Είμαι 32 χρόνια στο κέντρο, τότε που στην πλατεία στο Μοναστηρακίου περνούσαν αμάξια. Το γωνιακό μαγαζάκι απέναντι απ’το μετρό ήταν μια καντίνα τόσο μικρή, ίσα που χωρούσε δύο άτομα και είχε πάντα ουρά. Κατάγομαι από τη Θεσσαλία αλλά ήρθα στην Αθήνα μικρός. Το καροτσάκι αυτό το είχε πρώτα ο πατέρας μου, αδερφός μου έχει τις καρύδες στην Ερμού. Πουλάμε τις καρύδες natural και τις καρύδες γλυκά με γεύση κακάο και βανίλια, που τα προμηθευόμαστε από μια οικογενειακή βιοτεχνία που παράγει ζαχαρώδη προϊόντα.
Είμαστε εδώ δέκα με δώδεκα ώρες την ημέρα. Δουλεύουμε καλά δύο μήνες το καλοκαίρι και γιορτές, δηλαδή Χριστούγεννα, απόκριες, Πάσχα. Ώρες αιχμής δεν υπάρχουν όταν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, μπορεί μια μέρα να πουλάς φουλ και την επόμενη τίποτα.
Το καροτσάκι αυτό που βλέπεις έχει εμφανιστεί στην ταινία του Αγγελόπουλου «Τοπίο στην Ομίχλη», όχι με καρύδες αλλά με φιστίκια. Ήμουν μικρός τότε και θυμάμαι ότι ήμασταν με τον πατέρα μου στο γύρισα από τις 12 μέχρι τις 3 το βράδυ. Μας είχε δείξει επίσης η Νία Βαρντάλος στην ταινία που έκανε στην Ελλάδα αλλά έχουμε συμμετάσχει και σε διαφημίσεις και έχουν γράψει για εμάς σε τουριστικούς οδηγούς. Η πιο συγκινητική ιστορία που θυμάμαι είναι ότι ήρθε μια τουρίστρια με τα παιδιά της και μου είπε ότι όταν είχε ξαναέρθει στην Ελλάδα μικρή την έφερε o πατέρας της στο ίδιο καροτσάκι.
Δεν είναι εύκολο να είσαι όλη την ημέρα έξω. Όσο κι αν φαίνεται εύκολο, ότι κάθομαι σε μια καρέκλα, είμαι εδώ με 40 βαθμούς και με χιόνι. Είναι η δουλειά μου όμως και μου αρέσει, δεν θα πάω να γίνω εκατομμυριούχος.
Πλατεία Μοναστηρακίου, κάθε μέρα από τις 11 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ.
