Η πρώτη κασέτα που μου έγραψε ο πατέρας μου για το γουόκμαν ξεκινούσε με το Oh Carol του Neil Sedaka και συνέχιζε με τις μεγάλες, κατά τον ίδιο, επιτυχίες των Beatles. Τις υπόλοιπες κασέτες με τα άλμπουμ τους, τις τσούρνευα διακριτικά από το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και τις αντέγραφα στο διπλό κασετόφωνο. Αν υπάρχει μια «σταθερά» στη ζωή μου, αυτή είναι η δισκογραφία των Beatles.
‘With The Beatles’
Νοσταλγοί, σε υπερβολικό βαθμό, του ασπρόμαυρου σινεμά./ Ερασιτέχνες φωτογράφοι που περνούν τη μισή τους μέρα στο eΒay ψάχνοντας για νέους φακούς μηχανής./ Συναισθηματικά εξαρτώμενοι από τα singles της μπάντας και ιδίως από το She loves you./ Όσοι ακούνε στη δουλειά τα άπαντα από Motown και βλέπουν φανατικά μίνι σειρές του BBC (το πώς ακριβώς γίνεται αυτό, μόνο οι ίδιοι το ξέρουν)./ Αεκτζήδες που αγκάλιασαν με όλο τους το «είναι» το πρότζεκτ για την κατασκευή του νέου γηπέδου στη Φιλαδέλφεια.
‘A Hard Day’s Night’
Εξηντάρηδες πατεράδες, που τιμούσαν δεόντως το βυσσινί παντελόνι – καμπάνα, όταν ήταν φοιτητές και μόλις πριν πέντε χρόνια σταμάτησαν επιτέλους να αναφέρονται με καμάρι στη «γενιά του Πολυτεχνείου», της οποίας υπήρξαν ενεργά μέλη./ «Ναμαγαπάδες» αυτοδίδακτοι κιθαρίστες που πηγαίνουν ακόμα γυμνάσιο ή αρχές λυκείου, μόλις ανακάλυψαν τους King Crimson και προβάρουν για κάθε σχολική γιορτή το And I love her, μήπως «ρίξουν» το γκομενάκι από το Γ3. / Όποιος πιστεύει ότι η μουσική ξεκίνησε και τελείωσε στο ομώνυμο τραγούδι (πιθανότατα το ακούει μόνο σε πάρτι γάμων και δεν αναγνωρίζει άλλο τραγούδι τους).
‘Help!’
Πιουρίστες της 60s pop, κάτοχοι πάνω από 15 διακοσμητικών σπιτιού που έχουν ως σημείο αναφοράς την αγγλική σημαία./ Εβδομηντάρες μανάδες που πρωτοχόρεψαν το Yesterday με το «κόρτε» τους σε πάρτι του 1ου έτους της Φιλοσοφικής, μετά από πολλή κατανάλωση βερμούτ. Τίποτα δεν είχαν πει στη μαμά τους, ούτε για το «κόρτε», ούτε για το βερμούτ. / Όσοι τρελαίνονται – με την καλή έννοια – με το γεγονός ότι ο McCartney συνέθεσε το εν λόγω τραγούδι πάνω σε στίχους που ξεκινούσαν με τη φράση Scrambled eggs, oh my baby how I love your legs./ Διάχυτα δυσθυμικοί άνθρωποι, που το άκουσμά του τούς φέρνει ευφορία και διώχνει μακριά σκέψεις όπως «ας ξαναδώ άλλη μια φορά το Million Dollar Baby»./ Φανατικοί της Λίβερπουλ που έκαναν μέχρι πέρυσι συνέχεια το «αστείο» για την ίδια-τσίχλα-εδώ-και-είκοσι-χρόνια του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον.
‘Rubber Soul’
Τριαντάρες που αγαπούν τους Mad Men και κατά βάθος ήθελαν να ζουν στα 60s για να ντύνονται όπως «εκείνες, τότε» και να πασαλείβουν τα χέρια τους με το μπριγιόλ στα μαλλιά «εκείνων, τότε»./ Όσες στην εφηβεία τους έλιωναν σα στρατσιατέλα στην πλατεία Συντάγματος μεσημέρι του Αυγούστου, ακούγοντας ξανά και ξανά το Michelle./ Όσοι πάθαιναν το ίδιο πάνω κάτω, αλλά με το Girl και ειδικά στα σημεία όπου ακούγονται τα κύματα./ «Μπητλολόγοι» που τους χαίρονται περισσότερο στην «ώριμη» φάση τους, μετά το πολύ ροκενρόλ και πριν την πολλή ψυχεδέλεια./ Όσοι θέλουμε να παίξει το In My Life στην κηδεία μας και να μοιραστεί το άλμπουμ στους παρευρισκόμενους, αντί για κόλλυβα.
‘Revolver’
Όσοι χώρισαν μετά την πρώτη σοβαρή σχέση τους κι ένα μήνα μετά ακόμα έβαζαν – βουρκωμένοι – να παίζει το For No One, κάθε πρωί, την ώρα που έπλεναν δόντια. Σε φάση «ομοιοπαθητική» (μαντέψτε: δεν έπιασε). / Εφοριακοί με χιούμορ ως προς το Taxman (όπως «ροζ ιπτάμενοι μονόκεροι»)./ Αυτοί που κατέληξαν μετά από αρκετά χρόνια προσεκτικής – αισθαντικής ακρόασης στο ότι πρόκειται για το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας κι αποφάσισαν κάπως ν’ αφοσιωθούν σ’ αυτό, χωρίς πολλά «αουιλίκια»./ Ζωγράφοι που ακόμα προσπαθούν να πετύχουν τα μαλλιά του Harrison από το εξώφυλλο χωρίς «ξεπατικωτούρα»./ Αιώνια αναποφάσιστοι (λόγω της ίδιας πιο πάνω ακρόασης) ανάμεσα σ’ αυτό και το Rubber Soul ή το Sgt. Pepper’s.
‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’
Κατά φαντασίαν χίπηδες που διοργανώνουν ανά δυο χρόνια ταξίδι ενός μήνα για mediation στην Ινδία, όπου τρώνε μόνο μπανάνες και το παλεύουν σκληρά για το mastering στη yoga – nidra (αυτή όπου κοιμάσαι και δεν κοιμάσαι ταυτόχρονα)./ Μπλιμπλικάδες που το εκτιμούν για τον μουσικό πλουραλισμό του και για το ότι δεν είναι τόσο «κιθαριστικό» ή «ποπ» που να χαλάει τη φάση τους./ Αρχιτέκτονες που μισούν τη «Βωβούπολη» πιο πολύ από τον έρπητα ζωστήρα και λόγω αναδουλειάς αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στα Εμιράτα./ Όσοι θέλουν τον ήχο «γεμάτο» και τα γεμιστά χωρίς κιμά./ Ιδιοκτήτες αγαπημένων αθηναϊκών μπαρ που σιχαίνονται τους «χαρλεάδες» και παρακολουθούν αμελλητί «Οικογενειακές Ιστορίες»./ Οπαδοί της Μπαρτσελόνα με σουβέρ της ομάδας παντού στο σαλόνι.
‘The White Album’
«Εγκυκλοπαιδιστές», που προτιμούν πάντα ένα διπλό άλμπουμ, που να περιλαμβάνει όλες τις επιρροές της μπάντας και να διαρκεί πάνω από 35 λεπτά./ Αυτοί που προτιμούν το While my guitar gently weeps σ’ ΑΥΤΗΝ την εκτέλεση κι όχι σ’ αυτή του Harrison (αχαρακτήριστοι)./ Κρυφοί φανς των Rolling Stones./ Music bloggers που δε θέλουν να παραδεχτούν δημοσίως, όπως όλοι οι υπόλοιποι «συνάδελφοί» τους, ότι προτιμούν το Sgt. Peper’s./ Όσοι παρακολούθησαν στενά την πορεία του McCartney και μετά το τέλος της μπάντας, χωρίς να τους πειράξει στο ελάχιστο το ότι έγινε βαψομαλλιάς./ Κορίτσια με τεράστια συλλογή από σκουλαρίκια – κουμπιά.
‘Abbey Road’
Those who «break down in the middle of celebrations»./ Όσοι αντέχουν όταν «έρχεται το τέλος» σε κάτι που αγαπούν και το δέχονται χωρίς να σπάνε βάζα και τασάκια./ Ακραιφνείς «χαρρισονικοί» που ποτέ δε γούσταραν ιδιαίτερα τον Lennon./ Ο συχωρεμένος ο Σινάτρα./ Αυτοί που έχουν δώσει τουλάχιστον 5 φορές για να περάσουν τα σήματα./ Όσοι βαριούνται αφόρητα τα 60s και το ρετρό εκείνης της δεκαετίας.
‘Let It Be’
Η Γιόκο Όνο. Χάρηκες, ε; Εμείς πάλι, καθόλου. (Να σημειωθεί πως δεν πιστεύω ότι αυτή τους διέλυσε, αλλά σε κάθε περίπτωση, get back στη Γιαπωνία ή όπου αλλού θες και παράτα τους πειραματισμούς.)
‘Past Masters, Volumes One and Two’ – ‘1’ – ‘Γιατί να πρέπει να διαλέξω’;
The one and only Mara G./ Όσοι μεγάλωσαν με την αφίσα Τους πάνω από το παιδικό-εφηβικό τους κρεβάτι και παρήγγειλαν την πρώτη τους «βιογραφία» της μπάντας από το συνοικιακό τους βιβλιοπωλείο, ένα παχουλό κίτρινο βιβλιαράκι που περιείχε ΚΑΙ στίχους, γουάου, χάου κουλ γουόζ δατ, όταν δεν είχες αγγίξει ποτέ booklet από CD στη μέχρι τότε ζωή σου./ Σκάουσερς που απέχουν από το tanning, τα κρεπαρισμένα μαλλιά κι αναρωτιούνται γιατί κατάντησε έτσι το Cavern.
