“Καλά, είναι υπέροχα εδώ πάνω, επιτέλους βλέπω τον αληθινό Παρθενώνα. Είμαι από το Νάσβιλ. Το ξέρεις ότι εκεί έχουμε έναν ίδιο με δικό σας αλλά σε μικρότερη κλίμακα;” με ρωτά η Μackenzie Scott την ώρα που συναντιόμαστε στο Βράχο της Ακρόπολης το Σάββατο το μεσημέρι, κάποιες ώρες πριν παίξει live στο 6 D.O.G.S.
Έχουμε κανονίσει να κάνουμε το γύρο της Ακρόπολης, αυτό που έκαναν παλιά τα ζευγάρια για “μήνα του μέλιτος” στις ταινίες του Τζαβέλλα. Είναι πολύ ψηλή, ντυμένη στα μαύρα και φορά σκούρα γυαλιά ηλίου αλλά οι αχτίδες είναι τόσο δυνατές που τα μάτια της βλεφαρίζουν.
Μιλάμε για τον Φερνάντο Τόρρες, τον ποδοσφαιριστή της Τσέλσι και είναι τσαντισμένη μαζί του γιατί κάθε φορά που γκουγκλάρει τον εαυτό της, αυτός εμφανίζεται αρκετά πιο ψηλά στην αναζήτηση. “Τι θα γίνει με αυτή την ιστορία;” με ρωτά και της απαντώ πως πρέπει να βγάλει δύο καλούς δίσκους μέσα στην επόμενη πενταετία που αυτός θα αποσυρθεί και έτσι, με κάποιο τρόπο, να του τη φέρει. Το Torres είναι το επώνυμο του παππού της και για να τον τιμήσει το έκανε stage name.
Έχει εντυπωσιαστεί από την Ακρόπολη, από τα γύρω δρομάκια, της λέμε την ιστορία από που πήραν το όνομα της τα Αναφιώτικα και με το που βλέπει τις αδέσποτες γάτες, τις πλησιάζει και αρχίζει να παίζει μαζί τους. “Έχω μία στο Μπρούκλιν, εκεί που μένω από τον Αύγουστο” μου λέει με ήρεμη φωνή. Είναι μόλις 22 χρονών και έφυγε πριν λίγους μήνες από το Νάσβιλ για να πάει στη Νέα Υόρκη “εκεί που γίνονται πράγματα”.
Είναι η πρώτη της ευρωπαϊκή περιοδεία, όταν ταξιδεύει αεροπορικώς το κάνει χωρίς τον tour manager, μόνη. “Είναι λίγο τρομακτικό, δε μου αρέσει να είμαι μόνη μου”, ωστόσο χαίρεται πολύ που έχει γνωρίσει κόσμο στην Αθήνα και δε θέλει να φύγει μετά το live.
Κατεβαίνοντας στα Αναφιώτικα βλέπει κάτι μικρά σπιτάκια που έχουν θέα-πιάτο την Αθήνα. “Και τι δε θα έδινα για να έχω σπίτι εδώ πέρα. Φαντάσου να ξυπνάς το πρωί, να κάθεσαι στο μπαλκόνι να πιεις το τσάι σου και να βλέπεις όλη αυτή τη θέα; Θα είχα τόση πολλή έμπνευση”.
Λίγο μετά την πάμε στο Μουσείο της Ακρόπολης, μαθαίνει την ιστορία με τους Άγγλους και γίνεται έξαλλη. “Η ίδια πάντα ιστορία”, μονολογεί και αφού την πάμε για καφέ μας ρωτά πως γίνεται εδώ να έχει πάντα ήλιο.
Λίγες ώρες αργότερα βρισκόμαστε στο 6 D.O.G.S. Απολαμβάνει τον Egg Hell. Σε κάθε τραγούδι του χειροκροτά και επευφημεί. Είναι ωραίος ο Egg Hell. Παίζει μόνο με μια κιθάρα και καθηλώνει τους 50-60 που βρίσκονται από κάτω του. Τραγουδά στα Πορτογαλικά, παίζει μια διασκευή του Bonnie “Prince” Billy (ή μήπως του Τζόνι Κας;) και κατεβαίνει “γιατί έχει περάσει η ώρα”. Κρίμα, θα μπορούσε να έχει παίξει άλλο ένα εικοσάλεπτο. Ένας υπέροχος sui generis μουσικός, που έχει βρει καλά την singing-songwriting φάση του.
Η Mackenzie Scott είναι λίγο αγχωμένη. Πιες της λέω και μου απαντά πως δεν μπορεί γιατί δε θα την βαστούν τα πόδια της. Έχει πάντα μαζί της την τσάντα της. “Super bag” την αποκαλεί -εκεί μέσα έχει τα απαραίτητα για μια ώρα ανάγκης. Πες ότι πάρει φωτιά το κτίριο, τι θα κάνω αναρωτιέται.
Είναι ντυμένη στα μαύρα από πάνω ως κάτω. Φορά ανδρικά παπούτσια και έχει χτενιστεί σαν μαθήτρια του Γυμνασίου, με τα μαλλιά της στη μέση. Είναι όμορφη αλλά όχι με την κλασική γυναικεία ομορφιά. Μάλλον περισσότερο γλυκιά, το αγγελικό της πρόσωπο αυτό δείχνει. Στη σκηνή όμως είναι κάτι διαφορετικό. Κάνει δικό της το χώρο που της αναλογεί.
Έχει τρομερή ένταση, αν κλείσεις τα μάτια σκέφτεσαι πως αποκλείεται αυτός ο ήχος να βγαίνει από μία μόνο κιθάρα, ο τρόπος που κουνά το στόμα της είναι ανεπανάληπτος, νομίζεις πως θα καταπιεί το μικρόφωνο, χτυπά συνεχώς τα πόδια της κάτω, κουνιέται με την κιθάρα σαν εκκρεμές και όλο αυτό το one woman show που φοβόμασταν για το πως θα παρουσιαστεί, καταλήγει να είναι η απόλυτη ροκ μυσταγωγία. Η Torres φέρεται σαν την Cat Power και την PJ παρόλο που έχει τα μισά τους χρόνια, πότε στριγκλίζει πότε απαγγέλλει γλυκά τους στίχους και μετά από 45 λεπτά στη σκηνή έχει αφήσει τον κόσμο που την παρακολούθησε με ανοιχτό το στόμα.
Κάποιος που είναι δίπλα μου φωνάζει “φτου σου κοπελάρα μου”, γελάμε λίγο και φεύγουμε.
