Ίκαρος, εκδόσεις/βιβλιοπωλείο
Master Κατερίνα Καρύδη
Est. Από το 1943 στο ίδιο σημείο.
Best Από τους πιο παλιούς εκδοτικούς οίκους της Αθήνας.
Past
O Ίκαρος άνοιξε μες την κατοχή το ’43 από τον πατέρα μου και δύο άλλους συνεργάτες του. Μια πάρα πολύ δύσκολη εποχή, με πολύ αγάπη για τα γράμματα και με αρκετές όμως δυσκολίες. Πολύ γρήγορα συγκεντρώσαμε στον εκδοτικό οίκο όλη τη νεοελληνική ποίηση, όλους τους μεγάλους ποιητές, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τον Εγγονόπουλο, τον Σικελιανό. Ήταν ο Γιώργος ο Σαββίδης που είχε το αρχείο Καβάφη και έβγαιναν οι επιμελημένες εκδόσεις του Καβάφη. Δημιουργήθηκε ένας πυρήνας. Ο Ίκαρος ταυτίστηκε με τη νέα ελληνική ποίηση. Το 1984, εγώ και η αδερφή μου αναλάβαμε το μαγαζί έχοντας τους ίδιους στόχους. Πολλά πράγματα έμειναν ίδια, πολλά πράγματα άλλαξαν, ήρθαν καινούριοι συνεργάτες, καινούριοι ποιητές, ο Νίκος ο Καρούζος, η Κική Δημουλά και τα τελευταία χρόνια είναι πλέον και τα παιδιά μας εδώ, και έχουν φέρει καινούρια πράγματα. Υπάρχει ένα πολύ ζωντανό και ωραίο τμήμα παιδικού βιβλίου το οποίο αναπτύσσεται συνέχεια. Έχουν γίνει ανοίγματα στη νεοελληνική πεζογραφία αλλά και στην ξένη, με μια σειρά που ξεκίνησε μόλις τώρα.
Το κέντρο παλιά ήταν πολύ πιο ζωντανό και πιο ωραίο. Η Ερμού ήταν ο μοναδικός εμπορικός δρόμος της Αθήνας, δεν υπήρχε -γυναίκα κυρίως- που να ήθελε να πάει για ψώνια και να μη κατέβαινε στην Ερμού. Ακόμα και το Κολωνάκι είναι ζήτημα εάν είχε τότε τρεις μπουτίκ. Τα Χριστούγεννα θυμάμαι το κέντρο ήταν πανηγύρι. Όλα τα μαγαζιά, οι δρόμοι ήταν φωτισμένοι και στολισμένοι. Μιλάμε τώρα για τις δεκαετίες ’60 και ’70. Αργότερα περάσαμε κάποια πάρα πολύ δύσκολα χρόνια, που ευτυχώς δεν είναι πια έτσι παρ’ όλο που πολλοί νομίζουν το αντίθετο. Νομίζω ότι η χειρότερες δεκαετίες ήταν το ’80 και το ’90. Τότε για μένα το κέντρο περνούσε την κρίση του. Εμείς τότε κλείναμε στις πέντε το απόγευμα κάθε μέρα γιατί φοβόμασταν να μείνουμε πιο αργά. Ήταν ερημιά, δεν πέρναγε κανείς. Είχε ήδη υποβαθμιστεί το κέντρο όχι από την κρίση όπως τώρα αλλά από το ότι στις γειτονιές άνοιξαν πολλές μεμονωμένες αγορές που τράβηξαν τον κόσμο, οπότε με το που έκλειναν τα γραφεία που ήταν εδώ τριγύρω, με το που έκλειναν τα υπουργεία, οι εταιρίες και οι τράπεζες το κέντρο ερήμωνε. Σαν εμπορικό κέντρο πια δε δούλευε. Πολύ χειρότερα από ότι είναι τώρα ασχέτως τζίρων που τώρα είναι πεσμένοι λόγω κρίσης. Υπήρχαν κάποια χρόνια που εμείς σαν εκδοτικός οίκος είχαμε βγει εκτός “πιάτσας”. Μετά την δεκαετία του ’80 μετά την μεταπολίτευση που άνοιξαν και πολλοί εκδοτικοί οίκοι, η “πιάτσα” των εκδοτών μεταφέρθηκε προς τη Σόλωνος, τα Εξάρχεια και τα στενά γύρω από την Εμμανουήλ Μπενάκη. Εμάς τότε όλοι μας έλεγαν να φύγουμε από εδώ και να μεταφερθούμε εκεί μαζί με τους άλλους γιατί εκεί είναι η πιάτσα πλέον. Εμείς όμως, εδώ μεγαλώσαμε και δε θέλαμε να φύγουμε. Αυτό το μαγαζί έχει μια ιστορία για εμάς και δε θέλαμε με τίποτα να το αφήσουμε. Είμαι πραγματικά πάρα πολύ ευγνώμων που τότε δε φύγαμε από εδώ. Είναι αυτό που είπα και πριν. Ότι πλέον παίρνει πάλι τα πάνω του το κέντρο, αναπτύσσεται και βελτιώνεται όσο περνάει ο καιρός».
Present
Κάτι που έχει ζωντανέψει πάρα πολύ το κέντρο και το έχει αναπτύξει είναι τα πάρα πολλά μπαρ και τα καινούρια μαγαζιά που έχουν ανοίξει. Στην Καρύτση, στην Κολοκοτρώνη, όλη η γειτονιά εδώ γύρω έχει γεμίσει με καινούρια μαγαζιά και αυτό δίνει πάρα πολύ ζωή τις απογευματινές και βραδινές ώρες. Αλλά είναι και κάποια άλλα μαγαζιά όπως το Πλαίσιο που έχει ανοίξει εδώ απέναντι και φέρνει πάρα πολύ κόσμο. Και δεν πιστεύω ότι τα μπαρ κάνουν κακό σε άλλα πιο παραδοσιακά μαγαζιά. Τα πάντα είναι ζωντανά. Βέβαια είναι περίεργο το να γεμίζει ένας δρόμος με μπαρ, αλλά από την στιγμή που αυτό βοηθάει τα μαγαζιά να νοικιάζονται και τον κόσμο να δουλεύει, δεν έχω πρόβλημα. Προτιμώ τα μπαρ από τα “Αγοράζω Χρυσό”. Και δεν είναι μόνο μπαρ είναι και μικρά ταβερνάκια και μεζεδοπωλεία. Είναι έξυπνα μαγαζάκια με καινούριες, φρέσκες ιδέες. Και μ’ αρέσει που βλέπω για παράδειγμα δρόμους με πολλά μπαρ ή άλλους που το πρωί είναι γεμάτοι με μαγαζιά με υφάσματα ή με κουμπιά. Αυτά είναι ωραία πράγματα, αυτά πρέπει να μείνουν. Παλιά ήξερες ότι αν ήθελες πόμολα για παράδειγμα θα πήγαινες στον τάδε δρόμο, άμα ήθελες κλειδιά θα πήγαινες στον άλλον.
Έχει μια ιστορία το κέντρο. Και δεν περνάει μόνο το κέντρο της Αθήνας κρίση. Σε όλες τις περιοχές συμβαίνει αυτό. Και στα προάστια υπάρχουν ολόκληρα οικοδομικά κέντρα που δεν υπάρχει ούτε ένα μαγαζί ανοιχτό. Η κρίση είναι δραματική για όλους και όχι μόνο για το κέντρο. Το ενδιαφέρον είναι ότι τώρα που πέφτουν τα νοίκια μπορούν να έρθουν στο κέντρο μαγαζιά που πριν δε μπορούσαν. Αυτό μπορεί μακροπρόθεσμα να βγει σε καλό.
Υπάρχει βέβαια μια διαρκής αγωνία με τις πορείες και τις διαδηλώσεις που τώρα γίνονται και πιο τακτικά, αλλά πάντα υπήρχαν αυτά. Είναι όμως κάτι πάρα πολύ άσχημο αυτό, δηλαδή δυο με τρεις φορές την βδομάδα να μην υπάρχει μετρό, να μην κινείται τίποτα και αυτό φυσικά εμποδίζει τον κόσμο να έρθει στο κέντρο, να μην υπάρχει καμία δυνατότητα πρόσβασης. Αυτό είναι ένα δράμα για όλους μας. Αναγκαστήκαμε αργότερα μετά τα γεγονότα του 2008 να βάλουμε τα ρολά στο μαγαζί γιατί φοβόμασταν μην βρούμε σπασμένη την βιτρίνα. Και αυτό είναι άσχημο να το βλέπεις γιατί κρύβεται όλη η βιτρίνα. Ειδικά το βράδυ άμα περάσεις από εδώ, είναι σαν ερημωμένος ο δρόμος, σαν να είναι κλειστά όλα τα μαγαζιά. Εμείς δεν έχουμε βιτρίνα πια. Είχαμε όλες αυτές τις υπέροχες βιτρίνες με τους καλλιτέχνες και τώρα αναγκαστικά κρύβονται, ειδικά τα σαββατοκύριακα.
Εγώ το κέντρο το αγαπώ πάρα πολύ, και πιστεύω σε αυτό. Θεωρώ πως τα τελευταία χρόνια ο κόσμος επιστρέφει στο κέντρο και για να βρει κατοικία, και για να βγει να διασκεδάσει. Και μόνο το ότι επανακατοικούνται δρόμοι σαν την Αγίας Ειρήνης και την Αιόλου μπορεί να βγει σε κάτι πάρα πολύ καλό αυτό.
Υπάρχουν πάρα πολλοί χαρακτηριστικοί τύποι στο κέντρο. Είναι μια πάρα πολύ κοντή γιαγιούλα, η οποία δε μπορώ να φανταστώ πόσο χρονών είναι, γιατί από το ’84 που βρίσκομαι εδώ ήταν γιαγιά. Από τότε που την θυμάμαι περνάει κάθε Πέμπτη και μας φέρνει ρόδια και λίγη ρόκα από τον κήπο της. Λέει πάντα κάτι για την πεθερά της, τα παιδιά της, τα εγγόνια της και γενικότερα τα προβλήματα της. Μας λέει τα οικογενειακά της δράματα και τα προβλήματα υγείας της. Υπάρχει ένας άλλος κύριος που μιμείται τον Βοσκόπουλο. Κάθεται σε μια γωνιά και τραγουδάει. Είναι απίστευτος και έχει καταπληκτική φωνή ίδια με του Βοσκόπουλου.
Παλιά υπήρχε και ένας άλλος κύριος που έγραφε σε κάθε κολόνα με μικρά γραμματάκια με μαρκαδόρο. Έγραφε ιστορίες ολόκληρες, για το ΠΑΣΟΚ και τα κόμματα και για τα λαμόγια που τρώνε τα λεφτά του λαού. Το χειρότερο όμως είναι ότι πολλές φορές όλες αυτές τις ιστορίες τις φωνάζει και δυνατά. Είναι στιγμές που σου σπάει τα νεύρα και δεν μπορείς να δουλέψεις.
Μετά υπάρχουν και κάτι άστεγοι που κοιμούνται εδώ κάτω από την σκαλωσιά. Δεν είναι μόνο άστεγοι. Είναι πολύ άρρωστοι άνθρωποι και αρκετά ταλαιπωρημένοι. Είναι πολύ λυπηρό.
Info Βουλής 4, 210 3225152. Λειτουργεί Δευτέρα-Τετάρτη 9-5, Σάββατο 9-3 και Τρίτη-Πέμπτη-Παρασκευή 9-8.
