Πόσοι μπορούν να πουν ότι είχαν μεταμεσονύκτια συνάντηση με τον Μάικλ Μάγιερς δια ζώσης και επέζησαν για να αφηγηθούν την ιστορία; Σίγουρα εγώ και οι 900 περίπου θεατές της παγκόσμιας πρεμιέρας του νέου Halloween, στην καλτ ενότητα του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο (για τους φίλους TIFF, αν και στη Θεσσαλονίκη ίσως έχουν αντιρρήσεις), Midnight Madness, που το Σάββατο το βράδυ υποδέχτηκε τον σπουδαιότερο slasher ήρωα στη νέα του ενσάρκωση.
Winter Garden Theatre, σίνεμα και στο… ταβάνι, κήπος
Στην σκηνή του Winter Garden Theatre (μια θαυμάσια 3όροφη αίθουσα με… βλάστηση στα ταβάνια, μέρος του μοναδικού εναπομείναντος double decker σινεμά, καθώς είναι κολλημένη πάνω από ένα επίσης τεράστιο σινεμά, το Εlgin), οργιώδη χειροκροτήματα συνόδευσαν την εμφάνιση της ομάδας που τόλμησε να αναμετρηθεί με το κλασικό θρίλερ του Τζον Κάρπεντερ, με αρχηγό το σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, τη θρυλική Τζέιμι Λι Κέρτις και τον τηλεοπτικό Κένι Πάουερς, Ντάνι Μακ Μπράιντ, εδώ σε ρόλο-έκπληξη. Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα, ο μασκοφόρος δολοφόνος που στάθηκε απειλητικά απέναντι από το κοινό, εμφανιστηκε στον εξώστη κι έκοψε τη χολή της ήδη ψαρωμένης, εξαντλημένης και παρανοϊκής γράφουσας, που προσευχόταν η προβολή να μην είναι σε στυλ Rocky Horror με τη συμμετοχή του κοινού. Και, ξαφνικά, κάθισε δίπλα μας αυτή η ψυχωτική μασκότ…
H Τζέιμι Λι Κέρτις…
… και η Νέμεσίς της
Από τη φήμη του και μόνο, το Midnight Madness αποτελεί στο μυαλό των αμύητων ιεροτελεστία που χαρίζει bonus σινεφίλ διαπιστευτήρια, με τη φεστιβαλική ενότητα να έχει δημιουργήσει τη δική της υποκουλτούρα από το λανσάρισμά της το 1988 ως showcase περιθωριακών ειδών σινεμά ως σήμερα που αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα προγράμματα ενός Φεστιβάλ από το οποίο έχει αναδειχθεί ευρεία γκάμα ταινιών από το Cabin Fever ως το… Borat. Η υποδοχή του, πάντα ένθερμου στις αντιδράσεις, του κοινού μπορεί να απογειώσει ή να καταβαραθρώσει μια ταινία πριν καν κάνει έξοδο στις αίθουσες. Αυτό γνωρίζουν πολύ καλά οι συντελεστές του Ηalloween, που προλόγισαν την προβολή εμφανώς αγχωμένοι (υπάρχει κάτι σχεδόν γελοίο στη θέα πλούσιων ανθρώπων του Χόλιγουντ να φαίνονται τόσο ευάλωτοι μπροστά σε άγνωστους κοινούς θνητούς), ελπίζοντας το buzz να νομιμοποιήσει την ύπαρξη αυτού του σίκουελ.
Το καινούργιο Halloween στέκεται κάπου μεταξύ φόρου τιμής, μετά-Scream ειρωνείας κι ευχάριστου fan service, με γερές δόσεις χιούμορ κι αποτελεσματικής έντασης και ουρλιαχτών
Όπως αποδείχτηκε, κρίνοντας από τις αντιδράσεις των τρομερά into it παρευρισκόμενων,δε χρειαζόταν να ανησυχούν. H Blumhouse Productions έχει άλλη μια επιτυχία στο ενεργητικό της (το κοινό του Midnight Madness ξέρει: θα επευφημήσει με την ίδια ένταση τόσο τους ηθοποιούς όσο και τους παραγωγούς των ταινιών που φιλοξενούνται εκεί — σε αυτή την περίπτωση τον τετραπέρατο Τζέισον Μπλαμ, υπεύθυνο για ό,τι τρόμο περνάει από τις οθόνες μας τα τελευταία χρόνια). Σαράντα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, το καινούριο Halloween στέκεται κάπου μεταξύ φόρου τιμής, μετά-Scream ειρωνείας κι ευχάριστου fan service, με γερές δόσεις χιούμορ (που προδίδουν περισσότερο τη σφραγίδα του ΜακΜπράιντ, σε μια ανορθόδοξη παράκαμψη της καριέρας του) και αποτελεσματικής έντασης και ουρλιαχτών, που σηματοδοτεί την ολοκληρωτική μετατροπή του πάλαι ποτέ indie boy Γκριν σε χολιγουντιανό (ελβετικό) σουγιά. Ο σκηνοθέτης του All The Real Girls, αλλά και του The Pineapple Express, με τις ευλογίες και τις συμβουλές του Κάρπεντερ (όπως παραδέχτηκε) έφτιαξε ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ, με γνώριμα tropes (από τα κυνηγητά στο δάσος ως τη σφαγή ανήμερα της γιορτής του Χάλογουιν) κι εργαλεία (η πορτοκαλί γραμματοσειρά και η εμβληματική μουσική του πρωτότυπου είναι εκεί, μαζί με κάποια cameos). Μετά το τέλος της προβολής, οι συντελεστές επέστρεψαν στη σκηνή για ένα σύντομο Q&A με το κοινό που ξεκίνησε με την Κέρτις να αναφωνεί “happy Halloween, motherfuckers” κι ολοκληρώθηκε με την ίδια να κάνει high five με τη νέμεσή της, τον Μάικλ Μάγιερς, που επανεμφανίστηκε στην αίθουσα.
Μέχρι να κατεβάσουν τα χέρια, είχα φτάσει στο ταξί. Ποτέ δεν μπορείς να είσαι εντελώς σίγουρος.
