisserie όμως πάνε ένα βήμα πιο πέρα.
Τα κολάζ, τυπωμένα σε αλουμίνιο, για να τα βάλεις σε συνθέσεις στους τοίχους και γενικότερα σε εσωτερικούς χώρους, είναι μια νέα κατεύθυνση. Τα t-shirts στο μαγαζί της Νικίου κάθονται διακριτικά στην άκρη, εδώ θα βρούμε επιλεγμένα δείγματα από αυτά, εξάλλου η κύρια βάση τους παραμένει το μαγαζί της Σκουφά. Τα κολάζ και οι εικονογραφήσεις δεν στέκονται μόνα τους όμως στα ράφια και τους τοίχους. Εδώ βρίσκουμε κι άλλα καλούδια. Αφίσες, notebooks, γραφική ύλη, accessories. Όλα τα σχέδια είναι εμπνευσμένα από την αρχιτεκτονική, τη μυθολογία, την ιστορία αλλά και τη street art.
Η artisserie φιλοδοξεί να γίνει σημείο αναφοράς για το ελληνικό design και να συμβάλει με τον τρόπο της κι αυτή στη νέα ταυτότητα της πόλης. Η προοπτική να γίνει να γίνει ένα art & design store είναι εμφανής. Νέοι σχεδιαστές – ρίξε ματιά στα υπέροχα φουλάρια και τις τσάντες της Κατερίνας Μόμιτσα, βασισμένα όλα τους στην τεχνική ebru- και εκπρόσωποι του hospitality design είναι έτοιμοι να σχεδιάσουν τη μοναδικότητα και τη διαφορετικότητα της σύγχρονης Αθήνας.
O visual artist Niko Mainaris
Χαζεύω τα κολάζ στους τοίχους. Ο γεννημένος στη Στουτγάρδη και με καταγωγή από την Ίμβρο, visual artist, Νίκος Μαϊνάρης μου εξηγεί τη διαδικασία, Φτιαγμένα στο χέρι. Τα φωτογραφίζει και τα τυπώνει στο αλουμίνιο. Οι «νησίδες πολιτισμού» με το έντονο μαύρο φόντο τους, μου τραβούν την προσοχή επίσης.
Κνωσός, Ναός του Ποσειδώνα, Ακρόπολη… τα τοπόσημα της καρδιάς μας γίνονται ευφάνταστο design για να «γεμίσεις» τους τοίχους σου. «Τρία έργα μαζί είναι ο σωστός αριθμός» μου λέει. «Εδώ, σε αυτό το σημείο της πόλης, παλιά, πολύ παλιά ήταν ένα γραβατάδικο. Ήταν άδειο για καιρό, περνούσα κι έβλεπα αυτά τα 13 τετραγωνικά και κάτι μου έκανε. Μου άρεσε αυτή η παλιά ατμόσφαιρα που έβγαζε. Ανοίγοντας το θέλαμε να διατηρήσουμε το ύφος της δεκαετίας του 50 που είχε – τα κουφώματα, τα χερούλια τα χρυσά».
Ο ευφυής graphic designer πηγαινοέρχεται αυτή τη χρονιά μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου. Ένα από τα παράπλευρα project που τον απασχολούν είναι οι σπουδές του στην εικαστική θεραπεία. Τη στιγμή που μου το αναφέρει, οι κεραίες μου πάλλονται με κέφι. Μου εξηγεί: «Η θεραπεία μέσω των τεχνών επικεντρώνεται στο να δημιουργείς παρά να μιλάς. Στο τέλος, ναι, θα μιλήσεις για το έργο που θα απασχολήσει τη συνεδρία, αλλά η ουσία είναι πως έρχεσαι σε επαφή με τα υλικά που το δημιουργούν, τα χρώματα, τις πλαστελίνες, τις λαδομπογιές, όποιο υλικό δηλαδή επιλέξεις. Στην ουσία, ο εικαστικός θεραπευτής είναι εκεί για να ενεργοποιήσει μια εσωτερική σου πηγή. Ακόμη και σε μια μουτζούρα μπορείς να δεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου. Στην Γερμανία, οι συγκεκριμένοι θεραπευτές απασχολούνται σε κλινικές, σε φυλακές και σε άλλα ανάλογα μέρη που υπάρχουν άτομα που δεν μπορούν να εκφραστούν – ακόμη και αυτά που δεν μιλούν τη γλώσσα».
Η Νικίου, όπως και όλα αυτά τα μικρά μοναδικά στενάκια του εμπορικού τριγώνου, «πλήττεται» από την επίθεση μιας συγκεκριμένης «ανάπτυξης». Πιο συχνά θα βρεις στις νέες αφίξεις ένα μπαρ ή ένα έξυπνο ταχυφαγείο παρά οτιδήποτε άλλο. «Η εστίαση στο κέντρο αναπτύσσεται ανεξέλεγκτα», μου λέει ο Νίκος. «Όταν ανοίξαμε εδώ τον Δεκέμβριο, η γειτονιά χάρηκε. Όλοι πίστευαν πως θα ήταν ένα ακόμη μπαράκι». Εδώ δεν υπάρχει η τρέλα ενός δρόμου που όλοι βιάζονται. Ο κόσμος περπατάει χαλαρά, κοιτά τις βιτρίνες, σκορπά χαμόγελα. Λίγα μέτρα από την Κολοκοτρώνη και όλα μοιάζουν αλλιώς.
