Η ώρα είναι λίγο μετά τις 22.00. Έχουμε κατηφορίσει την West 54th Street στο Μανχάταν και πλησιάζουμε στο νούμερο 254. Διακρίνουμε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων, που καλύπτει όλο το πεζοδρόμιο και φτάνει μέχρι το δρόμο. Φωνές, ομιλίες, αρώματα και στρας συνοστίζονται ολοένα και περισσότερο καθώς η ώρα περνάει με ένα και μοναδικό στόχο. Να καταφέρουν να περάσουν την πόρτα του πιο διάσημου, του πιο θρυλικού, του ναού κάθε τρελής φαντασίωσης, του καλύτερου κλαμπ όλου του κόσμου, του Studio 54.
Στριμωχνόμαστε ανάμεσα σε δύο δίδυμους άνδρες ντυμένους με φορέματα και παπιγιόν και σε μία ημίγυμνη γυναίκα με περούκα. Η αγωνία είναι διάχυτη. Θα καταφέρουμε να περάσουμε την πόρτα; Ένας από τους πορτιέρηδες είναι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του Studio, ο διαβόητος Steve Rubell. Μιλάει δυνατά και απότομα και κάθε τόσο δείχνει με το χέρι του «εσύ κι εσύ μέσα, εσύ όχι». Πότε πριν άλλο κλαμπ δεν είχε καθιερώσει το θεσμό της «πόρτας». Ο Rubell είχε δηλώσει ότι η διαδικασία είναι σαν να διαλέγει καλεσμένους στο πάρτυ του. Δεν έχει σημασία από που είσαι, αρκεί να είσαι καλοντυμένος και να φαίνεσαι αποφασισμένος να περάσεις καλά. Για να συνυπάρξει κανείς με τους δεκάδες celebrities που κατακλύζουν κάθε βράδυ το κλαμπ θα πρέπει να έχει κάτι ιδιαίτερο, να προσφέρει με την παρουσία του στη γενική ατμόσφαιρα. Έτσι δεν αποκλείεται να δεις έναν ταμία των McDonald’s να χορεύει παθιασμένα στην πίστα δίπλα στον Andy Warhol. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που ακούγεται ότι ο Rubell ξεχώρισε μέσα στο πλήθος ένα νεαρό Βρετανό δημοσιογράφο ο οποίος στεκόταν νευρικά στο πίσω μέρος της ουράς, φορώντας μια μπλούζα με logo Fuck Studio 54, τον προέτρεψε να περάσει και τον έκανε μέλος του κλαμπ.
Μια ξανθιά γυναίκα ανοίγει αποφασιστικά δρόμο ανάμεσα στο πλήθος, χαιρετάει τον Rubell και μπαίνει στο κλαμπ. Πιθανότατα να είναι μία από τους patrons που πληρώνουν 8 δολάρια για να μπορούν να έρχονται κάθε βράδυ. Πλησιάζουμε στην πόρτα. Οι υποψήφιοι θαμώνες ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλο σε στυλ και προκλητικότητα. «Δε σου είπα να μην ξαναέρθεις ντυμένος έτσι;» φωνάζει ένας πορτιέρης σε έναν άνδρα. Οι πίσω μας πιάνουν κουβέντα. Λένε για τον πρώτο μήνα λειτουργίας του studio, τον Απρίλιο του 1977, όταν η αστυνομία το έκλεισε γιατί ανακάλυψε ότι οι ιδιοκτήτες χρησιμοποιούσαν ημερήσιες άδειες πώλησης αλκοόλ που συνήθως παρέχονται για γαμήλιες εκδηλώσεις. Το κλαμπ έμεινε κλειστό για ένα βράδυ και το επόμενο άνοιξε ξανά σερβίροντας χυμό και σόδα. Ο κόσμος δεν πτοήθηκε, η φήμη του είχε ήδη αγγίξει την κορυφή και η απόλυτη ελευθερία που υποσχόταν το καθιστούσαν το top of the top venue. Έτσι, οι θαμώνες έφερναν μικρά μπουκαλάκια από το σπίτι και απολάμβαναν τις παροχές του κλαμπ που συνοψίζονταν στη φράση sex, drugs and rock’n’roll. «Την Πρωτοχρονιά έριξαν τέσσερις τόνους γκλίτερ», περιγράφει ενθουσιασμένος ένας άνδρας στα δεξιά μας και στη συνέχεια συζητάει με την κοπέλα του τον συνοδεύει για το θρυλικό πάρτι γενεθλίων της Μπιάνκα Τζάγκερ, όπου εκείνη εμφανίστηκε στο κλαμπ πάνω σε ένα άσπρο άλογο. Στο μεταξύ ο Rubell έχει εξαφανιστεί στο εσωτερικό του κλαμπ.
Η …έφιππος Bianca Jagger
Ξαφνικά, ο πορτιέρης μας δείχνει με το δάχτυλο. Σχεδόν δεν το πιστεύουμε! Παραμερίζουμε όσους στέκονται μπροστά μας και φτάνουμε στην είσοδο. Ανοίγουμε τις γυάλινες πόρτες και μπαίνουμε σε ένα μακρύ διάδρομο. Στο τέλος του διαδρόμου ένας χαμογελαστός άνδρας λέει «15 δολάρια». Πληρώνουμε, περνάμε δεύτερες γυάλινες πόρτες, δίνουμε το εισιτήριό μας και προχωράμε προς τα εκεί που το beat όλο και δυναμώνει.
Τα μακρόστενα φωτιστικά ήταν κατασκευασμένα έτσι ώστε να δίνουν στα πρόσωπα περισσότερη λάμψη.
Sylvester Stalone και Andy Warhol
«Διάολε, αυτό είναι το καλύτερο μέρος στον πλανήτη!», σκεφτόμαστε καθώς μπαίνουμε στον πρώτο χώρο του κλαμπ. Λένε ότι το Studio 54 είναι ένα μαγικό βασίλειο, ότι σε κάνει να νιώθεις νέος, συναρπαστικός και λαμπερός, ότι είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο. Είναι όλα αλήθεια. Το πρώτο πράγμα που βλέπουμε είναι τα φώτα, ειδικά τοποθετημένα ώστε να αντανακλούν στους καθρέφτες και να κάνουν τα πρόσωπα των θαμώνων λαμπερά. Στο κέντρο του χώρου βρίσκεται ένα μεγάλο τετράγωνο μπαρ και δίπλα του μια σειρά από καναπέδες και καθίσματα. Οι μπάρμεν χορεύουν ενώ σερβίρουν, μιλάνε με τον κόσμο. Είναι γνωστό ότι συχνά τα tips τους δεν είναι χρήματα, αλλά γραμμές κοκαΐνης. Ο κόσμος μέσα στο κλαμπ μας κάνει να αναθεωρήσουμε τον εκνευρισμό μας για την διαδικασία της πόρτας. Εδώ είναι μαζεμένοι οι πιο παράξενοι άνθρωποι στον πλανήτη! Μοντέλα, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές, socialites, επιχειρηματίες αλλά και οι γνωστοί famous nobodies περιφέρονται στο χώρο. Πολλοί κάθονται στους καναπέδες, ξεχωρίζουμε έναν άνδρα με ασημένια μαλλιά και μαύρο κοστούμι με παπιγιόν που μιλάει με μια ξανθιά γυναίκα με λευκό φόρεμα και έναν μελαχρινό άνδρα. Είναι ο Andy Warhol και ο Sylvester Stalone. Άλλοι γνωστοί θαμώνες είναι οι Donna Summer, John Travolta, Frank Sinatra, Truman Capote, Mikhail Baryshnikov, Barbra Streisand, Diana Ross, Michael Jackson, Stevie Wonder, Grace Jones, Mick Jagger, Bianca Jagger, Dalí, Drew Barrymore, Brooke Shields, Calvin Klein, Cher, Liza Minelli, Rod Stewart και Woody Allen.
Οι ιδιοκτήτες Steve Rubell και Ian Schrager. Ο πρώτος ήταν η ψυχή του studio ενώ ο δεύτερος ήταν η «ήρεμη δύναμη» που αναλάμβανε κυρίως το οργανωτικό κομμάτι.
Μετά τους καναπέδες, ο χώρος ανοίγει σχηματίζοντας το διασημότερο dance floor όλων των εποχών όπου πάντα είναι πιθανά. Οι θαμώνες χορεύουν στους ρυθμούς της ντίσκο σαν να μην υπάρχει αύριο, βγάζουν τα ρούχα τους, τα ανταλλάσουν, γελάνε, καπνίζουν, ξαπλώνουν στο χαλί και κυλιούνται μαζί με τις ουσίες. Μακάρι να κεράσει το μαγαζί ο Rubell απόψε, είναι κάτι που λέγεται ότι κάνει που και που. Ανεβαίνει στο booth των djs και φωνάζει «bar is open!». Έχει απόλυτη άνεση να το κάνει, αφού πρόσφατα περηφανευόταν για τα 7 εκατομμύρια δολλάρια που του απέφερε το studio τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του και συμπλήρωσε σαρκαστικά λέγοντας «Μόνο η Μαφία βγάζει παραπάνω». Συχνά διοργανώνει θεματικά πάρτυ, αναδιαμορφώνοντας τη διακόσμηση του studio ή ξεκινάει τη βραδιά με επιδείξεις μόδας, circus acts και χορογραφίες από την ομάδα του Alvin Ailey.
Από την οροφή κρέμονται μεγάλα κάθετα φωτιστικά που κατεβαίνουν στο ύψος των ματιών των θαμώνων και στριφογυρνάνε σαν σειρήνες περιπολικού. Οι σκάλες που οδηγούν στον επάνω όροφο είναι καλυμμένες με ανθρώπινα κορμιά που ήρθαν κοντά χορεύοντας. Τα μπαλκόνια άλλωστε είναι γνωστό sex σποτ δύο ή περισσότερων ατόμων, όπως και το VIP δωμάτιο στο υπόγειο του κτιρίου. Κάποιος είχε πει ότι το σεξ στο studio 54 είναι τόσο κοντά όσο και το μπάνιο και είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει κάτι που να μην υπάρχει σε αφθονία, κάτι που να μην μπορείς να κάνεις. Ένας άνδρας ακολουθεί τη γυμνή σύζυγό του με ένα φακό, φωτίζοντας μέρη του σώματός της στο σκοτάδι. Όσο δικτατορικές είναι οι πρακτικές της πόρτας, τόσο δημοκρατική είναι η ατμόσφαιρα μέσα. Εδώ δεν μετράνε φύλα, εθνικότητες και κοινωνικές τάξεις, όλοι είναι ίσοι στην απόλυτη ελευθερία των αισθήσεων. Άλλωστε ο Rubell είχε χαρακτηρίσει το κλαμπ «πολύ πολύ πολύ bisexual».
Liza Minnelli, Bianca Jagger και Andy Warhol
Η νύχτα προχωράει, αλλά εδώ είναι σαν να έχει σταματήσει ο χρόνος. Ο πόλεμος του Βιετνάμ έχει τελειώσει, η ντίσκο ανθίζει, το AIDS δεν έχει εμφανιστεί και η σεξουαλική επανάσταση των 60’s καθορίζει ακόμα τις ζωές των ανθρώπων. Αλκοόλ, ναρκωτικά, σεξ, λάμψη, όμορφη παρακμή και αδρεναλίνη πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα του Studio 54. Είναι το σωστό κλαμπ, στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή. Είναι το καλύτερο κλαμπ που υπήρξε και που θα υπάρξει ποτέ.
(Για την ιστορία, το Studio 54 άνοιξε τις πόρτες του στις 26 Απριλίου του 1977. Τη δεκαετία του ‘30 το κτίριο ήταν όπερα και αργότερα το αγόρασε το κανάλι CBS, το μετέτρεψε σε στούντιο ηχογραφήσεων και το ονόμασε Studio 52 για καθαρά χρηστικούς λόγους. Το 1976 πέρασε στα χέρια των επιχειρηματιών Steve Rubell και Ian Schrager και λειτούργησε σαν studio 54 για 33 μήνες. Το Φεβρουάριο του 1980 οι ιδιοκτήτες φυλακίστηκαν για κλοπή 2,5 εκατομμυρίων και το κλαμπ έκλεισε. ‘Εκτοτε, έγιναν προσπάθειες να ξαναλειτουργήσει ως studio 54 χωρίς επιτυχία. Οι ιδιοκτήτες διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και το κλαμπ μετατράπηκε σε χώρο συναυλιών και ηχογραφήσεων με τους KISS να παίζουν ζωντανά το 1982. Σήμερα, το studio 54 χρησιμοποιείται σαν θέατρο. Ο θρύλος λέει όμως ότι αν καθίσεις το βράδυ, σε απόλυτη ησυχία, ίσως να ακούσεις ένα σιγανό disco μπιτ να έρχεται από την πλευρά της κονσόλας και τη φωνή της Gloria Gaynor να τραγουδά I will survive).
