Μοιάζει σαν ταινία μέσα σε ταινία – όπως είναι η σχετική σινεφιλική ορολογία. Γιατί μπορεί ο φιλελεύθερος αέρας που πνέει πάνω από τη Δανία και η δυσνόητα (για πολλούς) «περίεργη» αντίληψη που έχουν για τα πράγματα να κατατάσσει τους Δανούς στους πιο «προχωρημένους» λαούς του κόσμου (ίσως και γι αυτό τους ανακηρύσσουν συνέχεια και ως τους «πιο ευτυχισμένους») αλλά το γεγονός ότι μέσα σε μια δυτική ευνομούμενη χώρα υπάρχει ένα άτυπα νόμιμο «λούνα-παρκ» ελεύθερης χρήσης ναρκωτικών (σε δημόσιο χώρο) αλλά και αυτοδιαχείρησης μιας κρατικής περιοχής είναι κάτι το αδιανόητο αν ποτέ έμπαινε στη ατζέντα μιας συγκλήτου των G8 για παράδειγμα. Η «περίφημη» Κριστιάνια της Κοπεγχάγης, το τελευταίο προπύργιο του χιπισμού (και του νεοχιπισμού θα προσθέσω) είναι παραδόξως ακόμα ζωντανό, ενώ πέρασε από σαράντα κύματα – με την αστυνομία να εισβάλει ανά διαστήματα τα προηγούμενα χρόνια και να κυνηγάει τους πάγκους με τις αραδιασμένες ποικιλίες «χόρτου» και «σοκολάτας» και κυρίως είναι αλώβητη από το γενικευμένο κύμα τους gentrification που σκεπάζει σαν τσουνάμι τις πιο ωραίες γειτονιές του πλανήτη τα τελευταία χρόνια.
Ένα «καρναβάλι» δαχτυλιδιών πυκνού καπνού, ρέγκε και trance μουσικής, skaters, γκραφίτι και χιλιάδων τουριστών που έρχονται εδώ απ΄όλο τον κόσμο για να ζήσουν για μερικές ώρες στη Γη της «πράσινης» Επαγγελίας. Και αν έχω μια αισθητικού είδους αντίρρηση για την «κουλτούρα του μπάφου», είμαι δύο φορές αντίθετος με την «με το ζόρι διασκέδαση» που σου επιβάλλει τρόπον τινά η παρουσία σου στην Κριστιάνια. Για να το πω αλλιώς τσαντίζομαι με τον κόσμο που πάει εκεί απλά για να νοιώσει ότι αγοράζει «νόμιμα» παράνομα ναρκωτικά μερικά μέτρα από το κέντρο μιας πόλης που τα απαγορεύει (κάτι πολύ παρόμοιο αλλά και ταυτόχρονα πολύ διαφορετικό από το Άμστερνταμ). Η Κριστιάνια είναι μια τεράστια πανέμορφη έκταση που αν εξαιρέσεις την Green District (δηλαδή το σημείο όπου γίνεται η «ελεύθερη διακίνηση»), είναι κυριολεκτικά ένα μοναδικό «πείραμα» που θα μπορούσε να αποτελεί case study για μελλοντική χρήση και για ένα ακόμα μελλοντικό πείραμα.
Την είχα επισκεφθεί πριν δέκα χρόνια. Και εγώ επιδερμικά τότε. Και την είχα βαρεθεί. Μου είχε φανεί σαν ένα δανέζικο γιοσουρούμ επικεντρωμένο στα ναρκωτικά που με είχε αφήσει αδιάφορο. Δέκα χρόνια μετά μου φάνηκε πολύ πιο κουλ και ενδιαφέρον. Και αυτό γιατί αγνόησα την περιοχή (πώλησης ναρκωτικών) και περπάτησα μέχρι το κανάλι, εκεί όπου κάποιοι από τους (τυχερούς) κατοίκους της Κριστιάνια έχουν φτιάξει τα σπίτια τους σχεδόν πάνω στη θάλασσα σε ένα όντως σοκαριστά ωραίο λούνα παρκ τσαγιού και συμπάθειας – ο ομφαλός του πραγματικά μοντέρνου κόσμου θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ.
